Choir SKU: ST.B375 Composed by William Byrd. Edited by David Mateer. Libr...(+)
Choir
SKU: ST.B375
Composed by William Byrd.
Edited by David Mateer.
Library Volumes. The Byrd
Edition Volume 13. Edited
by David Mateer. First
published: 2004. Pages:
312. Format: Paperback.
Dimensions (mm): 254 x
177 x 20. Choral
collection. Stainer &
Bell Ltd. #B375.
Published by Stainer &
Bell Ltd. (ST.B375).
ISBN
9790220220449.
Publ
ished in 1589, following
the successful issue of
Psalmes, Sonets and
Songs the previous
year, Songs of
Sundrie Natures is a
more diverse collection
than its predecessor.
Though the contents
include one consort song
in its original form,
they contain a relative
dearth of adaptations of
this genre for
unaccompanied voices. In
contrast, there is
arguably a higher
percentage of recently
composed works and
'sundrie' material,
including two carols, the
very fine verse anthem
Christ rising
again, and two
chanson-like pieces,
Susanna fair and
The Nightingale,
probably written in
'friendly aemulation'
with Ferrabosco.
Voice and piano SKU: LM.C06240 Composed by Jacques Ballue. Classical. Sco...(+)
Voice and piano
SKU:
LM.C06240
Composed by
Jacques Ballue.
Classical. Score.
Editions Combre #C06240.
Published by Editions
Combre (LM.C06240).
ISBN
9790230362405.
BACH
J.S. : Air (extrait de la
Messe en Fa) - BACH J.S.
: Recitatif (extrait de
La Passion selon St
Mathieu) - MOZART W.A. :
Le calme joyeux -
SCHUMANN R. : Heiss' mich
nicht reden, heiss' mich
schweigen - LISZT F. :
Mignon's Lied - WAGNER R.
: Der Engel - MOUSSORGSKY
M. : Erscheinung -
TCHAIKOVSKY P.I. : Lied
der Mignon - DEBUSSY C. :
Les Angelus - STRAUSS R.
: Du meines Herzens
Kronelein - RAVEL M. : Le
cygne (extrait de
Histoires naturelles) -
BERG A. : Schilflied -
HINDEMITH P. : Fragment -
POULENC F. : La
grenouillere - LA HALLE
A. (de) : Or es Baiars -
SERMISY C. (de) : Tant
que vivrai en age
florissant - Tebe Poem
(Liturgie orthodoxe) -
ROSSINI G. : La charite -
BRAHMS J. : Wenn so lind
dein Auge - KODALY Z. :
Stabat mater.
Fanfare Band - Grade 6 SKU: BT.DHP-1206276-020 Symphonic Poem. Com...(+)
Fanfare Band - Grade 6
SKU:
BT.DHP-1206276-020
Symphonic Poem.
Composed by Jan de Haan.
Concert and Contest
Collection Brass Band en
Fanfare. Concert Piece.
Set (Score & Parts).
Composed 2021. De Haske
Publications #DHP
1206276-020. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1206276-020).
English-German-French-
Dutch.
The 31
kilometer (19 miles) long
beautiful Thien Duong
Cave or Paradise Cave
lies in one of
Vietnam’s national
parks and was not
discovered until 2005.
Composer Jan de Haan
visited this unearthly
looking place. The
grandnessand astounding
splendour of this natural
wonder made such an
impression that it
inspired him to write
this composition. He
experienced Paradise Cave
as art, albeit formed by
nature across millions of
years. Back home, he
renderedthe imposing
experience in music. This
resulted in a colourful
and spectacular concert
work for fanfare band.
Paradise Cave is
dedicated to the World
Music Contest
(WMC).
De 31
kilometer lange,
prachtige Thien
Duong-grot (oftewel
Paradise Cave) , gelegen
in een van de nationale
parken van Vietnam, werd
pas in 2005 ontdekt. Toen
componist Jan de Haan
deze buitenaards
aandoende plek bezocht,
maaktende grootsheid en
adembenemende pracht van
dit natuurwonder zo veel
indruk op hem dat hij
zich ge nspireerd voelde
om dit werk te schrijven.
Hij beleefde Paradise
Cave als kunst, maar dan
in miljoenen jaren
gecreëerd door
denatuur. Thuis zette hij
zijn indrukwekkende
ervaring om in muziek,
wat resulteerde in een
kleurrijk en spectaculair
concertwerk voor
fanfareorkest.
Paradise Cave is
opgedragen aan het Wereld
Muziek Concours
(WMC).
Die 31
Kilometer lange
wunderschöne
Thien-Duong-Höhle oder
Paradies-Höhle liegt
in einem der
Nationalparks Vietnams
und wurde erst 2005
entdeckt. Der Komponist
Jan de Haan besuchte
diesen fast
überirdischen Ort.
DieGroßartigkeit und
außerordentliche
Pracht dieses
Naturwunders
beeindruckten ihn derart,
dass ihn dies zu dieser
Komposition inspirierte.
Er erlebte die
Paradies-Höhle als ein
Kunstwerk, obwohl sie im
Laufe von Millionen von
Jahrenvon der Natur
geformt wurde. Als er
wieder zu Hause war,
setzte er dieses
beeindruckende Erlebnis
in Musik um. Das Ergebnis
ist ein lebendiges und
atemberaubendes Werk
für Fanfare-Orchester.
Paradise Cave ist
dem WorldMusic Contest
(WMC)
gewidmet.
String Quartet No. 2 Quatuor à cordes: 2 violons, alto, violoncelle Merion Music
Chamber Music String Quartet SKU: PR.14440265S Composed by Sydney F. Hodk...(+)
Chamber Music String
Quartet
SKU:
PR.14440265S
Composed
by Sydney F. Hodkinson.
Large Score. With
Standard notation.
Duration 25 minutes.
Merion Music #144-40265S.
Published by Merion Music
(PR.14440265S).
UPC:
680160027910.
The
Second and Third Quartets
were conceived at the
same time; indeed, their
composition intermingled,
over half of No. 3 being
sketched before No. 2 was
completed. Accordingly,
they share similar
material but, like the
intertwining blood of
cousins, their natures
differ: No. 2 being
somewhat acerbic and
declamatory, No. 3 more
lyric and gentler. An
annunicatory 'leaping
motive' (derived from a
motto generated by my
name) opens Quartet No. 2
and inhabits the course
of the piece as a
cyclical binding-force. A
five-note motive, usually
very deliberate, also
keeps recurring like an
insistent caller. All
three movements are based
on tonal centers (I on B
and E, II on D, III on C)
and the harmonic
'grammar' spoken tends to
recall the jazz world of
my youth. To hopefully
achieve a certain
classical ambience was
one of the goals of this
piece, and all three
movements have
traditional forms. The
first movement is a
modified Sonata-Allegro
design, with a
severely-truncated
recapitulation balanced
by a lengthy, and
decaying Coda. The second
movement is a set of
strophic variants and an
epilogue interspersed
with both solo ritornelli
and first-movement
material (the motto and
the five-note motive) in
the nature of a
fantasia-like
'call-and-response.' It
is dedicated to the
memory of the American
mezzo-soprano Jan
DeGaetani. The third
movement is a modified
Rondo (ABACBA) which
evolves out of the
opening motto. All three
movements make much use
of canonic stretti,
similar gestures, and
repetition. For example,
the climax of movement
III's Rondo throws the
first movement back at us
again, as if the players
were reluctant to let it
go, so that the entire
piece could perhaps be
viewed as a single large,
extended, Sonata
movement, with
introduction and
Coda. The Second and
Third Quartets were
conceived at the same
time; indeed, their
composition intermingled,
over half of No. 3 being
sketched before No. 2 was
completed.Â
Accordingly, they share
similar material but,
like the intertwining
blood of cousins, their
natures differ: No. 2
being somewhat acerbic
and declamatory, No. 3
more lyric and gentler.An
annunicatory
‘leaping
motive’ (derived
from a motto generated by
my name) opens Quartet
No. 2 and inhabits the
course of the piece as a
cyclical
binding-force. A
five-note motive, usually
very deliberate, also
keeps recurring like an
insistent caller. All
three movements are based
on tonal centers (I on B
and E, II on D, III on C)
and the harmonic
‘grammar’
spoken tends to recall
the jazz world of my
youth.To hopefully
achieve a certain
classical ambience was
one of the goals of this
piece, and all three
movements have
traditional forms.Â
The first movement is a
modified Sonata-Allegro
design, with a
severely-truncated
recapitulation balanced
by a lengthy, and
decaying Coda. The
second movement is a set
of strophic variants and
an epilogue interspersed
with both solo ritornelli
and first-movement
material (the motto and
the five-note motive) in
the nature of a
fantasia-like
‘call-and-response.
’ It is
dedicated to the memory
of the American
mezzo-soprano Jan
DeGaetani. The third
movement is a modified
Rondo (ABACBA) which
evolves out of the
opening motto.All three
movements make much use
of canonic stretti,
similar gestures, and
repetition. For
example, the climax of
movement III’s
Rondo throws the first
movement back at us
again, as if the players
were reluctant to let it
go, so that the entire
piece could perhaps be
viewed as a single large,
extended, Sonata
movement, with
introduction and
Coda.
Fanfare Band - Grade 6 SKU: BT.DHP-1206276-120 Symphonic Poem. Com...(+)
Fanfare Band - Grade 6
SKU:
BT.DHP-1206276-120
Symphonic Poem.
Composed by Jan de Haan.
Concert and Contest
Collection Brass Band en
Fanfare. Concert Piece.
Score Only. Composed
2021. 42 pages. De Haske
Publications #DHP
1206276-120. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1206276-120).
English-German-French-
Dutch.
The 31
kilometer (19 miles) long
beautiful Thien Duong
Cave or Paradise Cave
lies in one of
Vietnam’s national
parks and was not
discovered until 2005.
Composer Jan de Haan
visited this unearthly
looking place. The
grandnessand astounding
splendour of this natural
wonder made such an
impression that it
inspired him to write
this composition. He
experienced Paradise Cave
as art, albeit formed by
nature across millions of
years. Back home, he
renderedthe imposing
experience in music. This
resulted in a colourful
and spectacular concert
work for fanfare band.
Paradise Cave is
dedicated to the World
Music Contest
(WMC).
De 31
kilometer lange,
prachtige Thien
Duong-grot (oftewel
Paradise Cave) , gelegen
in een van de nationale
parken van Vietnam, werd
pas in 2005 ontdekt. Toen
componist Jan de Haan
deze buitenaards
aandoende plek bezocht,
maaktende grootsheid en
adembenemende pracht van
dit natuurwonder zo veel
indruk op hem dat hij
zich ge nspireerd voelde
om dit werk te schrijven.
Hij beleefde Paradise
Cave als kunst, maar dan
in miljoenen jaren
gecreëerd door
denatuur. Thuis zette hij
zijn indrukwekkende
ervaring om in muziek,
wat resulteerde in een
kleurrijk en spectaculair
concertwerk voor
fanfareorkest.
Paradise Cave is
opgedragen aan het Wereld
Muziek Concours
(WMC).
Die 31
Kilometer lange
wunderschöne
Thien-Duong-Höhle oder
Paradies-Höhle liegt
in einem der
Nationalparks Vietnams
und wurde erst 2005
entdeckt. Der Komponist
Jan de Haan besuchte
diesen fast
überirdischen Ort.
DieGroßartigkeit und
außerordentliche
Pracht dieses
Naturwunders
beeindruckten ihn derart,
dass ihn dies zu dieser
Komposition inspirierte.
Er erlebte die
Paradies-Höhle als ein
Kunstwerk, obwohl sie im
Laufe von Millionen von
Jahrenvon der Natur
geformt wurde. Als er
wieder zu Hause war,
setzte er dieses
beeindruckende Erlebnis
in Musik um. Das Ergebnis
ist ein lebendiges und
atemberaubendes Werk
für Fanfare-Orchester.
Paradise Cave ist
dem WorldMusic Contest
(WMC)
gewidmet.
Concert Band and Vocal Soloist (Score) - Grade 5 SKU: HL.44011763 Poem...(+)
Concert Band and Vocal
Soloist (Score) - Grade 5
SKU: HL.44011763
Poems by Graeme
King. Composed by
Marco Putz. De Haske
Concert Band. Concert
Piece. Score Only.
Composed 2010. De Haske
Publications #1094768.
Published by De Haske
Publications
(HL.44011763).
The hymn Nun
ruhen alle Walder (Now
All Forests Rest),
arranged by J.S. Bach
(No. 6, So sei nun,
Seele, deine, from
Cantata BWV 13), is a
guiding light throughout
this four-movement
composition. Pütz
wrote this work as a
musical outcry against
the wilful, profit-driven
destruction of our
environment. When Bach
used the word ruhen (to
rest) over 350 years ago,
it probably had a
different nuance from the
meaning it has today. At
the beginning of the 21st
century - the so-called
age of progress - nun
ruhen alle Walder should
mean now all forests die
. Massive
industrialization and
globalization, coupled
with pure greed,
corruption, political
scandals, an
ever-wideninggap between
the rich and poor, and
other such senseless
human actions, are
pushing our blue planet
closer and closer to the
point of no return. This
work is not intended to
be a ranting accusation.
It should remind us of
the beauty and harmony
that can exist all around
us in nature, if we take
care of it. Pütz
hopes that this will, one
day, help put a greater
emphasis on humanity's
survival, and coexistence
with nature rather than
the exploitation
described earlier. All
four texts were created
by Australian poet Graeme
King, whose works were
discovered by Pütz,
by chance on the
internet. Pütz was
especially captivated by
King's clarity, and
intrigued by the
possibilities of adapting
and melding the strong
rhythmical structure of
King's writing with his
own musical language. The
four movements are as
follows: 1. Tears of
Nature 2. Grrrevolution
3. Stand up! 4. Tomorrow
The world premiere of
Four Earth Songs took
place on 7 July 2009 at
the 14th WASBE-Conference
in Cincinnati (USA). This
work is dedicated in
friendship to Jouke
Hoekstra, conductor, and
the Frysk Fanfare Orkest
(the Frisian
Fanfare-Orchestra).
De hymne Nun
ruhen alle Walder,
gearrangeerd door J.S.
Bach (nr. 6, So sei nun,
Seele, deine, uit cantate
BWV 13), is de leidraad
in deze vierdelige
compositie. Putz schreef
het werk als een muzikaal
protest tegen de
moedwillige,op winstbejag
gebaseerde vernietiging
van ons milieu. Toen Bach
het woord 'ruhen'
(rusten) meer dan 350
jaar geleden gebruikte,
lag er waarschijnlijk een
andere nuance in dan
tegenwoordig. Aan het
begin van de 21e eeuw -
dezogenaamde eeuw van de
vooruitgang - zou 'nun
ruhen alle Walder' zelfs
kunnen betekenen: 'nu
sterven alle bossen'. De
grootschalige
industrialisatie en
globalisering, in
combinatie met pure
hebzucht, corruptie,
politieke schandalen,een
groeiende kloof tussen
arm en rijk, en andere
dwaze menselijke
verrichtingen, brengen
onze blauwe planeet
steeds verder in de
problemen, tot er
misschien geen weg terug
meer is. Dit werk is niet
bedoeld als een
beschuldigendetirade. Het
moet ons wijzen op de
schoonheid en harmonie
die in de natuur om ons
heen kan bestaan, als we
er goed voor zorgen. Putz
hoopt dat er op een dag
meer nadruk gelegd zal
worden op het overleven
van de mensheid
invreedzame co-existentie
met de natuur, zonder de
eerdergenoemde
uitbuiting. Alle vier de
teksten zijn geschreven
door de Australische
dichter Graeme King,
wiens werk Putz bij
toeval tegenkwam op het
internet. Hij werd
getroffendoor Kings
helderheid en raakte
geintrigeerd door de
mogelijkheid de sterke
ritmische structuur van
Kings teksten om te
zetten in zijn eigen
muzikale taal. De vier
delen zijn de volgende:
1. Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3.Stand up!
4. Tomorrow De
wereldpremiere van Four
Earth Songs vond plaats
op 7 juli 2009 tijdens de
14e WASBE Conference in
Cincinnati (VS). Dit werk
is in vriendschap
opgedragen aan dirigent
Jouke Hoekstra en zijn
Fryskt Fanfare
Der
Choral Nun ruhen alle
Walder, hier in einer
Bearbeitung von J.S. Bach
(Nr. 6 So sei nun, Seele,
deine aus der Kantate BWV
13), zieht sich wie ein
roter Faden durch diese
viersatzige Komposition,
die als musikalischer
Aufschrei (Anfang!) gegen
die mutwillige,
profitgesteuerte
Zerstorung unserer Umwelt
gedacht ist. Sicher hatte
das Wort ruhen vor
über 350 Jahren,
als der Liedtext
entstand, eine andere
Bedeutung als heute. Zu
Beginn des 21.
Jahrhunderts, im
sogenannten Zeitalter des
Fortschritts,
müsste es leider
wohl eher heissen: Nun
sterben alle Walder...
Massive
Industrialisierung,
Globalisierung, aber auch
Profitgier, Korruption,
politische
Unfahigkeit,krasse
Unterschiede zwischen arm
und reich, und
schlussendlich die
Uneinsichtigkeit des
einzelnen Menschen haben
dazu geführt, dass
der Blaue Planet heute
kurz vor dem Kollaps
steht. Dieses Werk soll
jedoch nicht nur
anklagen, es soll auch
die verbliebenen
Schonheiten unserer Natur
aufzeigen, in der
Hoffnung, dass es einmal
gelingen wird, die
Rettung der Natur und den
Schutz der Umwelt
über die oben
genannten Interessen zu
stellen. Alle vier Texte
stammen aus der Feder des
australischen Dichters
Graeme King, dessen Werk
der Komponist durch einen
glücklichen Zufall
im Internet entdeckte.
Besonders inspirierend
war die Direktheit von
Graemes Aussagen, aber
auch die kraftvolle
Rhythmik seiner Verse mit
den daraus resultierenden
Moglichkeiten der
musikalischen Umsetzung.
Die vier Satze sind wie
folgt
überschrieben: 1.
Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3. Stand
up! 4. Tomorrow Die
offizielle
Uraufführung von
Four Earth Songs fand am
7. Juli 2009 statt,
anlasslich der 14.
WASBE-Konferenz in
Cincinnati (USA). Das
Werk ist dem Dirigenten
Jouke Hoekstra und dem
Frysk Fanfare Orkest
(Friesischen
Fanfareorchester) in
aller Freundschaft
gewidmet.
Le
cantique Nun ruhen alle
Walder, dont la ligne
melodique fut reprise par
Jean-Sebastien Bach pour
son choral So sein nun,
Seele, deine (Choral
ndeg6 - Cantate BWV 13),
est le fil conducteur de
cette oeuvre en quatre
mouvements concue comme
un cri contre la
destruction volontaire de
la nature pour le profit.
Plus de trois siecles
nous separent du temps de
Bach. Si les mots sont
restes les memes, leur
sens primitif connait
cependant quelques
nuances. Ainsi, au XXIe
siecle - considere comme
le << siecle du progres
>>, il conviendrait de
traduire Nun ruhen alle
Walder (les forets se
reposent ) par Les forets
se meurent. La
mondialisation et
l'industrialisation
massiveassociees a
l'avidite predatrice, a
la corruption politique,
aux actions humaines
irrationnelles et au
fosse grandissant entre
riches et pauvres
conduisent notre planete
bleue a se rapprocher
chaque jour un peu plus
du point de non retour.
Cette composition n'est
pas une accusation
acerbe, mais plutot une
exhortation a prendre
soin de cette beaute si
harmonieuse que nous
offre la nature. Et
peut-etre, prendrons-nous
enfin conscience de
l'importance d'une
situation de coexistence
avec la nature,
necessaire pour la survie
de l'espece humaine, et
non d'exploitation qui
conduit a la destruction.
Un jour, alors qu'il
naviguait sur Internet,
Marco Pütz
decouvrit l'oeuvre du
poete australien Graeme
King. Fascine par la
clarte de l'ecriture et
le rythme des vers, Marco
Pütz imagina les
multiples possibilites
d'adaptation et de mise
en musique qu'offrent les
poemes de King. Il
choisit quatre poemes sur
la nature pour creer son
oeuvre Four Earth Songs
(Quatre chants de la
terre). 1. Tears of
Nature (Les larmes de la
Nature) 2. Grrrevolution
3. Stand up! (Levez-vous
!) 4. Tomorrow (Demain)
Four Earth Songs est
dedie amicalement a
l'Orchestre de Fanfare de
Frise (Frysk Fanfare
Orkest) et a son chef,
Jouke Hoekstra. L'oeuvre
a ete donnee en creation
mondiale par l'orchestre
dedicataire a l'occasion
de la 14eme Convention de
la WASBE a Cincinnati
aux.
Concert Band and Vocal Soloist (Score & Parts) - Grade 5 SKU: HL.44011762 ...(+)
Concert Band and Vocal
Soloist (Score & Parts) -
Grade 5
SKU:
HL.44011762
Poems
by Graeme King.
Composed by Marco Putz.
De Haske Concert Band.
Concert Piece. Score
Only. Composed 2010. Hal
Leonard #1094768.
Published by Hal Leonard
(HL.44011762).
The
hymn Nun ruhen alle
Walder (Now All Forests
Rest), arranged by J.S.
Bach (No. 6, So sei nun,
Seele, deine, from
Cantata BWV 13), is a
guiding light throughout
this four-movement
composition. Pütz
wrote this work as a
musical outcry against
the wilful, profit-driven
destruction of our
environment. When Bach
used the word ruhen (to
rest) over 350 years ago,
it probably had a
different nuance from the
meaning it has today. At
the beginning of the 21st
century - the so-called
age of progress - nun
ruhen alle Walder should
mean now all forests die
. Massive
industrialization and
globalization, coupled
with pure greed,
corruption, political
scandals, an
ever-wideninggap between
the rich and poor, and
other such senseless
human actions, are
pushing our blue planet
closer and closer to the
point of no return. This
work is not intended to
be a ranting accusation.
It should remind us of
the beauty and harmony
that can exist all around
us in nature, if we take
care of it. Pütz
hopes that this will, one
day, help put a greater
emphasis on humanity's
survival, and coexistence
with nature rather than
the exploitation
described earlier. All
four texts were created
by Australian poet Graeme
King, whose works were
discovered by Pütz,
by chance on the
internet. Pütz was
especially captivated by
King's clarity, and
intrigued by the
possibilities of adapting
and melding the strong
rhythmical structure of
King's writing with his
own musical language. The
four movements are as
follows: 1. Tears of
Nature 2. Grrrevolution
3. Stand up! 4. Tomorrow
The world premiere of
Four Earth Songs took
place on 7 July 2009 at
the 14th WASBE-Conference
in Cincinnati (USA). This
work is dedicated in
friendship to Jouke
Hoekstra, conductor, and
the Frysk Fanfare Orkest
(the Frisian
Fanfare-Orchestra).
De hymne Nun
ruhen alle Walder,
gearrangeerd door J.S.
Bach (nr. 6, So sei nun,
Seele, deine, uit cantate
BWV 13), is de leidraad
in deze vierdelige
compositie. Putz schreef
het werk als een muzikaal
protest tegen de
moedwillige,op winstbejag
gebaseerde vernietiging
van ons milieu. Toen Bach
het woord 'ruhen'
(rusten) meer dan 350
jaar geleden gebruikte,
lag er waarschijnlijk een
andere nuance in dan
tegenwoordig. Aan het
begin van de 21e eeuw -
dezogenaamde eeuw van de
vooruitgang - zou 'nun
ruhen alle Walder' zelfs
kunnen betekenen: 'nu
sterven alle bossen'. De
grootschalige
industrialisatie en
globalisering, in
combinatie met pure
hebzucht, corruptie,
politieke schandalen,een
groeiende kloof tussen
arm en rijk, en andere
dwaze menselijke
verrichtingen, brengen
onze blauwe planeet
steeds verder in de
problemen, tot er
misschien geen weg terug
meer is. Dit werk is niet
bedoeld als een
beschuldigendetirade. Het
moet ons wijzen op de
schoonheid en harmonie
die in de natuur om ons
heen kan bestaan, als we
er goed voor zorgen. Putz
hoopt dat er op een dag
meer nadruk gelegd zal
worden op het overleven
van de mensheid
invreedzame co-existentie
met de natuur, zonder de
eerdergenoemde
uitbuiting. Alle vier de
teksten zijn geschreven
door de Australische
dichter Graeme King,
wiens werk Putz bij
toeval tegenkwam op het
internet. Hij werd
getroffendoor Kings
helderheid en raakte
geintrigeerd door de
mogelijkheid de sterke
ritmische structuur van
Kings teksten om te
zetten in zijn eigen
muzikale taal. De vier
delen zijn de volgende:
1. Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3.Stand up!
4. Tomorrow De
wereldpremiere van Four
Earth Songs vond plaats
op 7 juli 2009 tijdens de
14e WASBE Conference in
Cincinnati (VS). Dit werk
is in vriendschap
opgedragen aan dirigent
Jouke Hoekstra en zijn
Fryskt Fanfare
Der
Choral Nun ruhen alle
Walder, hier in einer
Bearbeitung von J.S. Bach
(Nr. 6 So sei nun, Seele,
deine aus der Kantate BWV
13), zieht sich wie ein
roter Faden durch diese
viersatzige Komposition,
die als musikalischer
Aufschrei (Anfang!) gegen
die mutwillige,
profitgesteuerte
Zerstorung unserer Umwelt
gedacht ist. Sicher hatte
das Wort ruhen vor
über 350 Jahren,
als der Liedtext
entstand, eine andere
Bedeutung als heute. Zu
Beginn des 21.
Jahrhunderts, im
sogenannten Zeitalter des
Fortschritts,
müsste es leider
wohl eher heissen: Nun
sterben alle Walder...
Massive
Industrialisierung,
Globalisierung, aber auch
Profitgier, Korruption,
politische
Unfahigkeit,krasse
Unterschiede zwischen arm
und reich, und
schlussendlich die
Uneinsichtigkeit des
einzelnen Menschen haben
dazu geführt, dass
der Blaue Planet heute
kurz vor dem Kollaps
steht. Dieses Werk soll
jedoch nicht nur
anklagen, es soll auch
die verbliebenen
Schonheiten unserer Natur
aufzeigen, in der
Hoffnung, dass es einmal
gelingen wird, die
Rettung der Natur und den
Schutz der Umwelt
über die oben
genannten Interessen zu
stellen. Alle vier Texte
stammen aus der Feder des
australischen Dichters
Graeme King, dessen Werk
der Komponist durch einen
glücklichen Zufall
im Internet entdeckte.
Besonders inspirierend
war die Direktheit von
Graemes Aussagen, aber
auch die kraftvolle
Rhythmik seiner Verse mit
den daraus resultierenden
Moglichkeiten der
musikalischen Umsetzung.
Die vier Satze sind wie
folgt
überschrieben: 1.
Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3. Stand
up! 4. Tomorrow Die
offizielle
Uraufführung von
Four Earth Songs fand am
7. Juli 2009 statt,
anlasslich der 14.
WASBE-Konferenz in
Cincinnati (USA). Das
Werk ist dem Dirigenten
Jouke Hoekstra und dem
Frysk Fanfare Orkest
(Friesischen
Fanfareorchester) in
aller Freundschaft
gewidmet.
Le
cantique Nun ruhen alle
Walder, dont la ligne
melodique fut reprise par
Jean-Sebastien Bach pour
son choral So sein nun,
Seele, deine (Choral
ndeg6 - Cantate BWV 13),
est le fil conducteur de
cette oeuvre en quatre
mouvements concue comme
un cri contre la
destruction volontaire de
la nature pour le profit.
Plus de trois siecles
nous separent du temps de
Bach. Si les mots sont
restes les memes, leur
sens primitif connait
cependant quelques
nuances. Ainsi, au XXIe
siecle - considere comme
le << siecle du progres
>>, il conviendrait de
traduire Nun ruhen alle
Walder (les forets se
reposent ) par Les forets
se meurent. La
mondialisation et
l'industrialisation
massiveassociees a
l'avidite predatrice, a
la corruption politique,
aux actions humaines
irrationnelles et au
fosse grandissant entre
riches et pauvres
conduisent notre planete
bleue a se rapprocher
chaque jour un peu plus
du point de non retour.
Cette composition n'est
pas une accusation
acerbe, mais plutot une
exhortation a prendre
soin de cette beaute si
harmonieuse que nous
offre la nature. Et
peut-etre, prendrons-nous
enfin conscience de
l'importance d'une
situation de coexistence
avec la nature,
necessaire pour la survie
de l'espece humaine, et
non d'exploitation qui
conduit a la destruction.
Un jour, alors qu'il
naviguait sur Internet,
Marco Pütz
decouvrit l'oeuvre du
poete australien Graeme
King. Fascine par la
clarte de l'ecriture et
le rythme des vers, Marco
Pütz imagina les
multiples possibilites
d'adaptation et de mise
en musique qu'offrent les
poemes de King. Il
choisit quatre poemes sur
la nature pour creer son
oeuvre Four Earth Songs
(Quatre chants de la
terre). 1. Tears of
Nature (Les larmes de la
Nature) 2. Grrrevolution
3. Stand up! (Levez-vous
!) 4. Tomorrow (Demain)
Four Earth Songs est
dedie amicalement a
l'Orchestre de Fanfare de
Frise (Frysk Fanfare
Orkest) et a son chef,
Jouke Hoekstra. L'oeuvre
a ete donnee en creation
mondiale par l'orchestre
dedicataire a l'occasion
de la 14eme Convention de
la WASBE a Cincinnati
aux.
Four Earth Songs Orchestre d'harmonie - Avancé De Haske Publications
Concert Band and Vocal Solo - Grade 5 SKU: BT.DHP-1094768-010 Poems by...(+)
Concert Band and Vocal
Solo - Grade 5
SKU:
BT.DHP-1094768-010
Poems by Graeme
King. Composed by
Marco Putz. Concert and
Contest Collection CBHA.
Concert Piece. Set (Score
& Parts). Composed 2010.
De Haske Publications
#DHP 1094768-010.
Published by De Haske
Publications
(BT.DHP-1094768-010).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.
The hymn Nun
ruhen alle Wälder (Now
All Forests Rest),
arranged by J.S. Bach
(No. 6, So sei nun,
Seele, deine, from
Cantata BWV 13), is a
guiding light throughout
this four-movement
composition. Pütz
wrote this work as a
musical outcry against
the wilful, profit-driven
destruction of our
environment. When Bach
used the word
“ruhen†(to
rest) over 350 years ago,
it probably had a
different nuance from the
meaning it has today. At
the beginning of the 21st
century - the so-called
age of progress -
“nun ruhen alle
Wälder†should
mean “now all
forests die†.
Massive industrialization
and globalization,
coupled with pure greed,
corruption, political
scandals, an
ever-wideninggap between
the rich and poor, and
other such senseless
human actions, are
pushing our blue planet
closer and closer to the
point of no return. This
work is not intended to
be a ranting accusation.
It should remind us of
the beauty and harmony
that can exist all around
us in nature, if we take
care of it. Pütz
hopes that this will, one
day, help put a greater
emphasis on
humanity’s
survival, and coexistence
with nature rather than
the exploitation
described earlier. All
four texts were created
by Australian poet Graeme
King, whose works were
discovered by Pütz,
by chance on the
internet. Pütz was
especially captivated by
King’s clarity,
and intrigued by the
possibilities of adapting
and melding the strong
rhythmical structure of
King’s writing
with his own musical
language. The four
movements are as follows:
1. Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3. Stand
up! 4. Tomorrow The world
première of Four Earth
Songs took place on 7
July 2009 at the 14th
WASBE-Conference in
Cincinnati (USA). This
work is dedicated in
friendship to Jouke
Hoekstra, conductor, and
the Frysk Fanfare Orkest
(the Frisian
Fanfare-Orchestra).
De hymne Nun
ruhen alle Wälder,
gearrangeerd door J.S.
Bach (nr. 6, So sei nun,
Seele, deine, uit cantate
BWV 13), is de leidraad
in deze vierdelige
compositie. Pütz
schreef het werk als een
muzikaal protest tegen de
moedwillige,op winstbejag
gebaseerde vernietiging
van ons milieu. Toen Bach
het woord
‘ruhen’
(rusten) meer dan 350
jaar geleden gebruikte,
lag er waarschijnlijk een
andere nuance in dan
tegenwoordig. Aan het
begin van de 21e eeuw -
dezogenaamde eeuw van de
vooruitgang - zou
‘nun ruhen alle
Wälder’ zelfs
kunnen betekenen:
‘nu sterven alle
bossen’. De
grootschalige
industrialisatie en
globalisering, in
combinatie met pure
hebzucht, corruptie,
politieke schandalen,een
groeiende kloof tussen
arm en rijk, en andere
dwaze menselijke
verrichtingen, brengen
onze blauwe planeet
steeds verder in de
problemen, tot er
misschien geen weg terug
meer is. Dit werk is niet
bedoeld als een
beschuldigendetirade. Het
moet ons wijzen op de
schoonheid en harmonie
die in de natuur om ons
heen kan bestaan, als we
er goed voor zorgen.
Pütz hoopt dat er op
een dag meer nadruk
gelegd zal worden op het
overleven van de mensheid
invreedzame co-existentie
met de natuur, zonder de
eerdergenoemde
uitbuiting. Alle vier de
teksten zijn geschreven
door de Australische
dichter Graeme King,
wiens werk Pütz bij
toeval tegenkwam op het
internet. Hij werd
getroffendoor Kings
helderheid en raakte ge
ntrigeerd door de
mogelijkheid de sterke
ritmische structuur van
Kings teksten om te
zetten in zijn eigen
muzikale taal. De vier
delen zijn de volgende:
1. Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3.Stand up!
4. Tomorrow De
wereldpremière van
Four Earth Songs vond
plaats op 7 juli 2009
tijdens de 14e WASBE
Conference in Cincinnati
(VS). Dit werk is in
vriendschap opgedragen
aan dirigent Jouke
Hoekstra en zijn Fryskt
Fanfare
Der Choral
Nun ruhen alle Wälder,
hier in einer Bearbeitung
von J.S. Bach (Nr. 6 So
sei nun, Seele, deine aus
der Kantate BWV 13),
zieht sich wie ein roter
Faden durch diese
viersätzige
Komposition, die als
musikalischer Aufschrei
(Anfang!) gegen die
mutwillige,
profitgesteuerte
Zerstörung unserer
Umwelt gedacht ist.
Sicher hatte das Wort
ruhen“ vor
über 350 Jahren,
als der Liedtext
entstand, eine andere
Bedeutung als heute. Zu
Beginn des 21.
Jahrhunderts, im
sogenannten Zeitalter des
Fortschritts,
müsste es leider
wohl eher heißen: Nun
sterben alle
Wälder“...
Massive
Industrialisierung,
Globalisierung, aber auch
Profitgier, Korruption,
politische
Unfähigkeit,krasse
Unterschiede zwischen arm
und reich, und
schlussendlich die
Uneinsichtigkeit des
einzelnen Menschen haben
dazu geführt, dass
der Blaue Planet“
heute kurz vor dem
Kollaps steht. Dieses
Werk soll jedoch nicht
nur anklagen, es soll
auch die verbliebenen
Schönheiten unserer
Natur aufzeigen, in der
Hoffnung, dass es einmal
gelingen wird, die
Rettung der Natur und den
Schutz der Umwelt
über die oben
genannten Interessen zu
stellen. Alle vier Texte
stammen aus der Feder des
australischen Dichters
Graeme King, dessen Werk
der Komponist durch einen
glücklichen Zufall
im Internet entdeckte.
Besonders inspirierend
war die Direktheit von
Graemes Aussagen, aber
auch die kraftvolle
Rhythmik seiner Verse mit
den daraus resultierenden
Möglichkeiten der
musikalischen Umsetzung.
Die vier Sätze sind
wie folgt
überschrieben: 1.
Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3. Stand
up! 4. Tomorrow Die
offizielle
Uraufführung von
Four Earth Songs fand am
7. Juli 2009 statt,
anlässlich der 14.
WASBE-Konferenz in
Cincinnati (USA). Das
Werk ist dem Dirigenten
Jouke Hoekstra und dem
Frysk Fanfare Orkest
(Friesischen
Fanfareorchester) in
aller Freundschaft
gewidmet.
Four Earth Songs Orchestre d'harmonie - Avancé De Haske Publications
Concert Band and Vocal Solo - Grade 5 SKU: BT.DHP-1094768-140 Poems by...(+)
Concert Band and Vocal
Solo - Grade 5
SKU:
BT.DHP-1094768-140
Poems by Graeme
King. Composed by
Marco Putz. Concert and
Contest Collection CBHA.
Concert Piece. Score
Only. Composed 2010. 84
pages. De Haske
Publications #DHP
1094768-140. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1094768-140).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.
The hymn Nun
ruhen alle Wälder (Now
All Forests Rest),
arranged by J.S. Bach
(No. 6, So sei nun,
Seele, deine, from
Cantata BWV 13), is a
guiding light throughout
this four-movement
composition. Pütz
wrote this work as a
musical outcry against
the wilful, profit-driven
destruction of our
environment. When Bach
used the word
“ruhen†(to
rest) over 350 years ago,
it probably had a
different nuance from the
meaning it has today. At
the beginning of the 21st
century - the so-called
age of progress -
“nun ruhen alle
Wälder†should
mean “now all
forests die†.
Massive industrialization
and globalization,
coupled with pure greed,
corruption, political
scandals, an
ever-wideninggap between
the rich and poor, and
other such senseless
human actions, are
pushing our blue planet
closer and closer to the
point of no return. This
work is not intended to
be a ranting accusation.
It should remind us of
the beauty and harmony
that can exist all around
us in nature, if we take
care of it. Pütz
hopes that this will, one
day, help put a greater
emphasis on
humanity’s
survival, and coexistence
with nature rather than
the exploitation
described earlier. All
four texts were created
by Australian poet Graeme
King, whose works were
discovered by Pütz,
by chance on the
internet. Pütz was
especially captivated by
King’s clarity,
and intrigued by the
possibilities of adapting
and melding the strong
rhythmical structure of
King’s writing
with his own musical
language. The four
movements are as follows:
1. Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3. Stand
up! 4. Tomorrow The world
première of Four Earth
Songs took place on 7
July 2009 at the 14th
WASBE-Conference in
Cincinnati (USA). This
work is dedicated in
friendship to Jouke
Hoekstra, conductor, and
the Frysk Fanfare Orkest
(the Frisian
Fanfare-Orchestra).
De hymne Nun
ruhen alle Wälder,
gearrangeerd door J.S.
Bach (nr. 6, So sei nun,
Seele, deine, uit cantate
BWV 13), is de leidraad
in deze vierdelige
compositie. Pütz
schreef het werk als een
muzikaal protest tegen de
moedwillige,op winstbejag
gebaseerde vernietiging
van ons milieu. Toen Bach
het woord
‘ruhen’
(rusten) meer dan 350
jaar geleden gebruikte,
lag er waarschijnlijk een
andere nuance in dan
tegenwoordig. Aan het
begin van de 21e eeuw -
dezogenaamde eeuw van de
vooruitgang - zou
‘nun ruhen alle
Wälder’ zelfs
kunnen betekenen:
‘nu sterven alle
bossen’. De
grootschalige
industrialisatie en
globalisering, in
combinatie met pure
hebzucht, corruptie,
politieke schandalen,een
groeiende kloof tussen
arm en rijk, en andere
dwaze menselijke
verrichtingen, brengen
onze blauwe planeet
steeds verder in de
problemen, tot er
misschien geen weg terug
meer is. Dit werk is niet
bedoeld als een
beschuldigendetirade. Het
moet ons wijzen op de
schoonheid en harmonie
die in de natuur om ons
heen kan bestaan, als we
er goed voor zorgen.
Pütz hoopt dat er op
een dag meer nadruk
gelegd zal worden op het
overleven van de mensheid
invreedzame co-existentie
met de natuur, zonder de
eerdergenoemde
uitbuiting. Alle vier de
teksten zijn geschreven
door de Australische
dichter Graeme King,
wiens werk Pütz bij
toeval tegenkwam op het
internet. Hij werd
getroffendoor Kings
helderheid en raakte ge
ntrigeerd door de
mogelijkheid de sterke
ritmische structuur van
Kings teksten om te
zetten in zijn eigen
muzikale taal. De vier
delen zijn de volgende:
1. Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3.Stand up!
4. Tomorrow De
wereldpremière van
Four Earth Songs vond
plaats op 7 juli 2009
tijdens de 14e WASBE
Conference in Cincinnati
(VS). Dit werk is in
vriendschap opgedragen
aan dirigent Jouke
Hoekstra en zijn Fryskt
Fanfare
Der Choral
Nun ruhen alle Wälder,
hier in einer Bearbeitung
von J.S. Bach (Nr. 6 So
sei nun, Seele, deine aus
der Kantate BWV 13),
zieht sich wie ein roter
Faden durch diese
viersätzige
Komposition, die als
musikalischer Aufschrei
(Anfang!) gegen die
mutwillige,
profitgesteuerte
Zerstörung unserer
Umwelt gedacht ist.
Sicher hatte das Wort
ruhen“ vor
über 350 Jahren,
als der Liedtext
entstand, eine andere
Bedeutung als heute. Zu
Beginn des 21.
Jahrhunderts, im
sogenannten Zeitalter des
Fortschritts,
müsste es leider
wohl eher heißen: Nun
sterben alle
Wälder“...
Massive
Industrialisierung,
Globalisierung, aber auch
Profitgier, Korruption,
politische
Unfähigkeit,krasse
Unterschiede zwischen arm
und reich, und
schlussendlich die
Uneinsichtigkeit des
einzelnen Menschen haben
dazu geführt, dass
der Blaue Planet“
heute kurz vor dem
Kollaps steht. Dieses
Werk soll jedoch nicht
nur anklagen, es soll
auch die verbliebenen
Schönheiten unserer
Natur aufzeigen, in der
Hoffnung, dass es einmal
gelingen wird, die
Rettung der Natur und den
Schutz der Umwelt
über die oben
genannten Interessen zu
stellen. Alle vier Texte
stammen aus der Feder des
australischen Dichters
Graeme King, dessen Werk
der Komponist durch einen
glücklichen Zufall
im Internet entdeckte.
Besonders inspirierend
war die Direktheit von
Graemes Aussagen, aber
auch die kraftvolle
Rhythmik seiner Verse mit
den daraus resultierenden
Möglichkeiten der
musikalischen Umsetzung.
Die vier Sätze sind
wie folgt
überschrieben: 1.
Tears of Nature 2.
Grrrevolution 3. Stand
up! 4. Tomorrow Die
offizielle
Uraufführung von
Four Earth Songs fand am
7. Juli 2009 statt,
anlässlich der 14.
WASBE-Konferenz in
Cincinnati (USA). Das
Werk ist dem Dirigenten
Jouke Hoekstra und dem
Frysk Fanfare Orkest
(Friesischen
Fanfareorchester) in
aller Freundschaft
gewidmet.
Piano SKU: BR.EB-9333 I The sun, the sea - II The earth: her dance - I...(+)
Piano
SKU:
BR.EB-9333
I The
sun, the sea - II The
earth: her dance - III
Clouds, winds, skies.
Composed by Christian
Mason. Solo instruments;
stapled. Edition
Breitkopf.
World
premiere of the piano
version: Orleans (8th
Int. Piano Competition of
Orleans ,,Brin d'herbe),
April 14, 2019
New
music (post-2000); Music
post-1945. Score.
Composed 2018/19. 28
pages. Duration 17'.
Breitkopf and Haertel #EB
9333. Published by
Breitkopf and Haertel
(BR.EB-9333).
ISBN
9790004187975. 9 x 12
inches.
Inspiring
Nature These three piano
pieces, composed for the
,,Concours, Brin d'Herbe
2019, may be performed
separately or as a
collection, in which case
they should be played in
the given order. Though
each piece is aimed at a
different technical level
(I. Elementary, II.
Advanced, III.
Intermediate), they have
a common artistic aim: to
connect musical
expression with poetic
inspiration. In
particular, these pieces
meditate on the emotional
connection between our
interior life and the
vast and varied
landscapes of the natural
world all around us.
While composing I found
myself re-reading
Kathleen Raine (one of my
favourite poets) and was
struck by her statement
(in the foreword to her
,,Selected Poems):
,,'Nature-poetry' is not
what we write about
nature, but rather the
language of images in
which nature daily speaks
to us of the timeless,
age-old mystery in which
we participate. Nature
communicates today what
it told the earliest of
humankind, and what it
will tell future
generations when our
modern high-rise cities
are no more. Meanings,
moods, the whole scale of
our inner experience,
finds in nature the
'correspondences' through
which we may know our
boundless selves. Nature
is the common, universal
language, understood by
all. What she says about
nature resonates with my
understanding of music,
which also sometimes
affords us an opportunity
to know 'our boundless
selves'. And I am
especially interested in
the way that sounds -
which, as vibrations in
the air, are another
aspect of nature - can
reveal and heighten our
sense of connectedness to
ourselves and our
surroundings. Each
movement is inspired by a
single stanza from the
poem ,,Amo Ergo Sum by
Kathleen Raine, and I
would encourage anyone
playing these pieces to
devote time to
internalising the words
as well as the music, for
they may contain the key
to an accurate
expression. As such, the
relevant words are quoted
at the start of each
score. ,,Inner Landscapes
is dedicated to Joe
Browning, Lexy Oliver and
Omar Shahryar. (Christian
Mason, 2018)
World
premiere of the piano
version: Orleans (8th
Int. Piano Competition of
Orleans ,,Brin d'herbe),
April 14, 2019.
I The sun, the sea - II The earth: her dance - III Clouds, winds, skies. Comp...(+)
I The sun, the sea - II
The
earth: her dance - III
Clouds, winds, skies.
Composed by Christian
Mason.
Breitkopf and Haertel #EB
9334. Published by
Breitkopf
and Haertel
Choral TBB chorus SKU: CF.CM9588 Composed by Tomas Luis de Victoria. Arra...(+)
Choral TBB chorus
SKU:
CF.CM9588
Composed by
Tomas Luis de Victoria.
Arranged by Jeb Mueller.
Fold. Performance Score.
8 pages. Duration 1
minute, 59 seconds. Carl
Fischer Music #CM9588.
Published by Carl Fischer
Music (CF.CM9588).
ISBN 9781491154106.
UPC: 680160912605. 6.875
x 10.5 inches. Key: Eb
major. Latin. Traditional
Latin.
Tomas Luis
de Victoria (15481611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange
lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange
lingua based on a
Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victorias time. It should
be noted that dynamics
are largely subjective,
so performers may make
alternative choices. Each
tenuto indicates
word stress; the most
musical performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[v??bum k??? p?n?m v?rum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [v??b? k??n?m
??fit?it fitkw? s??gwis
k?isti m??um] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[?t si s?nsus ?d?fit?it,
?d fi??m?ndum k?? sin
t???um] Jeb
Mueller. TomA!s Luis
de Victoria (1548a1611)
is widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange
lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange
lingua based on a
Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoriaas time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each
tenuto indicates
word stress; the most
musical performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is ao,a which
sounds similar to the
English words bought and
got. The letter ata
should be produced
dentally: lift the tongue
to the top of the mouth
as in English, but
aspirate less on the
release. All occurrences
of asa should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum, [vEE
3/4 bum kEE 3/4 E pEnEm
vErum] verbo carnem
efficit: fitque sanguis
Christi merum. [vEE 3/4
bE kEE 3/4 nEm EEfitEit
fitkwE sEAgwis kE 3/4
isti mEE 3/4 um] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[Et si sEnsus EdEfitEit,
Ed fiE 3/4 EmEndum kEE
3/4 sin tEEE 3/4 um] Jeb
Mueller. Tomas Luis de
Victoria (1548-1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange
lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange
lingua based on a
Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria's time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each
tenuto indicates
word stress; the most
musical performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[verbum karo panem verum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [verbo karnem
'efitSit fitkwe saNGgwis
kristi merum] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[et si sensus 'defitSit,
ad fir'mandum kor sin
tSerum] Jeb
Mueller. Tomas Luis de
Victoria (1548-1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
the first of those and
incorporates the original
Roman melody, or cantus
firmus. (He composed his
second Pange lingua based
on a Spanish melody.) The
baritones anchor the
motet by singing the tune
in augmentation. This
line should be intoned
with a flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria's time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each tenuto
indicates word stress;
the most musical
performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[verbum karo panem verum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [verbo karnem
'efitSit fitkwe saNGgwis
kristi merum] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[et si sensus 'defitSit,
ad fir'mandum kor sin
tSerum] Jeb
Mueller. Tomas Luis de
Victoria (1548-1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
Pange lingua more
hisapano. The baritones
anchor the motet by
singing the tune in
augmentation. This line
should be intoned with a
flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance. Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria's time. It
should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each tenuto
indicates word stress;
the most musical
performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and clarity.
PRONUNCIATION GUIDE
Victoria received much of
his training in Italy,
therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is o, which sounds
similar to the English
words bought and got. The
letter t should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of s should be soft and
never hardened to [z],
such as in praise. Verbum
caro, panem verum,
[verbum karo panem verum]
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi
merum. [verbo karnem
'efitSit fitkwe saNGgwis
kristi merum] Et si
sensus deficit, ad
firmandum cor sin cerum.
[et si sensus 'defitSit,
ad fir'mandum kor sin
tSerum] Jeb
Mueller. Tomás Luis
de Victoria
(1548–1611) is
widely considered the
greatest Spanish
Renaissance composer and
one of the most
influential musicians of
his time. Included in his
oeuvre are two settings
of the Pange lingua, both
produced in 1581. This
motet is excerpted from
Pange lingua more
hisapano.The baritones
anchor the motet by
singing the tune in
augmentation. This line
should be intoned with a
flowing, legato
articulation that
incorporates subtle
phrasing and text
stresses. The more
rhythmic tenor and bass
lines complement the
melody and illustrate the
hopeful nature of its
text. Singing this piece
with two pulses per
measure will encourage a
steady and vital
performance.Composers
provided minimal
performance details in
their scores during this
period in music history,
so I added a time
signature, bar lines,
dynamics, and metronome
markings in order to
facilitate performances
that musicologists
believe mimic those of
Victoria’s time.
It should be noted that
dynamics are largely
subjective, so performers
may make alternative
choices. Each tenuto
indicates word stress;
the most musical
performances will
incorporate gentle
crescendos and
decrescendos before and
after each of them.
Lastly, using minimal
vibrato, especially at
cadences, will imbue this
wonderful motet with
style and
clarity.PRONUNCIATION
GUIDEVictoria received
much of his training in
Italy, therefore making
Italianate Latin most
appropriate. Pure vowels
are critical to correct
pronunciation, and those
phonemes remain constant
without exceptions. The
most problematic of the
vowels is
“o,†which
sounds similar to the
English words bought and
got. The letter
“t†should be
produced dentally: lift
the tongue to the top of
the mouth as in English,
but aspirate less on the
release. All occurrences
of “s†should
be soft and never
hardened to [z], such as
in praise.Verbum caro,
panem
verum,[vɛɾbum
kɑɾɔ
pɑnɛm
vɛrum]verbo carnem
efficit: fitque sanguis
Christi
merum.[vɛɾbɔ
kɑɾnɛm
ˈɛfitʃit
fitkwÉ›
sɑŋgwis kɾisti
mɛɾum]Et si sensus
deficit, ad firmandum cor
sin cerum.[ɛt si
sɛnsus
ˈdɛfitʃit,
É‘d
fiɾˈmɑndum
kɔɾ sin
tʃɛɾum]Jeb
Mueller.
Jubilate Agno.
Composed by Z. Randall
Stroope. 16 pages.
Duration 0:03:05. Carl
Fischer Music #CM9735.
Published by Carl Fischer
Music (CF.CM9735).
ISBN 9781491161159.
UPC: 680160919741. Key: A
minor. Latin, English.
Christopher Smart and
ZRS.
Origins of the
Tarantella The tarantella
is a popular southern
Italian dance with
origins in the 11th
century. (There is even
some mention of the
tarantella in ancient
Greek mythology.) Of the
possible sources of the
dance, the most popular
comes from the villages
of Tanto and Tarentum
(little spider), Italy.
During harvest, workers
in the field were
sometimes bitten by the
tarantula spider. To
combat the poison, the
afflicted workers went
into a frenetic, almost
musical exorcism to sweat
the venom out of their
pores. In the millennium
since, the very energetic
nature of the dance has
remained, although the
curative focus of the
dance has given way to
more enjoyable endeavors,
even stately courtship.
Origins of the Text
Christopher Smart
(1722-1771), also known
as Kit Smart or Jack
Smart, was born in Kent,
England and suffered from
what is now believed to
be acute asthma and other
health issues as a child.
As such, he did not work
in the fields, but spent
much time reading and
writing, a passion that
he nurtured for a
lifetime. Well known in
London literary circles,
his career as a writer
floundered due to
mounting debts and his
falling out of favor with
the literary
establishment: Sadly, he
was forced to confinement
at St. Luke's Hospital
for Lunatics, though this
was based on his mounting
debt, and not on
insanity. (Confinement,
or debtor's prison, was
common during this period
if one's debts could not
be paid.) During his
confinement, he worked on
two of his most famous
works, Jubilate Agno and
A Song of David. (Part of
Jubilate Agno [Rejoice in
the Lamb] was set to
music by English
composer, Benjamin
Britten.) Smart's writing
style (which, at times,
bordered on the absurd),
along with his many
obsessions, lead to
frequent misperceptions
of his work and his
lucidity. In this present
work, portions of Smart's
Jubilate Agno were used
in mm. 24-31, 103-110 and
149-156. The remaining
text was gathered by the
composer, including the
rapid, almost
patter-like, delivery of
words from A-Z in the
alphabet. (Christopher
Smart had a preoccupation
with the alphabet.) These
words both rhyme and
accentuate the frenetic
nature of the spider
dance: theraphosa
[teh-rah-fo-sa] a genus
of tarantula spiders
bellicose
[beh-lee-ko-sah] hostile;
aggressive odiosa
[o-dee-o-sa] hateful;
vexation tenebrosa
[teh-neh-bro-sa]
creeping; dark nemorosa
[neh-mo-ro-sa] wooded;
shady lapidosa
[lah-pee-do-sa] stony
area; gritty The
convergence, then, of the
medieval tarantella
(spider dance), the
writings of a brilliant
poet who bordered on the
absurd, and the infusion
of strong, descriptive
and otherwise random,
rhyming words,
synthesizes to make
dramatic lyrics for this
work. About the Composer
Z. Randall Stroope is an
American composer and
conductor. He has served
as Professor of Music at
three universities (an
Endowed Professor at
two), conducted 47
all-state choirs, and
directed over 40 times at
Carnegie Hall, among
other American venues.
Randall guest conducts
full-time, and composes
from his home studios on
Merritt Island, Florida
and in Sandia Park, New
Mexico. Performance Notes
Text: In Latin, the r is
flipped; use s instead of
z on endings such as
phosa, cosa, and so on;
the Latin o is a cross
between oh and aw; in the
transliteration above, I
chose to simply use an o
for consistency. The
director will blend the
oh and aw in the
rehearsals to his/her own
preference. Lastly,
tarantula is pronounced
tah-rah-n-too-lah (avoid
teh-ran-choo-luh) within
the confines of this
text. Stomp: This can be
done by the entire
chorus, or just the first
row. It is as much visual
as it is auditory. The
string quartet is
preferred over piano when
that option affords
itself. I created a piano
score that is a viable
option and included it in
the piano/vocal score if
a performance uses
chorus/piano. The
tarantella is a popular
southern Italian dance
with origins in the 11th
century. (There is even
some mention of the
tarantella in ancient
Greek mythology.) Of the
possible sources of the
dance, the most popular
comes from the villages
of Tanto and Tarentum
(“little
spiderâ€), Italy.
During harvest, workers
in the field were
sometimes bitten by the
tarantula spider. To
combat the
“poison,†the
afflicted workers went
into a frenetic, almost
musical exorcism to sweat
the venom out of their
pores. In the millennium
since, the very energetic
nature of the dance has
remained, although the
curative focus of the
dance has given way to
more enjoyable endeavors,
even stately
courtship.Christopher
Smart (1722-1771), also
known as “Kit
Smart†or
“Jack Smart,â€
was born in Kent, England
and suffered from what is
now believed to be acute
asthma and other health
issues as a child. As
such, he did not work in
the fields, but spent
much time reading and
writing, a passion that
he nurtured for a
lifetime. Well known in
London literary circles,
his career as a writer
floundered due to
mounting debts and his
falling out of favor with
the literary
establishment: Sadly, he
was forced to confinement
at St. Luke’s
Hospital for Lunatics,
though this was based on
his mounting debt, and
not on insanity.
(Confinement, or
debtor’s prison,
was common during this
period if one’s
debts could not be paid.)
During his confinement,
he worked on two of his
most famous works,
Jubilate Agno and A Song
of David. (Part of
Jubilate Agno
[“Rejoice in the
Lambâ€] was set to
music by English
composer, Benjamin
Britten.) Smart’s
writing style (which, at
times, bordered on the
absurd), along with his
many obsessions, lead to
frequent misperceptions
of his work and his
lucidity. In this present
work, portions of
Smart’s Jubilate
Agno were used in mm.
24-31, 103-110 and
149-156. The remaining
text was gathered by the
composer, including the
rapid, almost
patter-like, delivery of
words from A-Z in the
alphabet. (Christopher
Smart had a preoccupation
with the alphabet.) These
words both rhyme and
accentuate the frenetic
nature of the spider
dance:The convergence,
then, of the medieval
tarantella (spider
dance), the writings of a
brilliant poet who
bordered on the absurd,
and the infusion of
strong, descriptive and
otherwise random, rhyming
words, synthesizes to
make dramatic lyrics for
this work.Z. Randall
Stroope is an American
composer and conductor.
He has served as
Professor of Music at
three universities (an
Endowed Professor at
two), conducted 47
all-state choirs, and
directed over 40 times at
Carnegie Hall, among
other American venues.
Randall guest conducts
full-time, and composes
from his home studios on
Merritt Island, Florida
and in Sandia Park, New
Mexico. In Latin, the
“r†is
flipped; use
“s†instead
of “z†on
endings such as
“phosa,â€
“cosa,†and
so on; the Latin
“o†is a
cross between
“oh†and
“awâ€; in the
transliteration above, I
chose to simply use an
“o†for
consistency. The director
will blend the
“oh†and
“aw†in the
rehearsals to his/her own
preference. Lastly,
“tarantulaâ€
is pronounced
“tah-rah-n-too-lah
€ (avoid
“teh-ran-choo-luhâ
€) within the
confines of this
text.Stomp: This can be
done by the entire
chorus, or just the first
row. It is as much visual
as it is auditory. The
string quartet is
preferred over piano when
that option affords
itself. I created a piano
score that is a viable
option and included it in
the piano/vocal score if
a performance uses
chorus/piano. The
tarantella is a popular
southern Italian dance
with origins in the 11th
century. (There is even
some mention of the
tarantella in ancient
Greek mythology.) Of the
possible sources of the
dance, the most popular
comes from the villages
of Tanto and Tarentum
(“little
spiderâ€), Italy.
During harvest, workers
in the field were
sometimes bitten by the
tarantula spider. To
combat the
“poison,†the
afflicted workers went
into a frenetic, almost
musical exorcism to sweat
the venom out of their
pores. In the millennium
since, the very energetic
nature of the dance has
remained, although the
curative focus of the
dance has given way to
more enjoyable endeavors,
even stately
courtship.Christopher
Smart (1722-1771), also
known as “Kit
Smart†or
“Jack Smart,â€
was born in Kent, England
and suffered from what is
now believed to be acute
asthma and other health
issues as a child. As
such, he did not work in
the fields, but spent
much time reading and
writing, a passion that
he nurtured for a
lifetime. Well known in
London literary circles,
his career as a writer
floundered due to
mounting debts and his
falling out of favor with
the literary
establishment: Sadly, he
was forced to confinement
at St. Luke’s
Hospital for Lunatics,
though this was based on
his mounting debt, and
not on insanity.
(Confinement, or
debtor’s prison,
was common during this
period if one’s
debts could not be paid.)
During his confinement,
he worked on two of his
most famous works,
Jubilate Agno and A Song
of David. (Part of
Jubilate Agno
[“Rejoice in the
Lambâ€] was set to
music by English
composer, Benjamin
Britten.) Smart’s
writing style (which, at
times, bordered on the
absurd), along with his
many obsessions, lead to
frequent misperceptions
of his work and his
lucidity. In this present
work, portions of
Smart’s Jubilate
Agno were used in mm.
24-31, 103-110 and
149-156. The remaining
text was gathered by the
composer, including the
rapid, almost
patter-like, delivery of
words from A-Z in the
alphabet. (Christopher
Smart had a preoccupation
with the alphabet.) These
words both rhyme and
accentuate the frenetic
nature of the spider
dance:The convergence,
then, of the medieval
tarantella (spider
dance), the writings of a
brilliant poet who
bordered on the absurd,
and the infusion of
strong, descriptive and
otherwise random, rhyming
words, synthesizes to
make dramatic lyrics for
this work.Z. Randall
Stroope is an American
composer and conductor.
He has served as
Professor of Music at
three universities (an
Endowed Professor at
two), conducted 47
all-state choirs, and
directed over 40 times at
Carnegie Hall, among
other American venues.
Randall guest conducts
full-time, and composes
from his home studios on
Merritt Island, Florida
and in Sandia Park, New
Mexico.In Latin, the
“r†is
flipped; use
“s†instead
of “z†on
endings such as
“phosa,â€
“cosa,†and
so on; the Latin
“o†is a
cross between
“oh†and
“awâ€; in the
transliteration above, I
chose to simply use an
“o†for
consistency. The director
will blend the
“oh†and
“aw†in the
rehearsals to his/her own
preference. Lastly,
“tarantulaâ€
is pronounced
“tah-rah-n-too-lah
€ (avoid
“teh-ran-choo-luhâ
€) within the
confines of this
text.Stomp: This can be
done by the entire
chorus, or just the first
row. It is as much visual
as it is auditory. The
string quartet is
preferred over piano when
that option affords
itself. I created a piano
score that is a viable
option and included it in
the piano/vocal score if
a performance uses
chorus/piano.
Composed by Larry Clark.
Primer String Orchestra
(PAS). Full score. With
Standard notation. 8
pages. Carl Fischer Music
#PAS22F. Published by
Carl Fischer Music
(CF.PAS22F).
ISBN
9781491151570. UPC:
680160909070. 9 x 12
inches.
Written for
beginning string
students, Larry Clark's
Contemplation?contains
basic compositional
techniques that students
will be able to identify
and learn from. It begins
with a rich, melodic
opening which highlights
students' musicianship.
This is then contrasted
by the frolicking,
uptempo section, which is
a variation on the
original musical
material.
Contemplation:
the action to look
thoughtfully at something
for a long
time.
When composing
music that will be used
with younger students, I
want to stimulate in them
thoughtfulness. In this
particular piece I want
the students to be be
able to stretch their
musicianship beyond their
experience on their
instruments to play in a
contemplative
manner.To me this is
the essence of music:
playing in an emotional
and thoughtful way. It is
something that cannot be
stressed enough, even in
students that have just
begun to play.As soon as
possible they should be
asked to put themselves
into the music and make
it more than the notes
and rhythms on the
page.
This piece is my
attempt to provide very
young students who are
just beginning their
musical journey with
something they can reach
technically, but have to
stretch for
musically.The notes and
rhythms are limited, but
students should strive
for beauty of tone, good
phrasing and emotional
involvement.
After a short
introduction, the
heartfelt main theme
begins at a lyrical and
slow tempo. This is
developed with the
addition of a secondary
theme featuring the lower
voices, before the piece
leads to an Allegro
section that is based on
the same musical material
with a difference in
tempo and a variation in
rhythm patterns.The piece can
serve to show students
that the same basic music
can have an entirely
different emotional
connection with
difference in tempo,
rhythm and style, with
the first section of the
piece being sentimental
and the faster section
being more joyous in
nature.As with all of
my pieces for younger
students, it is
completely acceptable to
adjust the tempo to fit
the educational needs of
your students.
It has been my
pleasure to have the
opportunity to write this
piece. I hope you and
your students enjoy it
and find it useful for
your program.
Larry
Clark
Lakeland, FL
2018
.
Contemplation:
the action to look
thoughtfully at something
for a long
time.
When composing
music that will be used
with younger students, I
want to stimulate in them
thoughtfulness. In this
particular piece I want
the students to be be
able to stretch their
musicianship beyond their
experience on their
instruments to play in a
contemplative
manner.A To me this is
the essence of music:
playing in an emotional
and thoughtful way. It is
something that cannot be
stressed enough, even in
students that have just
begun to play.A As soon as
possible they should be
asked to put themselves
into the music and make
it more than the notes
and rhythms on the
page.
This piece is my
attempt to provide very
young students who are
just beginning their
musical journey with
something they can reach
technically, but have to
stretch for
musically.A The notes and
rhythms are limited, but
students should strive
for beauty of tone, good
phrasing and emotional
involvement.
After a short
introduction, the
heartfelt main theme
begins at a lyrical and
slow tempo. This is
developed with the
addition of a secondary
theme featuring the lower
voices, before the piece
leads to an Allegro
section that is based on
the same musical material
with a difference in
tempo and a variation in
rhythm patterns.A The piece can
serve to show students
that the same basic music
can have an entirely
different emotional
connection with
difference in tempo,
rhythm and style, with
the first section of the
piece being sentimental
and the faster section
being more joyous in
nature.A As with all
of my pieces for younger
students, it is
completely acceptable to
adjust the tempo to fit
the educational needs of
your students.
It has been my
pleasure to have the
opportunity to write this
piece. I hope you and
your students enjoy it
and find it useful for
your program.
aLarry
Clark
Lakeland, FL
2018
.
Contemplation:
the action to look
thoughtfully at something
for a long
time.
When composing
music that will be used
with younger students, I
want to stimulate in them
thoughtfulness. In this
particular piece I want
the students to be be
able to stretch their
musicianship beyond their
experience on their
instruments to play in a
contemplative
manner.A To me this is
the essence of music:
playing in an emotional
and thoughtful way. It is
something that cannot be
stressed enough, even in
students that have just
begun to play.A As soon as
possible they should be
asked to put themselves
into the music and make
it more than the notes
and rhythms on the
page.
This piece is my
attempt to provide very
young students who are
just beginning their
musical journey with
something they can reach
technically, but have to
stretch for
musically.A The notes and
rhythms are limited, but
students should strive
for beauty of tone, good
phrasing and emotional
involvement.
After a short
introduction, the
heartfelt main theme
begins at a lyrical and
slow tempo. This is
developed with the
addition of a secondary
theme featuring the lower
voices, before the piece
leads to an Allegro
section that is based on
the same musical material
with a difference in
tempo and a variation in
rhythm patterns.A The piece can
serve to show students
that the same basic music
can have an entirely
different emotional
connection with
difference in tempo,
rhythm and style, with
the first section of the
piece being sentimental
and the faster section
being more joyous in
nature.A As with all
of my pieces for younger
students, it is
completely acceptable to
adjust the tempo to fit
the educational needs of
your students.
It has been my
pleasure to have the
opportunity to write this
piece. I hope you and
your students enjoy it
and find it useful for
your program.
aLarry
Clark
Lakeland, FL
2018
.
Contemplation:
the action to look
thoughtfully at something
for a long
time.
When composing
music that will be used
with younger students, I
want to stimulate in them
thoughtfulness. In this
particular piece I want
the students to be be
able to stretch their
musicianship beyond their
experience on their
instruments to play in a
contemplative
manner.To me this is
the essence of music:
playing in an emotional
and thoughtful way. It is
something that cannot be
stressed enough, even in
students that have just
begun to play.As soon as
possible they should be
asked to put themselves
into the music and make
it more than the notes
and rhythms on the
page.
This piece is my
attempt to provide very
young students who are
just beginning their
musical journey with
something they can reach
technically, but have to
stretch for
musically.The notes and
rhythms are limited, but
students should strive
for beauty of tone, good
phrasing and emotional
involvement.
After a short
introduction, the
heartfelt main theme
begins at a lyrical and
slow tempo. This is
developed with the
addition of a secondary
theme featuring the lower
voices, before the piece
leads to an Allegro
section that is based on
the same musical material
with a difference in
tempo and a variation in
rhythm patterns.The piece can
serve to show students
that the same basic music
can have an entirely
different emotional
connection with
difference in tempo,
rhythm and style, with
the first section of the
piece being sentimental
and the faster section
being more joyous in
nature.As with all of
my pieces for younger
students, it is
completely acceptable to
adjust the tempo to fit
the educational needs of
your students.
It has been my
pleasure to have the
opportunity to write this
piece. I hope you and
your students enjoy it
and find it useful for
your program.
--Larry
Clark
Lakeland, FL
2018
. Conte
mplation: the action to
look thoughtfully at
something for a long
time. When composing
music that will be used
with younger students, I
want to stimulate in them
thoughtfulness. In this
particular piece I want
the students to be be
able to stretch their
musicianship beyond their
experience on their
instruments to play in a
contemplative manner. To
me this is the essence of
music: playing in an
emotional and thoughtful
way. It is something that
cannot be stressed
enough, even in students
that have just begun to
play. As soon as possible
they should be asked to
put themselves into the
music and make it more
than the notes and
rhythms on the page. This
piece is my attempt to
provide very young
students who are just
beginning their musical
journey with something
they can reach
technically, but have to
stretch for musically.
The notes and rhythms are
limited, but students
should strive for beauty
of tone, good phrasing
and emotional
involvement. After a
short introduction, the
heartfelt main theme
begins at a lyrical and
slow tempo. This is
developed with the
addition of a secondary
theme featuring the lower
voices, before the piece
leads to an Allegro
section that is based on
the same musical material
with a difference in
tempo and a variation in
rhythm patterns. The
piece can serve to show
students that the same
basic music can have an
entirely different
emotional connection with
difference in tempo,
rhythm and style, with
the first section of the
piece being sentimental
and the faster section
being more joyous in
nature. As with all of my
pieces for younger
students, it is
completely acceptable to
adjust the tempo to fit
the educational needs of
your students. It has
been my pleasure to have
the opportunity to write
this piece. I hope you
and your students enjoy
it and find it useful for
your program. --Larry
Clark Lakeland, FL
2018. Contemplation:
the action to look
thoughtfully at something
for a long time.When
composing music that will
be used with younger
students, I want to
stimulate in them
thoughtfulness. In this
particular piece I want
the students to be be
able to stretch their
musicianship beyond their
experience on their
instruments to play in a
contemplative manner.Â
To me this is the essence
of music: playing in an
emotional and thoughtful
way. It is something that
cannot be stressed
enough, even in students
that have just begun to
play. As soon as
possible they should be
asked to put themselves
into the music and make
it more than the notes
and rhythms on the
page.This piece is my
attempt to provide very
young students who are
just beginning their
musical journey with
something they can reach
technically, but have to
stretch for
musically. The notes
and rhythms are limited,
but students should
strive for beauty of
tone, good phrasing and
emotional
involvement.After a short
introduction, the
heartfelt main theme
begins at a lyrical and
slow tempo. This is
developed with the
addition of a secondary
theme featuring the lower
voices, before the piece
leads to an Allegro
section that is based on
the same musical material
with a difference in
tempo and a variation in
rhythm patterns. The
piece can serve to show
students that the same
basic music can have an
entirely different
emotional connection with
difference in tempo,
rhythm and style, with
the first section of the
piece being sentimental
and the faster section
being more joyous in
nature. As with all of
my pieces for younger
students, it is
completely acceptable to
adjust the tempo to fit
the educational needs of
your students.It has been
my pleasure to have the
opportunity to write this
piece. I hope you and
your students enjoy it
and find it useful for
your
program.—Larry
ClarkLakeland, FL
2018.
Choral SA choir, piano SKU: CF.CM9576 1. Who Robbed the Woods 2. Cool ...(+)
Choral SA choir, piano
SKU: CF.CM9576
1. Who Robbed the
Woods 2. Cool is the
Valley Now. Composed
by Paul David Thomas.
Sws. Performance Score.
16 pages. Carl Fischer
Music #CM9576. Published
by Carl Fischer Music
(CF.CM9576).
ISBN
9781491153987. UPC:
680160912483. 6.875 x
10.5 inches. Key: G
minor. English. Emily
Dickinson (1830-1886) ,
Walt Whitman
(1819-1892).
The
two pieces, Who Robbed
the Woods? and O Cool is
the Valley Now, combine
to create a set that both
explores the subtle
beauty, serenity,
fragility, and resiliency
of nature and examines
our relationship to the
natural world around us.
The first song combines a
short poem by Emily
Dickinson with a journal
entry excerpt by Walt
Whitman entitled The
Lesson of the Tree.
Only two stanzas in
length, Dickinsons poem
considers the ways in
which people use and
exploit trees for their
own purposes and asks, on
the trees behalf, who
would do such a thing?
Whitman ponders a trees
silent majesty and power
and its ability to be yet
say nothing at all. The
musical setting begins
and ends in the mode of
G-Dorian while moving
briefly in the middle
section to Bb major. The
Dorian mode, similar to
the natural minor but
with a raised sixth scale
degree, possesses a
mysterious and whimsical
sound, fitting for a poem
that considers the
possibility of talking
trees. The accents and
syncopation of the piano
accompaniment should be
carefully observed, with
particular attention paid
to the syncopation found
in gestures occurring in
mm. 712. The beginning
a cappella
section should be hushed
yet intense; a richer,
fuller sound may be
brought out in the middle
section where the key
shifts to Bb major and
the choir sings of the
many noble qualities of
trees (mm. 3953). O Cool
is the Valley Now also
makes use of a modal
scale. Set primarily in D
Mixolydian, similar to D
major but with a lowered
seventh scale degree,
this modes lack of a
leading tone gives the
melody a folk-tune
quality. The piano should
at all times remain
legato and flowing, its
ascending and descending
gestures, found in mm.
910, imitating the
rolling hills and valleys
evoked in the text. The
phrases of the vocal
lines should also be
flowing and carefully
shaped. Additional rubato
and dynamic subtleties
may be added to
accentuate any number of
the suspensions and
dissonances that occur,
especially on p.
14. The two pieces,
aWho Robbed the Woods?a
and aO Cool is the Valley
Now,a combine to create a
set that both explores
the subtle beauty,
serenity, fragility, and
resiliency of nature and
examines our relationship
to the natural world
around us. The first song
combines a short poem by
Emily Dickinson with a
journal entry excerpt by
Walt Whitman entitled
The Lesson of the
Tree. Only two
stanzas in length,
Dickinsonas poem
considers the ways in
which people use and
exploit trees for their
own purposes and asks, on
the treesa behalf, who
would do such a thing?
Whitman ponders a treeas
silent majesty and power
and its ability to be
ayet say nothing at all.a
The musical setting
begins and ends in the
mode of G-Dorian while
moving briefly in the
middle section to Bb
major. The Dorian mode,
similar to the natural
minor but with a raised
sixth scale degree,
possesses a mysterious
and whimsical sound,
fitting for a poem that
considers the possibility
of talking trees. The
accents and syncopation
of the piano
accompaniment should be
carefully observed, with
particular attention paid
to the syncopation found
in gestures occurring in
mm. 7a12. The beginning
a cappella
section should be hushed
yet intense; a richer,
fuller sound may be
brought out in the middle
section where the key
shifts to Bb major and
the choir sings of the
many noble qualities of
trees (mm. 39a53). O Cool
is the Valley NowA also
makes use of a modal
scale. Set primarily in D
Mixolydian, similar to D
major but with a lowered
seventh scale degree,
this modeas lack of a
leading tone gives the
melody a folk-tune
quality. The piano should
at all times remain
legato and flowing, its
ascending and descending
gestures, found in mm.
9a10, imitating the
rolling hills and valleys
evoked in the text. The
phrases of the vocal
lines should also be
flowing and carefully
shaped. Additional rubato
and dynamic subtleties
may be added to
accentuate any number of
the suspensions and
dissonances that occur,
especially on p.
14. The two pieces,
aWho Robbed the Woods?a
and aO Cool is the Valley
Now,a combine to create a
set that both explores
the subtle beauty,
serenity, fragility, and
resiliency of nature and
examines our relationship
to the natural world
around us. The first song
combines a short poem by
Emily Dickinson with a
journal entry excerpt by
Walt Whitman entitled
The Lesson of the
Tree. Only two
stanzas in length,
Dickinsonas poem
considers the ways in
which people use and
exploit trees for their
own purposes and asks, on
the treesa behalf, who
would do such a thing?
Whitman ponders a treeas
silent majesty and power
and its ability to be
ayet say nothing at all.a
The musical setting
begins and ends in the
mode of G-Dorian while
moving briefly in the
middle section to Bb
major. The Dorian mode,
similar to the natural
minor but with a raised
sixth scale degree,
possesses a mysterious
and whimsical sound,
fitting for a poem that
considers the possibility
of talking trees. The
accents and syncopation
of the piano
accompaniment should be
carefully observed, with
particular attention paid
to the syncopation found
in gestures occurring in
mm. 7a12. The beginning
a cappella
section should be hushed
yet intense; a richer,
fuller sound may be
brought out in the middle
section where the key
shifts to Bb major and
the choir sings of the
many noble qualities of
trees (mm. 39a53). O Cool
is the Valley NowA also
makes use of a modal
scale. Set primarily in D
Mixolydian, similar to D
major but with a lowered
seventh scale degree,
this modeas lack of a
leading tone gives the
melody a folk-tune
quality. The piano should
at all times remain
legato and flowing, its
ascending and descending
gestures, found in mm.
9a10, imitating the
rolling hills and valleys
evoked in the text. The
phrases of the vocal
lines should also be
flowing and carefully
shaped. Additional rubato
and dynamic subtleties
may be added to
accentuate any number of
the suspensions and
dissonances that occur,
especially on p.
14. The two pieces,
Who Robbed the Woods? and
O Cool is the Valley Now,
combine to create a set
that both explores the
subtle beauty, serenity,
fragility, and resiliency
of nature and examines
our relationship to the
natural world around us.
The first song combines a
short poem by Emily
Dickinson with a journal
entry excerpt by Walt
Whitman entitled The
Lesson of the Tree.
Only two stanzas in
length, Dickinson's poem
considers the ways in
which people use and
exploit trees for their
own purposes and asks, on
the trees' behalf, who
would do such a thing?
Whitman ponders a tree's
silent majesty and power
and its ability to be yet
say nothing at all. The
musical setting begins
and ends in the mode of
G-Dorian while moving
briefly in the middle
section to Bb major. The
Dorian mode, similar to
the natural minor but
with a raised sixth scale
degree, possesses a
mysterious and whimsical
sound, fitting for a poem
that considers the
possibility of talking
trees. The accents and
syncopation of the piano
accompaniment should be
carefully observed, with
particular attention paid
to the syncopation found
in gestures occurring in
mm. 7-12. The beginning
a cappella
section should be hushed
yet intense; a richer,
fuller sound may be
brought out in the middle
section where the key
shifts to Bb major and
the choir sings of the
many noble qualities of
trees (mm. 39-53). O Cool
is the Valley Now also
makes use of a modal
scale. Set primarily in D
Mixolydian, similar to D
major but with a lowered
seventh scale degree,
this mode's lack of a
leading tone gives the
melody a folk-tune
quality. The piano should
at all times remain
legato and flowing, its
ascending and descending
gestures, found in mm.
9-10, imitating the
rolling hills and valleys
evoked in the text. The
phrases of the vocal
lines should also be
flowing and carefully
shaped. Additional rubato
and dynamic subtleties
may be added to
accentuate any number of
the suspensions and
dissonances that occur,
especially on p.
14. The two pieces,
Who Robbed the Woods? and
O Cool is the Valley Now,
combine to create a set
that both explores the
subtle beauty, serenity,
fragility, and resiliency
of nature and examines
our relationship to the
natural world around us.
The first song combines a
short poem by Emily
Dickinson with a journal
entry excerpt by Walt
Whitman entitled The
Lesson of the Tree. Only
two stanzas in length,
Dickinson's poem
considers the ways in
which people use and
exploit trees for their
own purposes and asks, on
the trees' behalf, who
would do such a thing?
Whitman ponders a tree's
silent majesty and power
and its ability to be yet
say nothing at all. The
musical setting begins
and ends in the mode of
G-Dorian while moving
briefly in the middle
section to Bb major. The
Dorian mode, similar to
the natural minor but
with a raised sixth scale
degree, possesses a
mysterious and whimsical
sound, fitting for a poem
that considers the
possibility of talking
trees. The accents and
syncopation of the piano
accompaniment should be
carefully observed, with
particular attention paid
to the syncopation found
in gestures occurring in
mm. 7-12. The beginning a
cappella section should
be hushed yet intense; a
richer, fuller sound may
be brought out in the
middle section where the
key shifts to Bb major
and the choir sings of
the many noble qualities
of trees (mm. 39-53). O
Cool is the Valley Now
also makes use of a modal
scale. Set primarily in D
Mixolydian, similar to D
major but with a lowered
seventh scale degree,
this mode's lack of a
leading tone gives the
melody a folk-tune
quality. The piano should
at all times remain
legato and flowing, its
ascending and descending
gestures, found in mm.
9-10, imitating the
rolling hills and valleys
evoked in the text. The
phrases of the vocal
lines should also be
flowing and carefully
shaped. Additional rubato
and dynamic subtleties
may be added to
accentuate any number of
the suspensions and
dissonances that occur,
especially on p.
14. The two pieces,
“Who Robbed the
Woods?†and
“O Cool is the
Valley Now,â€
combine to create a set
that both explores the
subtle beauty, serenity,
fragility, and resiliency
of nature and examines
our relationship to the
natural world around
us.The first song
combines a short poem by
Emily Dickinson with a
journal entry excerpt by
Walt Whitman entitled The
Lesson of the Tree. Only
two stanzas in length,
Dickinson’s poem
considers the ways in
which people use and
exploit trees for their
own purposes and asks, on
the trees’ behalf,
who would do such a
thing? Whitman ponders a
tree’s silent
majesty and power and its
ability to be “yet
say nothing at
all.â€The musical
setting begins and ends
in the mode of G-Dorian
while moving briefly in
the middle section to Bb
major. The Dorian mode,
similar to the natural
minor but with a raised
sixth scale degree,
possesses a mysterious
and whimsical sound,
fitting for a poem that
considers the possibility
of talking trees. The
accents and syncopation
of the piano
accompaniment should be
carefully observed, with
particular attention paid
to the syncopation found
in gestures occurring in
mm. 7–12. The
beginning a cappella
section should be hushed
yet intense; a richer,
fuller sound may be
brought out in the middle
section where the key
shifts to Bb major and
the choir sings of the
many noble qualities of
trees (mm.
39–53).O Cool is
the Valley Now also
makes use of a modal
scale. Set primarily in D
Mixolydian, similar to D
major but with a lowered
seventh scale degree,
this mode’s lack
of a leading tone gives
the melody a folk-tune
quality. The piano should
at all times remain
legato and flowing, its
ascending and descending
gestures, found in mm.
9–10, imitating
the rolling hills and
valleys evoked in the
text. The phrases of the
vocal lines should also
be flowing and carefully
shaped. Additional rubato
and dynamic subtleties
may be added to
accentuate any number of
the suspensions and
dissonances that occur,
especially on p. 14.
Chamber Music Piano SKU: CF.PL1056 Composed by Clara Wieck-Schumann, Fran...(+)
Chamber Music Piano
SKU: CF.PL1056
Composed by Clara
Wieck-Schumann, Franz
Schubert, and Robert
Schumann. Edited by
Nicholas Hopkins.
Collection. With Standard
notation. 128 pages. Carl
Fischer Music #PL1056.
Published by Carl Fischer
Music (CF.PL1056).
ISBN 9781491153390.
UPC: 680160910892.
Transcribed by Franz
Liszt.
Introduction
It is true that Schubert
himself is somewhat to
blame for the very
unsatisfactory manner in
which his admirable piano
pieces are treated. He
was too immoderately
productive, wrote
incessantly, mixing
insignificant with
important things, grand
things with mediocre
work, paid no heed to
criticism, and always
soared on his wings. Like
a bird in the air, he
lived in music and sang
in angelic fashion.
--Franz Liszt, letter to
Dr. S. Lebert (1868) Of
those compositions that
greatly interest me,
there are only Chopin's
and yours. --Franz Liszt,
letter to Robert Schumann
(1838) She [Clara
Schumann] was astounded
at hearing me. Her
compositions are really
very remarkable,
especially for a woman.
There is a hundred times
more creativity and real
feeling in them than in
all the past and present
fantasias by Thalberg.
--Franz Liszt, letter to
Marie d'Agoult (1838)
Chretien Urhan
(1790-1845) was a
Belgian-born violinist,
organist and composer who
flourished in the musical
life of Paris in the
early nineteenth century.
According to various
accounts, he was deeply
religious, harshly
ascetic and wildly
eccentric, though revered
by many important and
influential members of
the Parisian musical
community. Regrettably,
history has forgotten
Urhan's many musical
achievements, the most
important of which was
arguably his pioneering
work in promoting the
music of Franz Schubert.
He devoted much of his
energies to championing
Schubert's music, which
at the time was unknown
outside of Vienna.
Undoubtedly, Urhan was
responsible for
stimulating this
enthusiasm in Franz
Liszt; Liszt regularly
heard Urhan's organ
playing in the
St.-Vincent-de-Paul
church in Paris, and the
two became personal
acquaintances. At
eighteen years of age,
Liszt was on the verge of
establishing himself as
the foremost pianist in
Europe, and this
awakening to Schubert's
music would prove to be a
profound experience.
Liszt's first travels
outside of his native
provincial Hungary were
to Vienna in 1821-1823,
where his father enrolled
him in studies with Carl
Czerny (piano) and
Antonio Salieri (music
theory). Both men had
important involvements
with Schubert; Czerny
(like Urhan) as performer
and advocate of
Schubert's music and
Salieri as his theory and
composition teacher from
1813-1817. Curiously,
Liszt and Schubert never
met personally, despite
their geographical
proximity in Vienna
during these years.
Inevitably, legends later
arose that the two had
been personal
acquaintances, although
Liszt would dismiss these
as fallacious: I never
knew Schubert personally,
he was once quoted as
saying. Liszt's initial
exposure to Schubert's
music was the Lieder,
what Urhan prized most of
all. He accompanied the
tenor Benedict
Randhartinger in numerous
performances of
Schubert's Lieder and
then, perhaps realizing
that he could benefit the
composer more on his own
terms, transcribed a
number of the Lieder for
piano solo. Many of these
transcriptions he would
perform himself on
concert tour during the
so-called Glanzzeit, or
time of splendor from
1839-1847. This publicity
did much to promote
reception of Schubert's
music throughout Europe.
Once Liszt retired from
the concert stage and
settled in Weimar as a
conductor in the 1840s,
he continued to perform
Schubert's orchestral
music, his Symphony No. 9
being a particular
favorite, and is credited
with giving the world
premiere performance of
Schubert's opera Alfonso
und Estrella in 1854. At
this time, he
contemplated writing a
biography of the
composer, which
regrettably remained
uncompleted. Liszt's
devotion to Schubert
would never waver.
Liszt's relationship with
Robert and Clara Schumann
was far different and far
more complicated; by
contrast, they were all
personal acquaintances.
What began as a
relationship of mutual
respect and admiration
soon deteriorated into
one of jealousy and
hostility, particularly
on the Schumann's part.
Liszt's initial contact
with Robert's music
happened long before they
had met personally, when
Liszt published an
analysis of Schumann's
piano music for the
Gazette musicale in 1837,
a gesture that earned
Robert's deep
appreciation. In the
following year Clara met
Liszt during a concert
tour in Vienna and
presented him with more
of Schumann's piano
music. Clara and her
father Friedrich Wieck,
who accompanied Clara on
her concert tours, were
quite taken by Liszt: We
have heard Liszt. He can
be compared to no other
player...he arouses
fright and astonishment.
His appearance at the
piano is indescribable.
He is an original...he is
absorbed by the piano.
Liszt, too, was impressed
with Clara--at first the
energy, intelligence and
accuracy of her piano
playing and later her
compositions--to the
extent that he dedicated
to her the 1838 version
of his Etudes d'execution
transcendante d'apres
Paganini. Liszt had a
closer personal
relationship with Clara
than with Robert until
the two men finally met
in 1840. Schumann was
astounded by Liszt's
piano playing. He wrote
to Clara that Liszt had
played like a god and had
inspired indescribable
furor of applause. His
review of Liszt even
included a heroic
personification with
Napoleon. In Leipzig,
Schumann was deeply
impressed with Liszt's
interpretations of his
Noveletten, Op. 21 and
Fantasy in C Major, Op.
17 (dedicated to Liszt),
enthusiastically
observing that, I feel as
if I had known you twenty
years. Yet a variety of
events followed that
diminished Liszt's glory
in the eyes of the
Schumanns. They became
critical of the cult-like
atmosphere that arose
around his recitals, or
Lisztomania as it came to
be called; conceivably,
this could be attributed
to professional jealousy.
Clara, in particular,
came to loathe Liszt,
noting in a letter to
Joseph Joachim, I despise
Liszt from the depths of
my soul. She recorded a
stunning diary entry a
day after Liszt's death,
in which she noted, He
was an eminent keyboard
virtuoso, but a dangerous
example for the
young...As a composer he
was terrible. By
contrast, Liszt did not
share in these negative
sentiments; no evidence
suggests that he had any
ill-regard for the
Schumanns. In Weimar, he
did much to promote
Schumann's music,
conducting performances
of his Scenes from Faust
and Manfred, during a
time in which few
orchestras expressed
interest, and premiered
his opera Genoveva. He
later arranged a benefit
concert for Clara
following Robert's death,
featuring Clara as
soloist in Robert's Piano
Concerto, an event that
must have been
exhilarating to witness.
Regardless, her opinion
of him would never
change, despite his
repeated gestures of
courtesy and respect.
Liszt's relationship with
Schubert was a spiritual
one, with music being the
one and only link between
the two men. That with
the Schumanns was
personal, with music
influenced by a hero
worship that would
aggravate the
relationship over time.
Nonetheless, Liszt would
remain devoted to and
enthusiastic for the
music and achievements of
these composers. He would
be a vital force in
disseminating their music
to a wider audience, as
he would be with many
other composers
throughout his career.
His primary means for
accomplishing this was
the piano transcription.
Liszt and the
Transcription
Transcription versus
Paraphrase Transcription
and paraphrase were
popular terms in
nineteenth-century music,
although certainly not
unique to this period.
Musicians understood that
there were clear
distinctions between
these two terms, but as
is often the case these
distinctions could be
blurred. Transcription,
literally writing over,
entails reworking or
adapting a piece of music
for a performance medium
different from that of
its original; arrangement
is a possible synonym.
Adapting is a key part of
this process, for the
success of a
transcription relies on
the transcriber's ability
to adapt the piece to the
different medium. As a
result, the pre-existing
material is generally
kept intact, recognizable
and intelligible; it is
strict, literal,
objective. Contextual
meaning is maintained in
the process, as are
elements of style and
form. Paraphrase, by
contrast, implies
restating something in a
different manner, as in a
rewording of a document
for reasons of clarity.
In nineteenth-century
music, paraphrasing
indicated elaborating a
piece for purposes of
expressive virtuosity,
often as a vehicle for
showmanship. Variation is
an important element, for
the source material may
be varied as much as the
paraphraser's imagination
will allow; its purpose
is metamorphosis.
Transcription is adapting
and arranging;
paraphrasing is
transforming and
reworking. Transcription
preserves the style of
the original; paraphrase
absorbs the original into
a different style.
Transcription highlights
the original composer;
paraphrase highlights the
paraphraser.
Approximately half of
Liszt's compositional
output falls under the
category of transcription
and paraphrase; it is
noteworthy that he never
used the term
arrangement. Much of his
early compositional
activities were
transcriptions and
paraphrases of works of
other composers, such as
the symphonies of
Beethoven and Berlioz,
vocal music by Schubert,
and operas by Donizetti
and Bellini. It is
conceivable that he
focused so intently on
work of this nature early
in his career as a means
to perfect his
compositional technique,
although transcription
and paraphrase continued
well after the technique
had been mastered; this
might explain why he
drastically revised and
rewrote many of his
original compositions
from the 1830s (such as
the Transcendental Etudes
and Paganini Etudes) in
the 1850s. Charles Rosen,
a sympathetic interpreter
of Liszt's piano works,
observes, The new
revisions of the
Transcendental Etudes are
not revisions but concert
paraphrases of the old,
and their art lies in the
technique of
transformation. The
Paganini etudes are piano
transcriptions of violin
etudes, and the
Transcendental Etudes are
piano transcriptions of
piano etudes. The
principles are the same.
He concludes by noting,
Paraphrase has shaded off
into
composition...Composition
and paraphrase were not
identical for him, but
they were so closely
interwoven that
separation is impossible.
The significance of
transcription and
paraphrase for Liszt the
composer cannot be
overstated, and the
mutual influence of each
needs to be better
understood. Undoubtedly,
Liszt the composer as we
know him today would be
far different had he not
devoted so much of his
career to transcribing
and paraphrasing the
music of others. He was
perhaps one of the first
composers to contend that
transcription and
paraphrase could be
genuine art forms on
equal par with original
pieces; he even claimed
to be the first to use
these two terms to
describe these classes of
arrangements. Despite the
success that Liszt
achieved with this type
of work, others viewed it
with circumspection and
criticism. Robert
Schumann, although deeply
impressed with Liszt's
keyboard virtuosity, was
harsh in his criticisms
of the transcriptions.
Schumann interpreted them
as indicators that
Liszt's virtuosity had
hindered his
compositional development
and suggested that Liszt
transcribed the music of
others to compensate for
his own compositional
deficiencies.
Nonetheless, Liszt's
piano transcriptions,
what he sometimes called
partitions de piano (or
piano scores), were
instrumental in promoting
composers whose music was
unknown at the time or
inaccessible in areas
outside of major European
capitals, areas that
Liszt willingly toured
during his Glanzzeit. To
this end, the
transcriptions had to be
literal arrangements for
the piano; a Beethoven
symphony could not be
introduced to an
unknowing audience if its
music had been subjected
to imaginative
elaborations and
variations. The same
would be true of the 1833
transcription of
Berlioz's Symphonie
fantastique (composed
only three years
earlier), the
astonishingly novel
content of which would
necessitate a literal and
intelligible rendering.
Opera, usually more
popular and accessible
for the general public,
was a different matter,
and in this realm Liszt
could paraphrase the
original and manipulate
it as his imagination
would allow without
jeopardizing its
reception; hence, the
paraphrases on the operas
of Bellini, Donizetti,
Mozart, Meyerbeer and
Verdi. Reminiscence was
another term coined by
Liszt for the opera
paraphrases, as if the
composer were reminiscing
at the keyboard following
a memorable evening at
the opera. Illustration
(reserved on two
occasions for Meyerbeer)
and fantasy were
additional terms. The
operas of Wagner were
exceptions. His music was
less suited to paraphrase
due to its general lack
of familiarity at the
time. Transcription of
Wagner's music was thus
obligatory, as it was of
Beethoven's and Berlioz's
music; perhaps the
composer himself insisted
on this approach. Liszt's
Lieder Transcriptions
Liszt's initial
encounters with
Schubert's music, as
mentioned previously,
were with the Lieder. His
first transcription of a
Schubert Lied was Die
Rose in 1833, followed by
Lob der Tranen in 1837.
Thirty-nine additional
transcriptions appeared
at a rapid pace over the
following three years,
and in 1846, the Schubert
Lieder transcriptions
would conclude, by which
point he had completed
fifty-eight, the most of
any composer. Critical
response to these
transcriptions was highly
favorable--aside from the
view held by
Schumann--particularly
when Liszt himself played
these pieces in concert.
Some were published
immediately by Anton
Diabelli, famous for the
theme that inspired
Beethoven's variations.
Others were published by
the Viennese publisher
Tobias Haslinger (one of
Beethoven's and
Schubert's publishers in
the 1820s), who sold his
reserves so quickly that
he would repeatedly plead
for more. However,
Liszt's enthusiasm for
work of this nature soon
became exhausted, as he
noted in a letter of 1839
to the publisher
Breitkopf und Hartel:
That good Haslinger
overwhelms me with
Schubert. I have just
sent him twenty-four new
songs (Schwanengesang and
Winterreise), and for the
moment I am rather tired
of this work. Haslinger
was justified in his
demands, for the Schubert
transcriptions were
received with great
enthusiasm. One Gottfried
Wilhelm Fink, then editor
of the Allgemeine
musikalische Zeitung,
observed of these
transcriptions: Nothing
in recent memory has
caused such sensation and
enjoyment in both
pianists and audiences as
these arrangements...The
demand for them has in no
way been satisfied; and
it will not be until
these arrangements are
seen on pianos
everywhere. They have
indeed made quite a
splash. Eduard Hanslick,
never a sympathetic
critic of Liszt's music,
acknowledged thirty years
after the fact that,
Liszt's transcriptions of
Schubert Lieder were
epoch-making. There was
hardly a concert in which
Liszt did not have to
play one or two of
them--even when they were
not listed on the
program. These
transcriptions quickly
became some of his most
sough-after pieces,
despite their extreme
technical demands.
Leading pianists of the
day, such as Clara Wieck
and Sigismond Thalberg,
incorporated them into
their concert programs
immediately upon
publication. Moreover,
the transcriptions would
serve as inspirations for
other composers, such as
Stephen Heller, Cesar
Franck and later Leopold
Godowsky, all of whom
produced their own
transcriptions of
Schubert's Lieder. Liszt
would transcribe the
Lieder of other composers
as well, including those
by Mendelssohn, Chopin,
Anton Rubinstein and even
himself. Robert Schumann,
of course, would not be
ignored. The first
transcription of a
Schumann Lied was the
celebrated Widmung from
Myrten in 1848, the only
Schumann transcription
that Liszt completed
during the composer's
lifetime. (Regrettably,
there is no evidence of
Schumann's regard of this
transcription, or even if
he was aware of it.) From
the years 1848-1881,
Liszt transcribed twelve
of Robert Schumann's
Lieder (including one
orchestral Lied) and
three of Clara (one from
each of her three
published Lieder cycles);
he would transcribe no
other works of these two
composers. The Schumann
Lieder transcriptions,
contrary to those of
Schubert, are literal
arrangements, posing, in
general, far fewer
demands on the pianist's
technique. They are
comparatively less
imaginative in their
treatment of the original
material. Additionally,
they seem to have been
less valued in their day
than the Schubert
transcriptions, and it is
noteworthy that none of
the Schumann
transcriptions bear
dedications, as most of
the Schubert
transcriptions do. The
greatest challenge posed
by Lieder transcriptions,
regardless of the
composer or the nature of
the transcription, was to
combine the vocal and
piano parts of the
original such that the
character of each would
be preserved, a challenge
unique to this form of
transcription. Each part
had to be intact and
aurally recognizable, the
vocal line in particular.
Complications could be
manifold in a Lied that
featured dissimilar
parts, such as Schubert's
Auf dem Wasser zu singen,
whose piano accompaniment
depicts the rocking of
the boat on the
shimmering waves while
the vocal line reflects
on the passing of time.
Similar complications
would be encountered in
Gretchen am Spinnrade, in
which the ubiquitous
sixteenth-note pattern in
the piano's right hand
epitomizes the
ever-turning spinning
wheel over which the
soprano voice expresses
feelings of longing and
heartache. The resulting
transcriptions for solo
piano would place
exceptional demands on
the pianist. The
complications would be
far less imposing in
instances in which voice
and piano were less
differentiated, as in
many of Schumann's Lieder
that Liszt transcribed.
The piano parts in these
Lieder are true
accompaniments for the
voice, providing harmonic
foundation and rhythmic
support by doubling the
vocal line throughout.
The transcriptions, thus,
are strict and literal,
with far fewer demands on
both pianist and
transcriber. In all of
Liszt's Lieder
transcriptions,
regardless of the way in
which the two parts are
combined, the melody
(i.e. the vocal line) is
invariably the focal
point; the melody should
sing on the piano, as if
it were the voice. The
piano part, although
integral to contributing
to the character of the
music, is designed to
function as
accompaniment. A singing
melody was a crucial
objective in
nineteenth-century piano
performance, which in
part might explain the
zeal in transcribing and
paraphrasing vocal music
for the piano. Friedrich
Wieck, father and teacher
of Clara Schumann,
stressed this point
repeatedly in his 1853
treatise Clavier und
Gesang (Piano and Song):
When I speak in general
of singing, I refer to
that species of singing
which is a form of
beauty, and which is a
foundation for the most
refined and most perfect
interpretation of music;
and, above all things, I
consider the culture of
beautiful tones the basis
for the finest possible
touch on the piano. In
many respects, the piano
and singing should
explain and supplement
each other. They should
mutually assist in
expressing the sublime
and the noble, in forms
of unclouded beauty. Much
of Liszt's piano music
should be interpreted
with this concept in
mind, the Lieder
transcriptions and opera
paraphrases, in
particular. To this end,
Liszt provided numerous
written instructions to
the performer to
emphasize the vocal line
in performance, with
Italian directives such
as un poco marcato il
canto, accentuato assai
il canto and ben
pronunziato il canto.
Repeated indications of
cantando,singend and
espressivo il canto
stress the significance
of the singing tone. As
an additional means of
achieving this and
providing the performer
with access to the
poetry, Liszt insisted,
at what must have been a
publishing novelty at the
time, on printing the
words of the Lied in the
music itself. Haslinger,
seemingly oblivious to
Liszt's intent, initially
printed the poems of the
early Schubert
transcriptions separately
inside the front covers.
Liszt argued that the
transcriptions must be
reprinted with the words
underlying the notes,
exactly as Schubert had
done, a request that was
honored by printing the
words above the
right-hand staff. Liszt
also incorporated a
visual scheme for
distinguishing voice and
accompaniment, influenced
perhaps by Chopin, by
notating the
accompaniment in cue
size. His transcription
of Robert Schumann's
Fruhlings Ankunft
features the vocal line
in normal size, the piano
accompaniment in reduced
size, an unmistakable
guide in a busy texture
as to which part should
be emphasized: Example 1.
Schumann-Liszt Fruhlings
Ankunft, mm. 1-2. The
same practice may be
found in the
transcription of
Schumann's An die Turen
will ich schleichen. In
this piece, the performer
must read three staves,
in which the baritone
line in the central staff
is to be shared between
the two hands based on
the stem direction of the
notes: Example 2.
Schumann-Liszt An die
Turen will ich
schleichen, mm. 1-5. This
notational practice is
extremely beneficial in
this instance, given the
challenge of reading
three staves and the
manner in which the vocal
line is performed by the
two hands. Curiously,
Liszt did not use this
practice in other
transcriptions.
Approaches in Lieder
Transcription Liszt
adopted a variety of
approaches in his Lieder
transcriptions, based on
the nature of the source
material, the ways in
which the vocal and piano
parts could be combined
and the ways in which the
vocal part could sing.
One approach, common with
strophic Lieder, in which
the vocal line would be
identical in each verse,
was to vary the register
of the vocal part. The
transcription of Lob der
Tranen, for example,
incorporates three of the
four verses of the
original Lied, with the
register of the vocal
line ascending one octave
with each verse (from low
to high), as if three
different voices were
participating. By the
conclusion, the music
encompasses the entire
range of Liszt's keyboard
to produce a stunning
climactic effect, and the
variety of register of
the vocal line provides a
welcome textural variety
in the absence of the
words. The three verses
of the transcription of
Auf dem Wasser zu singen
follow the same approach,
in which the vocal line
ascends from the tenor,
to the alto and to the
soprano registers with
each verse.
Fruhlingsglaube adopts
the opposite approach, in
which the vocal line
descends from soprano in
verse 1 to tenor in verse
2, with the second part
of verse 2 again resuming
the soprano register;
this is also the case in
Das Wandern from
Mullerlieder. Gretchen am
Spinnrade posed a unique
problem. Since the poem's
narrator is female, and
the poem represents an
expression of her longing
for her lover Faust,
variation of the vocal
line's register, strictly
speaking, would have been
impractical. For this
reason, the vocal line
remains in its original
register throughout,
relentlessly colliding
with the sixteenth-note
pattern of the
accompaniment. One
exception may be found in
the fifth and final verse
in mm. 93-112, at which
point the vocal line is
notated in a higher
register and doubled in
octaves. This sudden
textural change, one that
is readily audible, was a
strategic means to
underscore Gretchen's
mounting anxiety (My
bosom urges itself toward
him. Ah, might I grasp
and hold him! And kiss
him as I would wish, at
his kisses I should
die!). The transcription,
thus, becomes a vehicle
for maximizing the
emotional content of the
poem, an exceptional
undertaking with the
general intent of a
transcription. Registral
variation of the vocal
part also plays a crucial
role in the transcription
of Erlkonig. Goethe's
poem depicts the death of
a child who is
apprehended by a
supernatural Erlking, and
Schubert, recognizing the
dramatic nature of the
poem, carefully depicted
the characters (father,
son and Erlking) through
unique vocal writing and
accompaniment patterns:
the Lied is a dramatic
entity. Liszt, in turn,
followed Schubert's
characterization in this
literal transcription,
yet took it an additional
step by placing the
register of the father's
vocal line in the
baritone range, that of
the son in the soprano
range and that of the
Erlking in the highest
register, options that
would not have been
available in the version
for voice and piano.
Additionally, Liszt
labeled each appearance
of each character in the
score, a means for
guiding the performer in
interpreting the dramatic
qualities of the Lied. As
a result, the drama and
energy of the poem are
enhanced in this
transcription; as with
Gretchen am Spinnrade,
the transcriber has
maximized the content of
the original. Elaboration
may be found in certain
Lieder transcriptions
that expand the
performance to a level of
virtuosity not found in
the original; in such
cases, the transcription
approximates the
paraphrase. Schubert's Du
bist die Ruh, a paradigm
of musical simplicity,
features an uncomplicated
piano accompaniment that
is virtually identical in
each verse. In Liszt's
transcription, the
material is subjected to
a highly virtuosic
treatment that far
exceeds the original,
including a demanding
passage for the left hand
alone in the opening
measures and unique
textural writing in each
verse. The piece is a
transcription in
virtuosity; its art, as
Rosen noted, lies in the
technique of
transformation.
Elaboration may entail an
expansion of the musical
form, as in the extensive
introduction to Die
Forelle and a virtuosic
middle section (mm.
63-85), both of which are
not in the original. Also
unique to this
transcription are two
cadenzas that Liszt
composed in response to
the poetic content. The
first, in m. 93 on the
words und eh ich es
gedacht (and before I
could guess it), features
a twisted chromatic
passage that prolongs and
thereby heightens the
listener's suspense as to
the fate of the trout
(which is ultimately
caught). The second, in
m. 108 on the words
Betrogne an (and my blood
boiled as I saw the
betrayed one), features a
rush of
diminished-seventh
arpeggios in both hands,
epitomizing the poet's
rage at the fisherman for
catching the trout. Less
frequent are instances in
which the length of the
original Lied was
shortened in the
transcription, a tendency
that may be found with
certain strophic Lieder
(e.g., Der Leiermann,
Wasserflut and Das
Wandern). Another
transcription that
demonstrates Liszt's
readiness to modify the
original in the interests
of the poetic content is
Standchen, the seventh
transcription from
Schubert's
Schwanengesang. Adapted
from Act II of
Shakespeare's Cymbeline,
the poem represents the
repeated beckoning of a
man to his lover. Liszt
transformed the Lied into
a miniature drama by
transcribing the vocal
line of the first verse
in the soprano register,
that of the second verse
in the baritone register,
in effect, creating a
dialogue between the two
lovers. In mm. 71-102,
the dialogue becomes a
canon, with one voice
trailing the other like
an echo (as labeled in
the score) at the
distance of a beat. As in
other instances, the
transcription resembles
the paraphrase, and it is
perhaps for this reason
that Liszt provided an
ossia version that is
more in the nature of a
literal transcription.
The ossia version, six
measures shorter than
Schubert's original, is
less demanding
technically than the
original transcription,
thus representing an
ossia of transcription
and an ossia of piano
technique. The Schumann
Lieder transcriptions, in
general, display a less
imaginative treatment of
the source material.
Elaborations are less
frequently encountered,
and virtuosity is more
restricted, as if the
passage of time had
somewhat tamed the
composer's approach to
transcriptions;
alternatively, Liszt was
eager to distance himself
from the fierce
virtuosity of his early
years. In most instances,
these transcriptions are
literal arrangements of
the source material, with
the vocal line in its
original form combined
with the accompaniment,
which often doubles the
vocal line in the
original Lied. Widmung,
the first of the Schumann
transcriptions, is one
exception in the way it
recalls the virtuosity of
the Schubert
transcriptions of the
1830s. Particularly
striking is the closing
section (mm. 58-73), in
which material of the
opening verse (right
hand) is combined with
the triplet quarter notes
(left hand) from the
second section of the
Lied (mm. 32-43), as if
the transcriber were
attempting to reconcile
the different material of
these two sections.
Fruhlingsnacht resembles
a paraphrase by
presenting each of the
two verses in differing
registers (alto for verse
1, mm. 3-19, and soprano
for verse 2, mm. 20-31)
and by concluding with a
virtuosic section that
considerably extends the
length of the original
Lied. The original
tonalities of the Lieder
were generally retained
in the transcriptions,
showing that the tonality
was an important part of
the transcription
process. The infrequent
instances of
transposition were done
for specific reasons. In
1861, Liszt transcribed
two of Schumann's Lieder,
one from Op. 36 (An den
Sonnenschein), another
from Op. 27 (Dem roten
Roslein), and merged
these two pieces in the
collection 2 Lieder; they
share only the common
tonality of A major. His
choice for combining
these two Lieder remains
unknown, but he clearly
recognized that some
tonal variety would be
needed, for which reason
Dem roten Roslein was
transposed to C>= major.
The collection features
An den Sonnenschein in A
major (with a transition
to the new tonality),
followed by Dem roten
Roslein in C>= major
(without a change of key
signature), and
concluding with a reprise
of An den Sonnenschein in
A major. A three-part
form was thus established
with tonal variety
provided by keys in third
relations (A-C>=-A); in
effect, two of Schumann's
Lieder were transcribed
into an archetypal song
without words. In other
instances, Liszt treated
tonality and tonal
organization as important
structural ingredients,
particularly in the
transcriptions of
Schubert's Lieder cycles,
i.e. Schwanengesang,
Winterreise a...
Fanfare Band - Grade 2.5 SKU: BT.DHP-1115006-020 March. Composed b...(+)
Fanfare Band - Grade 2.5
SKU:
BT.DHP-1115006-020
March. Composed by
Jacob De Haan. On Parade!
Set (Score & Parts).
Composed 2010. De Haske
Publications #DHP
1115006-020. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1115006-020).
9x12 inches.
A
mirage is an illusion,
something without
substance that does not
really exist. Although
not real, its
unattainable nature is
perfect for musical
inspiration. Composer
Jacob de Haan was
strolling through a
picturesque forest of the
Dutch Gelderland when he
thought he saw a body of
water. While there was no
water, its mere image
created waves that can be
relived in De
Haan’s original
composition, Mirage.
Mirage is
het Engelse synoniem voor
‘Fata
Morgana‘. De
creatieve aanleiding voor
deze compositie was dan
ook het verhaal van een
wandelaar die in een
boslandschap in
Gelderland water denkt te
zien. Het in het triodeel
deelsgezongen
‘wandelthemaâ€
brengt de vreugde die
de toeschouwer aan dit
natuurverschijnsel
beleeft bijzonder goed
tot
uitdrukking.
Mirag
e“ ist ein
englisches Synonym
für Fata
Morgana“. Als
kreativer Anstoß
für diese
Komposition diente Jacob
de Haan ein
Spaziergänger, der
durch eine Waldlandschaft
im holländischen
Gelderland geht und dabei
glaubt, ein Gewässer
zu sehen. Das im Trio
teilweise gesungene
Spaziergangs“-Thema
bringt die Freude an
diesem Naturerlebnis
besonders gut zum
Ausdruck.
Una sorta di
miraggio ha ispirato
Jacob de Haan a comporre
questo brano, prendendo
spunto appunto da un
“miraggio†di
uno specchio
d’acqua che gli si
è presentato durante
una passeggiata in una
foresta in Olanda. Il
tema della
“passeggiataâ€
parzialmente cantato nel
trio, enfatizza gli
spettacoli che la natura
ci offre.
Composed by Celino
Bratti. Accordion. Set
(Score & Parts). Composed
1999. De Haske
Publications #DHP
0991547-060. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-0991547-060).
Die
grünen Täler und
Hügel um
Lyon/Frankreich sind
reich an wunderschönen
Plätzen und
Fußwegen, die zu
ausgedehnten
Spaziergängen und
Wanderungen einladen. Es
gilt, diese schöne
Natur zu erhalten. La
Patrouille Verte ist
ein Naturschutzverband,
der mit einer berittenen
Brigade die Gegend
durchstreift und sich um
die Erhaltung der
Wanderwege und Pfade und
den Schutz der Flora und
Fauna kümmert.