| Un siecle de chansons francaises 1959-1969 Piano, Voix et Guitare [Conducteur] Beuscher
| | |
| Concerto In C For Piano And Symphonic Wind Orch. Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] Beriato Music
Concert Band/Harmonie and Piano SKU: BT.BMP8091417 Composed by Leroy Ande...(+)
Concert Band/Harmonie and
Piano SKU:
BT.BMP8091417
Composed by Leroy
Anderson. Arranged by
Jörg Murschinski. Set
(Score & Parts). Composed
2008. Beriato Music
#BMP8091417. Published by
Beriato Music
(BT.BMP8091417).
A lot is known
about the American
composer Leroy Anderson.
This son of Swedish
immigrants played the
piano, organ, accordion,
trombone, tuba and double
bass. He spoke several
languages fluently and
graduated from Harvard
with first-class
honours.While on military
service, the army also
commissioned him to write
a manual on Icelandic
grammar.He already
started writing musical
arrangements as a
student, and from his
30th year arranged and
composed for the Boston
Pops Orchestra. Such
melodiesas Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
and Bugler�s
Holiday made him world
famous. His best-known
work, Blue Tango, reached
number one in the US
charts in 1952, and it
sold more than a million
copies. In 1975, a year
after hisdeath, he was
given a star at the Walk
of Fame in Hollywood.Most
of his works last no
longer than three
minutes, about the
maximum length of a
single at that time. One
work that lasts longer is
his 1953 Piano Concerto
in C for piano and
orchestra.The first
performance was in
Chicago, conducted by the
composer and with Eugene
List at the piano.
However, after three
performances he was no
longer happy with the
work and withdrew it. He
always intended to revise
it, but never got round
to it. Itwas only in 1989
that the Anderson family
decided to republish the
work.This three-part
composition is on the one
hand characterised by a
careless elegance, but on
the other one can hear
the influence of
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, and
evenBeethoven and Mozart,
as well as the Viennese
classics.Anderson used
the sonata form for the
first movement. It ends
with a cadenza that
carries us on into the
second part (in e minor).
The third part is a
typically cheerful
American folk dance in2/4
time, a so-called Hoe
Down, with a lilting,
lyrical passage as its
middle section. At the
end comes a solo passage
followed by a rapid
close.In this piano
concerto, Anderson
combines a rigidly
classical form of
composition with simple
andappealing themes and
elements from light
music. So this work is a
perfect synthesis of
light music and what is
called serious music, in
the same way as
Gershwin�s
Rhapsody in Blue. A work
that can be played
equally well in a
concerthall, at an
open-air concert or even
a pop
concert.
Over de
Amerikaanse componist
Leroy Anderson is veel
bekend. Deze zoon van
Zweedse immigranten
speelde piano, orgel,
accordeon, trombone, tuba
en contrabas. Hij sprak
vloeiend verschillende
talen en studeerde met
grote onderscheidingaf
aan Harvard en schreef
tijdens zijn legerdienst
in opdracht van het leger
een handboek grammatica
Ijslands.Al in zijn
studententijd begon hij
met het maken van
arrangementen, en vanaf
zijn 30ste arrangeerde en
componeerde hijvoor het
Boston Pops Orchestra.
Melodieën zoals
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride en Bugler's
Holiday maakte hem
wereldberoemd. Zijn
bekendste werk Blue Tango
stond in 1952 op nummer
één in de VS
Charts, ener werden meer
dan een miljoen
exemplaren van verkocht.
Een jaar na zijn dood in
1975 kreeg hij een ster
op de Walk of Fame in
Hollywood.Zijn meeste
werken duren niet langer
dan drie minuten,
ongeveer de maximumduur
van een singletoen. Een
werk dat wel langer
duurt, is het
pianoconcerto in C voor
piano en orkest uit 1953.
Het werd in Chicago
gecreëerd onder zijn
leiding met Eugene List
aan de piano. Na drie
uitvoeringen echter, was
hij niet meer
tevredenover zijn werk en
trok dit terug. Hij had
zijn leven lang de
intentie het te herwerken
doch kwam er niet meer
toe. Pas in 1989 besliste
de Anderson Familie zijn
pianoconcerto toch
opnieuw uit te geven.Dit
driedelige werk
wordtenerzijds getypeerd
door een zorgeloze
elegantie, maar
anderzijds zijn invloeden
van Rachmaninoff,
Copland, Gerschwin en
zelfs Beethoven en Mozart
alsook de Weense
klassiekers te horen.Voor
de eerste beweging, past
Anderson de
sonatevormtoe. Op het
einde volgt een cadenza
die ons in het tweede
deel (in mi klein) voert.
Het derde deel is een
typische Amerikaanse,
vrolijke volksdans in
2/4, een zogenaamde Hoe
Down met als
middengedeelte een
zangerige,
lyrische
Ãœber
den amerikanischen
Komponisten Leroy
Anderson lässt sich
vieles berichten: Der
Sohn schwedischer
Immigranten spielte
Klavier, Orgel,
Akkordeon, Posaune, Tuba
und Kontrabass, sprach
neun Sprachen
fließend, absolvierte
mit
einemMagna-cum-laude-Absc
hluss die Harvard
Universität und
verfasste während
seiner Militärzeit im
Zweiten Weltkrieg für
die amerikanische Armee
eine Grammatik des
Isländischen. Schon
während seiner
Studentenzeit begann er
zu arrangieren, ab Mitte
der30er Jahre des letzten
Jahrhunderts arrangierte
und komponierte er für
das Boston Pops
Orchestra. Aus seiner
Feder stammen so bekannte
Werke der leichten Muse
wie Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
oder Bugler�s
Holiday. Sein
wohlbekanntestes
Stück, Blue Tango,
wurde als erste
Instrumentalkomposition
über eine Million Mal
verkauft und belegte im
Jahr 1952 Platz 1 der
US-Charts. Für seine
Verdienste um die
Schallplattenindustrie
erhielt er ein Jahr nach
seinem Tod einenStern auf
dem Walk of Fame in
Hollywood.Charakteristisc
h für seine Werke ist
die Dauer: die meisten
sind rund drei Minuten
lang � mehr passte
nicht auf den damals
gebräuchlichen
Tonträger, eine
Singleschallplatte. Nur
wenige
seinerKompositionen
sprengen diesen
Zeitrahmen. Dazu
gehört sein Konzert
C-Dur für Klavier und
Orchester. Er komponierte
es 1953, die
Uraufführung fand
unter seiner Leitung und
mit Eugene List am
Klavier im selben Jahr in
Chicago statt. Da
Anderson mit demWerk aber
nicht zufrieden war, zog
er es im Sommer 1954,
nach nur drei
Aufführungen, wieder
ein. Er hatte zeitlebens
die Absicht, es zu
überarbeiten, allein,
es kam nicht mehr dazu.
Erst 1989 entschied sich
die Anderson-Familie
dazu, dasKlavierkonzert
wieder zu
veröffentlichen.Das
dreisätzige Werk zeigt
die Unbeschwertheit und
Eleganz, die Andersons
sämtliche
Kompositionen
auszeichnen. Dennoch
findet man darin auch
Anklänge an
Komponisten wie
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, undeben
Beethoven und Mozart,
sowie die Wiener
Klassiker. Der erste Satz
folgt der
Sonatenhauptsatzform. An
seinem Ende steht eine
Klavierkadenz, die direkt
in den langsamen zweiten
Satz (in e-Moll)
überleitet. Der dritte
Satz schließlich ist
einwaschechter Hoe Down,
ein fröhlicher
amerikanischer Volkstanz
im 2/4-Takt, in dessen
Zentrum aber eine
lyrisch-gesangliche
Passage steht. Eine
weitere Solo-Kadenz
führt das Werk in
einen spritzigen
Schlussabschnitt.In
seinem
Klavierkonzertvereinigt
Anderson einen
klassisch-traditionellen
Form- und
Kompositionsstil mit
Elementen der
Unterhaltungsmusik und
eingängigen Melodien,
die schon immer sein
Markenzeichen waren.
Daher bildet dieses Werk
eine perfekte Synthese
von ernster undleichter
Musik. Es passt �
wie beispielsweise auch
George Gershwins Rhapsody
in Blue �
gleichermaßen in einen
vornehmen Konzertsaal,
wie auch zur
zwanglos-lockeren
Atmosphäre einer
sommerlichen
Open-Air-Veranstaltung
oder
einesPops-Konzertes. <
br>Nous savons beaucoup
de choses sur le
compositeur américain
Leroy Anderson. Ce fils
dimmigrants suédois
jouait du piano, de
lorgue, de laccordéon,
du trombone, du tuba et
de la contrebasse. Il
parlait couramment
plusieurs langues et
était diplômé
avec grande distinction
de Harvard. Pendant son
service militaire, il
écrivit un manuel de
grammaire islandaise
commandé par
larmée.Étudiant,
il avait déj
commencé faire des
arrangements et dès l
ge de 30 ans, il
arrangeait et composait
pour le Boston Pops
Orchestra. Des
mélodies telles que
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride et Buglers
Holiday lui valurent une
renommée mondiale. Son
uvre phare, Blue Tango,
fut numéro un
descharts américains
en 1952 et se vendit plus
dun million dexemplaires.
Un an après sa mort en
1975, il eut droit son
étoile sur le Walk of
Fame Hollywood.La plupart
de ses uvres nexcèdent
pas trois minutes, soit
peu près la durée
maximale dun single
lépoque. Son concerto
en ut pour piano et
orchestre de 1953 est
quant lui plus long. Il
fut créé Chicago
sous sa direction avec
Eugene List au piano.
Après trois
exécutions, Anderson
nétait toutefois plus
satisfait de son travail
et le retira. Toute sa
vie, il eut lintention de
le remanier mais ne le
fit pas. Ce nest quen
1989 que la famille
Anderson décida de
tout de m?me
rééditer son
concerto pour piano.Cette
uvre en trois parties se
caractérise par son
élégance
nonchalante mais aussi
par linfluence de
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin et m?me de
Beethoven et Mozart,
ainsi que des classiques
viennois.Pour le premier
mouvement, Anderson opte
pour une sonate. la fin,
une cadence nous conduit
la deuxième partie (en
mi mineur). La
troisième partie est
une danse populaire
joyeuse et typiquement
américaine en 2/4, une
Hoe Down avec un passage
lyrique et mélodieux
en son milieu. la fin, un
solo est suivi par une
clôture rapide.Dans
son concerto pour piano,
Anderson unit une
composition pure et
classique des thèmes
beaux et simples, sans
oublier des
éléments de la
musique légère.
Cette uvre. $361.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Concerto In C For Piano And Symphonic Wind Orch. Orchestre d'harmonie [Conducteur] Beriato Music
Concert Band/Harmonie and Piano SKU: BT.BMP8095417 Composed by Leroy Ande...(+)
Concert Band/Harmonie and
Piano SKU:
BT.BMP8095417
Composed by Leroy
Anderson. Arranged by
Jörg Murschinski.
Score Only. Composed
2008. Beriato Music
#BMP8095417. Published by
Beriato Music
(BT.BMP8095417).
A lot is known
about the American
composer Leroy Anderson.
This son of Swedish
immigrants played the
piano, organ, accordion,
trombone, tuba and double
bass. He spoke several
languages fluently and
graduated from Harvard
with first-class
honours.While on military
service, the army also
commissioned him to write
a manual on Icelandic
grammar.He already
started writing musical
arrangements as a
student, and from his
30th year arranged and
composed for the Boston
Pops Orchestra. Such
melodiesas Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
and Bugler�s
Holiday made him world
famous. His best-known
work, Blue Tango, reached
number one in the US
charts in 1952, and it
sold more than a million
copies. In 1975, a year
after hisdeath, he was
given a star at the Walk
of Fame in Hollywood.Most
of his works last no
longer than three
minutes, about the
maximum length of a
single at that time. One
work that lasts longer is
his 1953 Piano Concerto
in C for piano and
orchestra.The first
performance was in
Chicago, conducted by the
composer and with Eugene
List at the piano.
However, after three
performances he was no
longer happy with the
work and withdrew it. He
always intended to revise
it, but never got round
to it. Itwas only in 1989
that the Anderson family
decided to republish the
work.This three-part
composition is on the one
hand characterised by a
careless elegance, but on
the other one can hear
the influence of
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, and
evenBeethoven and Mozart,
as well as the Viennese
classics.Anderson used
the sonata form for the
first movement. It ends
with a cadenza that
carries us on into the
second part (in e minor).
The third part is a
typically cheerful
American folk dance in2/4
time, a so-called Hoe
Down, with a lilting,
lyrical passage as its
middle section. At the
end comes a solo passage
followed by a rapid
close.In this piano
concerto, Anderson
combines a rigidly
classical form of
composition with simple
andappealing themes and
elements from light
music. So this work is a
perfect synthesis of
light music and what is
called serious music, in
the same way as
Gershwin�s
Rhapsody in Blue. A work
that can be played
equally well in a
concerthall, at an
open-air concert or even
a pop
concert.
Over de
Amerikaanse componist
Leroy Anderson is veel
bekend. Deze zoon van
Zweedse immigranten
speelde piano, orgel,
accordeon, trombone, tuba
en contrabas. Hij sprak
vloeiend verschillende
talen en studeerde met
grote onderscheidingaf
aan Harvard en schreef
tijdens zijn legerdienst
in opdracht van het leger
een handboek grammatica
Ijslands.Al in zijn
studententijd begon hij
met het maken van
arrangementen, en vanaf
zijn 30ste arrangeerde en
componeerde hijvoor het
Boston Pops Orchestra.
Melodieën zoals
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride en Bugler's
Holiday maakte hem
wereldberoemd. Zijn
bekendste werk Blue Tango
stond in 1952 op nummer
één in de VS
Charts, ener werden meer
dan een miljoen
exemplaren van verkocht.
Een jaar na zijn dood in
1975 kreeg hij een ster
op de Walk of Fame in
Hollywood.Zijn meeste
werken duren niet langer
dan drie minuten,
ongeveer de maximumduur
van een singletoen. Een
werk dat wel langer
duurt, is het
pianoconcerto in C voor
piano en orkest uit 1953.
Het werd in Chicago
gecreëerd onder zijn
leiding met Eugene List
aan de piano. Na drie
uitvoeringen echter, was
hij niet meer
tevredenover zijn werk en
trok dit terug. Hij had
zijn leven lang de
intentie het te herwerken
doch kwam er niet meer
toe. Pas in 1989 besliste
de Anderson Familie zijn
pianoconcerto toch
opnieuw uit te geven.Dit
driedelige werk
wordtenerzijds getypeerd
door een zorgeloze
elegantie, maar
anderzijds zijn invloeden
van Rachmaninoff,
Copland, Gerschwin en
zelfs Beethoven en Mozart
alsook de Weense
klassiekers te horen.Voor
de eerste beweging, past
Anderson de
sonatevormtoe. Op het
einde volgt een cadenza
die ons in het tweede
deel (in mi klein) voert.
Het derde deel is een
typische Amerikaanse,
vrolijke volksdans in
2/4, een zogenaamde Hoe
Down met als
middengedeelte een
zangerige,
lyrische
Ãœber
den amerikanischen
Komponisten Leroy
Anderson lässt sich
vieles berichten: Der
Sohn schwedischer
Immigranten spielte
Klavier, Orgel,
Akkordeon, Posaune, Tuba
und Kontrabass, sprach
neun Sprachen
fließend, absolvierte
mit
einemMagna-cum-laude-Absc
hluss die Harvard
Universität und
verfasste während
seiner Militärzeit im
Zweiten Weltkrieg für
die amerikanische Armee
eine Grammatik des
Isländischen. Schon
während seiner
Studentenzeit begann er
zu arrangieren, ab Mitte
der30er Jahre des letzten
Jahrhunderts arrangierte
und komponierte er für
das Boston Pops
Orchestra. Aus seiner
Feder stammen so bekannte
Werke der leichten Muse
wie Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
oder Bugler�s
Holiday. Sein
wohlbekanntestes
Stück, Blue Tango,
wurde als erste
Instrumentalkomposition
über eine Million Mal
verkauft und belegte im
Jahr 1952 Platz 1 der
US-Charts. Für seine
Verdienste um die
Schallplattenindustrie
erhielt er ein Jahr nach
seinem Tod einenStern auf
dem Walk of Fame in
Hollywood.Charakteristisc
h für seine Werke ist
die Dauer: die meisten
sind rund drei Minuten
lang � mehr passte
nicht auf den damals
gebräuchlichen
Tonträger, eine
Singleschallplatte. Nur
wenige
seinerKompositionen
sprengen diesen
Zeitrahmen. Dazu
gehört sein Konzert
C-Dur für Klavier und
Orchester. Er komponierte
es 1953, die
Uraufführung fand
unter seiner Leitung und
mit Eugene List am
Klavier im selben Jahr in
Chicago statt. Da
Anderson mit demWerk aber
nicht zufrieden war, zog
er es im Sommer 1954,
nach nur drei
Aufführungen, wieder
ein. Er hatte zeitlebens
die Absicht, es zu
überarbeiten, allein,
es kam nicht mehr dazu.
Erst 1989 entschied sich
die Anderson-Familie
dazu, dasKlavierkonzert
wieder zu
veröffentlichen.Das
dreisätzige Werk zeigt
die Unbeschwertheit und
Eleganz, die Andersons
sämtliche
Kompositionen
auszeichnen. Dennoch
findet man darin auch
Anklänge an
Komponisten wie
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, undeben
Beethoven und Mozart,
sowie die Wiener
Klassiker. Der erste Satz
folgt der
Sonatenhauptsatzform. An
seinem Ende steht eine
Klavierkadenz, die direkt
in den langsamen zweiten
Satz (in e-Moll)
überleitet. Der dritte
Satz schließlich ist
einwaschechter Hoe Down,
ein fröhlicher
amerikanischer Volkstanz
im 2/4-Takt, in dessen
Zentrum aber eine
lyrisch-gesangliche
Passage steht. Eine
weitere Solo-Kadenz
führt das Werk in
einen spritzigen
Schlussabschnitt.In
seinem
Klavierkonzertvereinigt
Anderson einen
klassisch-traditionellen
Form- und
Kompositionsstil mit
Elementen der
Unterhaltungsmusik und
eingängigen Melodien,
die schon immer sein
Markenzeichen waren.
Daher bildet dieses Werk
eine perfekte Synthese
von ernster undleichter
Musik. Es passt �
wie beispielsweise auch
George Gershwins Rhapsody
in Blue �
gleichermaßen in einen
vornehmen Konzertsaal,
wie auch zur
zwanglos-lockeren
Atmosphäre einer
sommerlichen
Open-Air-Veranstaltung
oder
einesPops-Konzertes. <
br>Nous savons beaucoup
de choses sur le
compositeur américain
Leroy Anderson. Ce fils
dimmigrants suédois
jouait du piano, de
lorgue, de laccordéon,
du trombone, du tuba et
de la contrebasse. Il
parlait couramment
plusieurs langues et
était diplômé
avec grande distinction
de Harvard. Pendant son
service militaire, il
écrivit un manuel de
grammaire islandaise
commandé par
larmée.Étudiant,
il avait déj
commencé faire des
arrangements et dès l
ge de 30 ans, il
arrangeait et composait
pour le Boston Pops
Orchestra. Des
mélodies telles que
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride et Buglers
Holiday lui valurent une
renommée mondiale. Son
uvre phare, Blue Tango,
fut numéro un
descharts américains
en 1952 et se vendit plus
dun million dexemplaires.
Un an après sa mort en
1975, il eut droit son
étoile sur le Walk of
Fame Hollywood.La plupart
de ses uvres nexcèdent
pas trois minutes, soit
peu près la durée
maximale dun single
lépoque. Son concerto
en ut pour piano et
orchestre de 1953 est
quant lui plus long. Il
fut créé Chicago
sous sa direction avec
Eugene List au piano.
Après trois
exécutions, Anderson
nétait toutefois plus
satisfait de son travail
et le retira. Toute sa
vie, il eut lintention de
le remanier mais ne le
fit pas. Ce nest quen
1989 que la famille
Anderson décida de
tout de m?me
rééditer son
concerto pour piano.Cette
uvre en trois parties se
caractérise par son
élégance
nonchalante mais aussi
par linfluence de
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin et m?me de
Beethoven et Mozart,
ainsi que des classiques
viennois.Pour le premier
mouvement, Anderson opte
pour une sonate. la fin,
une cadence nous conduit
la deuxième partie (en
mi mineur). La
troisième partie est
une danse populaire
joyeuse et typiquement
américaine en 2/4, une
Hoe Down avec un passage
lyrique et mélodieux
en son milieu. la fin, un
solo est suivi par une
clôture rapide.Dans
son concerto pour piano,
Anderson unit une
composition pure et
classique des thèmes
beaux et simples, sans
oublier des
éléments de la
musique légère.
Cette uvre. $38.95 - Voir plus => AcheterDélais: 4 to 6 weeks | | |
| Souvenirs Violoncelle, Piano - Intermédiaire Salabert
Cello and Piano - intermediate SKU: BT.SLB-00595900 Extrait de la musi...(+)
Cello and Piano -
intermediate SKU:
BT.SLB-00595900
Extrait de la musique
de scène pour « Le
Voyageur sans bagages
». Composed by
Francis Poulenc.
Classical. Book and
Part(s). Composed 2016. 5
pages. Editions Salabert
#SLB 00595900. Published
by Editions Salabert
(BT.SLB-00595900).
INSSTR inches.
French. A
previously unreleased
piece by Francis Poulenc,
published with permission
from the Bibliothèque
Historique de la Ville de
Paris and Benoît
Seringe, secretary of the
Association des amis
de Francis Poulenc
[Association of the
Friends ofFrancis
Poulenc]. Le Voyageur
sans bagage [The
Traveller Without
Luggage], which had been
premiered in 1937 with
music by Darius Milhaud,
was reprised on 1 April
1944 at the Thé tre de
la Michodière; Francis
Poulenc was asked to
compose new stage music.
Theentire unpublished
score lay undiscovered
until Bérengère de
l’Épine, a
librarian at the
Bibliothèque
Historique de la Ville de
Paris, announced the
existence of a manuscript
in the Association de la
Régie Thé trale
collection.Poulenc
finalised the score
between 19 and 21 March
1944. It contains nine
songs, all written for a
small instrumental
ensemble including oboe,
clarinet, cello and
piano. However, at the
end of the manuscript,
the composer echoes the
second song Lent
[Slow] and creates
another version for cello
and piano; curiously, the
original version of the
song has not been erased
in the manuscript.
Poulenc seems to suggest
that we consider the
piece for cello and
piano, that we have
publishedhere, as a
different piece of music.
It was premiered on
Wednesday 23 January 2013
by Marc Coppey,
accompanied by
Jean-François Heisser,
in the organ auditorium
of the Conservatoire
National Supérieur de
Musique et Danse de Paris
(CNSMDP), during
thesymposium for the
fiftieth anniversary of
Poulenc’s
death.Given in a dramatic
context, some elements
allow us to get an idea
of the character of the
piece, which Benoît
Seringe, Poulenc’s
beneficiary, judiciously
chose to name
Souvenirs.The main
character of
Anouilh’s play,
Gaston, is suffering from
amnesia at the end of
World War One. Several
families try to claim
him; they want him to be
their missing relative.
The Renaud family prove
to be particularly
stubborn, but Gaston
doesnot recognize himself
in the child and young
man they depict: a
ruthless and violent
person. In Act 1 Scene 3,
left alone for a moment,
overwhelmed by the story
of the “old
Gaston†that is
gradually coming to
light, and outraged by
the desire ofthose around
him to appropriate him
(to the detriment of the
person he would like to
be from now on), he
whispers these words:
“You all have
proof, photographs that
look like me, memories as
clear as day…
I’ve listened to
you all and it’s
slowlycausing a hybrid
person to rise up in me;
a person in which there
is a piece of each of
your sons and nothing of
me.†Poulenc chose
to place the second piece
from his stage music
score as these words are
spoken.He borrowed part
of the material, as he
often did, from an
earlier composition. In
this particular case, the
beginning is a recycled
version of the
“slow and
melancholicâ€
section from
L’Histoire de
Babar , composed
between 1940 and 1945,
andpremiered in 1946
(unless it is Babar
that reuses the
musical idea from
Voyageur ).The
eponymous elephant
decides to leave in
search of the great
forest. He embraces the
old lady, promises her he
will return and reassures
her that he will never
forget her. Left alone,
the old lady, feeling sad
and pensive, wonders when
she’ll seeher
friend Babar again. The
situation is similar to
that in Voyageur sans
bagage: solitude,
sadness, a distressing
and introspective time,
fear of oblivion, the
presence of
memories…
Pi
èce inédite de
Francis Poulenc,
publiée avec
l’autorisation de
la Bibliothèque
historique de la ville de
Paris et de Benoît
Seringe, secrétaire de
l’Association des
Amis de Francis
Poulenc.Le 1er avril
1944, Le Voyageur sans
bagage d’Anouilh,
qui avait été
créé en 1937 avec
de la musique de Darius
Milhaud, est repris au
Thé tre de la
Michodière. Francis
Poulenc a été
sollicité afin
d’écrire une
nouvelle musique de
scène. On ignoraittout
de cette partition
inédite,
jusqu’au jour
où Bérengère de
l’Épine,
conservateur la
Bibliothèque
historique de la ville de
Paris, nous signala
l’existence
d’un manuscrit
dans le fonds de
l’Association de
la Régie thé
trale.Poulenc mit au
point sa partition entre
le 19 et le 21 mars 1944.
Elle comprend neuf
numéros, tous
écrits pour un petit
effectif instrumental
réunissant un
hautbois, une clarinette,
un violoncelle et un
piano.Cependant, la fin
de son manuscrit, le
compositeur reprend le no
2 Lent et en donne une
seconde version, pour
violoncelle et piano.
Curieusement, la version
originale de ce numéro
n’est pas
biffée dans le
manuscrit.Poulenc semble
nous inviter
considérer comme un
morceau distinct cette
pièce pour violoncelle
et piano dont nous
proposons ici
l’édition. Elle
a été créée
par Marc Coppey,
accompagné de
Jean-François Heisser,
lors du concert donné
durant lecolloque
organisé pour le
cinquantenaire du
décès de Poulenc,
le mercredi 23 janvier
2013, salle
d’orgue du
Conservatoire National
Supérieur de Musique
et de Danse de Paris
(CNSMDP).Quelques
éléments sur le
contexte dramatique
permettront de se faire
une idée du
caractère du morceau,
que Benoît Seringe,
ayant droit Poulenc, a
judicieusement choisi
d’intituler
Souvenirs.Le personnage
principal de la pièce
d’Anouilh, Gaston,
a été retrouvé
amnésique la fin de la
Première Guerre
Mondiale. Plusieurs
familles le réclament.
On veut voir en lui un
parent disparu. Les
Renaud se montrent
particulièrement
tenaces ; maisGaston ne
parvient se
reconnaître dans
l’enfant et le
jeune homme dont on lui
trace le portrait : un
être violent et sans
scrupule. Au tableau 3 de
l’acte I, resté
seul un moment,
écrasé par
l’histoire de cet
autre lui-même
qu’il découvre
peu peu, indigné par
le désir des personnes
qui l’entourent de
le ramener elles au
détriment de celui
qu’il voudrait
être désormais, il
se murmure ces paroles :
« Vous avez tous des
preuves, des
photographies
ressemblantes, des
souvenirs précis
commedes crimes… je
vous écoute tous et je
sens surgir peu peu
derrière moi un
être hybride où il
y a un peu de chacun de
vos fils et rien de moi
»…C’est
sur ces mots que Poulenc
a choisi de placer le no
2 de sa partition de
musique de scène.Comme
il le fait souvent, il
emprunte une composition
antérieure une part de
son matériau. Dans ce
cas précis, il
réutilise pour le
début du morceau la
section « Lent et
mélancolique » de
l’Histoire de
Babar, composée entre
1940 et 1945, créée
en1946 ( moins que ce ne
soit Babar qui
réutilise
l’idée musicale
du Voyageur). Le
héros-éléphant
s’est décidé
partir pour retrouver la
grande forêt. Il a
embrassé la vieille
dame, lui a promis de
revenir, l’a
rassurée : jamais il
ne
l’oubliera.RestÃ
e seule, la vieille
dame, triste et pensive,
se demande quand elle
reverra son ami Babar. La
situation est similaire
celle du Voyageur sans
bagage : solitude,
tristesse, instantde
trouble et de retour sur
soi, crainte de
l’oubli,
présence des
souvenirs…. $11.95 - Voir plus => AcheterDélais: 4 to 6 weeks | | |
| Best of - 50 chansons Piano, Voix et Guitare [Conducteur] Bookmakers International
Voice, guitar or piano SKU: LM.BOOK065 Composed by Charles Aznavour. Best...(+)
Voice, guitar or piano
SKU: LM.BOOK065
Composed by Charles
Aznavour. Best of 50
titres. Pop, jazz. Score.
Bookmakers International
#BOOK065. Published by
Bookmakers International
(LM.BOOK065). ISBN
9790231308259. A ma
femme - A ma fille - Ave
Maria - Bon anniversaire
- Comme ils disent -
Desormais - Emmenez-moi -
Et moi dans mon coin - Et
pourtant - Etre - For me,
formidable - Hier encore
- Il faut savoir - Ils
sont tombes - J'aime
Paris au mois de mai -
J'en deduis que je t'aime
- Je bois - Je m'voyais
deja - Je n'ai pas vu le
temps passer - Je
n'oublierai jamais -
L'amour c'est comme un
jour - L'amour et la
guerre - La boheme - La
Mamma - Le cabotin - Le
temps - Les comediens -
Les deux guitares - Les
jours - Les plaisirs
demodes - Mes emmerdes -
Mourir d'aimer - Non je
n'ai rien oublie - Nous
nous reverrons un jour ou
l'autre - Parce que -
Paris au mois d'aout -
Plus bleu que tes yeux -
Pour essayer de faire -
une chanson - Pour faire
une jam - Pour toi
Armenie - Que c'est
triste Venise - Qui ? -
Reste - Sa jeunesse - Sur
ma vie - Toi et moi -
Tous les visages de
l'amour (She) - Tout s'en
va - Trousse-chemise - Tu
t'laisses aller - Va -
Viens au creux de mon
epaule. $53.95 - Voir plus => AcheterDélais: 3 to 4 weeks | | |
| Best of - 50 chansons Piano, Voix et Guitare [Conducteur] Lemoine, Henry
Composed by Charles Aznavour. For voice, guitar or piano. Best of 50 titres. Pop...(+)
Composed by Charles
Aznavour. For voice,
guitar or piano. Best of
50 titres. Pop / Jazz.
Score. 208 pages.
Published by Editions
Henry Lemoine
$53.95 - Voir plus => AcheterDélais: 3 to 4 weeks | | |
| Songbook: Nicolas Peyrac Piano, Voix SATB, Orchestre [Conducteur] Lemoine, Henry
Voice and piano SKU: LM.25288 Composed by Nicolas Peyrac. Pop, jazz. Scor...(+)
Voice and piano SKU:
LM.25288 Composed by
Nicolas Peyrac. Pop,
jazz. Score. Editions
Henry Lemoine #25288.
Published by Editions
Henry Lemoine (LM.25288).
ISBN
9790230952880. Et
mon pere - Tu m'oublieras
- Qu'est-ce que t'as fait
- So far away from L.A. -
Il suffirait - Nos
chamailles - Les eaux du
Mekong - Un mot de toi -
A six ans - Vivre ici -
Cherbourg - Pas d'quoi
ecrire a Libe. $35.95 - Voir plus => AcheterDélais: 3 to 4 weeks | | |
1 |