Mvt. 2 from Symphony
No. 6 (Three Places in
the East). Composed
by Dan Welcher. Full
score. 52 pages. Theodore
Presser Company
#165-00102F. Published by
Theodore Presser Company
(PR.16500102F).
ISBN
9781491131749. UPC:
680160680276.
Ever
since the success of my
series of wind ensemble
works Places in the West,
I've been wanting to
write a companion piece
for national parks on the
other side of the north
American continent. The
earlier work, consisting
of GLACIER, THE
YELLOWSTONE FIRES,
ARCHES, and ZION, spanned
some twenty years of my
composing life, and since
the pieces called for
differing groups of
instruments, and were in
slightly different styles
from each other, I never
considered them to be
connected except in their
subject matter. In their
depiction of both the
scenery and the human
history within these
wondrous places, they had
a common goal: awaking
the listener to the
fragile beauty that is in
them; and calling
attention to the ever
more crucial need for
preservation and
protection of these wild
places, unique in all the
world. With this new
work, commissioned by a
consortium of college and
conservatory wind
ensembles led by the
University of Georgia, I
decided to build upon
that same model---but to
solidify the process. The
result, consisting of
three movements (each
named for a different
national park in the
eastern US), is a
bona-fide symphony. While
the three pieces could be
performed separately,
they share a musical
theme---and also a common
style and
instrumentation. It is a
true symphony, in that
the first movement is
long and expository, the
second is a rather
tightly structured
scherzo-with-trio, and
the finale is a true
culmination of the whole.
The first movement,
Everglades, was the
original inspiration for
the entire symphony.
Conceived over the course
of two trips to that
astonishing place (which
the native Americans
called River of Grass,
the subtitle of this
movement), this movement
not only conveys a sense
of the humid, lush, and
even frightening scenery
there---but also an
overview of the entire
settling-of- Florida
experience. It contains
not one, but two native
American chants, and also
presents a view of the
staggering influence of
modern man on this
fragile part of the
world. Beginning with a
slow unfolding marked
Heavy, humid, the music
soon presents a gentle,
lyrical theme in the solo
alto saxophone. This
theme, which goes through
three expansive phrases
with breaks in between,
will appear in all three
movements of the
symphony. After the mood
has been established, the
music opens up to a rich,
warm setting of a
Cherokee morning song,
with the simple happiness
that this part of Florida
must have had prior to
the nineteenth century.
This music, enveloping
and comforting, gradually
gives way to a more
frenetic, driven section
representative of the
intrusion of the white
man. Since Florida was
populated and developed
largely due to the
introduction of a train
system, there's a
suggestion of the
mechanized iron horse
driving straight into the
heartland. At that point,
the native Americans
become considerably less
gentle, and a second
chant seems to stand in
the way of the intruder;
a kind of warning song.
The second part of this
movement shows us the
great swampy center of
the peninsula, with its
wildlife both in and out
of the water. A new theme
appears, sad but noble,
suggesting that this land
is precious and must be
protected by all the
people who inhabit it. At
length, the morning song
reappears in all its
splendor, until the
sunset---with one last
iteration of the warning
song in the solo piccolo.
Functioning as a scherzo,
the second movement,
Great Smoky Mountains,
describes not just that
huge park itself, but one
brave soul's attempt to
climb a mountain there.
It begins with three
iterations of the
UR-theme (which began the
first movement as well),
but this time as up-tempo
brass fanfares in
octaves. Each time it
begins again, the theme
is a little slower and
less confident than the
previous time---almost as
though the hiker were
becoming aware of the
daunting mountain before
him. But then, a steady,
quick-pulsed ostinato
appears, in a constantly
shifting meter system of
2/4- 3/4 in alteration,
and the hike has begun.
Over this, a slower new
melody appears, as the
trek up the mountain
progresses. It's a big
mountain, and the ascent
seems to take quite
awhile, with little
breaks in the hiker's
stride, until at length
he simply must stop and
rest. An oboe solo, over
several free cadenza-like
measures, allows us (and
our friend the hiker) to
catch our breath, and
also to view in the
distance the rocky peak
before us. The goal is
somehow even more
daunting than at first,
being closer and thus
more frighteningly steep.
When we do push off
again, it's at a slower
pace, and with more
careful attention to our
footholds as we trek over
broken rocks. Tantalizing
little views of the
valley at every
switchback make our
determination even
stronger. Finally, we
burst through a stand of
pines and----we're at the
summit! The immensity of
the view is overwhelming,
and ultimately humbling.
A brief coda, while we
sit dazed on the rocks,
ends the movement in a
feeling of triumph. The
final movement, Acadia,
is also about a trip. In
the summer of 2014, I
took a sailing trip with
a dear friend from North
Haven, Maine, to the
southern coast of Mt.
Desert Island in Acadia
National Park. The
experience left me both
exuberant and exhausted,
with an appreciation for
the ocean that I hadn't
had previously. The
approach to Acadia
National Park by water,
too, was thrilling: like
the difference between
climbing a mountain on
foot with riding up on a
ski-lift, I felt I'd
earned the right to be
there. The music for this
movement is entirely
based on the opening
UR-theme. There's a sense
of the water and the
mysterious, quiet deep
from the very beginning,
with seagulls and bell
buoys setting the scene.
As we leave the harbor,
the theme (in a canon
between solo euphonium
and tuba) almost seems as
if large subaquatic
animals are observing our
departure. There are
three themes (call them
A, B and C) in this
seafaring journey---but
they are all based on the
UR theme, in its original
form with octaves
displaced, in an
upside-down form, and in
a backwards version as
well. (The ocean, while
appearing to be
unchanging, is always
changing.) We move out
into the main channel
(A), passing several
islands (B), until we
reach the long draw that
parallels the coastline
called Eggemoggin Reach,
and a sudden burst of new
speed (C). Things
suddenly stop, as if the
wind had died, and we
have a vision: is that
really Mt. Desert Island
we can see off the port
bow, vaguely in the
distance? A chorale of
saxophones seems to
suggest that. We push off
anew as the chorale ends,
and go through all three
themes again---but in
different
instrumentations, and
different keys. At the
final tack-turn, there it
is, for real: Mt. Desert
Island, big as life.
We've made it. As we pull
into the harbor, where
we'll secure the boat for
the night, there's a
feeling of achievement.
Our whale and dolphin
friends return, and we
end our journey with
gratitude and
celebration. I am
profoundly grateful to
Jaclyn Hartenberger,
Professor of Conducting
at the University of
Georgia, for leading the
consortium which provided
the commissioning of this
work.
Ostinati Fanfare [Conducteur et Parties séparées] - Intermédiaire/avancé De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 6 SKU: BT.DHP-1115084-020 Composed by Jan Van der Ro...(+)
Fanfare Band - Grade 6
SKU:
BT.DHP-1115084-020
Composed by Jan Van der
Roost. Concert and
Contest Collection CBHA.
Set (Score & Parts). De
Haske Publications #DHP
1115084-020. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1115084-020).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.
It may be
surprising to see a
fanfare piece
commissioned by a
Japanese ensemble, since
fanfare orchestras are
typically found in
Belgium, Holland and
Luxembourg, and also
France and Switzerland.
Senzoku Gakuen is one of
the largest and
mostprestigious music
universities in Japan,
and home to a wide
variety of ensembles and
orchestras. Since 2006
they have had a fanfare
orchestra, which was
started by Sotaru
Fukaishi, a euphonium
teacher who felt further
performance opportunity
wasneeded for saxhorn
instruments. Fukaishi had
loved the sound of
fanfare orchestras ever
since visiting the World
Music Contest in Kerkrade
(Holland) several years
earlier. Jan Van der
Roost was involved with
this new initiative from
the beginning,and they
were also joined by Manu
Mellaerts for certain
projects. The Dean of the
music department,
Professor Kazuo Tomioka,
fully supports the
ensemble and commissioned
Ostinati. The
première took place on
June 11th at Maeda Hall
inMizonokuchi (Kawasaki)
where Senzoku Gakuen is
based. The piece opens
with an impressive
timpani solo, followed by
brass and saxophone. The
rhythmical pulse remains
constant and the music is
fiery and assertive in
character. A pentatonic
melodygradually emerges
and the music loses its
vehemency and softens.
The initial percussion
ostinati subsequently
recurs and the first
section of the piece
concludes in a similar
mood to the opening. The
second movement is sweet
and melodic, opening
witha long passage for
the saxophone family in a
minor key. The same theme
then appears in the major
and is developed upon;
the music builds to a
majestic orchestral
forte, reminiscent of a
pipe organ in its
sonority. The theme
returns in the
originalminor key with a
change in instrumentation
leading the movement to a
quiet and peaceful end on
a soft E minor chord. The
finale starts with
percussion: a four-bar
pattern is repeated
several times over which
the movement’s
melodic themes
areintroduced. These
melodic elements are
varied and used in
different versions and
the ostinato idea, which
characterizes the entire
piece, is highlighted.
The theme travels through
the orchestra, appearing
on various instruments
and in variousregisters.
It captures the
listener’s
attention and displays
the full range of sound
and colour within the
fanfare
orchestra.
Het is
misschien verrassend dat
dit fanfarewerk is
geschreven in opdracht
van een Japans ensemble,
aangezien fanfareorkesten
vooral te vinden zijn in
België, Nederland en
Luxemburg, en ook wel in
Frankrijk en Zwitserland.
SenzokuGakuen is een van
de grootste en meest
prestigieuze
muziekopleidingen van
Japan, en de thuisbasis
van een grote
verscheidenheid van
ensembles en orkesten. In
2006 is er een
fanfareorkest opgericht,
en wel door Sotaru
Fukaishi,
eeneuphoniumdocent die
vond dat er meer
mogelijkheden moesten
komen voor optredens met
saxhoorninstrumenten.
Fukaishi had enkele jaren
daarvoor genoten van de
fanfareklank toen hij het
Wereld Muziek Concours in
Kerkrade bezocht.
DeBelgische componist Jan
Van der Roost was van het
begin af aan betrokken
bij dit nieuwe
initiatief, en ook Manu
Mellaerts werd voor een
aantal projecten
aangetrokken. Het hoofd
van de muziekfaculteit,
professor Kazuo Tomioka,
staatgeheel achter het
ensemble en gaf de
opdracht tot het
schrijven van
Ostinati. De
première vond plaats
op 11 juni in de Maeda
Hall in Mizonokuchi
(Kawasaki), waar Senzoku
Gakuen is gevestigd. Het
werk begint met een
indrukwekkendepaukensolo,
gevolgd door koper en
saxofoon. De ritmische
puls blijft constant, en
de aard van de muziek is
vurig en krachtig.
Geleidelijk komt er een
pentatonische melodie
naar voren en wordt de
muziek minder heftig, ze
wordtzachter van
karakter. De
aanvankelijke ostinati in
het slagwerk verschijnen
dan opnieuw, waarna het
eerste deel van het werk
eindigt in dezelfde sfeer
als waarmee het begon.
Het tweede deel is
lieflijk en melodisch.
Het opentmet een lange
passage voor de saxofoons
in een mineurtoonsoort.
Dan klinkt hetzelfde
thema in majeur en daar
wordt op voortgeborduurd:
de muziek ontwikkelt zich
tot een majestueus
orkestraal forte, dat qua
sonoriteit doet
denken
Es mag
überraschen, dass
dieses
Fanfareorchesterwerk
ausgerechnet von einem
japanischen Ensemble in
Auftrag gegeben wurde, da
Fanfareorchester doch
eher in Belgien, den
Niederlanden oder
Luxemburg oder auch in
Frankreich oder Schweiz
zu finden sind. Senzoku
Gakuen ist eine der
größten und
renommiertesten
Musikschulen Japans und
Heimstätte einer
Vielfalt an Ensembles und
Orchestern. Im Jahr 2006
wurde ein
Fanfareorchester
gegründet. Den
Anstoß gab Sotaru
Fukaishi, ein
Euphoniumlehrer, der den
Instrumenten der
Saxhorn-Familie mehr
Spielmöglichkeiten
bieten wollte. Fukaishi
hatte sich einige Jahre
zuvor bei der
Weltmeisterschaft in
Kerkrade (Holland) in den
Klang
vonFanfareorchestern
verliebt. Jan Van der
Roost war von Beginn an
in die Entwicklung dieser
Idee involviert und,
einige Projekte
betreffend, ebenso Manu
Mellaerts. Der Dekan des
Musik-Colleges, Professor
Kazuo Tomioka, steht voll
und ganz hinter dem
Ensemble und gab
Ostinati in
Auftrag. Die Premiere
fand am 11. Juni 2011 in
der Maeda Hall in
Mizonokuchi statt, dem
Heimatort der Schule
Senzoku Gakuen. Das
Stück beginnt mit
einem eindrucksvollen
Paukensolo, bevor
Blechbläser und
Saxophon einsetzen. Der
rhythmische Puls bleibt
konstant unter einer
feurigen,
nachdrücklichen Musik.
Eine pentatonische
Melodie bildet sich nach
und nach heraus,
während die Musik an
Heftigkeit verliert und
sanfter wird. Die
anfänglichen Ostinati
im Schlagwerk kehren
zurück und so endet
der erste Satz des Werkes
in einer der Eröffnung
ähnlichen Stimmung.
Der zweite Satz ist
lieblich und melodiös.
Er beginnt mit einem
langen Abschnitt für
die Saxophone in Moll.
Dann erscheint das
gleiche Thema in Dur und
durchläuft eine
Entwicklung; die Musik
baut sich zu einem
majestätischen
orchestralen Forte auf,
das in seiner
Klangfülle an eine
Orgel erinnert. Dann
kehrt das Thema in seiner
ursprünglichen
Moll-Tonart und in
veränderter
Instrumentierung
zurück, um den Satz
ruhig und friedvoll in
einem e-Moll-Akkord enden
zu lassen.
Ostinati Fanfare [Conducteur] - Intermédiaire/avancé De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 6 SKU: BT.DHP-1115084-120 Composed by Jan Van der Ro...(+)
Fanfare Band - Grade 6
SKU:
BT.DHP-1115084-120
Composed by Jan Van der
Roost. Concert and
Contest Collection CBHA.
Score Only. Composed
2012. 99 pages. De Haske
Publications #DHP
1115084-120. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1115084-120).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.
It may be
surprising to see a
fanfare piece
commissioned by a
Japanese ensemble, since
fanfare orchestras are
typically found in
Belgium, Holland and
Luxembourg, and also
France and Switzerland.
Senzoku Gakuen is one of
the largest and
mostprestigious music
universities in Japan,
and home to a wide
variety of ensembles and
orchestras. Since 2006
they have had a fanfare
orchestra, which was
started by Sotaru
Fukaishi, a euphonium
teacher who felt further
performance opportunity
wasneeded for saxhorn
instruments. Fukaishi had
loved the sound of
fanfare orchestras ever
since visiting the World
Music Contest in Kerkrade
(Holland) several years
earlier. Jan Van der
Roost was involved with
this new initiative from
the beginning,and they
were also joined by Manu
Mellaerts for certain
projects. The Dean of the
music department,
Professor Kazuo Tomioka,
fully supports the
ensemble and commissioned
Ostinati. The
première took place on
June 11th at Maeda Hall
inMizonokuchi (Kawasaki)
where Senzoku Gakuen is
based. The piece opens
with an impressive
timpani solo, followed by
brass and saxophone. The
rhythmical pulse remains
constant and the music is
fiery and assertive in
character. A pentatonic
melodygradually emerges
and the music loses its
vehemency and softens.
The initial percussion
ostinati subsequently
recurs and the first
section of the piece
concludes in a similar
mood to the opening. The
second movement is sweet
and melodic, opening
witha long passage for
the saxophone family in a
minor key. The same theme
then appears in the major
and is developed upon;
the music builds to a
majestic orchestral
forte, reminiscent of a
pipe organ in its
sonority. The theme
returns in the
originalminor key with a
change in instrumentation
leading the movement to a
quiet and peaceful end on
a soft E minor chord. The
finale starts with
percussion: a four-bar
pattern is repeated
several times over which
the movement’s
melodic themes
areintroduced. These
melodic elements are
varied and used in
different versions and
the ostinato idea, which
characterizes the entire
piece, is highlighted.
The theme travels through
the orchestra, appearing
on various instruments
and in variousregisters.
It captures the
listener’s
attention and displays
the full range of sound
and colour within the
fanfare
orchestra.
Het is
misschien verrassend dat
dit fanfarewerk is
geschreven in opdracht
van een Japans ensemble,
aangezien fanfareorkesten
vooral te vinden zijn in
België, Nederland en
Luxemburg, en ook wel in
Frankrijk en Zwitserland.
SenzokuGakuen is een van
de grootste en meest
prestigieuze
muziekopleidingen van
Japan, en de thuisbasis
van een grote
verscheidenheid van
ensembles en orkesten. In
2006 is er een
fanfareorkest opgericht,
en wel door Sotaru
Fukaishi,
eeneuphoniumdocent die
vond dat er meer
mogelijkheden moesten
komen voor optredens met
saxhoorninstrumenten.
Fukaishi had enkele jaren
daarvoor genoten van de
fanfareklank toen hij het
Wereld Muziek Concours in
Kerkrade bezocht.
DeBelgische componist Jan
Van der Roost was van het
begin af aan betrokken
bij dit nieuwe
initiatief, en ook Manu
Mellaerts werd voor een
aantal projecten
aangetrokken. Het hoofd
van de muziekfaculteit,
professor Kazuo Tomioka,
staatgeheel achter het
ensemble en gaf de
opdracht tot het
schrijven van
Ostinati. De
première vond plaats
op 11 juni in de Maeda
Hall in Mizonokuchi
(Kawasaki), waar Senzoku
Gakuen is gevestigd. Het
werk begint met een
indrukwekkendepaukensolo,
gevolgd door koper en
saxofoon. De ritmische
puls blijft constant, en
de aard van de muziek is
vurig en krachtig.
Geleidelijk komt er een
pentatonische melodie
naar voren en wordt de
muziek minder heftig, ze
wordtzachter van
karakter. De
aanvankelijke ostinati in
het slagwerk verschijnen
dan opnieuw, waarna het
eerste deel van het werk
eindigt in dezelfde sfeer
als waarmee het begon.
Het tweede deel is
lieflijk en melodisch.
Het opentmet een lange
passage voor de saxofoons
in een mineurtoonsoort.
Dan klinkt hetzelfde
thema in majeur en daar
wordt op voortgeborduurd:
de muziek ontwikkelt zich
tot een majestueus
orkestraal forte, dat qua
sonoriteit doet
denken
Es mag
überraschen, dass
dieses
Fanfareorchesterwerk
ausgerechnet von einem
japanischen Ensemble in
Auftrag gegeben wurde, da
Fanfareorchester doch
eher in Belgien, den
Niederlanden oder
Luxemburg oder auch in
Frankreich oder Schweiz
zu finden sind. Senzoku
Gakuen ist eine der
größten und
renommiertesten
Musikschulen Japans und
Heimstätte einer
Vielfalt an Ensembles und
Orchestern. Im Jahr 2006
wurde ein
Fanfareorchester
gegründet. Den
Anstoß gab Sotaru
Fukaishi, ein
Euphoniumlehrer, der den
Instrumenten der
Saxhorn-Familie mehr
Spielmöglichkeiten
bieten wollte. Fukaishi
hatte sich einige Jahre
zuvor bei der
Weltmeisterschaft in
Kerkrade (Holland) in den
Klang
vonFanfareorchestern
verliebt. Jan Van der
Roost war von Beginn an
in die Entwicklung dieser
Idee involviert und,
einige Projekte
betreffend, ebenso Manu
Mellaerts. Der Dekan des
Musik-Colleges, Professor
Kazuo Tomioka, steht voll
und ganz hinter dem
Ensemble und gab
Ostinati in
Auftrag. Die Premiere
fand am 11. Juni 2011 in
der Maeda Hall in
Mizonokuchi statt, dem
Heimatort der Schule
Senzoku Gakuen. Das
Stück beginnt mit
einem eindrucksvollen
Paukensolo, bevor
Blechbläser und
Saxophon einsetzen. Der
rhythmische Puls bleibt
konstant unter einer
feurigen,
nachdrücklichen Musik.
Eine pentatonische
Melodie bildet sich nach
und nach heraus,
während die Musik an
Heftigkeit verliert und
sanfter wird. Die
anfänglichen Ostinati
im Schlagwerk kehren
zurück und so endet
der erste Satz des Werkes
in einer der Eröffnung
ähnlichen Stimmung.
Der zweite Satz ist
lieblich und melodiös.
Er beginnt mit einem
langen Abschnitt für
die Saxophone in Moll.
Dann erscheint das
gleiche Thema in Dur und
durchläuft eine
Entwicklung; die Musik
baut sich zu einem
majestätischen
orchestralen Forte auf,
das in seiner
Klangfülle an eine
Orgel erinnert. Dann
kehrt das Thema in seiner
ursprünglichen
Moll-Tonart und in
veränderter
Instrumentierung
zurück, um den Satz
ruhig und friedvoll in
einem e-Moll-Akkord enden
zu lassen.
Orchestra SKU: PR.416415760 For Really Big Orchestra. Composed by ...(+)
Orchestra
SKU:
PR.416415760
For
Really Big Orchestra.
Composed by PDQ Bach.
Edited by Prof. Peter
Schickele. Study Score.
With Standard notation.
Duration 11 minutes.
Theodore Presser Company
#416-41576. Published by
Theodore Presser Company
(PR.416415760).
UPC:
680160636532. 9 x 12
inches.
The 1712
Overture stands out in
P.D.Q. Bach's oeuvre for
two reasons, among
others: it is by far the
most programmatic
instrumental piece among
those by the minimeister
of Wein-am-Rhein so far
unearthed, and 2) its
discovery has led to a
revelation about the
composer's father, Johann
Sebastian Bach, that has
exploded like a bombshell
on the usually serene
musicological landscape.
The overture is based on
an anecdote told to
P.D.Q. Bach by a cousin,
Peter Ulrich. Since P.U.
Bach lived in Dudeldorf,
only a few miles down the
road from Wein-am-Rhein,
he was P.D.Q.'s closest
relative, and he was, in
fact, one of the few
members of the family who
was on speaking terms
with P.D.Q. The story,
related to P.D.Q.
(fortunately for us
posterity types) in a
letter, may be summarized
thus: The town of
Dudeldorf was founded by
two brothers, Rudi and
Dieter Dudel, early in
the 18th century. Rudi
remained mayor of the
newborn burg for the rest
of his long life, but
Dieter had a dream of
starting a musicians'
colony, an entire city
devoted to music, which
dream, he finally
decided, could be
realized only in the New
World. In 1712, he and
several other bagpipers
sailed to Boston, never
to return to Germany.
(Henceforth, Rudi became
known as der deutscher
Dudel and Dieter as the
Yankee Dudel).
Unfortunately, the head
of the Boston Musicians'
Guild had gotten wind of
Dudel's plans, and
Wilhelm Wiesel (pron.
VEE-zle), known none too
affectionately around
town as Wiesel the
Weasel, was not about to
share what few gigs there
were in colonial America
with more foreigners and
outside agitators. He and
his cronies were on hand
to meet Dudel's boat when
it pulled into Boston
Harbor; they intended to
prevent the newcomers'
disembarkation, but Dudel
and his companions
managed to escape to the
other side of the bay in
a dinghy, landing with
just enough time to rent
a carriage and horses
before hearing the sound
of The Weasel and his
men, who had had to come
around the long way. The
Germans headed West, with
the Bostonians in furious
pursuit. soon the city
had been left far behind,
and by midnight so had
the pursuers; Dieter
Dudel decided that it was
safe for him and his men
to stop and sleep until
daybreak. When they
awoke, they found that
they were in a beautiful
landscape of low,
forested mountains and
pleasant fields, warmed
by the brilliant morning
sun and serenaded by an
entrancing variety of
birds. Here, Dudel
thought, her is where I
will build my colony. The
immigrants continued down
the road at a leisurely
pace until they came upon
a little church, all by
itself in the
countryside, from which
there suddenly emanated
the sounds of a pipe
organ. At this point, the
temptation to quote from
P.U. Bach's letter to
P.D.Q. cannot be
resisted: They went
inside and, after
listening to the glorious
music for a while,
introduced themselves to
the organist. And who do
you think it was? Are you
ready for this -- it was
your old man! Hey, no
kidding -- you know, I'm
sure, that your father
was the guy to get when
it came to testing new
organs, and whoever had
that one in Massachusetts
built offered old
Sebastian a tidy sum to
go over there and check
it out. The unexpected
meeting with J.S. Bach
and his sponsors was
interrupted by the sound
of horse hooves, as the
dreaded Wiesel and his
men thundered on to the
scene. They had been
riding all night,
however, and they were no
spring chickens to start
with, and as soon as they
reached the church they
all dropped, exhausted,
to the ground. The elated
Germans rang the church
bells and offered to buy
everyone a beer at the
nearest tavern. There
they were taught, and
joined in singing, what
might be called the
national anthem of the
New World. The melody of
this pre-revolutionary
patriotic song is still
remembered (P.D.Q. Bach
quotes it, in the bass
instruments, near the end
of the overture), but is
words are now all but
forgotten: Freedom, of
thee we sing, Freedom
e'er is our goal; Death
to the English King, Long
live Rock and Ross. The
striking paucity of
biographical references
to Johann Sebastian Bah
during the year 1712 can
now be explained: he was
abroad for a significant
part of that year,
testing organs in the
British Colonies. That
this revelation has not
been accepted as fact by
the musicological
establishment is no
surprise, since it means
that a lot of books would
have to be rewritten. The
members of that
establishment haven't
even accepted the
existence of P.D.Q. Bach,
one of whose major works
the 1712 Overture
certainly is. It is also
a work that shows
Tchaikowsky up as the
shameless plagiarizer
that some of us have
always known he was. The
discovery of this awesome
opus was made possible by
a Boston Pops Centennial
Research Commission; the
first modern performance
took place at the opening
concert of the 100th
anniversary season of
that orchestra, under the
exciting but authentic
direction of John
Williams.
Orchestra SKU: PR.41641576L For Really Big Orchestra. Composed by ...(+)
Orchestra
SKU:
PR.41641576L
For
Really Big Orchestra.
Composed by PDQ Bach.
Edited by Peter
Schickele. Large Score.
With Standard notation.
Duration 11 minutes.
Theodore Presser Company
#416-41576L. Published by
Theodore Presser Company
(PR.41641576L).
UPC:
680160636549. 11 x 17
inches.
The 1712
Overture stands out in
P.D.Q. Bach's oeuvre for
two reasons, among
others: it is by far the
most programmatic
instrumental piece among
those by the minimeister
of Wein-am-Rhein so far
unearthed, and 2) its
discovery has led to a
revelation about the
composer's father, Johann
Sebastian Bach, that has
exploded like a bombshell
on the usually serene
musicological landscape.
The overture is based on
an anecdote told to
P.D.Q. Bach by a cousin,
Peter Ulrich. Since P.U.
Bach lived in Dudeldorf,
only a few miles down the
road from Wein-am-Rhein,
he was P.D.Q.'s closest
relative, and he was, in
fact, one of the few
members of the family who
was on speaking terms
with P.D.Q. The story,
related to P.D.Q.
(fortunately for us
posterity types) in a
letter, may be summarized
thus: The town of
Dudeldorf was founded by
two brothers, Rudi and
Dieter Dudel, early in
the 18th century. Rudi
remained mayor of the
newborn burg for the rest
of his long life, but
Dieter had a dream of
starting a musicians'
colony, an entire city
devoted to music, which
dream, he finally
decided, could be
realized only in the New
World. In 1712, he and
several other bagpipers
sailed to Boston, never
to return to Germany.
(Henceforth, Rudi became
known as der deutscher
Dudel and Dieter as the
Yankee Dudel).
Unfortunately, the head
of the Boston Musicians'
Guild had gotten wind of
Dudel's plans, and
Wilhelm Wiesel (pron.
VEE-zle), known none too
affectionately around
town as Wiesel the
Weasel, was not about to
share what few gigs there
were in colonial America
with more foreigners and
outside agitators. He and
his cronies were on hand
to meet Dudel's boat when
it pulled into Boston
Harbor; they intended to
prevent the newcomers'
disembarkation, but Dudel
and his companions
managed to escape to the
other side of the bay in
a dinghy, landing with
just enough time to rent
a carriage and horses
before hearing the sound
of The Weasel and his
men, who had had to come
around the long way. The
Germans headed West, with
the Bostonians in furious
pursuit. soon the city
had been left far behind,
and by midnight so had
the pursuers; Dieter
Dudel decided that it was
safe for him and his men
to stop and sleep until
daybreak. When they
awoke, they found that
they were in a beautiful
landscape of low,
forested mountains and
pleasant fields, warmed
by the brilliant morning
sun and serenaded by an
entrancing variety of
birds. Here, Dudel
thought, her is where I
will build my colony. The
immigrants continued down
the road at a leisurely
pace until they came upon
a little church, all by
itself in the
countryside, from which
there suddenly emanated
the sounds of a pipe
organ. At this point, the
temptation to quote from
P.U. Bach's letter to
P.D.Q. cannot be
resisted: They went
inside and, after
listening to the glorious
music for a while,
introduced themselves to
the organist. And who do
you think it was? Are you
ready for this -- it was
your old man! Hey, no
kidding -- you know, I'm
sure, that your father
was the guy to get when
it came to testing new
organs, and whoever had
that one in Massachusetts
built offered old
Sebastian a tidy sum to
go over there and check
it out. The unexpected
meeting with J.S. Bach
and his sponsors was
interrupted by the sound
of horse hooves, as the
dreaded Wiesel and his
men thundered on to the
scene. They had been
riding all night,
however, and they were no
spring chickens to start
with, and as soon as they
reached the church they
all dropped, exhausted,
to the ground. The elated
Germans rang the church
bells and offered to buy
everyone a beer at the
nearest tavern. There
they were taught, and
joined in singing, what
might be called the
national anthem of the
New World. The melody of
this pre-revolutionary
patriotic song is still
remembered (P.D.Q. Bach
quotes it, in the bass
instruments, near the end
of the overture), but is
words are now all but
forgotten: Freedom, of
thee we sing, Freedom
e'er is our goal; Death
to the English King, Long
live Rock and Ross. The
striking paucity of
biographical references
to Johann Sebastian Bah
during the year 1712 can
now be explained: he was
abroad for a significant
part of that year,
testing organs in the
British Colonies. That
this revelation has not
been accepted as fact by
the musicological
establishment is no
surprise, since it means
that a lot of books would
have to be rewritten. The
members of that
establishment haven't
even accepted the
existence of P.D.Q. Bach,
one of whose major works
the 1712 Overture
certainly is. It is also
a work that shows
Tchaikowsky up as the
shameless plagiarizer
that some of us have
always known he was. The
discovery of this awesome
opus was made possible by
a Boston Pops Centennial
Research Commission; the
first modern performance
took place at the opening
concert of the 100th
anniversary season of
that orchestra, under the
exciting but authentic
direction of John
Williams.
Choral SATB choir, piano SKU: PR.362034230 A Prologue to THE CREATION ...(+)
Choral SATB choir, piano
SKU: PR.362034230
A Prologue to THE
CREATION by Franz Joseph
Haydn. Composed by
Dan Welcher. Sws.
Premiered at the
Northwest Hills United
Methodist Church, Austin,
TX. Choral. Performance
Score. With Standard
notation. Composed July 5
2014. 16 pages. Duration
5:15. Theodore Presser
Company #362-03423.
Published by Theodore
Presser Company
(PR.362034230).
ISBN
9781598069556. UPC:
680160624225. Letter
inches.
English.
Band Concert Band SKU: PR.465000130 For Large Wind Ensemble. Compo...(+)
Band Concert Band
SKU:
PR.465000130
For
Large Wind Ensemble.
Composed by Dan Welcher.
Sws. Contemporary. Full
score. With Standard
notation. Composed 2010.
Duration 14 minutes.
Theodore Presser Company
#465-00013. Published by
Theodore Presser Company
(PR.465000130).
ISBN
9781598064070. UPC:
680160600144. 9x12
inches.
Following a
celebrated series of wind
ensemble tone poems about
national parks in the
American West, Dan
Welcher’s Upriver
celebrates the Lewis &
Clark Expedition from the
Missouri River to
Oregon’s Columbia
Gorge, following the
Louisiana Purchase of
1803. Welcher’s
imaginative textures and
inventiveness are freshly
modern, evoking our
American heritage,
including references to
Shenandoah and other folk
songs known to have been
sung on the expedition.
For advanced players.
Duration:
14’. In 1803,
President Thomas
Jefferson sent Meriwether
Lewis and William
Clark’s Corps of
Discovery to find a water
route to the Pacific and
explore the uncharted
West. He believed woolly
mammoths, erupting
volcanoes, and mountains
of pure salt awaited
them. What they found was
no less mind-boggling:
some 300 species unknown
to science, nearly 50
Indian tribes, and the
Rockies.Ihave been a
student of the Lewis and
Clark expedition, which
Thomas Jefferson called
the “Voyage of
Discovery,†for as
long as I can remember.
This astonishing journey,
lasting more than
two-and-a-half years,
began and ended in St.
Louis, Missouri —
and took the travelers up
more than a few rivers in
their quest to find the
Northwest Passage to the
Pacific Ocean. In an age
without speedy
communication, this was
akin to space travel out
of radio range in our own
time: no one knew if,
indeed, the party had
even survived the voyage
for more than a year.
Most of them were
soldiers. A few were
French-Canadian voyageurs
— hired trappers
and explorers, who were
fluent in French (spoken
extensively in the
region, due to earlier
explorers from France)
and in some of the Indian
languages they might
encounter. One of the
voyageurs, a man named
Pierre Cruzatte, also
happened to be a
better-than-average
fiddle player. In many
respects, the travelers
were completely on their
own for supplies and
survival, yet,
incredibly, only one of
them died during the
voyage. Jefferson had
outfitted them with food,
weapons, medicine, and
clothing — and
along with other
trinkets, a box of 200
jaw harps to be used in
trading with the Indians.
Their trip was long,
perilous to the point of
near catastrophe, and
arduous. The dream of a
Northwest Passage proved
ephemeral, but the
northwestern quarter of
the continent had finally
been explored, mapped,
and described to an
anxious world. When the
party returned to St.
Louis in 1806, and with
the Louisiana Purchase
now part of the United
States, they were greeted
as national heroes.Ihave
written a sizeable number
of works for wind
ensemble that draw their
inspiration from the
monumental spaces found
in the American West.
Four of them (Arches, The
Yellowstone Fires,
Glacier, and Zion) take
their names, and in large
part their being, from
actual national parks in
Utah, Wyoming, and
Montana. But Upriver,
although it found its
voice (and its finale) in
the magnificent Columbia
Gorge in Oregon, is about
a much larger region.
This piece, like its
brother works about the
national parks,
doesn’t try to
tell a story. Instead, it
captures the flavor of a
certain time, and of a
grand adventure. Cast in
one continuous movement
and lasting close to
fourteen minutes, the
piece falls into several
subsections, each with
its own heading: The
Dream (in which
Jefferson’s vision
of a vast expanse of
western land is opened);
The Promise, a chorale
that re-appears several
times in the course of
the piece and represents
the seriousness of the
presidential mission; The
River; The Voyageurs; The
River II ; Death and
Disappointment; Return to
the Voyage; and The River
III .The music includes
several quoted melodies,
one of which is familiar
to everyone as the
ultimate “river
song,†and which
becomes the
through-stream of the
work. All of the quoted
tunes were either sung by
the men on the voyage, or
played by
Cruzatte’s fiddle.
From various journals and
diaries, we know the men
found enjoyment and
solace in music, and
almost every night
encampment had at least a
bit of music in it. In
addition to Cruzatte,
there were two other
members of the party who
played the fiddle, and
others made do with
singing, or playing upon
sticks, bones, the
ever-present jaw harps,
and boat horns. From
Lewis’ journals, I
found all the tunes used
in Upriver: Shenandoah
(still popular after more
than 200 years),
V’la bon vent,
Soldier’s Joy,
Johnny Has Gone for a
Soldier, Come Ye Sinners
Poor and Needy (a hymn
sung to the tune
“Beech
Springâ€) and
Fisher’s Hornpipe.
The work follows an
emotional journey: not
necessarily step-by-step
with the Voyage of
Discovery heroes, but a
kind of grand arch.
Beginning in the mists of
history and myth,
traversing peaks and
valleys both real and
emotional (and a solemn
funeral scene), finding
help from native people,
and recalling their zeal
upon finding the one
great river that will, in
fact, take them to the
Pacific. When the men
finally roar through the
Columbia Gorge in their
boats (a feat that even
the Indians had not
attempted), the
magnificent river
combines its theme with
the chorale of
Jefferson’s
Promise. The Dream is
fulfilled: not quite the
one Jefferson had
imagined (there is no
navigable water passage
from the Missouri to the
Pacific), but the dream
of a continental
destiny.
Roll of Honour Fanfare [Conducteur] - Facile De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 3 SKU: BT.DHP-1125214-120 Composed by Jacob De Haan....(+)
Fanfare Band - Grade 3
SKU:
BT.DHP-1125214-120
Composed by Jacob De
Haan. Concert and Contest
Collection Brass Band en
Fanfare. Score Only.
Composed 2012. 40 pages.
De Haske Publications
#DHP 1125214-120.
Published by De Haske
Publications
(BT.DHP-1125214-120).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.
On a war
memorial in the Dutch
village of Wons is
engraved a list of names
to honour the fallen in
World War II. This is the
basis for the name of
this piece. However, this
composition was written
for everyone who has made
Wons what it is today: a
pretty place near to Lake
IJssel with a
comfortable way of life.
The piece begins with a
celebratory introduction
in which the village is
presented to the
listener. There follows a
delightful rhythmic and
high-tempo theme that
reflects the happiness,
innocence and carefree
atmosphere before the
war. Now we hear a moody,
fragmented theme
depicting soldiers
shooting. This is brought
to a close with dissonant
clusters of
sound,intoning the
dreadful tragedy of the
war. The ensuing quiet
gives way to a calm
middle section in a minor
key that portrays both
frustration and
consolation. The fast
tempo of the beginning
returns, this time in the
form of a victory march.
We hear freedom being
celebrated. We hear the
previous happy, innocent
and carefree themes, too.
There follows a festive,
martial theme, a tribute
to the village, before
the piece closes with
sounds of celebration.
Op de gedenksteen
in het Friese dorp Wons
staat een erelijst (roll
of honour) gegraveerd ter
nagedachtenis aan de
gevallenen van de Tweede
Wereldoorlog. De titel
van dit werk verwijst
naar deze lijst. Deze
compositie is echter
tevens geschreven voor
alle mensen die Wons
hebben gemaakt tot wat
het nu is: een prachtig
dorpje vlak bij het
IJsselmeer waar het
prettig toeven is. De
compositie begint met een
statige inleiding, waarin
het dorp zich presenteert
aan de luisteraar. Dan
klinkt een aansprekend
ritmisch thema in een
snel tempo dat de
vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid van voor de
oorlog uitstraalt. Dit
gaat over in een melodie
in mineur, die het
naderendeoorlogsgevaar
aankondigt. Dan is er een
grillig thema met stops
waarin het schieten van
de soldaten te horen is.
Dit eindigt in enkele
dissonante clusters die
het tragische dieptepunt
van de oorlog
accentueren. De
daaropvolgende stilte
lost op in een gedragen
middendeel in mineur
waaruit enerzijds
verdriet en anderzijds
troost spreekt. Dan komt
het snelle tempo van het
begin weer terug, ditmaal
in de vorm van een
vreugdemars. De vrijheid
wordt gevierd. Ook het
thema van de vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid is weer te
horen. Er volgt nu een
statig martiaal thema,
een eerbetoon aan het
dorp, waarna het werk
wordt afgesloten met
feestelijke klanken.
Auf einem
Gedenkstein im
niederländischen Dorf
Wons ist eine Namensliste
zu Ehren der Gefallenen
im Zweiten Weltkrieg
eingraviert. Auf diese
bezieht sich der Titel
des Werkes, der
wörtlich übersetzt
‘Ehrenliste’
bedeutet. Diese
Komposition wurde jedoch
für alle Menschen
geschrieben, die Wons zu
dem gemacht haben, was es
heute ist: ein schöner
Ort nahe des
IJsselmeeres, in dem es
sich gut leben lässt.
Das Werk beginnt mit
einer feierlichen
Einleitung, in welcher
sich das Dorf dem
Zuhörer
präsentiert. Dann
erklingt ein reizvolles
rhythmisches und
temporeiches Thema, das
die Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit vor dem
Krieg ausstrahlt. Dieses
geht in eine
Moll-Melodieüber,
welche von der nahenden
Kriegsgefahr kündet.
Dann erklingt ein
launenhaftes Thema mit
Unterbrechungen, in dem
das Schießen der
Soldaten zu hören ist.
Dieses endet in einigen
dissonanten Clustern, die
den tragischen Tiefpunkt
des Krieges betonen. Die
darauffolgende Stille
löst sich in einen
ruhigen Mittelteil in
Moll auf, aus dem
einerseits Verdruss und
andererseits Trost
spricht. Dann kehrt das
schnelle Tempo des
Anfangs zurück, dieses
Mal in der Form eines
Freudenmarsches. Die
Freiheit wird gefeiert.
Auch das Thema der
Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit ist wieder
zu hören. Nun folgt
ein feierliches,
martialisches Thema, eine
Ehrerbietung an das Dorf,
bevor das Werk mit
festlichen Klängen
endet.
Roll of Honour Fanfare [Conducteur et Parties séparées] - Facile De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 3 SKU: BT.DHP-1125214-020 Composed by Jacob De Haan....(+)
Fanfare Band - Grade 3
SKU:
BT.DHP-1125214-020
Composed by Jacob De
Haan. Concert and Contest
Collection Brass Band en
Fanfare. Set (Score &
Parts). Composed 2012. De
Haske Publications #DHP
1125214-020. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1125214-020).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.
On a war
memorial in the Dutch
village of Wons is
engraved a list of names
to honour the fallen in
World War II. This is the
basis for the name of
this piece. However, this
composition was written
for everyone who has made
Wons what it is today: a
pretty place near to Lake
IJssel with a
comfortable way of life.
The piece begins with a
celebratory introduction
in which the village is
presented to the
listener. There follows a
delightful rhythmic and
high-tempo theme that
reflects the happiness,
innocence and carefree
atmosphere before the
war. Now we hear a moody,
fragmented theme
depicting soldiers
shooting. This is brought
to a close with dissonant
clusters of
sound,intoning the
dreadful tragedy of the
war. The ensuing quiet
gives way to a calm
middle section in a minor
key that portrays both
frustration and
consolation. The fast
tempo of the beginning
returns, this time in the
form of a victory march.
We hear freedom being
celebrated. We hear the
previous happy, innocent
and carefree themes, too.
There follows a festive,
martial theme, a tribute
to the village, before
the piece closes with
sounds of celebration.
Op de gedenksteen
in het Friese dorp Wons
staat een erelijst (roll
of honour) gegraveerd ter
nagedachtenis aan de
gevallenen van de Tweede
Wereldoorlog. De titel
van dit werk verwijst
naar deze lijst. Deze
compositie is echter
tevens geschreven voor
alle mensen die Wons
hebben gemaakt tot wat
het nu is: een prachtig
dorpje vlak bij het
IJsselmeer waar het
prettig toeven is. De
compositie begint met een
statige inleiding, waarin
het dorp zich presenteert
aan de luisteraar. Dan
klinkt een aansprekend
ritmisch thema in een
snel tempo dat de
vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid van voor de
oorlog uitstraalt. Dit
gaat over in een melodie
in mineur, die het
naderendeoorlogsgevaar
aankondigt. Dan is er een
grillig thema met stops
waarin het schieten van
de soldaten te horen is.
Dit eindigt in enkele
dissonante clusters die
het tragische dieptepunt
van de oorlog
accentueren. De
daaropvolgende stilte
lost op in een gedragen
middendeel in mineur
waaruit enerzijds
verdriet en anderzijds
troost spreekt. Dan komt
het snelle tempo van het
begin weer terug, ditmaal
in de vorm van een
vreugdemars. De vrijheid
wordt gevierd. Ook het
thema van de vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid is weer te
horen. Er volgt nu een
statig martiaal thema,
een eerbetoon aan het
dorp, waarna het werk
wordt afgesloten met
feestelijke klanken.
Auf einem
Gedenkstein im
niederländischen Dorf
Wons ist eine Namensliste
zu Ehren der Gefallenen
im Zweiten Weltkrieg
eingraviert. Auf diese
bezieht sich der Titel
des Werkes, der
wörtlich übersetzt
‘Ehrenliste’
bedeutet. Diese
Komposition wurde jedoch
für alle Menschen
geschrieben, die Wons zu
dem gemacht haben, was es
heute ist: ein schöner
Ort nahe des
IJsselmeeres, in dem es
sich gut leben lässt.
Das Werk beginnt mit
einer feierlichen
Einleitung, in welcher
sich das Dorf dem
Zuhörer
präsentiert. Dann
erklingt ein reizvolles
rhythmisches und
temporeiches Thema, das
die Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit vor dem
Krieg ausstrahlt. Dieses
geht in eine
Moll-Melodieüber,
welche von der nahenden
Kriegsgefahr kündet.
Dann erklingt ein
launenhaftes Thema mit
Unterbrechungen, in dem
das Schießen der
Soldaten zu hören ist.
Dieses endet in einigen
dissonanten Clustern, die
den tragischen Tiefpunkt
des Krieges betonen. Die
darauffolgende Stille
löst sich in einen
ruhigen Mittelteil in
Moll auf, aus dem
einerseits Verdruss und
andererseits Trost
spricht. Dann kehrt das
schnelle Tempo des
Anfangs zurück, dieses
Mal in der Form eines
Freudenmarsches. Die
Freiheit wird gefeiert.
Auch das Thema der
Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit ist wieder
zu hören. Nun folgt
ein feierliches,
martialisches Thema, eine
Ehrerbietung an das Dorf,
bevor das Werk mit
festlichen Klängen
endet.
O Christmas Tree Fanfare [Conducteur et Parties séparées] - Facile Gobelin Music Publications
Fanfare Band - Grade 3 SKU: BT.GOB-000854-020 Arranged by David Well. Set...(+)
Fanfare Band - Grade 3
SKU:
BT.GOB-000854-020
Arranged by David Well.
Set (Score & Parts).
Gobelin Music
Publications #GOB
000854-020. Published by
Gobelin Music
Publications
(BT.GOB-000854-020).
The tradition
of the Christmas tree in
Western Europe dates back
to a time long before any
Christianization had
taken place. During the
severely cold winter
nights, so it was
believed, evil spirits
tried to ‘kill’
nature. Needle-leaved
trees were the only ones
which kept their green
colour throughout the
year, and therefore
became symbols of
immortality. These
‘living’ trees, said
to be the work of benign
spirits, were brought
into people’s houses to
ward off evil,
life-threatening powers.
In the 14th century
people first started to
decorate Christmas trees.
It was a pagan custom,
originated by the
inhabitants of Alsace.
This custom was taken
over by the Church in
thecourse of the 15th and
16th century. At first
the decoration consisted
mainly of edibles, such
as apples and wafers, but
later small presents were
added. Legend has it that
the reformer Martin
Luther was the first
person to decorate a
Christmas tree with
candles. The flickering
candle flames were meant
to create the image of a
starry sky in which
Christ’s apparition
could be recognized. The
German organ-player Ernst
Anschütz from Leipzig
was the first person to
notate the song ‘O
Tannenbaum’, the melody
being a well-known folk
song. Next to ‘Stille
Nacht’ ‘O
Tannenbaum’ is the most
famous German Christmas
song, now known
throughout the world. In
the United States of
America the melody of
‘O Tannenbaum’ has
even been used in four
States (among which the
State of Maryland) for
their State song. In
David Well’s
arrangement the song is
first heard as many of us
know it. After this
introduction, however, it
is transformed into a
solid rock version, and
the beat has been
changed. In the second
part the familiar
three-four time is back,
but here the rhythm is
different from the
original. After the
richly ornamented rock
beat the basic theme can
be heard once again and
the composition is
concluded in a festive
manner.
De
traditie van de
‘Kerstboom’ gaat in
West-Europa terug tot ver
voordat er van enige
kerstening sprake was.
Gedurende de koude
strenge winters dacht men
dat kwade geesten de
natuur ‘vermoordde’.
Naaldbomen behielden als
enige hungroene kleur en
werden daardoor symbolen
van onsterflijkheid. Deze
‘levende’ bomen, het
werk van goede machten,
werden in huis gehaald om
kwade geesten en
levensbedreigende
krachten buitenshuis te
houden. Van
‘versierde’
kerstbomenwas het eerst
sprake in de 14e eeuw.
Het was een heidens
gebruik, dat in deze
periode in de Elzas
voorkwam. Tijdens de 15e
en 16e eeuw werd het
versieren van de
kerstboom door de kerk
overgenomen. De
versiering bestond in
eersteinstantie vooral
uit etenswaar, als appels
en koekjes. Later ging
men ook kleine cadeautjes
als versiering gebruiken.
Er wordt beweerd dat
Martin Luther, de
hervormer, als eerste
kaarsen in een kerstboom
deed. De
fonkelendevlammetjes
creëerden een
sterrenhemel waarin men
Christus’ verschijning
leek te herkennen. De
Duitse organist Ernst
Anschütz uit Leipzig,
was de eerste die het
lied ‘O Tannenbaum’
op schrift stelde. De
melodie was een bekend
volkswijsje.Naast
‘Stille Nacht’ is
‘O Tannenbaum’ het
meest bekende kerstlied
dat vanuit Duitsland de
hele wereld veroverde. De
melodie van ‘O
Tannenbaum’ wordt zelfs
in de Verenigde Staten
van Amerika in vier
verschillende staten(o.a.
Maryland) als volkslied
gebruikt. In het
arrangement van David
Well hoort u het lied
eerst op de manier zoals
velen het kennen. Na deze
inleiding klinkt een
stevige rock-versie en is
de maatsoort niet meer de
gebruikelijke.Het
tussendeel is weer in de
vertrouwde
driekwarts-maatsoort.
Hier is echter de ritmiek
in een ander jasje
gestoken. Na de rijkelijk
met slingers versierde
rock-beat klinkt nog
één keer het
oorspronkelijke thema om
daarna feestelijk.
O Christmas Tree Fanfare [Conducteur] - Facile Gobelin Music Publications
Fanfare Band - Grade 3 SKU: BT.GOB-000854-120 Arranged by David Well. Sco...(+)
Fanfare Band - Grade 3
SKU:
BT.GOB-000854-120
Arranged by David Well.
Score Only. 10 pages.
Gobelin Music
Publications #GOB
000854-120. Published by
Gobelin Music
Publications
(BT.GOB-000854-120).
The tradition
of the Christmas tree in
Western Europe dates back
to a time long before any
Christianization had
taken place. During the
severely cold winter
nights, so it was
believed, evil spirits
tried to ‘kill’
nature. Needle-leaved
trees were the only ones
which kept their green
colour throughout the
year, and therefore
became symbols of
immortality. These
‘living’ trees, said
to be the work of benign
spirits, were brought
into people’s houses to
ward off evil,
life-threatening powers.
In the 14th century
people first started to
decorate Christmas trees.
It was a pagan custom,
originated by the
inhabitants of Alsace.
This custom was taken
over by the Church in
thecourse of the 15th and
16th century. At first
the decoration consisted
mainly of edibles, such
as apples and wafers, but
later small presents were
added. Legend has it that
the reformer Martin
Luther was the first
person to decorate a
Christmas tree with
candles. The flickering
candle flames were meant
to create the image of a
starry sky in which
Christ’s apparition
could be recognized. The
German organ-player Ernst
Anschütz from Leipzig
was the first person to
notate the song ‘O
Tannenbaum’, the melody
being a well-known folk
song. Next to ‘Stille
Nacht’ ‘O
Tannenbaum’ is the most
famous German Christmas
song, now known
throughout the world. In
the United States of
America the melody of
‘O Tannenbaum’ has
even been used in four
States (among which the
State of Maryland) for
their State song. In
David Well’s
arrangement the song is
first heard as many of us
know it. After this
introduction, however, it
is transformed into a
solid rock version, and
the beat has been
changed. In the second
part the familiar
three-four time is back,
but here the rhythm is
different from the
original. After the
richly ornamented rock
beat the basic theme can
be heard once again and
the composition is
concluded in a festive
manner.
De
traditie van de
‘Kerstboom’ gaat in
West-Europa terug tot ver
voordat er van enige
kerstening sprake was.
Gedurende de koude
strenge winters dacht men
dat kwade geesten de
natuur ‘vermoordde’.
Naaldbomen behielden als
enige hungroene kleur en
werden daardoor symbolen
van onsterflijkheid. Deze
‘levende’ bomen, het
werk van goede machten,
werden in huis gehaald om
kwade geesten en
levensbedreigende
krachten buitenshuis te
houden. Van
‘versierde’
kerstbomenwas het eerst
sprake in de 14e eeuw.
Het was een heidens
gebruik, dat in deze
periode in de Elzas
voorkwam. Tijdens de 15e
en 16e eeuw werd het
versieren van de
kerstboom door de kerk
overgenomen. De
versiering bestond in
eersteinstantie vooral
uit etenswaar, als appels
en koekjes. Later ging
men ook kleine cadeautjes
als versiering gebruiken.
Er wordt beweerd dat
Martin Luther, de
hervormer, als eerste
kaarsen in een kerstboom
deed. De
fonkelendevlammetjes
creëerden een
sterrenhemel waarin men
Christus’ verschijning
leek te herkennen. De
Duitse organist Ernst
Anschütz uit Leipzig,
was de eerste die het
lied ‘O Tannenbaum’
op schrift stelde. De
melodie was een bekend
volkswijsje.Naast
‘Stille Nacht’ is
‘O Tannenbaum’ het
meest bekende kerstlied
dat vanuit Duitsland de
hele wereld veroverde. De
melodie van ‘O
Tannenbaum’ wordt zelfs
in de Verenigde Staten
van Amerika in vier
verschillende staten(o.a.
Maryland) als volkslied
gebruikt. In het
arrangement van David
Well hoort u het lied
eerst op de manier zoals
velen het kennen. Na deze
inleiding klinkt een
stevige rock-versie en is
de maatsoort niet meer de
gebruikelijke.Het
tussendeel is weer in de
vertrouwde
driekwarts-maatsoort.
Hier is echter de ritmiek
in een ander jasje
gestoken. Na de rijkelijk
met slingers versierde
rock-beat klinkt nog
één keer het
oorspronkelijke thema om
daarna feestelijk.
String Quartet or String Orchestra - easy SKU: BT.DHP-1135315-070 Arrange...(+)
String Quartet or String
Orchestra - easy
SKU:
BT.DHP-1135315-070
Arranged by Nico Dezaire.
De Haske String Orchestra
Series. Set (Score and
Parts). De Haske
Publications #DHP
1135315-070. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1135315-070).
ISBN 9789043146814.
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch.