SKU: BT.BMP8095417

A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.

Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrische

Über den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Abschluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisch für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.

Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.

SKU: DZ.DZ-781

ISBN 9782895006671.

SKU: BT.GOB-000754-010

In the tripartite 'Cowboy Suite' Alan Laken takes us to the Wild West, the domain of cowboys, indians, trappers and other fortune hunters.
Around 1890 the west coast of America was reached, which in effect meant the end of the Wild West.
Its stories, however, survived and have been a source of inspiration for many books, films, and, of course, music. Some characters, such as Jesse James, Billy the Kid, and Buffalo Bill are forever linked to these tales.

In the 'Cowboy Suite' we first hear the 'Hoedown'. At the end of an exhausting workday the labourers used to lay down their tools, among others the 'hoes' and spontaneously began to play music on the instruments which they then possessed (guitars, fiddles, and banjos) and to dance.
After being jolted on the 'Wagon Trail' we reach the third part, the 'Cowboy Roundup'. In this last part it becomes clear that as a cattle driver it is imperative to stay firmly seated in the saddle. As the cattle are rounded up, i.e. driven together, spectacular things happen.

In de driedelige 'Cowboy Suite' neemt Alan Laken ons mee naar het 'Wilde Westen', het domein van cowboys, indianen, pelsjagers en andere gelukzoekers.
Rond 1890, werd de westkust van Amerika bereikt, dit betekende het eindevan het Wilde Westen.
Maar de verhalen bleven en waren een bron voor vele boeken, films en natuurlijk muziek. Enkele personages die onlosmakelijk verbonden zijn met deze verhalen zijn: Jesse James, Billy the Kid, en BuffaloBill.

In de 'Cowboy Suite' horen we eerst de ‘Hoedown’. Aan het einde van een zware werkdag legden de landarbeiders hun werktuig, o.a. de 'Hoe' (schoffel) neer en begonnen met de dan beschikbare instrumenten (Gitaar, Fiddleen Banjo) spontaan te musiceren en te dansen.
In de ‘Wagon Trial’ hobbelen we naar het derde deel, de ‘Cowboy Roundup’. Dat je als veedrijver goed in je zadel moet zitten blijkt wel in het laatste deel. Tijdens de 'Roundup'(het bijeendrijven van het vee) gaat het er spectaculair aan toe.

SKU: BT.GOB-000806-120

In the tripartite 'Cowboy Suite' Alan Laken takes us to the Wild West, the domain of cowboys, indians, trappers and other fortune hunters.
Around 1890 the west coast of America was reached, which in effect meant the end of the Wild West.
Its stories, however, survived and have been a source of inspiration for many books, films, and, of course, music. Some characters, such as Jesse James, Billy the Kid, and Buffalo Bill are forever linked to these tales.

In the 'Cowboy Suite' we first hear the 'Hoedown'. At the end of an exhausting workday the labourers used to lay down their tools, among others the 'hoes' and spontaneously began to play music on the instruments which they then possessed (guitars, fiddles, and banjos) and to dance.
After being jolted on the 'Wagon Trail' we reach the third part, the 'Cowboy Roundup'. In this last part it becomes clear that as a cattle driver it is imperative to stay firmly seated in the saddle. As the cattle are rounded up, i.e. driven together, spectacular things happen.

In de driedelige 'Cowboy Suite' neemt Alan Laken ons mee naar het 'Wilde Westen', het domein van cowboys, indianen, pelsjagers en andere gelukzoekers.
Rond 1890, werd de westkust van Amerika bereikt, dit betekende het eindevan het Wilde Westen.
Maar de verhalen bleven en waren een bron voor vele boeken, films en natuurlijk muziek. Enkele personages die onlosmakelijk verbonden zijn met deze verhalen zijn: Jesse James, Billy the Kid, en BuffaloBill.

In de 'Cowboy Suite' horen we eerst de ‘Hoedown’. Aan het einde van een zware werkdag legden de landarbeiders hun werktuig, o.a. de 'Hoe' (schoffel) neer en begonnen met de dan beschikbare instrumenten (Gitaar, Fiddleen Banjo) spontaan te musiceren en te dansen.
In de ‘Wagon Trial’ hobbelen we naar het derde deel, de ‘Cowboy Roundup’. Dat je als veedrijver goed in je zadel moet zitten blijkt wel in het laatste deel. Tijdens de 'Roundup'(het bijeendrijven van het vee) gaat het er spectaculair aan toe.

SKU: BT.GOB-000807-130

In the tripartite 'Cowboy Suite' Alan Laken takes us to the Wild West, the domain of cowboys, indians, trappers and other fortune hunters.
Around 1890 the west coast of America was reached, which in effect meant the end of the Wild West.
Its stories, however, survived and have been a source of inspiration for many books, films, and, of course, music. Some characters, such as Jesse James, Billy the Kid, and Buffalo Bill are forever linked to these tales.

In the 'Cowboy Suite' we first hear the 'Hoedown'. At the end of an exhausting workday the labourers used to lay down their tools, among others the 'hoes' and spontaneously began to play music on the instruments which they then possessed (guitars, fiddles, and banjos) and to dance.
After being jolted on the 'Wagon Trail' we reach the third part, the 'Cowboy Roundup'. In this last part it becomes clear that as a cattle driver it is imperative to stay firmly seated in the saddle. As the cattle are rounded up, i.e. driven together, spectacular things happen.

In de driedelige 'Cowboy Suite' neemt Alan Laken ons mee naar het 'Wilde Westen', het domein van cowboys, indianen, pelsjagers en andere gelukzoekers.
Rond 1890, werd de westkust van Amerika bereikt, dit betekende het eindevan het Wilde Westen.
Maar de verhalen bleven en waren een bron voor vele boeken, films en natuurlijk muziek. Enkele personages die onlosmakelijk verbonden zijn met deze verhalen zijn: Jesse James, Billy the Kid, en BuffaloBill.

In de 'Cowboy Suite' horen we eerst de ‘Hoedown’. Aan het einde van een zware werkdag legden de landarbeiders hun werktuig, o.a. de 'Hoe' (schoffel) neer en begonnen met de dan beschikbare instrumenten (Gitaar, Fiddleen Banjo) spontaan te musiceren en te dansen.
In de ‘Wagon Trial’ hobbelen we naar het derde deel, de ‘Cowboy Roundup’. Dat je als veedrijver goed in je zadel moet zitten blijkt wel in het laatste deel. Tijdens de 'Roundup'(het bijeendrijven van het vee) gaat het er spectaculair aan toe.