SKU: BT.GOB-000283-120

Composed during the summer of 1988. Commissioned by The Norwegian Brass Band Club First performed in the Grieg Hall¬? at the 10th Anniversary Concert for the Norwegian Championship, Bergen, February 1989. EBML conducted by Michael Antrobus.

The work is important for me because it was my first piece to be played outside Norway. Black Dyke/David King performed it and did a recording of it in 1991.

The composer:
In the original score I quote a Swedish bishop (Olaus Mangnus) who lived in the 15th century. He travelled around Scandinavia and drew maps - very important historic material.

When he came to the north of Norway (where I come from) hedescribed the wind from the north as Ciricus: (something like) Worst of all winds is Circius, that revolves(?= turn upside down) heaven and earth. (Well, not a good translation I¬?m afraid).

The fast sections reflects the mighty winds from the north. In the middle section, I borrowed a folksong-like tune (by C. Elling, a norwegian composer).
The text (by Kristoffer Janson) tells about old times when the fishermen used open boats: they had to put their lives in the hands of God. De opening en het slot van dit werk beschrijven 'Circius' de wind die hemel en aarde verwoest.
Het middendeel is een bewerking van het Noorse volkslied 'The fisherman's speech to his son'. De inhoud van het lied komt overeen met Circius. De vader verzoekt zijn zoon de krachten van de natuur te trotseren, maar bovenal te respecteren.
Een kort doch spectaculair concertwerk dat het gehele orkest in de greep heeft.

Gobelin Music Publications.

SKU: BT.GOB-000283-020

Composed during the summer of 1988. Commissioned by The Norwegian Brass Band Club First performed in the Grieg Hall¬? at the 10th Anniversary Concert for the Norwegian Championship, Bergen, February 1989. EBML conducted by Michael Antrobus.

The work is important for me because it was my first piece to be played outside Norway. Black Dyke/David King performed it and did a recording of it in 1991.

The composer:
In the original score I quote a Swedish bishop (Olaus Mangnus) who lived in the 15th century. He travelled around Scandinavia and drew maps - very important historic material.

When he came to the north of Norway (where I come from) hedescribed the wind from the north as Ciricus: (something like) Worst of all winds is Circius, that revolves(?= turn upside down) heaven and earth. (Well, not a good translation I¬?m afraid).

The fast sections reflects the mighty winds from the north. In the middle section, I borrowed a folksong-like tune (by C. Elling, a norwegian composer).
The text (by Kristoffer Janson) tells about old times when the fishermen used open boats: they had to put their lives in the hands of God. De opening en het slot van dit werk beschrijven 'Circius' de wind die hemel en aarde verwoest.
Het middendeel is een bewerking van het Noorse volkslied 'The fisherman's speech to his son'. De inhoud van het lied komt overeen met Circius. De vader verzoekt zijn zoon de krachten van de natuur te trotseren, maar bovenal te respecteren.
Een kort doch spectaculair concertwerk dat het gehele orkest in de greep heeft.

Gobelin Music Publications.

SKU: BT.GOB-000733-020

During the eighteenth century a person called 'the Dance Master' made his appearance in Ireland. He was a travelling dance-teacher, who moved from one village to another to teach the people there how to dance.
They were often flamboyant personalities, gorgeously dressed and holding a staff in one hand.
In order to teach their pupils the difference between their right and left leg, the dance master used to tie a small bunch of straw or hay to their leg and then would order them to either lift their 'hay-leg' or their 'straw-leg'.
The dancing masters used to stay in one particular village for about six weeks (if they were not claimed by a neighbouringvillage), after which they continued their journey.
Having a famous dance master gave a village a certain distinction and did not seldom lead to boasting and pride.
Also on account of the popularity of Celtic music in general at the moment, William Vean was inspired to writing 'The Irish Dance Master'. He 'teaches' you two dances, the Reel and the Jig. In between these two dances there is a short breathing space, during which a traditional Irish rhythm can be enjoyed.

In de achttiende eeuw verscheen een persoon met de naam ‘The Dance Master' op het Ierse toneel. Hij was een rondreizende dansleraar die van het ene dorp naar het andere trok om er mensen te leren dansen. Dit werk bestaat uit twee dansen: een Reel en een Jig.

SKU: BT.DHP-1115084-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

It may be surprising to see a fanfare piece commissioned by a Japanese ensemble, since fanfare orchestras are typically found in Belgium, Holland and Luxembourg, and also France and Switzerland. Senzoku Gakuen is one of the largest and mostprestigious music universities in Japan, and home to a wide variety of ensembles and orchestras. Since 2006 they have had a fanfare orchestra, which was started by Sotaru Fukaishi, a euphonium teacher who felt further performance opportunity wasneeded for saxhorn instruments. Fukaishi had loved the sound of fanfare orchestras ever since visiting the World Music Contest in Kerkrade (Holland) several years earlier. Jan Van der Roost was involved with this new initiative from the beginning,and they were also joined by Manu Mellaerts for certain projects. The Dean of the music department, Professor Kazuo Tomioka, fully supports the ensemble and commissioned Ostinati. The première took place on June 11th at Maeda Hall inMizonokuchi (Kawasaki) where Senzoku Gakuen is based. The piece opens with an impressive timpani solo, followed by brass and saxophone. The rhythmical pulse remains constant and the music is fiery and assertive in character. A pentatonic melodygradually emerges and the music loses its vehemency and softens. The initial percussion ostinati subsequently recurs and the first section of the piece concludes in a similar mood to the opening. The second movement is sweet and melodic, opening witha long passage for the saxophone family in a minor key. The same theme then appears in the major and is developed upon; the music builds to a majestic orchestral forte, reminiscent of a pipe organ in its sonority. The theme returns in the originalminor key with a change in instrumentation leading the movement to a quiet and peaceful end on a soft E minor chord. The finale starts with percussion: a four-bar pattern is repeated several times over which the movement’s melodic themes areintroduced. These melodic elements are varied and used in different versions and the ostinato idea, which characterizes the entire piece, is highlighted. The theme travels through the orchestra, appearing on various instruments and in variousregisters. It captures the listener’s attention and displays the full range of sound and colour within the fanfare orchestra.

Het is misschien verrassend dat dit fanfarewerk is geschreven in opdracht van een Japans ensemble, aangezien fanfareorkesten vooral te vinden zijn in België, Nederland en Luxemburg, en ook wel in Frankrijk en Zwitserland. SenzokuGakuen is een van de grootste en meest prestigieuze muziekopleidingen van Japan, en de thuisbasis van een grote verscheidenheid van ensembles en orkesten. In 2006 is er een fanfareorkest opgericht, en wel door Sotaru Fukaishi, eeneuphoniumdocent die vond dat er meer mogelijkheden moesten komen voor optredens met saxhoorninstrumenten. Fukaishi had enkele jaren daarvoor genoten van de fanfareklank toen hij het Wereld Muziek Concours in Kerkrade bezocht. DeBelgische componist Jan Van der Roost was van het begin af aan betrokken bij dit nieuwe initiatief, en ook Manu Mellaerts werd voor een aantal projecten aangetrokken. Het hoofd van de muziekfaculteit, professor Kazuo Tomioka, staatgeheel achter het ensemble en gaf de opdracht tot het schrijven van Ostinati. De première vond plaats op 11 juni in de Maeda Hall in Mizonokuchi (Kawasaki), waar Senzoku Gakuen is gevestigd. Het werk begint met een indrukwekkendepaukensolo, gevolgd door koper en saxofoon. De ritmische puls blijft constant, en de aard van de muziek is vurig en krachtig. Geleidelijk komt er een pentatonische melodie naar voren en wordt de muziek minder heftig, ze wordtzachter van karakter. De aanvankelijke ostinati in het slagwerk verschijnen dan opnieuw, waarna het eerste deel van het werk eindigt in dezelfde sfeer als waarmee het begon. Het tweede deel is lieflijk en melodisch. Het opentmet een lange passage voor de saxofoons in een mineurtoonsoort. Dan klinkt hetzelfde thema in majeur en daar wordt op voortgeborduurd: de muziek ontwikkelt zich tot een majestueus orkestraal forte, dat qua sonoriteit doet denken

Es mag überraschen, dass dieses Fanfareorchesterwerk ausgerechnet von einem japanischen Ensemble in Auftrag gegeben wurde, da Fanfareorchester doch eher in Belgien, den Niederlanden oder Luxemburg oder auch in Frankreich oder Schweiz zu finden sind. Senzoku Gakuen ist eine der größten und renommiertesten Musikschulen Japans und Heimstätte einer Vielfalt an Ensembles und Orchestern. Im Jahr 2006 wurde ein Fanfareorchester gegründet. Den Anstoß gab Sotaru Fukaishi, ein Euphoniumlehrer, der den Instrumenten der Saxhorn-Familie mehr Spielmöglichkeiten bieten wollte. Fukaishi hatte sich einige Jahre zuvor bei der Weltmeisterschaft in Kerkrade (Holland) in den Klang vonFanfareorchestern verliebt. Jan Van der Roost war von Beginn an in die Entwicklung dieser Idee involviert und, einige Projekte betreffend, ebenso Manu Mellaerts. Der Dekan des Musik-Colleges, Professor Kazuo Tomioka, steht voll und ganz hinter dem Ensemble und gab Ostinati in Auftrag. Die Premiere fand am 11. Juni 2011 in der Maeda Hall in Mizonokuchi statt, dem Heimatort der Schule Senzoku Gakuen. Das Stück beginnt mit einem eindrucksvollen Paukensolo, bevor Blechbläser und Saxophon einsetzen. Der rhythmische Puls bleibt konstant unter einer feurigen, nachdrücklichen Musik. Eine pentatonische Melodie bildet sich nach und nach heraus, während die Musik an Heftigkeit verliert und sanfter wird. Die anfänglichen Ostinati im Schlagwerk kehren zurück und so endet der erste Satz des Werkes in einer der Eröffnung ähnlichen Stimmung. Der zweite Satz ist lieblich und melodiös. Er beginnt mit einem langen Abschnitt für die Saxophone in Moll. Dann erscheint das gleiche Thema in Dur und durchläuft eine Entwicklung; die Musik baut sich zu einem majestätischen orchestralen Forte auf, das in seiner Klangfülle an eine Orgel erinnert. Dann kehrt das Thema in seiner ursprünglichen Moll-Tonart und in veränderter Instrumentierung zurück, um den Satz ruhig und friedvoll in einem e-Moll-Akkord enden zu lassen.

Il pourrait paraître surprenant qu’un ensemble japonais puisse commander une pièce pour orchestre de fanfare, puisque l’on rencontre surtout ce type de formation en Belgique, aux Pays-Bas et au Luxembourg, ainsi qu’en France et en Suisse. Senzoku Gakuen, l’une des plus grandes et plus prestigieuses académies de musique du Japon, compte une grande variété d’ensembles et d’orchestres. En 2006 s’y est ajouté un orchestre de fanfare fondé par Sotaru Fukaishi, un professeur d’euphonium qui pensait qu’il était nécessaire d’offrir de plus larges possibilités aux cuivres de la région. Depuis qu’il avait assisté au World Music Contest de Kerkrade (Pays-Bas), plusieurs années auparavant,Fukaishi se prit de passion pour le son chaud et généreux de l’orchestre de fanfare, une formation atypique au Japon. Jan Van der Roost a favorablement adhéré cette nouvelle initiative, tandis que Manu Mellaerts collabora avec les deux hommes afin de concrétiser certains projets. Le professeur Kazuo Tomioka, doyen du collège de musique, soutint vigoureusement l’orchestre et commanda Ostinati. La création de l’oeuvre fut donnée le 11 juin 2011 au Maeda Hall de Mizonokuchi (Kawasaki), où se trouve Senzoku Gakuen. La pièce débute avec un impressionnant solo de timbales précédant l’entrée des cuivres et des saxophones. La pulsion rythmique est constante, la musique est énergique et de caractère affirmé. Une mélodie pentatonique émerge graduellement, alors que la trame musicale diminue d’intensité et s’adoucit. L’ostinato la percussion revient fréquemment et la première partie de l’oeuvre se termine dans un climat semblable celui du début. Le deuxième mouvement, doux et romancé, débute avec un long passage en mode mineur joué par les saxophones. Le même thème apparaît alors en mode majeur et se développe peu peu ; la musique s’intensifie pour arriver un majestueux et orchestral forte dont les sonorités rappellent celles d’un orgue d’église. Puis le thème revient sa tonalité mineure d’origine avec un changement d’instrumentation qui mène.

SKU: BT.GOB-000365-120

Zamunda is the name of an island that does not exist but only lives in the spirit of Andrew Mackereth.
Listening to this composition you can imagine that Zamunda is a touristic attraction that can grow in the future.
Travel into the mind of this promising English composer and convince yourself of the beauty of Zamunda.
Suitable as opener or closer on your concert. Zamunda is de naam van een eiland dat niet bestaat maar enkel leeft in de geest van Andrew Mackereth.
Bij het horen naar dit bijzondere werk is wel voor te stellen dat Zamunda tot een toeristische trekpleister kan uitgroeien.
Reis mee in het brein van deze veelbelovende Engelse componist enovertuig u van de schoonheid van Zamunda.
Geschikt als inspeelwerk of als afsluiter van uw concert.

Gobelin Music Publications.