SKU: BT.DHP-1104953-013

9x12 inches. English.

De serie Essential Elements European Band Series bevat muziekstukken voor blaasmuziekleerlingen en jeugdorkesten. Ze kunnen deze serie parallel naast (maar ook los van) de lesmethode voor blaasorkest Essential Elementsspelen. Het bijzondere en nieuwe aan deze serie is dat het om oorspronkelijk Europese muziekstukken gaat. Uw jonge muzikanten kennen deze stukken en medleys van liederen en songs zeer zeker. Wat dat betekent? Betere motivatie enmeer speelplezier! Alle sets voor blaasorkest bevatten een cd waarop een blaasorkest de titels een voor een voorspeelt.Gospel Hits• arr. Jan de HaanEen ritmische knippen met de vingers opent deze swingende medley die bestaatuit de bekende gospels Joshua Fit the Battle of Jericho en Go, Tell It on a Mountain.

Mit rhythmischem Fingerschnipsen beginnt dieses schwungvolle Medley aus den bekannten Gospel-Songs Joshua Fit the Battle of Jericho und Go, Tell It on a Mountain.

La nouvelle collection Essential Elements European Band Series offre des pièces de concert idéales pour les Classes d’Orchestre, les Orchestres Juniors ou les Orchestres l’école. Ces pièces ont été conçues parallèlement et en complément de la méthode Essential Elements, mais peuvent également être utilisées de manière indépendante. Chaque set est livré avec un CD sur lequel est enregistrée la version intégrale du morceau. Essential Elements European Band Series est une collection efficace pour progresser avec plaisir et satisfaction. GOSPEL HITS : Jan de Haan a rassemblé les célèbres gospels, Joshua Fit the Battle of Jericho et Go TellIt on the Mountain, dans un medley enthousiasmant et délicieusement agréable. L’orchestration est idéale pour les Orchestres Juniors ou les petites formations incomplètes.Œuvre accessible partir de la page 34, Essential Elements 1/CD inclus dans le set.

SKU: BT.BMP8091417

A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.

Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrische

Über den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Abschluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisch für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.

Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.

SKU: BT.GOB-000712-010

The Egyptian pharaoh Amenhotep IV, better known as Achnaton, was the second son and successor of Amenhotep III.
He reigned the New Kingdom from 1353 until 1336 BC.
Achnatons lack of interest in the economic well-being of Egypt ushered ina revolutionary period in Egyptian history.
His harsh reign induced much suffering under the population.
During this period when it was customary for a pharaoh to have many wives, he had taken his cousin Nefertete to reign as queen at hisside.
An elegant and very beautiful woman, she used her influence to ease the turmoil caused by Achnaton.
Combined with her grace, her presence at public functions led to a greater popularity among her subjects than the pharaoh enjoyedhimself.
Being mostly preoccupied with religious questions, he declared that all the other gods did not exist. There was only one god, the Aten, and it was the sun itself.
It was now necessary to change his name: ‘Amenhotep’ meaning ‘the god Amun is satisfied’, because he didnt want to be associated with Amun or any of the other deities.
He renamed himself ‘Achnaton’ which means ‘servant of the Aten’ -- a much more appropriate title!
In the sixth year of his reignAchnaton also moved the capital to a brand new city called Achet-Aton (‘the Horizon of the Aten’) which was where Tel el-Amarna stands today. He did this to further isolate himself from the ‘old’ religion, since the previous capital Thebes was thecentre of worship of Amun.
This new religion created an up rise among the population and high priests. In spite of Nefertetes influence, the falling economy and religious conflict resulted in the decline of the Egyptian empire.
Hoping toforget it ever happened, people later tried to eradicate all traces of Achnaton and his successors rule by smashing their statues, mutilating their mummies, and ruining their relief carvings.
From that moment on he was remembered as the‘heretic king’.

This composition was partially funded by the ‘Prins Bernhard Cultuurfonds’.

De Egyptische farao Achnaton was de zoon en opvolger van Amenhotep III en besteeg de troon als Amenhotep IV.
Hij regeerde van 1353 tot 1336 voor Christus.
Achnaton was nauwelijks ge?nteresseerd in politiek en handel waardoorhet Egyptische rijk onder zijn bewind in economisch verval raakte. Hij regeerde per decreet waaronder de bevolking zwaar te leiden had.
In die tijd was het gebruikelijk dat de farao’s meerdere vrouwen hadden waarvan hij eréén tot zijn hoofdvrouw koos waarmee hij zijn rijk regeerde.
Nefertete was de uitverkorene. Een zeer mooie, elegante vrouw, die met haar invloed op het harde beleid van Achnaton nog voor enige verlichting zorgde. Dit en haar aanwezigheidbij openbare presentaties leidde ertoe dat zij bij de bevolking een veel grotere populariteit genoot dan de farao zelf.
Achnaton hield zich vooral bezig met religieuze vraagstukken. Hij brak met het idee dat er meergoden zouden bestaan. Volgens hem was er slechts één god, namelijk de zon. Deze zonnegod noemde hij Aton.
Nadat deze gedachte zich bij hem had geopenbaard veranderde hij zijn naam van Amenhotep in Achnaton, hetgeen in het Egyptisch“Aton welgevallig” betekent.
In zijn zesde regeringsjaar stichtte Achnaton de nieuwe regeringszetel “Achet-Aton”, ver van de bewoonde wereld in de woestijn.
Deze stad, het huidige Tell el-Amarna in Midden-Egypte,stond geheel in het teken van de zonnegod. Deze nieuwe godsdienst stuitte op veel weerstand bij de bevolking en de priesters. De godsdienststrijd die hierdoor ontstond gekoppeld aan het economische verval zorgde, ondanks de invloedvan Nefertete, voor de ineenstorting van het Egyptische rijk als grote mogendheid.
Na de dood van Achnaton werd de regeringszetel “Achet-Aton” gebruikt als steengroeve. Zijn naam werd verwijderd van de alle bouwwerken en herinneringszuilen.

SKU: BT.DHP-1074279-015

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

The well-known traditional melodies Rock My Soul, Go Tell It on the Mountain and Mary´s Boy Child have been put together by Roland Kernen in this attractive medley. Arranged in a way that enables flexible instrumentation this work isplayable by a non-standard brass band line-up. The percussion parts are optional. A lively work that will leave your audience rockin off to Christmas.

De wereldwijd bekende traditionals Rock My Soul, Go Tell It on the Mountain en Mary’s Boy Child zijn door Roland Kernen samengevoegd in een bijzonder geslaagde medley voor harmonieorkest. Rock in the Mountainsis fijn om te spelen voor het orkest en een feest der herkenning voor het publiek.

Die bekannten traditionellen Lieder Rock My Soul, Go Tell It on the Mountain und Mary's Boychild wurden von Roland Kernen zu einem sehr reizvollen Medley zusammengefügt. Die Instrumentierung für eine variable fünfstimmigeBesetzung macht das Werk vielen Kombinationen von Blasinstrumenten zugänglich. Die Schlagzeugstimmen sind ad libitum.

Roland Kernen a rassemblé les trois célébres traditionnels Rock My Soul, Go Tell It on the Mountain et Mary's Boy Child dans un medley frais et délicieusement agréable.

In questo medley Roland Kernen ha raggruppato tre note canzoni tradizionali: Rock My Soul, Go Tell It on the Mountain e Mary's Boy Child. Il risultato é un medley molto piacevole pensato per strumentazione variabile a cinquevoci e percussioni opzionali.

SKU: BT.GOB-000508-010

The Odyssee tells the story of Odysseus, the undaunted hero.
In times long ago the blind poet Homer wrote this famous epic.
The Odyssey follows the Iliad, the story of the bloody war between the Greek and the Trojans. This battle endsafter ten years thanks to the Odysseys famous trick. the Trojan Horse.
The Odyssey is not a war epic, but a story about perseverance, loyalty, adventure, and the survival instinct of its ingenious hero.
In The Odyssey, Homer describes howOdysseus, the king of Ithaca, had to endure another ten years of affliction after the ten years of war in Troy before he could finally return to his home land.
During those years, his wife, Penelope, had to try and keep her many admirers away.These men not only wanted het hand but also the kingship. To prove her husbands worth, she played a trick: As soon as I have finished weaving this shroud for my father-in-law, Laertes, I will choose one of you to become my husband, she promisedthem.
But during the night, she secretly loosened what she had woven during the day, prolonging the time until Odysseus would finally return. After twenty long years, when he finally stood at the door, she wondered: Is this really my husband? Ishe an imposter? Cunningly, she asked him to move the bed, because only she and her husband know that the bed was immovable and was build around an old three trunk! Odysseus was deeply moved: this really was his wife, his Penelope!
Nearly threethousands years later, the loyalty and strength of this character, and all the dangerous adventures that Odysseus survived thanks to courage and intelligence, still moves us today.

Odyssee by Jan Bosveld is not just an adventure story, butrather a characteristic piece in which memories of Homers story can be heard.
The composition opens with a firm, stirring theme describing our hero, Odysseus, in detail: This man is not to be taken lightly.
The further development of thisshort introduction completes this character sketch: trustworthy, perseverant, and a genius.
After that we can picture Odysseus on the lonely beach of Ogygia. Do the trumpets depict his memories of the war of Troy? Does he think of his wife, as werecognise the weaving loom of Penelope in the murmuring eighth?
In the solemn, plaintive part that follows, we can imagine Penelope feeling lonely, sitting in the womens room with her servants.One of the girls plays the harp, but that does notclear the sombre atmosphere. Then we can imagine seeing the sorceress Circe, who changed Odysseus men into swine. After she gives a simple magic sign something follows that reminds us of the sound of pigs grunting. Then the Odysseus theme resounds:the hero comes to savi his comrades. Assisted by Hermes, he forces Circe to lift the spell.
The piece ends the same way as it began, with an animated theme: Odysseus is still the same, undefeated and not to be taken lighty!

Het muzikale relaas van de Griekse schrijver Homerus over de held Odyssee in een karakterstuk vol herinneringen.
Een stevig opgewekt thema symboliseert de grootsheid van Odyssee en zijn karaktertrekken - betrouwbaar, volhardenden vernuftig. De tegenslagen welke hij tegenkomt en in het tweede tragische gedeelte dreigen te escaleren, nemen in het derde snelle gedeelte bij zijn verschijning toch weer een positieve wending.
Nijmegenaar Jan Bosveld bewijstin dit originele werk dat hij op de hoogte is van de onmogelijkheden, maar vooral de ongekende mogelijkheden van muzikanten uit de lagere afdelingen.

SKU: BT.DHP-1125039-140

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

Offenbach (1819 - 1880), who was born in Germany, moved to Paris when he was a teenage boy and remained there for much of his life. He became especially famous as a composer of numerous operettas. and of one famous opera: Les Contes d’Hoffmann (The Tales of Hoffmann). His operettas (or ‘musiquettes’) were often based on comical, or satirical librettos. He makes fun of Parisian daily life, dignitaries, the military, the pretentiousness of the Grand Opéra, and so on. In that respect, Offenbach’s operettas are not really comparable with those of his German-speaking contemporaries, for example, Franz Lehár and Johann Strauss the Younger. Musically speaking, we could callOffenbach’s operettas lively, funny, melodious and catchy.For La Belle Hélène, Offenbach drew from Greek mythology. The story is based on that of Helen of Troy, but is set in France, halfway through the 19th century; it has been turned into a satire on the élite of that time.The overture to La Belle Hélène was (and still is) very successful. Offenbach combined a number of arias and choruses from the operetta to give a taste of what is to follow. Many overtures which follow this form lack unity and structure. However, in this case the composition has been well thought-out.

Offenbach (1819-1880), Duitser van geboorte, verhuisde als jongeman naar Parijs, waar hij een groot deel van zijn leven verbleef. Hij werd vooral beroemd als componist van talrijke operettes en een beroemde opera: Les Contes d’Hoffmann. Zijn operettes (of ‘musiquettes’) zijn qua libretto vaak komisch en hilarisch, ja zelfs satirisch. Hij steekt hierin de draak met het Parijse mondaine leven, met hoogwaardigheidsbekleders, met militairen, met de bombast van de Grand Opéra, enzovoort. In dat opzicht zijn Offenbachs operettes nauwelijks te vergelijken met die in Duitsland van bijvoorbeeld Franz Lehár en Johann Strauss jr. Muzikaal gezien kunnen we zijn operettes levendig,geestig, melodieus en goed in het gehoor liggend noemen.Voor La Belle Hélène putte Offenbach uit de Griekse mythologie. Het verhaal draait om Helena van Troje, maar is verplaatst naar Frankrijk, halverwege de negentiende eeuw; het is uitgewerkt tot een satire op de heersende elite.De ouverture van La Belle Hélène was (en is nog altijd) zeer succesvol. Offenbach heeft hierin een aantal aria’s en koren uit de operette samengevoegd - een voorproefje dus op wat komen gaat. Veel ouvertures die zo zijn gemaakt, missen eenheid en structuur. In dit geval is er echter sprake van een goed doordachte opbouw.

Der gebürtige Deutsche Jacques Offenbach (1819-1880) zog im Jugendalter nach Paris, wo er den größten Teil seines Lebens verbrachte. Bekannt wurde er vor allem als Komponist zahlreicher Operetten und einer berühmten Oper: Les Contes d’Hoffmann (Hoffmanns Erzählungen). Seine Operetten (oder Musiquettes“) basierte er häufig auf komischen oder gar satirischen Libretti. Darin wird das mondäne Pariser Leben karikiert mit seinen Würdenträgern, Militärs, dem Pomp der Grand Opéra und dergleichen mehr. In dieser Hinsicht sind Offenbachs Operetten vergleichbar mit den deutschen Werken eines Franz Lehár oder Johann Strauss (Sohn). Musikalisch betrachtet können Offenbachs Operetten alslebendig, amüsant, melodiös und eingängig beschrieben werden. Für La Belle Hélène bediente sich Offenbach der griechischen Mythologie. Die Handlung beruht auf Helena von Troja, wurde aber ins Frankreich der Mitte des 19. Jahrhunderts versetzt und in eine Satire auf die damals herrschende Elite verwandelt.Die Ouvertüre von La Belle Hélène war und ist sehr erfolgreich. Offenbach kombinierte darin eine Reihe von Arien und Chorstellen aus der Operette und lieferte so quasi einen Vorgeschmack auf das Folgende. Vielen auf diese Weise entstandene Ouvertüren mangelt es an Einheitlichkeit und Struktur. Diese Ouvertüre zeugt jedoch von einem gut durchdachten Aufbau.

Jacques Offenbach est né en Allemagne en 1819. Sa famille s’installe Paris alors qu’il est encore adolescent et c’est l qu’il passe la plus grande partie de sa vie. Il devient particulièrement célèbre pour la composition de nombreuses opérettes et d’un opéra légendaire, Les Contes d’Hoffmann. Ses opéras-bouffes (ou « musiquettes ») s’inspirent souvent de livrets comiques ou satiriques. Il parodie la vie quotidienne Paris, se moque des dignitaires, de l’armée, de la prétention du grand opéra, et ainsi de suite. cet égard, les œuvres d’Offenbach ne sont pas vraiment comparables aux opérettes de ses contemporains germanophones tels que Franz Lehár ou encoreJohann Strauss le jeune. Musicalement parlant, on peut dire que les opéras-bouffes d’Offenbach sont entraînants, spirituels, mélodieux et mémorables.Jacques Offenbach s’est inspiré de la mythologie pour composer La Belle Hélène, dont le livret brosse l’histoire d’Hélène de Troie. Mais parodiant l’une des légendes grecques des plus illustres, cette opérette se veut être une satire sur l’élite de l’époque.L’ouverture de La Belle Hélène a toujours été très populaire. Offenbach y glisse plusieurs arias et chœurs repris ensuite dans l’un ou l’autre acte de l’opérette, afin d’en offrir un avant-go t l’auditoire. De nombreux compositeurs écrivirent par la suite des ouvertures de canevas identique. Bien qu’un grand nombre d’entre elles manquent d’unité et de structure, l’ouverture de La Belle Hélène en est une exception notoire.

SKU: BT.GOB-000826-010

Christopher Columbus was born in Genoa in 1451. His father was a wool merchant. Originally he seemed destined to follow in his father’s footsteps, and thus sailed the oceans to countries as far apart as Iceland and Guinea.
In 1476 his ship was sunk during a battle off the coast of Portugal. Columbus saved his own life by swimming to shore.
In 1484 he conceived the idea of sailing to the Indies via a westward sea route, but it was only in 1492 that he was able to realize this plan.
On this first voyage he was in command of three ships: the flag-ship, called the Santa Maria, the Pinta, and the Ni?a. From Spain Columbus sailed via the Canary Islands to the Bahamas, whichhe sighted on October 12th 1492.
Without being aware of it Columbus discovered the ‘New World’ he thought he had landed in the eastern part of Asia. The motif from Dvoøák’s 9th Symphony ‘Aus der neuen Welt’ forms a little counterfeit history at this point in the composition.
After this first voyage Columbus was to undertake another three long voyages to America. These voyages were certainly not entirely devoid of misfortune.
More than once he was faced with shipwreck, mutiny and the destruction of settlements he had founded.
After Columbus had left for Spain from Rio Belen in 1503, he beached his ships on the coast of Jamaica. The crew were marooned there and it was only after a year that Columbus succeeded in saving his men and sailing back to Spain with them.
In the music the misunderstanding about which continent Columbus discovered in his lifetime resounds, for does this part in the composition not contain Asiatic motifs?
Poor Columbus! In 1506 the famous explorer died in Valladolid.

Christopher Columbus wordt in 1451 geboren in Genua als zoon van een wolhandelaar. Aanvankelijk lijkt hij voorbestemd om als koopman door het leven te gaan. Zo bevaart hij al een groot deel van de wereldzeeën tot landen als IJslanden Guinea.
In 1476 zinkt zijn schip in een veldslag voor de kust van Portugal. Columbus kan zich zwemmend naar de kust redden.
In 1484 vat hij het plan op om langs de “andere” kant van de wereld naar India te varen. Pasin 1492 kan hij zijn plan verwezenlijken.
Het vlaggeschip op deze reis is de Santa Maria. Het schip wordt gesecondeerd door de Pinta en de Ni?a.
Vanuit Spanje vaart Columbus via de Canarische eilanden naar de Bahamas,die hij op 12 oktober 1492 in zicht krijgt. Zonder het te weten ontdekt Columbus de “Nieuwe wereld”.
Hij verkeert in de veronderstelling in het oosten van Azië te zijn aangeland. Een stukje geschiedvervalsing vormt hier eenmotiefje uit Dvoøák’s 9de symfonie, ‘Aus der neuen Welt’.
Na deze eerste reis maakt Columbus nog drie grote reizen naar Amerika. De reizen verlopen zeker niet alle voorspoedig. Zo is er bijv. meermaals sprake van schipbreuk,muiterij en verwoesting van de door Columbus gestichte nederzettingen.
Als hij in 1503 uit Rio Belen weer richting Spanje vertrekt, stranden zijn schepen op de kust van Jamaica. De bemanning wordt daar achtergelaten.
Paseen jaar later weet Columbus zijn bemanning te redden en met hen terug te varen naar Spanje.
In de muziek klinkt het misverstand over welk werelddeel Columbus in zijn leven bevaren had door. Roept dit deeltje geen associatiesop met Aziatische klanken? Arme Columbus!
Christopher Columbus overlijdt in 1506 in Valladolid.

SKU: BT.GOB-000262-010

The work calls to mind an important event from the history of the city Coesfeld in Germany: the battle of Varlar, which took place in the year 1454. The composition presents us with a bird's eye view of the events: First of all, the consecration of the chapel on the Klinkenberg mountain is set to music in a hymn, after which the trumpets and trombones announce the imminent battle. In the subsequent fray not only the sounds of sabres and rapiers can clearly be heard but also the wailing of the wounded. When the Duke of Brunswick is wounded and captured by the troops of Walraf, Konrad von Diepen and his men march on Coesfeld in victory. Set against a festive melody, the hymnresounds in full glory.

De slag bij Varlar vond plaats in het jaar 1454 in de buurt van de stad Coesfeld. Rob Goorhuis nam deze historische gebeurtenis als bron van inspiratie voor zijn gelijknamige werk. Beginnend met een hymne, refereert de componist aan de inwijding van een kapel, om vervolgens met trompetgeschal de veldslag aan te kondigen. Het houwen en kletteren van de zwaarden, maar ook de klagende stemmen van de gewonden nemen de krijgsgeluiden over, om tenslotte uit te monden in de klanken van de hymne uit het begin. Dit keer om de glorieuze overwinning te vieren…!

Die Schlacht von Varlar fand im Jahre 1454 in der Gegend der Stadt Coesfeld statt. Rob Goorhuis’ musikalisches Luftbild der historischen Ereignisse beginnt mit einer Hymne zur Einweihung einer Kapelle, dann kündigen Trompeten und Posaunen die bevorstehende Schlacht an. Im folgenden Getümmel ist Säbelgerassel, aber auch das Wehklagen der Verwundeten zu hören, bevor mit der Hymne aus dem Eingangsteil der glorreiche Sieg gefeiert wird.

La bataille de Varlar a eu lieu en l’an 1454 autour de la ville de Coesfeld (Allemagne). Telle une vue aérienne, l’oeuvre composée par Rob Goorhuis brosse le portrait des événements qui s’enchaînent les uns après les autres : un hymne en honneur de la chapelle près du champ de bataille, puis l’affrontement venir, le bruit des bottes et le cliquetis des sabres, les gémissements des blessés puis nouveau l’hymne de l’introduction, repris cette fois dans un tempo plus rapide car il est destiné célébrer la victoire.

Rob Goorhuis riprende gli avvenimenti storici della battaglia di Varlar che ebbe luogo nel 1454 nella citt di Coesfeld in Germania. Il brano inizia con un inno che simboleggia l’inaugurazione di una cappella, mentre le trombe e i tromboni annunciano l’imminente inizio delle ostilit . Segue un passaggio caratterizzato dai suoni tipici della cruenta battaglia, ma anche dai lamenti dei feriti, che anticipano il glorioso inno della vittoria.