SKU: BT.DHP-1115084-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

It may be surprising to see a fanfare piece commissioned by a Japanese ensemble, since fanfare orchestras are typically found in Belgium, Holland and Luxembourg, and also France and Switzerland. Senzoku Gakuen is one of the largest and mostprestigious music universities in Japan, and home to a wide variety of ensembles and orchestras. Since 2006 they have had a fanfare orchestra, which was started by Sotaru Fukaishi, a euphonium teacher who felt further performance opportunity wasneeded for saxhorn instruments. Fukaishi had loved the sound of fanfare orchestras ever since visiting the World Music Contest in Kerkrade (Holland) several years earlier. Jan Van der Roost was involved with this new initiative from the beginning,and they were also joined by Manu Mellaerts for certain projects. The Dean of the music department, Professor Kazuo Tomioka, fully supports the ensemble and commissioned Ostinati. The première took place on June 11th at Maeda Hall inMizonokuchi (Kawasaki) where Senzoku Gakuen is based. The piece opens with an impressive timpani solo, followed by brass and saxophone. The rhythmical pulse remains constant and the music is fiery and assertive in character. A pentatonic melodygradually emerges and the music loses its vehemency and softens. The initial percussion ostinati subsequently recurs and the first section of the piece concludes in a similar mood to the opening. The second movement is sweet and melodic, opening witha long passage for the saxophone family in a minor key. The same theme then appears in the major and is developed upon; the music builds to a majestic orchestral forte, reminiscent of a pipe organ in its sonority. The theme returns in the originalminor key with a change in instrumentation leading the movement to a quiet and peaceful end on a soft E minor chord. The finale starts with percussion: a four-bar pattern is repeated several times over which the movement’s melodic themes areintroduced. These melodic elements are varied and used in different versions and the ostinato idea, which characterizes the entire piece, is highlighted. The theme travels through the orchestra, appearing on various instruments and in variousregisters. It captures the listener’s attention and displays the full range of sound and colour within the fanfare orchestra.

Het is misschien verrassend dat dit fanfarewerk is geschreven in opdracht van een Japans ensemble, aangezien fanfareorkesten vooral te vinden zijn in België, Nederland en Luxemburg, en ook wel in Frankrijk en Zwitserland. SenzokuGakuen is een van de grootste en meest prestigieuze muziekopleidingen van Japan, en de thuisbasis van een grote verscheidenheid van ensembles en orkesten. In 2006 is er een fanfareorkest opgericht, en wel door Sotaru Fukaishi, eeneuphoniumdocent die vond dat er meer mogelijkheden moesten komen voor optredens met saxhoorninstrumenten. Fukaishi had enkele jaren daarvoor genoten van de fanfareklank toen hij het Wereld Muziek Concours in Kerkrade bezocht. DeBelgische componist Jan Van der Roost was van het begin af aan betrokken bij dit nieuwe initiatief, en ook Manu Mellaerts werd voor een aantal projecten aangetrokken. Het hoofd van de muziekfaculteit, professor Kazuo Tomioka, staatgeheel achter het ensemble en gaf de opdracht tot het schrijven van Ostinati. De première vond plaats op 11 juni in de Maeda Hall in Mizonokuchi (Kawasaki), waar Senzoku Gakuen is gevestigd. Het werk begint met een indrukwekkendepaukensolo, gevolgd door koper en saxofoon. De ritmische puls blijft constant, en de aard van de muziek is vurig en krachtig. Geleidelijk komt er een pentatonische melodie naar voren en wordt de muziek minder heftig, ze wordtzachter van karakter. De aanvankelijke ostinati in het slagwerk verschijnen dan opnieuw, waarna het eerste deel van het werk eindigt in dezelfde sfeer als waarmee het begon. Het tweede deel is lieflijk en melodisch. Het opentmet een lange passage voor de saxofoons in een mineurtoonsoort. Dan klinkt hetzelfde thema in majeur en daar wordt op voortgeborduurd: de muziek ontwikkelt zich tot een majestueus orkestraal forte, dat qua sonoriteit doet denken

Es mag überraschen, dass dieses Fanfareorchesterwerk ausgerechnet von einem japanischen Ensemble in Auftrag gegeben wurde, da Fanfareorchester doch eher in Belgien, den Niederlanden oder Luxemburg oder auch in Frankreich oder Schweiz zu finden sind. Senzoku Gakuen ist eine der größten und renommiertesten Musikschulen Japans und Heimstätte einer Vielfalt an Ensembles und Orchestern. Im Jahr 2006 wurde ein Fanfareorchester gegründet. Den Anstoß gab Sotaru Fukaishi, ein Euphoniumlehrer, der den Instrumenten der Saxhorn-Familie mehr Spielmöglichkeiten bieten wollte. Fukaishi hatte sich einige Jahre zuvor bei der Weltmeisterschaft in Kerkrade (Holland) in den Klang vonFanfareorchestern verliebt. Jan Van der Roost war von Beginn an in die Entwicklung dieser Idee involviert und, einige Projekte betreffend, ebenso Manu Mellaerts. Der Dekan des Musik-Colleges, Professor Kazuo Tomioka, steht voll und ganz hinter dem Ensemble und gab Ostinati in Auftrag. Die Premiere fand am 11. Juni 2011 in der Maeda Hall in Mizonokuchi statt, dem Heimatort der Schule Senzoku Gakuen. Das Stück beginnt mit einem eindrucksvollen Paukensolo, bevor Blechbläser und Saxophon einsetzen. Der rhythmische Puls bleibt konstant unter einer feurigen, nachdrücklichen Musik. Eine pentatonische Melodie bildet sich nach und nach heraus, während die Musik an Heftigkeit verliert und sanfter wird. Die anfänglichen Ostinati im Schlagwerk kehren zurück und so endet der erste Satz des Werkes in einer der Eröffnung ähnlichen Stimmung. Der zweite Satz ist lieblich und melodiös. Er beginnt mit einem langen Abschnitt für die Saxophone in Moll. Dann erscheint das gleiche Thema in Dur und durchläuft eine Entwicklung; die Musik baut sich zu einem majestätischen orchestralen Forte auf, das in seiner Klangfülle an eine Orgel erinnert. Dann kehrt das Thema in seiner ursprünglichen Moll-Tonart und in veränderter Instrumentierung zurück, um den Satz ruhig und friedvoll in einem e-Moll-Akkord enden zu lassen.

Il pourrait paraître surprenant qu’un ensemble japonais puisse commander une pièce pour orchestre de fanfare, puisque l’on rencontre surtout ce type de formation en Belgique, aux Pays-Bas et au Luxembourg, ainsi qu’en France et en Suisse. Senzoku Gakuen, l’une des plus grandes et plus prestigieuses académies de musique du Japon, compte une grande variété d’ensembles et d’orchestres. En 2006 s’y est ajouté un orchestre de fanfare fondé par Sotaru Fukaishi, un professeur d’euphonium qui pensait qu’il était nécessaire d’offrir de plus larges possibilités aux cuivres de la région. Depuis qu’il avait assisté au World Music Contest de Kerkrade (Pays-Bas), plusieurs années auparavant,Fukaishi se prit de passion pour le son chaud et généreux de l’orchestre de fanfare, une formation atypique au Japon. Jan Van der Roost a favorablement adhéré cette nouvelle initiative, tandis que Manu Mellaerts collabora avec les deux hommes afin de concrétiser certains projets. Le professeur Kazuo Tomioka, doyen du collège de musique, soutint vigoureusement l’orchestre et commanda Ostinati. La création de l’oeuvre fut donnée le 11 juin 2011 au Maeda Hall de Mizonokuchi (Kawasaki), où se trouve Senzoku Gakuen. La pièce débute avec un impressionnant solo de timbales précédant l’entrée des cuivres et des saxophones. La pulsion rythmique est constante, la musique est énergique et de caractère affirmé. Une mélodie pentatonique émerge graduellement, alors que la trame musicale diminue d’intensité et s’adoucit. L’ostinato la percussion revient fréquemment et la première partie de l’oeuvre se termine dans un climat semblable celui du début. Le deuxième mouvement, doux et romancé, débute avec un long passage en mode mineur joué par les saxophones. Le même thème apparaît alors en mode majeur et se développe peu peu ; la musique s’intensifie pour arriver un majestueux et orchestral forte dont les sonorités rappellent celles d’un orgue d’église. Puis le thème revient sa tonalité mineure d’origine avec un changement d’instrumentation qui mène.

SKU: BT.AMP-149-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

Paul and Barry Ryan were identical twin sons of 1950’s pop singer Marion Ryan and were born on 24th October 1948. They were groomed for stardom and had started singing as a duo before their fifteenth birthday. They were signed by Decca in 1965 and brilliantly marketed as clean-cut fashion icons. Their first single ‘Don’t Bring Me Your Heartaches’ reached the UK top twenty but their success as twin performers lasted only three years. In 1968 Barry embarked on a solo career while Paul concentrated on writing and producing. Eloise with its melodramatic vocal style and heavily orchestrated backing was an early success of this new collaboration and went on to be covered by a variety ofartists, including punk legends The Damned.

De eeneiige tweelingbroers Paul en Barry Ryan vormden al een zangduo voor hun vijftiende verjaardag. In 1965 tekenden ze een contract bij Decca en werden ze op een briljante manier voor het voetlicht gebracht als keurige mode-idolen,maar hun succes als tweelingartiesten duurde slechts drie jaar. In 1968 begon Barry aan een solocarrière terwijl Paul zich concentreerde op het schrijver- en producerschap. Eloise, een stevig georkestreerd, melodramatischgezongen nummer, was een vroege en succesvolle vrucht van deze samenwerking. De song werd in de loop der tijd vertolkt door diverse artiesten.

Paul und Barry Ryan waren die Zwillingssöhne der 50er-Jahre-Popsängerin Marion Ryan. Den beiden Brüdern war eine Zukunft als Popstars in die Wiege gelegt. Bereits vor ihrem 15. Geburtstag traten sie als Duo auf. Später verlegte sich Paul jedoch aufs Songschreiben und Barry trat solo auf. Der Hit Eloise mit seinem melodramatischen Gesangsstil und dem stark orchestrierten Hintergrund ist ein Resultat dieser erfolgreichen Zusammenarbeit und wurde in der Folge von zahlreichen Künstlern neu interpretiert. Philip Sparke machte den Pop-Evergreen nun auch für Blasorchester spielbar.

Figli gemelli di Marion Ryan, celebre cantante pop degli anni ’50, Paul e Barry Ryan si esibivano insieme gi prima di aver compiuto quindici anni.Nel 1965 firmano un contratto con la casa discografica Decca e commercializzano con successo la loro immagine di icone della moda. Il primo single entra nelle top 20 britanniche. Nel 1968, Barry si lancia nella carriera di solista, mentre Paul si concentra sulla composizione e la produzione. Eloise, una canzone dallo stile vocale melodrammatico che si sviluppa su un importante accompagnamento orchestrale, è uno dei primi successi della collaborazione tra i due fratelli.

SKU: BT.GOB-000792-120

‘Mixed Bag’ stands midway between a collection and a hotchpotch. It is a colourful compilation of four completely different pieces, each with its own specific character.

The first part is called ‘Tanguillo’ : as its name suggests, this Spanish dance is related to the Tango.
In the next part, ‘Maybe next time ....’ a repeated bass line (Passacaglia) can be heard, first solo, but thereafter gradually the other instruments join in.
The third part forms a huge contrast did the former part have a Baroque atmosphere, ‘Rock Hard’ seems to have come directly from the Rock ‘n Roll era, reminding us of stars such as Bill Haley and Elvis Presley.
The finale is acheerful, inciting movement called ‘Gypsy Dance’.

Mixed Bag’ houdt het midden tussen collectie en ratjetoe. Het is een bonte verzameling van vier verschillende stukjes met ieder een heel eigen karakter.

Het eerste deel heet ‘Tanguillo’. Dit is een Spaanse dans, die zoalsde naam al doet vermoeden verwantschap vertoont met de Tango.
Daarna volgt ‘Maybe next time ....’. Dit deel bestaat uit een steeds herhalende baslijn (Passacaglia). De eerste keer solo, vervolgens komen de andere instrumentenerbij.
Het derde deel vormt een groot contrast. Ademde deel twee vooral een Baroksfeer uit, ‘Rock Hard’ komt rechtstreeks uit de Rock ‘n Roll tijd van Bill Haley en Elvis Presley.
De afsluiting is vrolijk en een tikkeltjeopzwepend: ‘Gypsy Dance’.

SKU: BT.GOB-000442-120

Solo for Baritone Saxophone or Eb Bass with high humorous content.
The soloist tries in an entertaining dialogue with the orchestra to prevail.
During the work, in a musical way, appears an conflict with the xylophone, the orchestra makes an end to the debate with a melodious final chord.
A must for your concert! Solowerkje voor Baritonsaxofoon of Es Bas met een hoog humoristisch gehalte. De solist(e) probeert in een onderhoudende dialoog met het orkest de boventoon te voeren. Gedurende het werk ontstaat er een muzikaal conflict met de xylofoon, het orkest maakt een eind aan de discussie met een welluidend slotakkoord. Een aanrader voor uw concert!

Gobelin Music Publications.