(Words and Chords to Nearly 1200 Songs 9x12 Spiral Bound). Edited by Annie Patte...(+)
(Words and Chords to
Nearly 1200 Songs 9x12
Spiral Bound). Edited by
Annie Patterson and Peter
Blood. For Vocal. Vocal.
Softcover. 304 pages.
Published by Hal Leonard
(Words and Chords to Nearly 1200 Songs Spiral-Bound). Edited by Annie Patterson ...(+)
(Words and Chords to
Nearly 1200 Songs
Spiral-Bound). Edited by
Annie Patterson and Peter
Blood. For Vocal. Vocal.
Softcover. 304 pages.
Published by Hal Leonard
Written by Greg Sandell, Laurie Hart. Instrumental songbook for fiddle and accor...(+)
Written by Greg Sandell,
Laurie Hart. Instrumental
songbook for fiddle and
accordion. With standard
notation, chord names and
introductory text. Text
language English, French.
192 pages. Published by
Mel Bay Publications,
Inc.
Guitar - Beginning SKU: MB.31103M Third Edition. Bluegrass, Wire b...(+)
Guitar - Beginning
SKU: MB.31103M
Third Edition.
Bluegrass, Wire bound.
World. Book and online
audio. 236 pages. Mel Bay
Publications, Inc
#31103M. Published by Mel
Bay Publications, Inc
(MB.31103M).
ISBN
9781513468792. 8.75x11.75
inches.
Adam Granger
self-published the first
edition of
Grangerâ??s Fiddle
Tunes for Guitar in
1979. A second edition
was published in 1994.
Now Mel Bay Publications
presents the third
edition of the
book.
This 236-page book
is the most extensive and
best-documented
collection of fiddle
tunes for the flatpicking
guitar player in
existence, and includes
reels, hoedowns,
hornpipes, rags,
breakdowns, jigs and
slip-jigs, presented in
Southern, Northern,
Irish, Canadian, Texas
and Old-time
styles.
There are 508
fiddle tunes referenced
under 2500 titles and
alternate titles. The
titles are fully indexed,
making the book doubly
valuable as a reference
book and a source
book.
In this new
edition, all tunes are
typeset, instead of being
handwritten as they were
in the previous editions,
making the tabs easier to
read.
The tunes in
Grangerâ??s Fiddle
Tunes for Guitar are
presented in Easytab, a
streamlined tablature
notation system designed
by Adam specifically for
fiddle
tunes.
The book comes
with a link which gives
access to mp3 recordings
by Adam of all 508 tunes,
each played once at a
moderate tempo, with
rhythm on one channel and
lead on the
other.
Also included in
Grangerâ??s Fiddle
Tunes for Guitar are
instructions for reading
Easytab, descriptions of
tune types presented in
the book, and primers on
traditional flatpicking
and rhythm guitar.
Additionally, there are
sections on timing,
ornamentation, technique,
and fingering, as well as
information on tune
sources and a history of
the
collection.
Mel Bay also
offers The Granger
Collection, by Bill
Nicholson, the same 508
tunes in standard music
notation.
Chamber Music English Horn, Oboe SKU: CF.WF229 15 Pieces for Oboe and ...(+)
Chamber Music English
Horn, Oboe
SKU:
CF.WF229
15 Pieces
for Oboe and English
Horn. Composed by
Gustave Vogt. Edited by
Kristin Jean Leitterman.
Collection - Performance.
32+8 pages. Carl Fischer
Music #WF229. Published
by Carl Fischer Music
(CF.WF229).
In All Major and Minor Keys. Composed by J. B. Albert. Edited by Julie DeRoche...(+)
In All Major and Minor
Keys.
Composed by J. B. Albert.
Edited by Julie DeRoche.
Book.
With Standard notation.
32
pages. Carl Fischer Music
#O99X. Published by Carl
Fischer Music
Chamber Music Piano SKU: CF.PL1056 Composed by Clara Wieck-Schumann, Fran...(+)
Chamber Music Piano
SKU: CF.PL1056
Composed by Clara
Wieck-Schumann, Franz
Schubert, and Robert
Schumann. Edited by
Nicholas Hopkins.
Collection. With Standard
notation. 128 pages. Carl
Fischer Music #PL1056.
Published by Carl Fischer
Music (CF.PL1056).
ISBN 9781491153390.
UPC: 680160910892.
Transcribed by Franz
Liszt.
Introduction
It is true that Schubert
himself is somewhat to
blame for the very
unsatisfactory manner in
which his admirable piano
pieces are treated. He
was too immoderately
productive, wrote
incessantly, mixing
insignificant with
important things, grand
things with mediocre
work, paid no heed to
criticism, and always
soared on his wings. Like
a bird in the air, he
lived in music and sang
in angelic fashion.
--Franz Liszt, letter to
Dr. S. Lebert (1868) Of
those compositions that
greatly interest me,
there are only Chopin's
and yours. --Franz Liszt,
letter to Robert Schumann
(1838) She [Clara
Schumann] was astounded
at hearing me. Her
compositions are really
very remarkable,
especially for a woman.
There is a hundred times
more creativity and real
feeling in them than in
all the past and present
fantasias by Thalberg.
--Franz Liszt, letter to
Marie d'Agoult (1838)
Chretien Urhan
(1790-1845) was a
Belgian-born violinist,
organist and composer who
flourished in the musical
life of Paris in the
early nineteenth century.
According to various
accounts, he was deeply
religious, harshly
ascetic and wildly
eccentric, though revered
by many important and
influential members of
the Parisian musical
community. Regrettably,
history has forgotten
Urhan's many musical
achievements, the most
important of which was
arguably his pioneering
work in promoting the
music of Franz Schubert.
He devoted much of his
energies to championing
Schubert's music, which
at the time was unknown
outside of Vienna.
Undoubtedly, Urhan was
responsible for
stimulating this
enthusiasm in Franz
Liszt; Liszt regularly
heard Urhan's organ
playing in the
St.-Vincent-de-Paul
church in Paris, and the
two became personal
acquaintances. At
eighteen years of age,
Liszt was on the verge of
establishing himself as
the foremost pianist in
Europe, and this
awakening to Schubert's
music would prove to be a
profound experience.
Liszt's first travels
outside of his native
provincial Hungary were
to Vienna in 1821-1823,
where his father enrolled
him in studies with Carl
Czerny (piano) and
Antonio Salieri (music
theory). Both men had
important involvements
with Schubert; Czerny
(like Urhan) as performer
and advocate of
Schubert's music and
Salieri as his theory and
composition teacher from
1813-1817. Curiously,
Liszt and Schubert never
met personally, despite
their geographical
proximity in Vienna
during these years.
Inevitably, legends later
arose that the two had
been personal
acquaintances, although
Liszt would dismiss these
as fallacious: I never
knew Schubert personally,
he was once quoted as
saying. Liszt's initial
exposure to Schubert's
music was the Lieder,
what Urhan prized most of
all. He accompanied the
tenor Benedict
Randhartinger in numerous
performances of
Schubert's Lieder and
then, perhaps realizing
that he could benefit the
composer more on his own
terms, transcribed a
number of the Lieder for
piano solo. Many of these
transcriptions he would
perform himself on
concert tour during the
so-called Glanzzeit, or
time of splendor from
1839-1847. This publicity
did much to promote
reception of Schubert's
music throughout Europe.
Once Liszt retired from
the concert stage and
settled in Weimar as a
conductor in the 1840s,
he continued to perform
Schubert's orchestral
music, his Symphony No. 9
being a particular
favorite, and is credited
with giving the world
premiere performance of
Schubert's opera Alfonso
und Estrella in 1854. At
this time, he
contemplated writing a
biography of the
composer, which
regrettably remained
uncompleted. Liszt's
devotion to Schubert
would never waver.
Liszt's relationship with
Robert and Clara Schumann
was far different and far
more complicated; by
contrast, they were all
personal acquaintances.
What began as a
relationship of mutual
respect and admiration
soon deteriorated into
one of jealousy and
hostility, particularly
on the Schumann's part.
Liszt's initial contact
with Robert's music
happened long before they
had met personally, when
Liszt published an
analysis of Schumann's
piano music for the
Gazette musicale in 1837,
a gesture that earned
Robert's deep
appreciation. In the
following year Clara met
Liszt during a concert
tour in Vienna and
presented him with more
of Schumann's piano
music. Clara and her
father Friedrich Wieck,
who accompanied Clara on
her concert tours, were
quite taken by Liszt: We
have heard Liszt. He can
be compared to no other
player...he arouses
fright and astonishment.
His appearance at the
piano is indescribable.
He is an original...he is
absorbed by the piano.
Liszt, too, was impressed
with Clara--at first the
energy, intelligence and
accuracy of her piano
playing and later her
compositions--to the
extent that he dedicated
to her the 1838 version
of his Etudes d'execution
transcendante d'apres
Paganini. Liszt had a
closer personal
relationship with Clara
than with Robert until
the two men finally met
in 1840. Schumann was
astounded by Liszt's
piano playing. He wrote
to Clara that Liszt had
played like a god and had
inspired indescribable
furor of applause. His
review of Liszt even
included a heroic
personification with
Napoleon. In Leipzig,
Schumann was deeply
impressed with Liszt's
interpretations of his
Noveletten, Op. 21 and
Fantasy in C Major, Op.
17 (dedicated to Liszt),
enthusiastically
observing that, I feel as
if I had known you twenty
years. Yet a variety of
events followed that
diminished Liszt's glory
in the eyes of the
Schumanns. They became
critical of the cult-like
atmosphere that arose
around his recitals, or
Lisztomania as it came to
be called; conceivably,
this could be attributed
to professional jealousy.
Clara, in particular,
came to loathe Liszt,
noting in a letter to
Joseph Joachim, I despise
Liszt from the depths of
my soul. She recorded a
stunning diary entry a
day after Liszt's death,
in which she noted, He
was an eminent keyboard
virtuoso, but a dangerous
example for the
young...As a composer he
was terrible. By
contrast, Liszt did not
share in these negative
sentiments; no evidence
suggests that he had any
ill-regard for the
Schumanns. In Weimar, he
did much to promote
Schumann's music,
conducting performances
of his Scenes from Faust
and Manfred, during a
time in which few
orchestras expressed
interest, and premiered
his opera Genoveva. He
later arranged a benefit
concert for Clara
following Robert's death,
featuring Clara as
soloist in Robert's Piano
Concerto, an event that
must have been
exhilarating to witness.
Regardless, her opinion
of him would never
change, despite his
repeated gestures of
courtesy and respect.
Liszt's relationship with
Schubert was a spiritual
one, with music being the
one and only link between
the two men. That with
the Schumanns was
personal, with music
influenced by a hero
worship that would
aggravate the
relationship over time.
Nonetheless, Liszt would
remain devoted to and
enthusiastic for the
music and achievements of
these composers. He would
be a vital force in
disseminating their music
to a wider audience, as
he would be with many
other composers
throughout his career.
His primary means for
accomplishing this was
the piano transcription.
Liszt and the
Transcription
Transcription versus
Paraphrase Transcription
and paraphrase were
popular terms in
nineteenth-century music,
although certainly not
unique to this period.
Musicians understood that
there were clear
distinctions between
these two terms, but as
is often the case these
distinctions could be
blurred. Transcription,
literally writing over,
entails reworking or
adapting a piece of music
for a performance medium
different from that of
its original; arrangement
is a possible synonym.
Adapting is a key part of
this process, for the
success of a
transcription relies on
the transcriber's ability
to adapt the piece to the
different medium. As a
result, the pre-existing
material is generally
kept intact, recognizable
and intelligible; it is
strict, literal,
objective. Contextual
meaning is maintained in
the process, as are
elements of style and
form. Paraphrase, by
contrast, implies
restating something in a
different manner, as in a
rewording of a document
for reasons of clarity.
In nineteenth-century
music, paraphrasing
indicated elaborating a
piece for purposes of
expressive virtuosity,
often as a vehicle for
showmanship. Variation is
an important element, for
the source material may
be varied as much as the
paraphraser's imagination
will allow; its purpose
is metamorphosis.
Transcription is adapting
and arranging;
paraphrasing is
transforming and
reworking. Transcription
preserves the style of
the original; paraphrase
absorbs the original into
a different style.
Transcription highlights
the original composer;
paraphrase highlights the
paraphraser.
Approximately half of
Liszt's compositional
output falls under the
category of transcription
and paraphrase; it is
noteworthy that he never
used the term
arrangement. Much of his
early compositional
activities were
transcriptions and
paraphrases of works of
other composers, such as
the symphonies of
Beethoven and Berlioz,
vocal music by Schubert,
and operas by Donizetti
and Bellini. It is
conceivable that he
focused so intently on
work of this nature early
in his career as a means
to perfect his
compositional technique,
although transcription
and paraphrase continued
well after the technique
had been mastered; this
might explain why he
drastically revised and
rewrote many of his
original compositions
from the 1830s (such as
the Transcendental Etudes
and Paganini Etudes) in
the 1850s. Charles Rosen,
a sympathetic interpreter
of Liszt's piano works,
observes, The new
revisions of the
Transcendental Etudes are
not revisions but concert
paraphrases of the old,
and their art lies in the
technique of
transformation. The
Paganini etudes are piano
transcriptions of violin
etudes, and the
Transcendental Etudes are
piano transcriptions of
piano etudes. The
principles are the same.
He concludes by noting,
Paraphrase has shaded off
into
composition...Composition
and paraphrase were not
identical for him, but
they were so closely
interwoven that
separation is impossible.
The significance of
transcription and
paraphrase for Liszt the
composer cannot be
overstated, and the
mutual influence of each
needs to be better
understood. Undoubtedly,
Liszt the composer as we
know him today would be
far different had he not
devoted so much of his
career to transcribing
and paraphrasing the
music of others. He was
perhaps one of the first
composers to contend that
transcription and
paraphrase could be
genuine art forms on
equal par with original
pieces; he even claimed
to be the first to use
these two terms to
describe these classes of
arrangements. Despite the
success that Liszt
achieved with this type
of work, others viewed it
with circumspection and
criticism. Robert
Schumann, although deeply
impressed with Liszt's
keyboard virtuosity, was
harsh in his criticisms
of the transcriptions.
Schumann interpreted them
as indicators that
Liszt's virtuosity had
hindered his
compositional development
and suggested that Liszt
transcribed the music of
others to compensate for
his own compositional
deficiencies.
Nonetheless, Liszt's
piano transcriptions,
what he sometimes called
partitions de piano (or
piano scores), were
instrumental in promoting
composers whose music was
unknown at the time or
inaccessible in areas
outside of major European
capitals, areas that
Liszt willingly toured
during his Glanzzeit. To
this end, the
transcriptions had to be
literal arrangements for
the piano; a Beethoven
symphony could not be
introduced to an
unknowing audience if its
music had been subjected
to imaginative
elaborations and
variations. The same
would be true of the 1833
transcription of
Berlioz's Symphonie
fantastique (composed
only three years
earlier), the
astonishingly novel
content of which would
necessitate a literal and
intelligible rendering.
Opera, usually more
popular and accessible
for the general public,
was a different matter,
and in this realm Liszt
could paraphrase the
original and manipulate
it as his imagination
would allow without
jeopardizing its
reception; hence, the
paraphrases on the operas
of Bellini, Donizetti,
Mozart, Meyerbeer and
Verdi. Reminiscence was
another term coined by
Liszt for the opera
paraphrases, as if the
composer were reminiscing
at the keyboard following
a memorable evening at
the opera. Illustration
(reserved on two
occasions for Meyerbeer)
and fantasy were
additional terms. The
operas of Wagner were
exceptions. His music was
less suited to paraphrase
due to its general lack
of familiarity at the
time. Transcription of
Wagner's music was thus
obligatory, as it was of
Beethoven's and Berlioz's
music; perhaps the
composer himself insisted
on this approach. Liszt's
Lieder Transcriptions
Liszt's initial
encounters with
Schubert's music, as
mentioned previously,
were with the Lieder. His
first transcription of a
Schubert Lied was Die
Rose in 1833, followed by
Lob der Tranen in 1837.
Thirty-nine additional
transcriptions appeared
at a rapid pace over the
following three years,
and in 1846, the Schubert
Lieder transcriptions
would conclude, by which
point he had completed
fifty-eight, the most of
any composer. Critical
response to these
transcriptions was highly
favorable--aside from the
view held by
Schumann--particularly
when Liszt himself played
these pieces in concert.
Some were published
immediately by Anton
Diabelli, famous for the
theme that inspired
Beethoven's variations.
Others were published by
the Viennese publisher
Tobias Haslinger (one of
Beethoven's and
Schubert's publishers in
the 1820s), who sold his
reserves so quickly that
he would repeatedly plead
for more. However,
Liszt's enthusiasm for
work of this nature soon
became exhausted, as he
noted in a letter of 1839
to the publisher
Breitkopf und Hartel:
That good Haslinger
overwhelms me with
Schubert. I have just
sent him twenty-four new
songs (Schwanengesang and
Winterreise), and for the
moment I am rather tired
of this work. Haslinger
was justified in his
demands, for the Schubert
transcriptions were
received with great
enthusiasm. One Gottfried
Wilhelm Fink, then editor
of the Allgemeine
musikalische Zeitung,
observed of these
transcriptions: Nothing
in recent memory has
caused such sensation and
enjoyment in both
pianists and audiences as
these arrangements...The
demand for them has in no
way been satisfied; and
it will not be until
these arrangements are
seen on pianos
everywhere. They have
indeed made quite a
splash. Eduard Hanslick,
never a sympathetic
critic of Liszt's music,
acknowledged thirty years
after the fact that,
Liszt's transcriptions of
Schubert Lieder were
epoch-making. There was
hardly a concert in which
Liszt did not have to
play one or two of
them--even when they were
not listed on the
program. These
transcriptions quickly
became some of his most
sough-after pieces,
despite their extreme
technical demands.
Leading pianists of the
day, such as Clara Wieck
and Sigismond Thalberg,
incorporated them into
their concert programs
immediately upon
publication. Moreover,
the transcriptions would
serve as inspirations for
other composers, such as
Stephen Heller, Cesar
Franck and later Leopold
Godowsky, all of whom
produced their own
transcriptions of
Schubert's Lieder. Liszt
would transcribe the
Lieder of other composers
as well, including those
by Mendelssohn, Chopin,
Anton Rubinstein and even
himself. Robert Schumann,
of course, would not be
ignored. The first
transcription of a
Schumann Lied was the
celebrated Widmung from
Myrten in 1848, the only
Schumann transcription
that Liszt completed
during the composer's
lifetime. (Regrettably,
there is no evidence of
Schumann's regard of this
transcription, or even if
he was aware of it.) From
the years 1848-1881,
Liszt transcribed twelve
of Robert Schumann's
Lieder (including one
orchestral Lied) and
three of Clara (one from
each of her three
published Lieder cycles);
he would transcribe no
other works of these two
composers. The Schumann
Lieder transcriptions,
contrary to those of
Schubert, are literal
arrangements, posing, in
general, far fewer
demands on the pianist's
technique. They are
comparatively less
imaginative in their
treatment of the original
material. Additionally,
they seem to have been
less valued in their day
than the Schubert
transcriptions, and it is
noteworthy that none of
the Schumann
transcriptions bear
dedications, as most of
the Schubert
transcriptions do. The
greatest challenge posed
by Lieder transcriptions,
regardless of the
composer or the nature of
the transcription, was to
combine the vocal and
piano parts of the
original such that the
character of each would
be preserved, a challenge
unique to this form of
transcription. Each part
had to be intact and
aurally recognizable, the
vocal line in particular.
Complications could be
manifold in a Lied that
featured dissimilar
parts, such as Schubert's
Auf dem Wasser zu singen,
whose piano accompaniment
depicts the rocking of
the boat on the
shimmering waves while
the vocal line reflects
on the passing of time.
Similar complications
would be encountered in
Gretchen am Spinnrade, in
which the ubiquitous
sixteenth-note pattern in
the piano's right hand
epitomizes the
ever-turning spinning
wheel over which the
soprano voice expresses
feelings of longing and
heartache. The resulting
transcriptions for solo
piano would place
exceptional demands on
the pianist. The
complications would be
far less imposing in
instances in which voice
and piano were less
differentiated, as in
many of Schumann's Lieder
that Liszt transcribed.
The piano parts in these
Lieder are true
accompaniments for the
voice, providing harmonic
foundation and rhythmic
support by doubling the
vocal line throughout.
The transcriptions, thus,
are strict and literal,
with far fewer demands on
both pianist and
transcriber. In all of
Liszt's Lieder
transcriptions,
regardless of the way in
which the two parts are
combined, the melody
(i.e. the vocal line) is
invariably the focal
point; the melody should
sing on the piano, as if
it were the voice. The
piano part, although
integral to contributing
to the character of the
music, is designed to
function as
accompaniment. A singing
melody was a crucial
objective in
nineteenth-century piano
performance, which in
part might explain the
zeal in transcribing and
paraphrasing vocal music
for the piano. Friedrich
Wieck, father and teacher
of Clara Schumann,
stressed this point
repeatedly in his 1853
treatise Clavier und
Gesang (Piano and Song):
When I speak in general
of singing, I refer to
that species of singing
which is a form of
beauty, and which is a
foundation for the most
refined and most perfect
interpretation of music;
and, above all things, I
consider the culture of
beautiful tones the basis
for the finest possible
touch on the piano. In
many respects, the piano
and singing should
explain and supplement
each other. They should
mutually assist in
expressing the sublime
and the noble, in forms
of unclouded beauty. Much
of Liszt's piano music
should be interpreted
with this concept in
mind, the Lieder
transcriptions and opera
paraphrases, in
particular. To this end,
Liszt provided numerous
written instructions to
the performer to
emphasize the vocal line
in performance, with
Italian directives such
as un poco marcato il
canto, accentuato assai
il canto and ben
pronunziato il canto.
Repeated indications of
cantando,singend and
espressivo il canto
stress the significance
of the singing tone. As
an additional means of
achieving this and
providing the performer
with access to the
poetry, Liszt insisted,
at what must have been a
publishing novelty at the
time, on printing the
words of the Lied in the
music itself. Haslinger,
seemingly oblivious to
Liszt's intent, initially
printed the poems of the
early Schubert
transcriptions separately
inside the front covers.
Liszt argued that the
transcriptions must be
reprinted with the words
underlying the notes,
exactly as Schubert had
done, a request that was
honored by printing the
words above the
right-hand staff. Liszt
also incorporated a
visual scheme for
distinguishing voice and
accompaniment, influenced
perhaps by Chopin, by
notating the
accompaniment in cue
size. His transcription
of Robert Schumann's
Fruhlings Ankunft
features the vocal line
in normal size, the piano
accompaniment in reduced
size, an unmistakable
guide in a busy texture
as to which part should
be emphasized: Example 1.
Schumann-Liszt Fruhlings
Ankunft, mm. 1-2. The
same practice may be
found in the
transcription of
Schumann's An die Turen
will ich schleichen. In
this piece, the performer
must read three staves,
in which the baritone
line in the central staff
is to be shared between
the two hands based on
the stem direction of the
notes: Example 2.
Schumann-Liszt An die
Turen will ich
schleichen, mm. 1-5. This
notational practice is
extremely beneficial in
this instance, given the
challenge of reading
three staves and the
manner in which the vocal
line is performed by the
two hands. Curiously,
Liszt did not use this
practice in other
transcriptions.
Approaches in Lieder
Transcription Liszt
adopted a variety of
approaches in his Lieder
transcriptions, based on
the nature of the source
material, the ways in
which the vocal and piano
parts could be combined
and the ways in which the
vocal part could sing.
One approach, common with
strophic Lieder, in which
the vocal line would be
identical in each verse,
was to vary the register
of the vocal part. The
transcription of Lob der
Tranen, for example,
incorporates three of the
four verses of the
original Lied, with the
register of the vocal
line ascending one octave
with each verse (from low
to high), as if three
different voices were
participating. By the
conclusion, the music
encompasses the entire
range of Liszt's keyboard
to produce a stunning
climactic effect, and the
variety of register of
the vocal line provides a
welcome textural variety
in the absence of the
words. The three verses
of the transcription of
Auf dem Wasser zu singen
follow the same approach,
in which the vocal line
ascends from the tenor,
to the alto and to the
soprano registers with
each verse.
Fruhlingsglaube adopts
the opposite approach, in
which the vocal line
descends from soprano in
verse 1 to tenor in verse
2, with the second part
of verse 2 again resuming
the soprano register;
this is also the case in
Das Wandern from
Mullerlieder. Gretchen am
Spinnrade posed a unique
problem. Since the poem's
narrator is female, and
the poem represents an
expression of her longing
for her lover Faust,
variation of the vocal
line's register, strictly
speaking, would have been
impractical. For this
reason, the vocal line
remains in its original
register throughout,
relentlessly colliding
with the sixteenth-note
pattern of the
accompaniment. One
exception may be found in
the fifth and final verse
in mm. 93-112, at which
point the vocal line is
notated in a higher
register and doubled in
octaves. This sudden
textural change, one that
is readily audible, was a
strategic means to
underscore Gretchen's
mounting anxiety (My
bosom urges itself toward
him. Ah, might I grasp
and hold him! And kiss
him as I would wish, at
his kisses I should
die!). The transcription,
thus, becomes a vehicle
for maximizing the
emotional content of the
poem, an exceptional
undertaking with the
general intent of a
transcription. Registral
variation of the vocal
part also plays a crucial
role in the transcription
of Erlkonig. Goethe's
poem depicts the death of
a child who is
apprehended by a
supernatural Erlking, and
Schubert, recognizing the
dramatic nature of the
poem, carefully depicted
the characters (father,
son and Erlking) through
unique vocal writing and
accompaniment patterns:
the Lied is a dramatic
entity. Liszt, in turn,
followed Schubert's
characterization in this
literal transcription,
yet took it an additional
step by placing the
register of the father's
vocal line in the
baritone range, that of
the son in the soprano
range and that of the
Erlking in the highest
register, options that
would not have been
available in the version
for voice and piano.
Additionally, Liszt
labeled each appearance
of each character in the
score, a means for
guiding the performer in
interpreting the dramatic
qualities of the Lied. As
a result, the drama and
energy of the poem are
enhanced in this
transcription; as with
Gretchen am Spinnrade,
the transcriber has
maximized the content of
the original. Elaboration
may be found in certain
Lieder transcriptions
that expand the
performance to a level of
virtuosity not found in
the original; in such
cases, the transcription
approximates the
paraphrase. Schubert's Du
bist die Ruh, a paradigm
of musical simplicity,
features an uncomplicated
piano accompaniment that
is virtually identical in
each verse. In Liszt's
transcription, the
material is subjected to
a highly virtuosic
treatment that far
exceeds the original,
including a demanding
passage for the left hand
alone in the opening
measures and unique
textural writing in each
verse. The piece is a
transcription in
virtuosity; its art, as
Rosen noted, lies in the
technique of
transformation.
Elaboration may entail an
expansion of the musical
form, as in the extensive
introduction to Die
Forelle and a virtuosic
middle section (mm.
63-85), both of which are
not in the original. Also
unique to this
transcription are two
cadenzas that Liszt
composed in response to
the poetic content. The
first, in m. 93 on the
words und eh ich es
gedacht (and before I
could guess it), features
a twisted chromatic
passage that prolongs and
thereby heightens the
listener's suspense as to
the fate of the trout
(which is ultimately
caught). The second, in
m. 108 on the words
Betrogne an (and my blood
boiled as I saw the
betrayed one), features a
rush of
diminished-seventh
arpeggios in both hands,
epitomizing the poet's
rage at the fisherman for
catching the trout. Less
frequent are instances in
which the length of the
original Lied was
shortened in the
transcription, a tendency
that may be found with
certain strophic Lieder
(e.g., Der Leiermann,
Wasserflut and Das
Wandern). Another
transcription that
demonstrates Liszt's
readiness to modify the
original in the interests
of the poetic content is
Standchen, the seventh
transcription from
Schubert's
Schwanengesang. Adapted
from Act II of
Shakespeare's Cymbeline,
the poem represents the
repeated beckoning of a
man to his lover. Liszt
transformed the Lied into
a miniature drama by
transcribing the vocal
line of the first verse
in the soprano register,
that of the second verse
in the baritone register,
in effect, creating a
dialogue between the two
lovers. In mm. 71-102,
the dialogue becomes a
canon, with one voice
trailing the other like
an echo (as labeled in
the score) at the
distance of a beat. As in
other instances, the
transcription resembles
the paraphrase, and it is
perhaps for this reason
that Liszt provided an
ossia version that is
more in the nature of a
literal transcription.
The ossia version, six
measures shorter than
Schubert's original, is
less demanding
technically than the
original transcription,
thus representing an
ossia of transcription
and an ossia of piano
technique. The Schumann
Lieder transcriptions, in
general, display a less
imaginative treatment of
the source material.
Elaborations are less
frequently encountered,
and virtuosity is more
restricted, as if the
passage of time had
somewhat tamed the
composer's approach to
transcriptions;
alternatively, Liszt was
eager to distance himself
from the fierce
virtuosity of his early
years. In most instances,
these transcriptions are
literal arrangements of
the source material, with
the vocal line in its
original form combined
with the accompaniment,
which often doubles the
vocal line in the
original Lied. Widmung,
the first of the Schumann
transcriptions, is one
exception in the way it
recalls the virtuosity of
the Schubert
transcriptions of the
1830s. Particularly
striking is the closing
section (mm. 58-73), in
which material of the
opening verse (right
hand) is combined with
the triplet quarter notes
(left hand) from the
second section of the
Lied (mm. 32-43), as if
the transcriber were
attempting to reconcile
the different material of
these two sections.
Fruhlingsnacht resembles
a paraphrase by
presenting each of the
two verses in differing
registers (alto for verse
1, mm. 3-19, and soprano
for verse 2, mm. 20-31)
and by concluding with a
virtuosic section that
considerably extends the
length of the original
Lied. The original
tonalities of the Lieder
were generally retained
in the transcriptions,
showing that the tonality
was an important part of
the transcription
process. The infrequent
instances of
transposition were done
for specific reasons. In
1861, Liszt transcribed
two of Schumann's Lieder,
one from Op. 36 (An den
Sonnenschein), another
from Op. 27 (Dem roten
Roslein), and merged
these two pieces in the
collection 2 Lieder; they
share only the common
tonality of A major. His
choice for combining
these two Lieder remains
unknown, but he clearly
recognized that some
tonal variety would be
needed, for which reason
Dem roten Roslein was
transposed to C>= major.
The collection features
An den Sonnenschein in A
major (with a transition
to the new tonality),
followed by Dem roten
Roslein in C>= major
(without a change of key
signature), and
concluding with a reprise
of An den Sonnenschein in
A major. A three-part
form was thus established
with tonal variety
provided by keys in third
relations (A-C>=-A); in
effect, two of Schumann's
Lieder were transcribed
into an archetypal song
without words. In other
instances, Liszt treated
tonality and tonal
organization as important
structural ingredients,
particularly in the
transcriptions of
Schubert's Lieder cycles,
i.e. Schwanengesang,
Winterreise a...
Hard Rock Fanfare Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] Carl Fischer
Composed by Tyler Arcari. Score and part(s). 12 122 pages. Duration 1 minute, ...(+)
Composed by Tyler Arcari.
Score and part(s). 12
122 pages. Duration 1
minute, 51 seconds. Carl
Fischer #FPS0131.
Published by Carl Fischer
(CF.FPS131).
(Foreword and Additional Editing by Doris Gazda). By George Frideric Handel Fede...(+)
(Foreword and Additional
Editing by Doris Gazda).
By George Frideric Handel
Federigo Fiorillo. Edited
by Larry Clark, Leopold
Auer, Doris Gazda.
Arranged by William
Strasser. For Violin,
Violin and Piano. Book.
96 pages. Published by
Carl Fischer
A Camaroon Marching Song. Composed by Camaroon Folksong. Arranged by Ken B...(+)
A Camaroon Marching Song.
Composed by Camaroon
Folksong. Arranged by Ken
Berg. Fold. Octavo. 12
pages.
Duration 2 minutes, 35
seconds. Carl Fischer
Music
#CM9658. Published by
Carl
Fischer Music
For voice and C instrument. Format: fakebook. With vocal melody, lyrics and chor...(+)
For voice and C
instrument. Format:
fakebook. With vocal
melody, lyrics and chord
names. Folk. Series: Hal
Leonard Fake Books. 536
pages. 9.6x12 inches.
Published by Hal Leonard.
Choral TBB chorus SKU: CF.CM9588 Composed by Tomas Luis de Victoria. Arra...(+)
Choral TBB chorus
SKU:
CF.CM9588
Composed by
Tomas Luis de Victoria.
Arranged by Jeb Mueller.
Fold. Performance Score.
8 pages. Duration 1
minute, 59 seconds. Carl
Fischer Music #CM9588.
Published by Carl Fischer
Music (CF.CM9588).
ISBN 9781491154106.
UPC: 680160912605. 6.875
x 10.5 inches. Key: Eb
major. Latin. Traditional
Latin.
Tomas Luis
de Victoria (15481611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange
lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange
lingua based on a
Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victorias time. It should
be noted that dynamics
are largely subjective,
so performers may make
alternative choices. Each
tenuto indicates
word stress; the most
musical performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[v??bum k??? p?n?m v?rum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [v??b? k??n?m
??fit?it fitkw? s??gwis
k?isti m??um] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[?t si s?nsus ?d?fit?it,
?d fi??m?ndum k?? sin
t???um] Jeb
Mueller. TomA!s Luis
de Victoria (1548a1611)
is widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange
lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange
lingua based on a
Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoriaas time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each
tenuto indicates
word stress; the most
musical performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is ao,a which
sounds similar to the
English words bought and
got. The letter ata
should be produced
dentally: lift the tongue
to the top of the mouth
as in English, but
aspirate less on the
release. All occurrences
of asa should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum, [vEE
3/4 bum kEE 3/4 E pEnEm
vErum] verbo carnem
efficit: fitque sanguis
Christi merum. [vEE 3/4
bE kEE 3/4 nEm EEfitEit
fitkwE sEAgwis kE 3/4
isti mEE 3/4 um] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[Et si sEnsus EdEfitEit,
Ed fiE 3/4 EmEndum kEE
3/4 sin tEEE 3/4 um] Jeb
Mueller. Tomas Luis de
Victoria (1548-1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange
lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange
lingua based on a
Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria's time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each
tenuto indicates
word stress; the most
musical performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[verbum karo panem verum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [verbo karnem
'efitSit fitkwe saNGgwis
kristi merum] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[et si sensus 'defitSit,
ad fir'mandum kor sin
tSerum] Jeb
Mueller. Tomas Luis de
Victoria (1548-1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange lingua based
on a Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria's time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each tenuto
indicates word stress;
the most musical
performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[verbum karo panem verum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [verbo karnem
'efitSit fitkwe saNGgwis
kristi merum] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[et si sensus 'defitSit,
ad fir'mandum kor sin
tSerum] Jeb
Mueller. Tomas Luis de
Victoria (1548-1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
Pange lingua more
hisapano. The baritones
anchor the motet by
singing the tune in
augmentation. This line
should be intoned with a
flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria's time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each tenuto
indicates word stress;
the most musical
performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[verbum karo panem verum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [verbo karnem
'efitSit fitkwe saNGgwis
kristi merum] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[et si sensus 'defitSit,
ad fir'mandum kor sin
tSerum] Jeb
Mueller. Tomás Luis
de Victoria
(1548–1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
Pange lingua more
hisapano.The baritones
anchor the motet by
singing the tune in
augmentation. This line
should be intoned with a
flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance.Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria’s time.
It should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each tenuto
indicates word stress;
the most musical
performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and
clarity.PRONUNCIATION
GUIDEVictoria received
much of his training in
Italy, therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is
“o,†which
sounds similar to the
English words bought and
got. The letter
“t†should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of “s†should
be soft and never
hardened to [z], such as
in praise.Verbum caro,
panem
verum,[vɛɾbum
kɑɾɔ
pɑnɛm
vɛrum]verbo carnem
efficit: fitque sanguis
Christi
merum.[vɛɾbɔ
kɑɾnɛm
ˈɛfitʃit
fitkwÉ›
sɑŋgwis kɾisti
mɛɾum]Et si sensus
deficit, ad firmandum cor
sin cerum.[ɛt si
sɛnsus
ˈdɛfitʃit,
É‘d
fiɾˈmɑndum
kɔɾ sin
tʃɛɾum]Jeb
Mueller.
Chamber Music trombone SKU: CF.WF231 20 Original Etudes in a Variety o...(+)
Chamber Music trombone
SKU: CF.WF231
20 Original Etudes in
a Variety of Styles.
Composed by Tom Brantley.
Collection - Performance.
With Standard notation.
48 pages. Carl Fischer
Music #WF231. Published
by Carl Fischer Music
(CF.WF231).
ISBN
9781491153314. UPC:
680160910816.
Styli
stic Etudes for Trombone
was written for
intermediateto advanced
level trombonists,
seeking to meet
thedemands of the modern
marketplace for
performers. AsI often
tell my students,
it’s simply not
enough to mastera single
style and fake the rest.
To make a living as
aperformer, trombonists
are expected to play
many, manydifferent
styles authentically.
Classical performers
studyhard and devote
themselves to mastering
the stylisticnuances of
various eras, various
composers, variousforms;
jazz musicians seek to
accurately reflect the
stylesof everything from
bar-room burlesque to
Coltrane; hornbands in
the funk, rock, ska and
hip-hop idioms
mustreflect attention to
the details of their
influences even asthey
create new paths through
popular music.This etude
collection is an attempt
to help studentsand their
teachers work on the
details associated
withmastering each of
these various styles.In
order to perform with the
correct feel,
articulationand sound,
trombonists must first
get these concepts
intheir head through
diligent listening and
then disciplinedpractice
playing in every single
style. The same
wayorchestral players
study the symphonic
literature andexcerpts,
or the way a professional
jazz musician mightwork
on chord changes in
excruciating detail, a
wellroundedtrombone
player must master styles
by listeningto and
playing with great
recordings. Most of the
etudesin this book are
based on styles from
specific
orchestralliterature,
jazz standards and other
styles such as
NewOrleans’ funk
music (Meters) or the
music of JamesBrown and
Tower of Power.One final
note: some of these are
hard. On purpose.
Theseare not warm-ups
that you can play through
mindlesslyto get your
face going. These are
“study
pieces†in the
oldfashionedsense. They
are designed to challenge
you asa player, to make
you a little
uncomfortable. Some
aretougher than others,
of course, but none of
them are easy.If you can
play through each of
these well, with
greatmusicianship and
impeccable technique, you
will be anincredibly
versatile instrumentalist
and be able to
secureperformance
opportunities that are
outside the comfortzone
of many
trombonists.Thanks for
buying this book. I hope
you enjoy workingthrough
these, whether
you’re a teacher,
student,performer, or
weekend warrior. I
learned a lot by
puttingthese together and
I hope you find them
useful and
helpful. Stylistic
Etudes for Trombone was
written for intermediate
to advanced level
trombonists, seeking to
meet the demands of the
modern marketplace for
performers. As I often
tell my students,
it’s simply not
enough to master a single
style and fake the rest.
To make a living as a
performer, trombonists
are expected to play
many, many different
styles authentically.
Classical performers
study hard and devote
themselves to mastering
the stylistic nuances of
various eras, various
composers, various forms;
jazz musicians seek to
accurately reflect the
styles of everything from
bar-room burlesque to
Coltrane; horn bands in
the funk, rock, ska and
hip-hop idioms must
reflect attention to the
details of their
influences even as they
create new paths through
popular music.This etude
collection is an attempt
to help students and
their teachers work on
the details associated
with mastering each of
these various styles.In
order to perform with the
correct feel,
articulation and sound,
trombonists must first
get these concepts in
their head through
diligent listening and
then disciplined practice
playing in every single
style. The same way
orchestral players study
the symphonic literature
and excerpts, or the way
a professional jazz
musician might work on
chord changes in
excruciating detail, a
well-rounded trombone
player must master styles
by listening to and
playing with great
recordings. Most of the
etudes in this book are
based on styles from
specific orchestral
literature, jazz
standards and other
styles such as New
Orleans’ funk
music (Meters) or the
music of James Brown and
Tower of Power.How these
etudes were conceived,
composed and transcribed:
The style or concept of
the etude was thought out
in my head and ear. I
then improvised in that
style and concept on my
trombone, recording my
efforts until I was
satisfied with the etude.
All along, my goal was to
play the range of the
instrument while
emphasizing certain
articulations, rhythms,
range and, fundamentally,
the intended style of the
etude. The resulting
etude was then
transcribed by a terrific
graduate student named
Zach Bornheimer, who also
works with many other
classical and jazz
composers as a
copyist/arranger.Tips for
working on the etudes:
Seek out professional
recordings that match the
style of each etude to
get a good idea of what
the etude should sound
like musically. My
recording of each of
these etudes is available
for download and can be
purchased online for a
modest fee. Search for
“Brantley
Etudes†at either
iTunes or CDBaby.
Practice each etude very
slowly and in segments as
needed, using a
metronome. Record
yourself and listen for
good technique,
musicianship and
authenticity of style
with your sound, feel and
articulations. Compare
your own efforts to the
sounds you’ve
heard on recordings.
Would you fit in that
ensemble or band? If
range is an issue, take
certain notes or passages
down or up an octave.
Work on your fundamentals
every day, including the
techniques and skills
needed for these etudes.
Be patient! Small
improvements every day
result in big success
over time. Always play
with a wide dynamic
range. Always play with
line and direction.
Always play with
impeccable time as well
as rhythm. Use a
metronome to help with
this. Always play in
tune. You can work on
this with a tuner as well
as with drones. Play
these for teachers,
friends, peers and
colleagues not only for
their feedback but also
for the experience of
informal performance. An
audience changes
everything. Make music,
listen to music, record
yourself, play in public
and have fun!One final
note: some of these are
hard. On purpose. These
are not warm-ups that you
can play through
mindlessly to get your
face going. These are
“study
pieces†in the
old-fashioned sense. They
are designed to challenge
you as a player, to make
you a little
uncomfortable. Some are
tougher than others, of
course, but none of them
are easy. If you can play
through each of these
well, with great
musicianship and
impeccable technique, you
will be an incredibly
versatile instrumentalist
and be able to secure
performance opportunities
that are outside the
comfort zone of many
trombonists.Thanks for
buying this book. I hope
you enjoy working through
these, whether
you’re a teacher,
student, performer, or
weekend warrior. I
learned a lot by putting
these together and I hope
you find them useful and
helpful.Best
wishes,—Tom
Brantley.
Volume 1: Easy to Medium. By Anton Rubinstein; Bedrich Smetana; Francois Couperi...(+)
Volume 1: Easy to Medium.
By Anton Rubinstein;
Bedrich Smetana; Francois
Couperin; Franz Schubert;
Georg Philipp Telemann;
George Frideric Handel;
Ignaz Joseph Pleyel; J.J.
Mouret; Jacques
Offenbach; Jan Ladislav
Dussek; Jean Baptiste
Duvernoy; Johann
Friedrich Reichardt.
Arranged by Doris Gazda;
Larry Clark. For Violin
I, Violin II. Solo part.
32 pages. Published by
Carl Fischer.
Band Concert Band - Grade 2 SKU: CF.YPS105 Warm-Ups and Fundamentals(+)
Band Concert Band - Grade
2
SKU: CF.YPS105
Warm-Ups and
Fundamentals.
Composed by Larry Clark.
Collate - FS SWS - spine:
3/4 or .75. Young
Performance Series. Set
of Score and Parts. With
Standard notation.
16+4+8+8+4+10+4+4+8+8+8+1
2+4+6+2+2+4+2+20 pages.
Duration 2 minutes, 53
seconds. Carl Fischer
Music #YPS105. Published
by Carl Fischer Music
(CF.YPS105).
ISBN
9780825884870. UPC:
798408084875. 9 x 12
inches. Key: Bb
major.
Based on our
popular New Bennett Band
Book series, we have
compiled march-style
warm-ups in a separate
publication so they may
be used by all bands
wishing to learn from
them. These innovative
warm-ups and fundamental
drills are the ultimate
method of teaching and
reinforcing the March
style. How To Use the
March Warm-upsPlaying in
a march style can present
difficulties for young
students. The most
prevalent problem is that
students have a tendency
to play every note too
short. Conversely,
accented notes are
usually played
incorrectly with too much
tongue. Do marches
contain short notes?
Absolutely, but these
shortest of notes should
be reserved for notes
that precede an accent or
notes that are
specifically marked with
a staccato. Think of
unmarked notes as being
separated, but not short
and certainly not clipped
or stopped with the
tongue. Accented notes
should be played with
more weight using air and
more length, and not just
a harder tongue. Accents
are given to show
emphasis to a note and
should be thought of in
this manner.The warm-up
exercises provided in
this collection should
give you many
opportunities to stress
the above-mentioned
comments on march
performance style. The
following gives an
explanation on the
purpose and use of each
of these exercises.No. 1
– Basic Chords and
ModulationsOne of the
challenges of playing
marches with young
students is successfully
performing the key change
at the Trio. This
exercise presents the
three basic chords
(tonic, subdominant and
dominant) in each of the
three keys in this
collection of marches.
You can also use this
exercise to teach and
reinforce the style of
accented notes. You may
want to have your band
play major scales in
succession by fourths to
reinforce the concept of
modulation to the
subdominant that occurs
at the Trio (i.e. the
B≤-major scale,
then the E≤-major
scale, then the
A≤-major scale). I
might suggest getting the
students to try
continuing the pattern
all the way around the
circle of fourths.No. 2
– March Style in
B≤ MajorThis
exercise contains many
opportunities to teach
and reinforce the
difference between
staccato and accented
notes. The melody voices
move up and down the
B≤-major scale,
while other instruments
play chords commonly
found in the marches in
this collection. These
include diminished
chords, secondary
dominant chords (i.e. the
V of the V) and other
common chromatic chords
that Fillmore often
used.No. 3 –
Cakewalk Rhythm in
B≤ MajorThe simple
syncopated rhythm in this
exercise is common to
many marches. This drill
gives you the opportunity
to teach/ reinforce the
standard ar-ticulation
and natural accent of
this rhythmic pattern.
Again, this exercise uses
an ascending and
descending major-scale
pattern as the melodic
basis, accompanied by
chords commonly found in
American- style
marches.No. 4 –
The March Scale in
B≤ MajorI call this
exercise “The March
Scale,†because
often in marches (and
especially in these
marches) the descending
half-step is part of the
melodic material. These
chromatic figures give
the melodies of many
marches their charm and
flow. Thus, I devised
this exercise and others
like it in E≤ major
and A≤ major to
familiarize students with
these patterns. I would
suggest playing the
pattern in a variety of
ways different from what
is written. Here are some
other
possibilities:•
Tongue one, slur
three• Slur two,
tongue two• Tongue
two, slur two•
Tongue one, slur two,
tongue oneGradually
increase the tempo to the
march tempo and the
articulation style will
fall right into
place.Another important
consideration is the
performance of the bass
line and the bass-drum
part. Too often, the bass
drum and bass instruments
play their parts with
equal emphasis on both
beats in the measure.
This is incorrect, and
frequently makes the
marchNo. 5 – March
Style in E≤
MajorThis is a similar to
exercise No. 2, but with
a different rhythmic
pattern. Emphasize the
difference between
accented and unaccented
notes. Also, play the
exercise with line
direction moving the
musical line forward.
Experiment and play the
exercise with different
dynamic choices and with
hairpins up and down in
different ways.No. 6
– More March Style
in E≤ MajorExercise
No. 6 comprises more
rhythmic patterns and
harmonic materials in
E≤ major to teach
and reinforce the march
style. This exercise
em-phasizes the
sixteenth-note rhythm, as
notated in the third
measure of the exercise.
Young stu- dents have a
tendency to
“crush†the
sixteenths; consequently,
they lack clarity. It
would be a good idea to
work this rhythmic figure
on a scale pattern with
all of the instruments in
the band as an additional
warm-up exercise.No. 7
– The March Scale
in E≤ MajorSee the
information for No. 4 and
apply it to this
exercise. Use all of the
various articulations
described above as
well.No. 8 – March
Style in A≤
MajorSee the information
for No. 2 and apply it to
this exercise.No. 9
– Cakewalk Rhythm
in A≤ MajorSee the
information for No. 3 and
apply it to this
exercise.No. 10 –
The March Scale in
A≤ MajorSee the
information for No. 4 and
apply it to this
exercise.Other Ideas for
March PerformanceA
rehearsal practice that
has worked very well for
me is to start out by
having the band play the
march very slowly at
about Å’ = 60 in a
chorale/legato style. The
slow tempo is a fine
opportunity to work on
clarity of harmonic move-
ment and to work on the
balance and blend of the
tutti band sound. This
will pay great dividends
toward improving the
sound of your band.
Gradually increase the
tempo to the march tempo
and the articulation
style will fall right
into place.Another
important consideration
is the performance of the
bass line and the
bass-drum part. Too
often, the bass drum and
bass instruments play
their parts with equal
emphasis on both beats in
the measure. This is
incorrect, and frequently
makes the march.
Piano and orchestra - difficult SKU: HL.49046544 For piano and orchest...(+)
Piano and orchestra -
difficult
SKU:
HL.49046544
For
piano and orchestra.
Composed by Gyorgy
Ligeti. This edition:
Saddle stitching. Sheet
music. Edition Schott.
Softcover. Composed
1985-1988. Duration 24'.
Schott Music #ED23178.
Published by Schott Music
(HL.49046544).
ISBN
9781705122655. UPC:
842819108726.
9.0x12.0x0.224
inches.
I composed
the Piano Concerto in two
stages: the first three
movements during the
years 1985-86, the next
two in 1987, the final
autograph of the last
movement was ready by
January, 1988. The
concerto is dedicated to
the American conductor
Mario di Bonaventura. The
markings of the movements
are the following: 1.
Vivace molto ritmico e
preciso 2. Lento e
deserto 3. Vivace
cantabile 4. Allegro
risoluto 5. Presto
luminoso.The first
performance of the
three-movement Concerto
was on October 23rd, 1986
in Graz. Mario di
Bonaventura conducted
while his brother,
Anthony di Bonaventura,
was the soloist. Two days
later the performance was
repeated in the Vienna
Konzerthaus. After
hearing the work twice, I
came to the conclusion
that the third movement
is not an adequate
finale; my feeling of
form demanded
continuation, a
supplement. That led to
the composing of the next
two movements. The
premiere of the whole
cycle took place on
February 29th, 1988, in
the Vienna Konzerthaus
with the same conductor
and the same pianist. The
orchestra consisted of
the following: flute,
oboe, clarinet, bassoon,
horn, trumpet, tenor
trombone, percussion and
strings. The flautist
also plays the piccoIo,
the clarinetist, the alto
ocarina. The percussion
is made up of diverse
instruments, which one
musician-virtuoso can
play. It is more
practical, however, if
two or three musicians
share the instruments.
Besides traditional
instruments the
percussion part calls
also for two simple wind
instruments: the swanee
whistle and the
harmonica. The string
instrument parts (two
violins, viola, cello and
doubles bass) can be
performed soloistic since
they do not contain
divisi. For balance,
however, the ensemble
playing is recommended,
for example 6-8 first
violins, 6-8 second, 4-6
violas, 4-6 cellos, 3-4
double basses. In the
Piano Concerto I realized
new concepts of harmony
and rhythm. The first
movement is entirely
written in bimetry:
simultaneously 12/8 and
4/4 (8/8). This relates
to the known triplet on a
doule relation and in
itself is nothing new.
Because, however, I
articulate 12 triola and
8 duola pulses, an
entangled, up till now
unheard kind of polymetry
is created. The rhythm is
additionally complicated
because of asymmetric
groupings inside two
speed layers, which means
accents are
asymmetrically
distributed. These
groups, as in the talea
technique, have a fixed,
continuously repeating
rhythmic structures of
varying lengths in speed
layers of 12/8 and 4/4.
This means that the
repeating pattern in the
12/8 level and the
pattern in the 4/4 level
do not coincide and
continuously give a
kaleidoscope of renewing
combinations. In our
perception we quickly
resign from following
particular rhythmical
successions and that what
is going on in time
appears for us as
something static,
resting. This music, if
it is played properly, in
the right tempo and with
the right accents inside
particular layers, after
a certain time 'rises, as
it were, as a plane after
taking off: the rhythmic
action, too complex to be
able to follow in detail,
begins flying. This
diffusion of individual
structures into a
different global
structure is one of my
basic compositional
concepts: from the end of
the fifties, from the
orchestral works
Apparitions and
Atmospheres I
continuously have been
looking for new ways of
resolving this basic
question. The harmony of
the first movement is
based on mixtures, hence
on the parallel leading
of voices. This technique
is used here in a rather
simple form; later in the
fourth movement it will
be considerably
developed. The second
movement (the only slow
one amongst five
movements) also has a
talea type of structure,
it is however much
simpler rhythmically,
because it contains only
one speed layer. The
melody is consisted in
the development of a
rigorous interval mode in
which two minor seconds
and one major second
alternate therefore nine
notes inside an octave.
This mode is transposed
into different degrees
and it also determines
the harmony of the
movement; however, in
closing episode in the
piano part there is a
combination of diatonics
(white keys) and
pentatonics (black keys)
led in brilliant,
sparkling quasimixtures,
while the orchestra
continues to play in the
nine tone mode. In this
movement I used isolated
sounds and extreme
registers (piccolo in a
very low register,
bassoon in a very high
register, canons played
by the swanee whistle,
the alto ocarina and
brass with a harmon-mute'
damper, cutting sound
combinations of the
piccolo, clarinet and
oboe in an extremely high
register, also
alternating of a
whistle-siren and
xylophone). The third
movement also has one
speed layer and because
of this it appears as
simpler than the first,
but actually the rhythm
is very complicated in a
different way here. Above
the uninterrupted, fast
and regular basic pulse,
thanks to the asymmetric
distribution of accents,
different types of
hemiolas and inherent
melodical patterns appear
(the term was coined by
Gerhard Kubik in relation
to central African
music). If this movement
is played with the
adequate speed and with
very clear accentuation,
illusory
rhythmic-melodical
figures appear. These
figures are not played
directly; they do not
appear in the score, but
exist only in our
perception as a result of
co-operation of different
voices. Already earlier I
had experimented with
illusory rhythmics,
namely in Poeme
symphonique for 100
metronomes (1962), in
Continuum for harpsichord
(1968), in Monument for
two pianos (1976), and
especially in the first
and sixth piano etude
Desordre and Automne a
Varsovie (1985). The
third movement of the
Piano Concerto is up to
now the clearest example
of illusory rhythmics and
illusory melody. In
intervallic and chordal
structure this movement
is based on alternation,
and also inter-relation
of various modal and
quasi-equidistant harmony
spaces. The tempered
twelve-part division of
the octave allows for
diatonical and other
modal interval
successions, which are
not equidistant, but are
based on the alternation
of major and minor
seconds in different
groups. The tempered
system also allows for
the use of the
anhemitonic pentatonic
scale (the black keys of
the piano). From
equidistant scales,
therefore interval
formations which are
based on the division of
an octave in equal
distances, the
twelve-tone tempered
system allows only
chromatics (only minor
seconds) and the six-tone
scale (the whole-tone:
only major seconds).
Moreover, the division of
the octave into four
parts only minor thirds)
and three parts (three
major thirds) is
possible. In several
music cultures different
equidistant divisions of
an octave are accepted,
for example, in the
Javanese slendro into
five parts, in Melanesia
into seven parts, popular
also in southeastern
Asia, and apart from
this, in southern Africa.
This does not mean an
exact equidistance: there
is a certain tolerance
for the inaccurateness of
the interval tuning.
These exotic for us,
Europeans, harmony and
melody have attracted me
for several years.
However I did not want to
re-tune the piano
(microtone deviations
appear in the concerto
only in a few places in
the horn and trombone
parts led in natural
tones). After the period
of experimenting, I got
to pseudo- or
quasiequidistant
intervals, which is
neither whole-tone nor
chromatic: in the
twelve-tone system, two
whole-tone scales are
possible, shifted a minor
second apart from each
other. Therefore, I
connect these two scales
(or sound resources), and
for example, places occur
where the melodies and
figurations in the piano
part are created from
both whole tone scales;
in one band one six-tone
sound resource is
utilized, and in the
other hand, the
complementary. In this
way whole-tonality and
chromaticism mutually
reduce themselves: a type
of deformed
equidistancism is formed,
strangely brilliant and
at the same time
slanting; illusory
harmony, indeed being
created inside the
tempered twelve-tone
system, but in sound
quality not belonging to
it anymore. The
appearance of such
slantedequidistant
harmony fields
alternating with modal
fields and based on
chords built on fifths
(mainly in the piano
part), complemented with
mixtures built on fifths
in the orchestra, gives
this movement an
individual, soft-metallic
colour (a metallic sound
resulting from
harmonics). The fourth
movement was meant to be
the central movement of
the Concerto. Its
melodc-rhythmic elements
(embryos or fragments of
motives) in themselves
are simple. The movement
also begins simply, with
a succession of
overlapping of these
elements in the mixture
type structures. Also
here a kaleidoscope is
created, due to a limited
number of these elements
- of these pebbles in the
kaleidoscope - which
continuously return in
augmentations and
diminutions. Step by
step, however, so that in
the beginning we cannot
hear it, a compiled
rhythmic organization of
the talea type gradually
comes into daylight,
based on the simultaneity
of two mutually shifted
to each other speed
layers (also triplet and
duoles, however, with
different asymmetric
structures than in the
first movement). While
longer rests are
gradually filled in with
motive fragments, we
slowly come to the
conclusion that we have
found ourselves inside a
rhythmic-melodical whirl:
without change in tempo,
only through increasing
the density of the
musical events, a
rotation is created in
the stream of successive
and compiled, augmented
and diminished motive
fragments, and increasing
the density suggests
acceleration. Thanks to
the periodical structure
of the composition,
always new but however of
the same (all the motivic
cells are similar to
earlier ones but none of
them are exactly
repeated; the general
structure is therefore
self-similar), an
impression is created of
a gigantic, indissoluble
network. Also, rhythmic
structures at first
hidden gradually begin to
emerge, two independent
speed layers with their
various internal
accentuations. This
great, self-similar whirl
in a very indirect way
relates to musical
associations, which came
to my mind while watching
the graphic projection of
the mathematical sets of
Julia and of Mandelbrot
made with the help of a
computer. I saw these
wonderful pictures of
fractal creations, made
by scientists from Brema,
Peitgen and Richter, for
the first time in 1984.
From that time they have
played a great role in my
musical concepts. This
does not mean, however,
that composing the fourth
movement I used
mathematical methods or
iterative calculus;
indeed, I did use
constructions which,
however, are not based on
mathematical thinking,
but are rather craftman's
constructions (in this
respect, my attitude
towards mathematics is
similar to that of the
graphic artist Maurits
Escher). I am concerned
rather with intuitional,
poetic, synesthetic
correspondence, not on
the scientific, but on
the poetic level of
thinking. The fifth, very
short Presto movement is
harmonically very simple,
but all the more
complicated in its
rhythmic structure: it is
based on the further
development of ''inherent
patterns of the third
movement. The
quasi-equidistance system
dominates harmonically
and melodically in this
movement, as in the
third, alternating with
harmonic fields, which
are based on the division
of the chromatic whole
into diatonics and
anhemitonic pentatonics.
Polyrhythms and harmonic
mixtures reach their
greatest density, and at
the same time this
movement is strikingly
light, enlightened with
very bright colours: at
first it seems chaotic,
but after listening to it
for a few times it is
easy to grasp its
content: many autonomous
but self-similar figures
which crossing
themselves. I present my
artistic credo in the
Piano Concerto: I
demonstrate my
independence from
criteria of the
traditional avantgarde,
as well as the
fashionable
postmodernism. Musical
illusions which I
consider to be also so
important are not a goal
in itself for me, but a
foundation for my
aesthetical attitude. I
prefer musical forms
which have a more
object-like than
processual character.
Music as frozen time, as
an object in imaginary
space evoked by music in
our imagination, as a
creation which really
develops in time, but in
imagination it exists
simultaneously in all its
moments. The spell of
time, the enduring its
passing by, closing it in
a moment of the present
is my main intention as a
composer. (Gyorgy
Ligeti).
For
Those Who Continue to
Rise. Composed by
Travis Weller. Full
score. 30 pages. Carl
Fischer Music #SPS93F.
Published by Carl Fischer
Music (CF.SPS93F).
ISBN 9781491159781.
UPC:
680160918379.
Adver
sity, in any form at any
point of our lives, can
be absolutely
debilitating mentally,
physically, emotionally
and spiritually. In the
midst of hard times, it
is difficult to imagine
what our lives will look
like on the other side of
the adversity we are
facing. Yet so many of us
carry on, move forward,
and rise above determined
to never be defined by
our circumstances. For
some their personal
faith, support from
family, or relationship
to friends provides the
necessary fuel for the
resilience they need to
rise above adversity. It
is amazing when a group
of people are able to
come together to overcome
a common obstacle. With
this in mind, I put to
music that spirit of
rising above for the
Liberty High School Band
and their director
Michael Summers.
Northeast Ohio has seen
its share of prosperity
and significant times of
hardship along many
different fronts. I still
see resilient leaders,
community members, and
educators like Mike who
continue to fight for
what is best and what is
right. The debut of this
work, like so many other
things, was interrupted
in the spring of 2020.
Now on the precipice of a
new beginning for many
band programs across the
country, all of us in
instrumental music
education must summon
resilience to ensure our
groups recover, grow and
flourish. The rising
major second represents
us all taking the first
step forward in good and
difficult times. The
adversity (tension)
arrives in various ways
harmonically throughout
the work. Tension can
make us lose sense of
where we are on our
journey and rob us of our
ability to imagine
getting through our
current situation. But I
am reminded that not all
tension is bad. Given
enough time and enough
resolution, we can often
make sense of the
adversity. We can
recognize that the
adversity taught us
something about ourselves
we didn't know, or
perhaps challenged us to
grow in a way we didn't
think possible. Either
way, it does not happen
unless we possess
resilience. I thank you
in advance for your
support of this music and
wish you and your group
the very best moving
forward with
Resilience. Adversity,
in any form at any point
of our lives, can be
absolutely debilitating
mentally, physically,
emotionally and
spiritually. In the midst
of hard times, it is
difficult to imagine what
our lives will look like
on the other side of the
adversity we are facing.
Yet so many of us carry
on, move forward, and
rise above determined to
never be defined by our
circumstances.For some
their personal faith,
support from family, or
relationship to friends
provides the necessary
fuel for the resilience
they need to rise above
adversity. It is amazing
when a group of people
are able to come together
to overcome a common
obstacle. With this in
mind, I put to music that
spirit of rising above
for the Liberty High
School Band and their
director Michael Summers.
Northeast Ohio has seen
its share of prosperity
and significant times of
hardship along many
different fronts. I still
see resilient leaders,
community members, and
educators like Mike who
continue to fight for
what is best and what is
right. The debut of this
work, like so many other
things, was interrupted
in the spring of 2020.
Now on the precipice of a
new beginning for many
band programs across the
country, all of us in
instrumental music
education must summon
resilience to ensure our
groups recover, grow and
flourish. The rising
major second represents
us all taking the first
step forward in good and
difficult times. The
adversity (tension)
arrives in various ways
harmonically throughout
the work. Tension can
make us lose sense of
where we are on our
journey and rob us of our
ability to imagine
getting through our
current situation. But I
am reminded that not all
tension is bad. Given
enough time and enough
resolution, we can often
make sense of the
adversity. We can
recognize that the
adversity taught us
something about ourselves
we didn’t know, or
perhaps challenged us to
grow in a way we
didn’t think
possible. Either way, it
does not happen unless we
possess resilience.I
thank you in advance for
your support of this
music and wish you and
your group the very best
moving forward with
Resilience.