SKU: BT.GOB-000652-020

In a four-part composition Rieks van der Velde takes us to the richly varied area surrounding the university city of Cambridge.
The Dutch composer was especially inspired by the atmosphere of Cambridgeshire, the county which lies north of London.

1. The Journey.
Although on arrival the area looks peaceful and friendly, the ruggedness of its inhabitants and landscape have an unmistakable influence on the music.
In the course of the tour, which starts with an Allegro movement, we are shown the vitality, energy and freshness of the Cambridgeshire countryside.
Short themes, swift and sudden motifs and rhythmical patterns supported by the drive ofpercussion instruments give expression to this image.
The first part is concluded by two 'Calmo' movements in which the music expresses how the cathedral in the city of Ely comes into sight and is gradually approached.

2. Visit to Ely Cathedral.
The famous Norman cathedral church of Ely, which was built in 1109, has attracted tourists from all over the world apart from being a place of worship and heritage site.
A cornet solo introduces the contemplative mood of the composition at this point.
The mystical atmosphere of the cathedral runs through this lyrical part like a continuous thread.

3. The Pub.
The thirst caused by this intensive journey makes a visit to the local pub a definite must.
These “public houses”, which may be open until the early hours of the morning, offer all kinds of entertainment.
Drinks are served liberally and the atmosphere is lively.

4. The Journey Back.
Time has flown: In other words, the moment of departure has come sooner than one would have wished.
In a flashback which recaptures elements of the first part of the composition we say goodbye to Cambridgeshire in a fitting manner.
Two scintillating final measures bring us abruptly back to the present.

In een viertal delen neemt Rieks van der Velde ons mee door de zeer gevarieerde streek rond de universiteitsstad Cambridge.
De Nederlandse componist liet zich inspireren door vooral de sfeer in het graafschap Cambridgeshire tennoorden van Londen.

1. The Journey.
De aankomst in de streek is vriendelijk te noemen doch de grilligheid van de mensen en het landschap heeft een onmiskenbare invloed op de muziek.
De rondreis welke start op hetAllegro laat Cambridgeshire zien als een streek van vitaliteit, energie en frisheid.
Korte thema's, flitsende motiefjes en ritmische patroontjes gesteund door stuwend slagwerk bevestigen dit beeld.
Het eerste gedeelte besluitmet twee 'Calmo' gedeelten waarbij het zicht op de kathedraal van de stad Ely en het naderen ervan wordt aangegeven.

2. Visit to Ely Cathedral.
In 1109 werd de beroemde kathedraal van Ely gebouwd die tot op de dagvan vandaag een grote aantrekkingskracht geniet van niet alleen toeristen.
Het rustpunt van de compositie wordt ingeleid door een cornetsolo.
De mystieke sfeer van de kathedraal is de rode draad in dit lyrische gedeelte.

3. The Pub.
Een intensieve rondreis maakt dorstig en een bezoek aan de pub is uiteraard een must.
Tot 11 uur 's avonds kan men er terecht voor alle vormen van vertier. De drank vloeit rijkelijk en de sfeer is feestelijk.

4. The Journey Back.
Er is een tijd van komen en gaan, en dat moment komt eerder dan je zou willen met andere woorden de tijd is omgevlogen.
Met een flash back naar het eerste deel wordt op passende wijze afscheidgenomen van Cambridgeshire.
Twee flitsende slotmaten zetten ons in één klap weer in het hier en nu.

SKU: BT.GOB-000664-020

A blues number that really makes a statement!
A strong introductory piece that produces an impressive effect and includes sufficient work for every band member.

Een bluesnummer dat staat als een huis!
Stevige binnenkomer met veel effect en genoeg te doen voor alle orkestleden.
Een topper!

SKU: BT.DHP-1094658-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

For Cityscapes, the composer used the metropolis of New York, the largest city of the United States, as a source of inspiration. The first movement mirrors the skyline of the ‘Big Apple’. In movement two, Central Park is introduced and in the closing movement of this triptych, the ever-sparkling Manhattan, known for its many skyscrapers, and its financial centre Wall Street, is the focal point. Not only are the busy city traffic and the chaotic hustle and bustle expressed in the music, but also the impressive buildings, including the famous Empire State Building. Let the magic of New York shine with this dramatic new item.

Voor Cityscapes heeft de componist zich laten inspireren door de metropool New York, de grootste stad in de Verenigde Staten. Het eerste deel verklankt de skyline van de ‘Big Apple’. De grootse aanblik van onder andere Manhattan,Brooklyn Bridge en het Vrijheidsbeeld staat model voor het pakkende hoofdthema. In deel twee wordt de stemming van het Central Park voorgesteld. Dit immense park in New York is een plek voor ontspanning en vermaak. In het slotdeelvan dit drieluik staat het altijd bruisende Manhattan, bekend om de vele wolkenkrabbers en het financiële centrum, Wall Street, centraal. Een absolute aanrader!

Jan de Haans Quelle der Inspiration für Cityscapes war die Metropole New York, die größte Stadt der Vereinigten Staaten. In drei Sätzen gelang es ihm, einige charakteristische Merkmale des Big Apples“ einzufangen: der großartige Anblick der Skyline von Manhattan, Brooklyn Bridge und der Freiheitsstatue, die Stimmung des berühmten Central Park und das pulsierende Leben in dieser glitzernden, eindrucksvollen Metropole. Absolut hörenswert!

Cityscapes (“Paysages urbains”) est une œuvre inspirée d’une série d’impressions et de paysages de la métropole de New York, la plus grande ville des États-Unis.Dans le premier mouvement, l’impressionnante ligne d’horizon de « La Grosse Pomme » s’étire devant nous. Manhattan, le pont de Brooklyn et la Statue de la Liberté sont l’essence du thème principal. Les dernières mesures de ce premier mouvement font référence la célèbre Symphonie n° 9 dite « du Nouveau Monde » que le compositeur tchèque Antón Dvorák composa lors d’un séjour New York.Le second mouvement est consacré Central Park, l’immense parc new-yorkais construit au XIXe siècle, etdestiné aux loisirs, au divertissement et la relaxation. Plusieurs b timents célèbres, tels que le Metropolitan Museum of Art, jalonnent Central Park.Le troisième et dernier mouvement de ce triptyque dépeint l’esprit bouillonnant de Manhattan, quartier célèbre pour abriter d’impressionnants gratte-ciel et la Bourse de Wall Street. La musique palpite au rythme du trafic intense et suit le tourbillon d’activité tumultueux. Elle décrit également les immenses buildings comme l'Empire State Building.

SKU: BT.DHP-1115084-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

It may be surprising to see a fanfare piece commissioned by a Japanese ensemble, since fanfare orchestras are typically found in Belgium, Holland and Luxembourg, and also France and Switzerland. Senzoku Gakuen is one of the largest and mostprestigious music universities in Japan, and home to a wide variety of ensembles and orchestras. Since 2006 they have had a fanfare orchestra, which was started by Sotaru Fukaishi, a euphonium teacher who felt further performance opportunity wasneeded for saxhorn instruments. Fukaishi had loved the sound of fanfare orchestras ever since visiting the World Music Contest in Kerkrade (Holland) several years earlier. Jan Van der Roost was involved with this new initiative from the beginning,and they were also joined by Manu Mellaerts for certain projects. The Dean of the music department, Professor Kazuo Tomioka, fully supports the ensemble and commissioned Ostinati. The première took place on June 11th at Maeda Hall inMizonokuchi (Kawasaki) where Senzoku Gakuen is based. The piece opens with an impressive timpani solo, followed by brass and saxophone. The rhythmical pulse remains constant and the music is fiery and assertive in character. A pentatonic melodygradually emerges and the music loses its vehemency and softens. The initial percussion ostinati subsequently recurs and the first section of the piece concludes in a similar mood to the opening. The second movement is sweet and melodic, opening witha long passage for the saxophone family in a minor key. The same theme then appears in the major and is developed upon; the music builds to a majestic orchestral forte, reminiscent of a pipe organ in its sonority. The theme returns in the originalminor key with a change in instrumentation leading the movement to a quiet and peaceful end on a soft E minor chord. The finale starts with percussion: a four-bar pattern is repeated several times over which the movement’s melodic themes areintroduced. These melodic elements are varied and used in different versions and the ostinato idea, which characterizes the entire piece, is highlighted. The theme travels through the orchestra, appearing on various instruments and in variousregisters. It captures the listener’s attention and displays the full range of sound and colour within the fanfare orchestra.

Het is misschien verrassend dat dit fanfarewerk is geschreven in opdracht van een Japans ensemble, aangezien fanfareorkesten vooral te vinden zijn in België, Nederland en Luxemburg, en ook wel in Frankrijk en Zwitserland. SenzokuGakuen is een van de grootste en meest prestigieuze muziekopleidingen van Japan, en de thuisbasis van een grote verscheidenheid van ensembles en orkesten. In 2006 is er een fanfareorkest opgericht, en wel door Sotaru Fukaishi, eeneuphoniumdocent die vond dat er meer mogelijkheden moesten komen voor optredens met saxhoorninstrumenten. Fukaishi had enkele jaren daarvoor genoten van de fanfareklank toen hij het Wereld Muziek Concours in Kerkrade bezocht. DeBelgische componist Jan Van der Roost was van het begin af aan betrokken bij dit nieuwe initiatief, en ook Manu Mellaerts werd voor een aantal projecten aangetrokken. Het hoofd van de muziekfaculteit, professor Kazuo Tomioka, staatgeheel achter het ensemble en gaf de opdracht tot het schrijven van Ostinati. De première vond plaats op 11 juni in de Maeda Hall in Mizonokuchi (Kawasaki), waar Senzoku Gakuen is gevestigd. Het werk begint met een indrukwekkendepaukensolo, gevolgd door koper en saxofoon. De ritmische puls blijft constant, en de aard van de muziek is vurig en krachtig. Geleidelijk komt er een pentatonische melodie naar voren en wordt de muziek minder heftig, ze wordtzachter van karakter. De aanvankelijke ostinati in het slagwerk verschijnen dan opnieuw, waarna het eerste deel van het werk eindigt in dezelfde sfeer als waarmee het begon. Het tweede deel is lieflijk en melodisch. Het opentmet een lange passage voor de saxofoons in een mineurtoonsoort. Dan klinkt hetzelfde thema in majeur en daar wordt op voortgeborduurd: de muziek ontwikkelt zich tot een majestueus orkestraal forte, dat qua sonoriteit doet denken

Es mag überraschen, dass dieses Fanfareorchesterwerk ausgerechnet von einem japanischen Ensemble in Auftrag gegeben wurde, da Fanfareorchester doch eher in Belgien, den Niederlanden oder Luxemburg oder auch in Frankreich oder Schweiz zu finden sind. Senzoku Gakuen ist eine der größten und renommiertesten Musikschulen Japans und Heimstätte einer Vielfalt an Ensembles und Orchestern. Im Jahr 2006 wurde ein Fanfareorchester gegründet. Den Anstoß gab Sotaru Fukaishi, ein Euphoniumlehrer, der den Instrumenten der Saxhorn-Familie mehr Spielmöglichkeiten bieten wollte. Fukaishi hatte sich einige Jahre zuvor bei der Weltmeisterschaft in Kerkrade (Holland) in den Klang vonFanfareorchestern verliebt. Jan Van der Roost war von Beginn an in die Entwicklung dieser Idee involviert und, einige Projekte betreffend, ebenso Manu Mellaerts. Der Dekan des Musik-Colleges, Professor Kazuo Tomioka, steht voll und ganz hinter dem Ensemble und gab Ostinati in Auftrag. Die Premiere fand am 11. Juni 2011 in der Maeda Hall in Mizonokuchi statt, dem Heimatort der Schule Senzoku Gakuen. Das Stück beginnt mit einem eindrucksvollen Paukensolo, bevor Blechbläser und Saxophon einsetzen. Der rhythmische Puls bleibt konstant unter einer feurigen, nachdrücklichen Musik. Eine pentatonische Melodie bildet sich nach und nach heraus, während die Musik an Heftigkeit verliert und sanfter wird. Die anfänglichen Ostinati im Schlagwerk kehren zurück und so endet der erste Satz des Werkes in einer der Eröffnung ähnlichen Stimmung. Der zweite Satz ist lieblich und melodiös. Er beginnt mit einem langen Abschnitt für die Saxophone in Moll. Dann erscheint das gleiche Thema in Dur und durchläuft eine Entwicklung; die Musik baut sich zu einem majestätischen orchestralen Forte auf, das in seiner Klangfülle an eine Orgel erinnert. Dann kehrt das Thema in seiner ursprünglichen Moll-Tonart und in veränderter Instrumentierung zurück, um den Satz ruhig und friedvoll in einem e-Moll-Akkord enden zu lassen.

Il pourrait paraître surprenant qu’un ensemble japonais puisse commander une pièce pour orchestre de fanfare, puisque l’on rencontre surtout ce type de formation en Belgique, aux Pays-Bas et au Luxembourg, ainsi qu’en France et en Suisse. Senzoku Gakuen, l’une des plus grandes et plus prestigieuses académies de musique du Japon, compte une grande variété d’ensembles et d’orchestres. En 2006 s’y est ajouté un orchestre de fanfare fondé par Sotaru Fukaishi, un professeur d’euphonium qui pensait qu’il était nécessaire d’offrir de plus larges possibilités aux cuivres de la région. Depuis qu’il avait assisté au World Music Contest de Kerkrade (Pays-Bas), plusieurs années auparavant,Fukaishi se prit de passion pour le son chaud et généreux de l’orchestre de fanfare, une formation atypique au Japon. Jan Van der Roost a favorablement adhéré cette nouvelle initiative, tandis que Manu Mellaerts collabora avec les deux hommes afin de concrétiser certains projets. Le professeur Kazuo Tomioka, doyen du collège de musique, soutint vigoureusement l’orchestre et commanda Ostinati. La création de l’oeuvre fut donnée le 11 juin 2011 au Maeda Hall de Mizonokuchi (Kawasaki), où se trouve Senzoku Gakuen. La pièce débute avec un impressionnant solo de timbales précédant l’entrée des cuivres et des saxophones. La pulsion rythmique est constante, la musique est énergique et de caractère affirmé. Une mélodie pentatonique émerge graduellement, alors que la trame musicale diminue d’intensité et s’adoucit. L’ostinato la percussion revient fréquemment et la première partie de l’oeuvre se termine dans un climat semblable celui du début. Le deuxième mouvement, doux et romancé, débute avec un long passage en mode mineur joué par les saxophones. Le même thème apparaît alors en mode majeur et se développe peu peu ; la musique s’intensifie pour arriver un majestueux et orchestral forte dont les sonorités rappellent celles d’un orgue d’église. Puis le thème revient sa tonalité mineure d’origine avec un changement d’instrumentation qui mène.