| The Best Fake Book Ever - C Edition - 3rd Edition
Fake Book [Fake Book] Hal Leonard
(C Edition) For voice and C instrument. Format: fakebook. With vocal melody, lyr...(+)
(C Edition) For voice and
C instrument. Format:
fakebook. With vocal
melody, lyrics and chord
names. Series: Hal
Leonard Fake Books. 856
pages. 9x12 inches.
Published by Hal Leonard.
(14)$59.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Rise Up Singing
Paroles et Accords [Partition] Hal Leonard
The Group Singing Songbook. By Various. Vocal. Size 9.5x12 inches. 281 pages. Pu...(+)
The Group Singing
Songbook. By Various.
Vocal. Size 9.5x12
inches. 281 pages.
Published by Hal Leonard.
(1)$39.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Rise Up Singing Paroles et Accords [Partition] Hal Leonard
Arranged by Peter Blood, Annie Patterson. Vocal. Size 7.5x10.5 inches. 283 pages...(+)
Arranged by Peter Blood,
Annie Patterson. Vocal.
Size 7.5x10.5 inches. 283
pages. Published by Hal
Leonard.
(1)$34.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Best Fake Book Ever - 5th Edition Instruments en Do [Fake Book] Hal Leonard
C Edition. Composed by Various. Fake Book. Broadway, Country, Jazz, Pop, Stand...(+)
C Edition. Composed by
Various. Fake Book.
Broadway,
Country, Jazz, Pop,
Standards.
Softcover. 802 pages.
Published by Hal Leonard
$49.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Lyrics Paroles Seulement [Partition] Hal Leonard
Complete Lyrics for Over 1000 Songs from Broadway to Rock. By Various. Lyric Lib...(+)
Complete Lyrics for Over
1000 Songs from Broadway
to Rock. By Various.
Lyric Library. Softcover.
Size 8.5x11 inches. 373
pages. Published by Hal
Leonard.
(1)$29.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Suite No. 1 Guitare Guitare classique [Conducteur] - Avancé Productions OZ
Guitar solo - Advanced SKU: DZ.DZ-4308 Composed by Giorgio Mirto. Score. ...(+)
Guitar solo - Advanced
SKU: DZ.DZ-4308
Composed by Giorgio
Mirto. Score. Les
Productions d'OZ #DZ
4308. Published by Les
Productions d'OZ
(DZ.DZ-4308). ISBN
9782898522253. Foll
owing a recent experience
on the jury of a guitar
competition, I noted with
great pleasure that
Giorgio Mirto, with whom
I had shared the role of
juror, wanted to
celebrate the experience
of the competition -
during from which we
discovered that we had
had a great affinity of
thought - with something
which could endure over
time and not evaporate as
often happens in short
and occasional meetings
between musicians. He did
it as a true composer,
which he is, and
dedicated to me a very
beautifully crafted Suite
to which I allowed myself
to collaborate at least
formally, by suggesting
titles for the four
movements. This is how
Suite n.1 was born, a
piece that does not
strictly respect the
formal rules of the
Baroque era, but
reinterprets and reuses
them in a new key. The
work's obvious late
Baroque inspiration led
me to find titles that
invited the performer to
delve deeper into the
work's aesthetic
inspiration. So I
suggested to Giorgio that
he title the four
movements with something
that linked their content
to four greats of the
18th century. German
masters. The prelude has
thus become from Eisenach
because of its sometimes
improvised Bach-like
atmosphere, the second
movement, vaguely
toccata, speaks an organ
language in the manner of
Buxtehude (who lived in
Lübeck), the slow
movement has a Handelian
quality - and Handel was
born in Halle - and the
last movement, far from
being a true Chaconne,
undoubtedly has the
latter's taste for
variation and ostinato,
typical traits of
Telemann who lived in
Magdeburg. The cities
that appear in the titles
are therefore indelible
to the authors cited.
Furthermore, one should
not think that the style
of the work is in any way
German, given that
Giorgio Mirto expresses
himself in a very joyful
language that synthesizes
modality with minimalism,
all seasoned with a a nod
to Pink's progressive
rock Floyd. or a Mike
Oldfield... The result of
this mixture of ideas,
inspirations and styles
is a work that personally
I never tire of reading
and rereading, for the
freshness that emanates
from it and for the
climate expressive which
rises, nourishing itself
with full efficiency. We
ultimately cannot ignore
that the note B, the one
which marks in a minor
way some of the most
expressive works of the
guitar repertoire, from
the study of Sor which
made generations of
students fall in love
with the guitar, until to
that of Frank Martin's
Four Pieces via La
Catedral di Barrios, is
the modal fulcrum of the
entire Suite: it is true
that the Prelude begins
with a clear chord in E
minor and lingers on an
open ending in A minor ,
but it almost seems that
the initial E serves as a
launching pad for a
continuation of the work
in which the dominant,
that is to say the B, is
the true musical North,
the pole star which
guides us in the other
three movements until the
end of the Chaconne de
Magdebourg. I wish
Giorgio and our Suite
great longevity and a
favorable destiny in the
complex and complex world
of contemporary guitar
composition. And I thank
him again, flattered by
his very kind
dedication.
FRANCE
SCO BIRAGHI
Au
lendemain d'une
récente
expérience au sein
du jury d'un concours de
guitare, j'ai
constaté avec
grand plaisir que Giorgio
Mirto, avec qui j'avais
partagé le
rôle de
juré, souhaitait
célébrer
l'expérience du
concours - au cours de
laquelle nous avons
découvert que nous
avions eu un grand
affinité de
pensée - avec
quelque chose qui
pourrait perdurer dans le
temps et ne pas
s'évaporer comme
cela arrive souvent lors
de rencontres courtes et
occasionnelles entre
musiciens. Il l'a fait en
véritable
compositeur, ce qu'il
est, et m'a
dédié une
Suite d'une très
belle facture ÃÂ
laquelle je me suis
permis de collaborer au
moins formellement, en
suggérant des
titres pour les quatre
mouvements. C'est ainsi
qu'est née la
Suite n.1, une
pièce qui ne
respecte pas strictement
les règles
formelles de
l'époque baroque,
mais les
réinterprèt
e et les réutilise
dans une nouvelle
tonalité.
L'inspiration
évidente du
baroque tardif de
l'Ã
Âuvre m'a
amené ÃÂ
trouver des titres qui
invitaient
l'interprète
ÃÂ approfondir
l'inspiration
esthétique de
l'Ã
Âuvre. J'ai donc
suggéré
ÃÂ Giorgio de
titrer les quatre
mouvements avec quelque
chose qui reliait leur
contenu ÃÂ quatre
grands du XVIIIe
siècle.
Maîtres allemands.
Le prélude est
ainsi devenu d'Eisenach
en raison de son
atmosphère parfois
improvisée
ÃÂ la Bach, le
deuxième
mouvement, vaguement
toccata, parle un langage
d'orgue ÃÂ la
manière de
Buxtehude (qui vivait
àLübeck),
le mouvement lent a un
Qualité
haendélienne - et
Haendel est né
ÃÂ Halle - et le
dernier mouvement, loin
d'être une
véritable
Chaconne, a sans doute le
goût de cette
dernière pour la
variation et l'ostinato,
traits typiques de
Telemann qui vivait
ÃÂ Magdebourg. Les
villes qui apparaissent
dans les titres sont donc
indélébiles
aux auteurs cités.
De plus, il ne faut pas
penser que le style de
l'Ã
Âuvre soit en
aucune façon
allemand, étant
donné que Giorgio
Mirto s'exprime dans un
langage très
joyeux qui
synthétise la
modalité avec le
minimalisme, le tout
assaisonné d'un
clin d'Ã
Âil au rock
progressif Floyd de Pink.
ou un Mike Oldfield... Le
résultat de ce
mélange
d'idées,
d'inspirations et de
styles est un ouvrage que
personnellement je ne me
lasse pas de lire et de
relire, pour la
fraîcheur qui s'en
dégage et pour le
climat expressif qui
monte, se nourrissant de
plein efficacité.
On ne peut finalement pas
ignorer que la note B,
celle qui marque de
manière mineure
certaines des
Ã
Âuvres les plus
expressives du
répertoire de
guitare, depuis
l'étude de Sor qui
a fait tomber amoureux de
la guitare des
générations
d'étudiants,
jusqu'ÃÂ celle de
Frank Martin Quatre
Pièces via La
Catedral di Barrios, est
le point d'appui modal de
toute la Suite : il est
vrai que le
Prélude commence
par un accord clair en mi
mineur et s'attarde sur
une fin ouverte en la
mineur, mais il semble
presque que le mi initial
sert de une rampe de
lancement pour une suite
de l'Ã
Âuvre dans
laquelle la dominante,
c'est-ÃÂ -dire le B,
est le véritable
Nord musical,
l'étoile polaire
qui nous guide dans les
trois autres mouvements
jusqu'ÃÂ la fin de
la Chaconne de
Magdebourg. Je souhaite
ÃÂ Giorgio et
àë notre
û Suite une grande
longévité
et un destin favorable
dans le monde complexe et
complexe de la
composition contemporaine
pour guitare. Et je le
remercie encore,
flatté de son
très aimable
dévouement.
FRANCESCO BIRAGHI. $12.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| The Real Latin Book Instruments en Sib [Fake Book] Hal Leonard
(B-Flat Instruments). Composed by Various. For B-flat Instruments. Fake Book. So...(+)
(B-Flat Instruments).
Composed by Various. For
B-flat Instruments. Fake
Book. Softcover. 576
pages. Published by Hal
Leonard
$39.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| The Real Latin Book Instruments en Do [Fake Book] Hal Leonard
(C Instruments). By Various. For C Instruments. Fake Book. Softcover. 464 pages....(+)
(C Instruments). By
Various. For C
Instruments. Fake Book.
Softcover. 464 pages.
Published by Hal Leonard
$39.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Élégie Guitare Guitare classique [Conducteur] - Intermédiaire Doberman
Guitar - Intermediate SKU: DY.DO-1522 Composed by Francis Bebey. Arranged...(+)
Guitar - Intermediate
SKU: DY.DO-1522
Composed by Francis
Bebey. Arranged by Ingrid
Riollot. Score. Les
Editions Doberman-Yppan
#DO 1522. Published by
Les Editions
Doberman-Yppan
(DY.DO-1522). ISBN
9782897963026. Fran
cis Bebey est né Ã
Douala en juillet 1929,
dans une grande famille
où son père,
pasteur, luttait pour
nourrir ses enfants. Mais
Francis a eu
l'opportunité d'aller
à l'école. Admirant
son frère aîné,
Marcel Eyidi Bebey, il
s'est éduqué, s'est
distingué, et a
finalement reçu une
bourse pour passer son
baccalauréat en
France. Nous
approchions de la fin des
années 1950 lorsqu'il
est arrivé à La
Rochelle. Plus que
jamais, dans cette France
où les Africains
étaient regardés
avec curiosité,
condescendance ou
dédain, Francis
s'appuyait sur ses
ressources
intellectuelles.
Travailleur assidu, il a
obtenu son
baccalauréat, puis
s'est installé Ã
Paris où il a
commencé des études
d'anglais à la
Sorbonne. Un jour, il a
su ce qui l'attirait
vraiment : il voulait
faire de la radio.
Francis a appris son
métier en France et
aux
�tats-Unis. Après
avoir travaillé
quelques années comme
reporter, il a été
embauché en 1961 en
tant que fonctionnaire
international au
Département de
l'information de
l'UNESCO. Parallèle
ment, Francis a toujours
été attiré par
la création musicale.
Son activité diurne
très sérieuse ne
l'empêchait pas de
fréquenter les clubs
de jazz le soir. Ã?
Paris, le jazz, la
musique à la mode Ã
cette époque, mais
aussi la rumba et la
salsa l'attiraient. Il
collectionnait les
disques et assistait Ã
de nombreux concerts.
Avec son complice Manu
Dibango, Francis montait
sur scène et jouait de
la musique. Francis
aimait la musique
classique depuis son
enfance. Il avait grandi
en écoutant les
cantates et les oratorios
de Bach ou Handel que son
père chantait au
temple. Il s'est
passionné pour la
guitare, impressionné
par les maîtres
espagnols et
sud-américains, et a
décidé d'apprendre
à jouer de
l'instrument
lui-même. Il a
commencé à composer
des pièces pour
guitare, mêlant les
diverses influences qui
le traversaient avec la
musique traditionnelle
africaine qu'il portait
en lui depuis son
enfance. Son approche a
captivé le directeur
du Centre culturel
américain (alors
situé dans le quartier
de Saint-Germain Ã
Paris), qui lui a offert
l'opportunité de se
produire devant un
public. Francis y a
donné son premier
récital de guitare
(1963) devant un public
hypnotisé. Son premier
album solo est sorti peu
de temps
après. Progressivem
ent, Francis est devenu
reconnu comme musicien et
compositeur. Plusieurs
albums de l'ambassadeur
africain de la guitare,
comme le décrivait la
presse, sont sortis. Il a
également écrit des
livres, au point que sa
carrière artistique
est devenue difficile
à concilier avec sa
carrière de
fonctionnaire. En 1974,
même s'il était
devenu le directeur
général chargé
de la musique Ã
l'UNESCO, il a fait le
saut audacieux et a
démissionné de
cette prestigieuse
institution pour se
consacrer aux trois
activités qui
l'intéressaient : la
musique, la
littérature et le
journalisme. Il a
exploré le patrimoine
musical traditionnel du
continent africain,
notamment à travers le
piano à pouce sanza et
la musique polyphonique
des pygmées d'Afrique
centrale, ou en chantant
dans sa langue maternelle
et en composant des
chansons humoristiques en
français ! Le
succès a suivi.
Francis Bebey a parcouru
le monde : de la France
au Brésil, du Cameroun
à la Suède, de
l'Allemagne aux
Caraïbes, ou du Maroc
au Japon... la liste des
pays où il a été
invité à se
produire, Ã donner des
conférences ou Ã
rencontrer des lecteurs
est très longue. En
plus de la reconnaissance
publique, il
bénéficiait de la
reconnaissance de ses
collègues musiciens,
tels que le guitariste
John Williams ou le
Vénézuélien
Antonio Lauro, qui l'ont
invité à faire
partie du jury d'un
concours de guitare
classique Ã
Caracas. Sa vie
était le voyage d'un
pionnier africain, un
homme enraciné dans
son patrimoine culturel
et portant un message de
partage et d'espoir pour
le monde. Son
originalité continue
de résonner dans le
monde entier depuis son
décès à la fin
du mois de mai
2001.
Francis
Bebey was born in Douala
in July 1929, into a
large family where his
father, a pastor,
struggled to feed his
children. But Francis had
the opportunity to go to
school. Admiring his
elder brother, Marcel
Eyidi Bebey, he educated
himself, distinguished
himself, and eventually
received a scholarship to
go and take his
baccalaureate in
France. We approached
the end of the 1950s when
he arrived in La
Rochelle. More than ever,
in this France where
Africans were looked at
with curiosity,
condescension, or
disdain, Francis relied
on his intellectual
resources. A diligent
worker, he obtained his
Baccalaureate, then moved
to Paris where he started
English studies at the
Sorbonne. One day, he
knew what truly attracted
him: he wanted to do
radio. Francis learned
his craft in France and
in the USA. After
working for a few years
as a reporter, he was
hired in 1961 as an
international civil
servant in the UNESCO
Information
Department. In
parallel, Francis had
always been drawn to
musical creation. His
very serious daytime
activity didnâ??t
prevent him from
frequenting jazz clubs in
the evenings. In Paris,
the Jazz, the trendy
music of that time, but
also rumba and salsa
attracted him. He
collected records and
attended numerous
concerts. With his
accomplice Manu Dibango,
Francis took the stage
and played
music. Francis liked
classical music since his
childhood. He grew up
listening to the cantatas
and oratorios of Bach or
Handel that his father
had sung in the temple.
He became passionate
about the guitar,
impressed by the Spanish
and South American
masters, and decided to
learn to strum the
instrument himself. He
started composing guitar
pieces, blending the
various influences that
flow through him with the
traditional African music
he had carried within
since childhood. His
approach captivated the
director of the American
Cultural Center (then
located in the
Saint-Germain
neighborhood of Paris),
who offered him the
opportunity to perform in
front of an audience.
Francis gave his first
guitar recital there
(1963) in front of a
mesmerized audience. His
first solo album was
released shortly
thereafter. Gradually,
Francis became recognized
as a musician and
composer. Several albums
of the African guitar
ambassador, as described
by the press, were
released. He also wrote
books, to the point that
his artistic career
became challenging to
reconcile with his career
as a civil servant. In
1974, even though he had
become the General
Manager in charge of
music at UNESCO, he took
the bold leap and
resigned from this
prestigious institution
to dedicated himself to
the three activities that
interested him: music,
literature, and
journalism. He
explored the traditional
musical heritage of the
African continent,
notably through the thumb
piano sanza, and the
polyphonic music of the
Central African pygmies,
or singing in his native
language and composing
humoristic songs in
French! Success
followed. Francis Bebey
traveled the world: from
France to Brazil,
Cameroon to Sweden,
Germany to the Carribean,
or Morocco to Japan...
the list of countries
where he was invited to
perform, gives lectures,
or meets readers is very
long. In addition to
public recognition, he
enjoyed the recognition
of his fellow musicians,
such as guitarist John
Williams or Venezuelan
Antonio Lauro, who
invited him to be a part
of the jury for a
classical guitar
competition in
Caracas. His life was
the journey of an African
pioneer, a man rooted in
his cultural heritage and
carrying a message of
sharing and hope for the
world. His originality
continues to vibrate
around the world since
his passing at the end of
May 2001. $4.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Un siecle de chansons francaises 1919-1929 [Conducteur] Beuscher
For voice, guitar or piano. Fakebook. Album. Pop / Jazz. Score. Published by Pau...(+)
For voice, guitar or
piano. Fakebook. Album.
Pop / Jazz. Score.
Published by Paul
Beuscher
$54.95 - Voir plus => AcheterDélais: 3 to 4 weeks | | |
| Madrigal Pavane / Timburibá [Conducteur] - Avancé Productions OZ
Guitar solo - Advanced SKU: DZ.DZ-4287 Composed by Francisco Braga. Arran...(+)
Guitar solo - Advanced
SKU: DZ.DZ-4287
Composed by Francisco
Braga. Arranged by
Luciano Lima. Score. Les
Productions d'OZ #DZ
4287. Published by Les
Productions d'OZ
(DZ.DZ-4287). ISBN
9782898522048. Ant
nio Francisco Braga
(1868-1945) belongs to
the generation of
Brazilian composers of
the first republican
period, aesthetically
tied to romanticism,
alongside Henrique Oswald
(1852-1931), Leopoldo
Miguez (1850-1902),
Glauco Velásquez
(1884-1914), and Barrozo
Neto (1881-1941). Born in
Rio de Janeiro, on April
15th, 1868, he began his
musical studies at the
Asilo dos Meninos
Desvalidos, in 1876. In
1883, he enrolled at the
Imperial Conservatório
de Música where he
studied harmony and
counterpoint with Carlos
de Mesquita – a former
student of César Franck,
Durand, and Massenet –
and clarinet with
Antônio Luís de Moura.
Braga's first
compositions date from
this period: Sonho de
Dante (1885), Dolce far
niente (1886), the first
Valse Romantique for
piano (1886), among
others. In 1887, he
premiered his first
symphonic work,
Fantasia-Abertura. In
1890, being one of the
finalists in a
competition to choose the
new Brazilian national
anthem, Braga was awarded
a scholarship to study in
Europe, where he took
classes with Jules
Massenet at the Paris
Conservatory. During this
period, he wrote some of
his most important
symphonic works, Paysage,
Cauchemar, Episódio
Sinfônico, and Marabá
(which was performed by
Richard Strauss and the
Vienna Philharmonic in
1920, in Brazil). His
opera Jupyra is
considered one of the
greatest Brazilian
compositions of that
genre. Back in Brazil,
he was appointed
professor of
counterpoint, fugue, and
composition at the
Instituto Nacional de
Música, in 1902. There,
some of the finest
Brazilian composers
studied with him, like
Glauco Velásquez and
Lorenzo
Fernândez. Braga
wrote operas, symphonic
works, songs, sacred
music, two Masses, music
for piano, different
chamber formations, band,
and choir. He is the
author of many patriotic
hymns, the most popular
of which is Hino à
Bandeira (with lyrics by
Olavo Bilac). He explored
Brazilian nationalist
elements in some of his
works, as in Variações
sobre um Tema Brasileiro
and in the Trio for
violin, cello and piano,
whose third movement is
based on a lundu (a
musical genre and dance
of Afro-Brazilian
origin). In addition
to being a composer,
Braga was one of the most
active conductors of his
time, having been ahead
of three orchestras in
Rio de Janeiro: Instituto
Nacional de Música,
Sociedade de Concertos
Sinfônicos, and Theatro
Municipal. Braga
conducted the Brazilian
premiere of major
symphonic works such as
La Mer (Debussy), Pacific
231 (Honegger) besides
other numerous Brazilian
compositions. In 1938,
he retired from Instituto
Nacional de Música. He
passed away on March
14th, 1945, in Rio de
Janeiro. Unfortunately
, Francisco Braga never
wrote for the guitar.
However, over a century
ago his music had already
been incorporated to its
repertoire. According to
information found in
newspapers of the time,
Spanish guitarist
Josefina Robledo included
transcriptions of pieces
by Braga in her programs
when she performed in
Brazil: Gavota e Minuete
(from the melodrama
Contratador de
Diamantes), in 1919, in
São Paulo, and the
waltz-caprice Corrupio,
in 1921, in Rio de
Janeiro. The piano
score of Madrigal Pavane
was dedicated to Alexina
Leitão and published by
Casa Vieira Machado, in
1901. According to the
composer’s catalogue,
there are two other
versions of this piece:
strings orchestra (1901)
and quartet (which is
still in manuscript).
Dedicated to Braga’s
childhood friend José de
Souza Rocha, Timburibá
(the name of a Brazilian
tree) is a tango for
piano from 1886,
published by Narciso &
Arthur
Napoleão.
Antôni
o Francisco Braga
(1868-1945) appartient à
la génération des
compositeurs brésiliens
de la première période
républicaine,
esthétiquement liés au
romantisme, aux côtés
de Henrique Oswald
(1852-1931), Leopoldo
Miguez (1850-1902),
Glauco Velásquez
(1884-1914) , et Barrozo
Neto (1881-1941). Né à
Rio de Janeiro, le 15
avril 1868, il commence
ses études musicales à
l'Asilo dos Meninos
Desvalidos, en 1876. En
1883, il s'inscrit au
Imperial Conservatório
de Música où il étudie
l'harmonie et le
contrepoint avec Carlos
de Mesquita – ancien
élève de César Franck,
Durand et Massenet – et
clarinette avec Antônio
Luís de Moura. De cette
période datent les
premières compositions
de Braga : « Sonho de
Dante » (1885), « Dolce
far niente » (1886), la
première « Valse
Romantique » pour piano
(1886), entre
autres. En 1887, il
crée sa première œuvre
symphonique, «
Fantasia-Abertura ». En
1890, étant l'un des
finalistes d'un concours
pour choisir le nouvel
hymne national
brésilien, Braga obtient
une bourse pour étudier
en Europe, où il suit
les cours de Jules
Massenet au Conservatoire
de Paris. Durant cette
période, il écrit
certaines de ses œuvres
symphoniques les plus
importantes, « Paysage
», « Cauchemar », «
Episódio Sinfônico »
et « Marabá »
(interprétée par
Richard Strauss et la
Philharmonie de Vienne en
1920, au Brésil). Son
opéra « Jupyra » est
considéré comme l'une
des plus grandes
compositions
brésiliennes de ce
genre. De retour au
Brésil, il fut nommé
professeur de
contrepoint, de fugue et
de composition à
l'Instituto Nacional de
Música, en 1902. Là,
certains des meilleurs
compositeurs brésiliens
étudièrent avec lui,
comme Glauco Velásquez
et Lorenzo
Fernândez. Braga a
écrit des opéras, des
œuvres symphoniques, des
chansons, de la musique
sacrée, deux messes, de
la musique pour piano,
différentes formations
de chambre, un orchestre
et une chorale. Il est
l'auteur de nombreux
hymnes patriotiques, dont
le plus populaire est «
Hino à Bandeira » (avec
des paroles d'Olavo
Bilac). Il a exploré des
éléments nationalistes
brésiliens dans
certaines de ses œuvres,
comme dans « Variações
sobre um Tema Brasileiro
» et dans le Trio pour
violon, violoncelle et
piano, dont le troisième
mouvement est basé sur
un « lundu » (un genre
musical et une danse
afro-américaine).
Origine
brésilienne). En plus
d'être compositeur,
Braga a été l'un des
chefs d'orchestre les
plus actifs de son
époque, ayant dirigé
trois orchestres à Rio
de Janeiro : « Instituto
Nacional de Música »,
« Sociedade de Concertos
Sinfônicos » et «
Theatro Municipal ».
Braga a dirigé la
première brésilienne
d'œuvres symphoniques
majeures telles que « La
Mer » (Debussy), «
Pacific 231 » (Honegger)
ainsi que de nombreuses
autres compositions
brésiliennes. En
1938, il prend sa
retraite de l'Instituto
Nacional de Música. Il
est décédé le 14 mars
1945 à Rio de
Janeiro. Malheureuseme
nt, Francisco Braga n’a
jamais écrit pour la
guitare. Cependant, il y
a plus d'un siècle, sa
musique était déjà
incorporée à son
répertoire. Selon des
informations trouvées
dans les journaux de
l'époque, la guitariste
espagnole Josefina
Robledo incluait des
transcriptions de pièces
de Braga dans ses
programmes lorsqu'elle se
produisait au Brésil :
« Gavota e Minuete »
(du mélodrame «
Contratador de Diamantes
»), en 1919, à São
Paulo, et la
valse-caprice « Corrupio
», en 1921, à Rio de
Janeiro. La partition
pour piano de « Madrigal
Pavane » a été
dédiée à Alexina
Leitão et publiée par
« Casa Vieira Machado
», en 1901. Selon le
catalogue du compositeur,
il existe deux autres
versions de cette pièce
: orchestre à cordes
(1901) et quatuor (qui
est encore manuscrit).
Dédié à José de Souza
Rocha, ami d'enfance de
Braga, « Timburibá »
(nom d'un arbre
brésilien) est un tango
pour piano de 1886,
publié par « Narciso &
Arthur Napoleão
». Envoyer des
commentaires Panneaux
latéraux HistoriqueEnregistrées. $9.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Ostinati Fanfare [Conducteur et Parties séparées] - Intermédiaire/avancé De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 6 SKU: BT.DHP-1115084-020 Composed by Jan Van der Ro...(+)
Fanfare Band - Grade 6
SKU:
BT.DHP-1115084-020
Composed by Jan Van der
Roost. Concert and
Contest Collection CBHA.
Set (Score & Parts). De
Haske Publications #DHP
1115084-020. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1115084-020).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. It may be
surprising to see a
fanfare piece
commissioned by a
Japanese ensemble, since
fanfare orchestras are
typically found in
Belgium, Holland and
Luxembourg, and also
France and Switzerland.
Senzoku Gakuen is one of
the largest and
mostprestigious music
universities in Japan,
and home to a wide
variety of ensembles and
orchestras. Since 2006
they have had a fanfare
orchestra, which was
started by Sotaru
Fukaishi, a euphonium
teacher who felt further
performance opportunity
wasneeded for saxhorn
instruments. Fukaishi had
loved the sound of
fanfare orchestras ever
since visiting the World
Music Contest in Kerkrade
(Holland) several years
earlier. Jan Van der
Roost was involved with
this new initiative from
the beginning,and they
were also joined by Manu
Mellaerts for certain
projects. The Dean of the
music department,
Professor Kazuo Tomioka,
fully supports the
ensemble and commissioned
Ostinati. The
première took place on
June 11th at Maeda Hall
inMizonokuchi (Kawasaki)
where Senzoku Gakuen is
based. The piece opens
with an impressive
timpani solo, followed by
brass and saxophone. The
rhythmical pulse remains
constant and the music is
fiery and assertive in
character. A pentatonic
melodygradually emerges
and the music loses its
vehemency and softens.
The initial percussion
ostinati subsequently
recurs and the first
section of the piece
concludes in a similar
mood to the opening. The
second movement is sweet
and melodic, opening
witha long passage for
the saxophone family in a
minor key. The same theme
then appears in the major
and is developed upon;
the music builds to a
majestic orchestral
forte, reminiscent of a
pipe organ in its
sonority. The theme
returns in the
originalminor key with a
change in instrumentation
leading the movement to a
quiet and peaceful end on
a soft E minor chord. The
finale starts with
percussion: a four-bar
pattern is repeated
several times over which
the movement’s
melodic themes
areintroduced. These
melodic elements are
varied and used in
different versions and
the ostinato idea, which
characterizes the entire
piece, is highlighted.
The theme travels through
the orchestra, appearing
on various instruments
and in variousregisters.
It captures the
listener’s
attention and displays
the full range of sound
and colour within the
fanfare
orchestra.
Het is
misschien verrassend dat
dit fanfarewerk is
geschreven in opdracht
van een Japans ensemble,
aangezien fanfareorkesten
vooral te vinden zijn in
België, Nederland en
Luxemburg, en ook wel in
Frankrijk en Zwitserland.
SenzokuGakuen is een van
de grootste en meest
prestigieuze
muziekopleidingen van
Japan, en de thuisbasis
van een grote
verscheidenheid van
ensembles en orkesten. In
2006 is er een
fanfareorkest opgericht,
en wel door Sotaru
Fukaishi,
eeneuphoniumdocent die
vond dat er meer
mogelijkheden moesten
komen voor optredens met
saxhoorninstrumenten.
Fukaishi had enkele jaren
daarvoor genoten van de
fanfareklank toen hij het
Wereld Muziek Concours in
Kerkrade bezocht.
DeBelgische componist Jan
Van der Roost was van het
begin af aan betrokken
bij dit nieuwe
initiatief, en ook Manu
Mellaerts werd voor een
aantal projecten
aangetrokken. Het hoofd
van de muziekfaculteit,
professor Kazuo Tomioka,
staatgeheel achter het
ensemble en gaf de
opdracht tot het
schrijven van
Ostinati. De
première vond plaats
op 11 juni in de Maeda
Hall in Mizonokuchi
(Kawasaki), waar Senzoku
Gakuen is gevestigd. Het
werk begint met een
indrukwekkendepaukensolo,
gevolgd door koper en
saxofoon. De ritmische
puls blijft constant, en
de aard van de muziek is
vurig en krachtig.
Geleidelijk komt er een
pentatonische melodie
naar voren en wordt de
muziek minder heftig, ze
wordtzachter van
karakter. De
aanvankelijke ostinati in
het slagwerk verschijnen
dan opnieuw, waarna het
eerste deel van het werk
eindigt in dezelfde sfeer
als waarmee het begon.
Het tweede deel is
lieflijk en melodisch.
Het opentmet een lange
passage voor de saxofoons
in een mineurtoonsoort.
Dan klinkt hetzelfde
thema in majeur en daar
wordt op voortgeborduurd:
de muziek ontwikkelt zich
tot een majestueus
orkestraal forte, dat qua
sonoriteit doet
denken
Es mag
überraschen, dass
dieses
Fanfareorchesterwerk
ausgerechnet von einem
japanischen Ensemble in
Auftrag gegeben wurde, da
Fanfareorchester doch
eher in Belgien, den
Niederlanden oder
Luxemburg oder auch in
Frankreich oder Schweiz
zu finden sind. Senzoku
Gakuen ist eine der
größten und
renommiertesten
Musikschulen Japans und
Heimstätte einer
Vielfalt an Ensembles und
Orchestern. Im Jahr 2006
wurde ein
Fanfareorchester
gegründet. Den
Anstoß gab Sotaru
Fukaishi, ein
Euphoniumlehrer, der den
Instrumenten der
Saxhorn-Familie mehr
Spielmöglichkeiten
bieten wollte. Fukaishi
hatte sich einige Jahre
zuvor bei der
Weltmeisterschaft in
Kerkrade (Holland) in den
Klang
vonFanfareorchestern
verliebt. Jan Van der
Roost war von Beginn an
in die Entwicklung dieser
Idee involviert und,
einige Projekte
betreffend, ebenso Manu
Mellaerts. Der Dekan des
Musik-Colleges, Professor
Kazuo Tomioka, steht voll
und ganz hinter dem
Ensemble und gab
Ostinati in
Auftrag. Die Premiere
fand am 11. Juni 2011 in
der Maeda Hall in
Mizonokuchi statt, dem
Heimatort der Schule
Senzoku Gakuen. Das
Stück beginnt mit
einem eindrucksvollen
Paukensolo, bevor
Blechbläser und
Saxophon einsetzen. Der
rhythmische Puls bleibt
konstant unter einer
feurigen,
nachdrücklichen Musik.
Eine pentatonische
Melodie bildet sich nach
und nach heraus,
während die Musik an
Heftigkeit verliert und
sanfter wird. Die
anfänglichen Ostinati
im Schlagwerk kehren
zurück und so endet
der erste Satz des Werkes
in einer der Eröffnung
ähnlichen Stimmung.
Der zweite Satz ist
lieblich und melodiös.
Er beginnt mit einem
langen Abschnitt für
die Saxophone in Moll.
Dann erscheint das
gleiche Thema in Dur und
durchläuft eine
Entwicklung; die Musik
baut sich zu einem
majestätischen
orchestralen Forte auf,
das in seiner
Klangfülle an eine
Orgel erinnert. Dann
kehrt das Thema in seiner
ursprünglichen
Moll-Tonart und in
veränderter
Instrumentierung
zurück, um den Satz
ruhig und friedvoll in
einem e-Moll-Akkord enden
zu lassen.
Il
pourrait paraître
surprenant qu’un
ensemble japonais puisse
commander une pièce
pour orchestre de
fanfare, puisque
l’on rencontre
surtout ce type de
formation en Belgique,
aux Pays-Bas et au
Luxembourg, ainsi
qu’en France et en
Suisse. Senzoku Gakuen,
l’une des plus
grandes et plus
prestigieuses
académies de musique
du Japon, compte une
grande variété
d’ensembles et
d’orchestres. En
2006 s’y est
ajouté un orchestre de
fanfare fondé par
Sotaru Fukaishi, un
professeur
d’euphonium qui
pensait qu’il
était nécessaire
d’offrir de plus
larges possibilités
aux cuivres de la
région. Depuis
qu’il avait
assisté au World Music
Contest de Kerkrade
(Pays-Bas), plusieurs
années
auparavant,Fukaishi se
prit de passion pour le
son chaud et
généreux de
l’orchestre de
fanfare, une formation
atypique au Japon. Jan
Van der Roost a
favorablement
adhéré cette
nouvelle initiative,
tandis que Manu Mellaerts
collabora avec les deux
hommes afin de
concrétiser certains
projets. Le professeur
Kazuo Tomioka, doyen du
collège de musique,
soutint vigoureusement
l’orchestre et
commanda Ostinati.
La création de
l’oeuvre fut
donnée le 11 juin 2011
au Maeda Hall de
Mizonokuchi (Kawasaki),
où se trouve Senzoku
Gakuen. La pièce
débute avec un
impressionnant solo de
timbales précédant
l’entrée des
cuivres et des
saxophones. La pulsion
rythmique est constante,
la musique est
énergique et de
caractère affirmé.
Une mélodie
pentatonique émerge
graduellement, alors que
la trame musicale diminue
d’intensité et
s’adoucit.
L’ostinato la
percussion revient
fréquemment et la
première partie de
l’oeuvre se
termine dans un climat
semblable celui du
début. Le deuxième
mouvement, doux et
romancé, débute
avec un long passage en
mode mineur joué par
les saxophones. Le
même thème
apparaît alors en mode
majeur et se développe
peu peu ; la musique
s’intensifie pour
arriver un majestueux et
orchestral forte dont les
sonorités rappellent
celles d’un orgue
d’église. Puis
le thème revient sa
tonalité mineure
d’origine avec un
changement
d’instrumentation
qui mène. $478.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Ostinati Fanfare [Conducteur] - Intermédiaire/avancé De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 6 SKU: BT.DHP-1115084-120 Composed by Jan Van der Ro...(+)
Fanfare Band - Grade 6
SKU:
BT.DHP-1115084-120
Composed by Jan Van der
Roost. Concert and
Contest Collection CBHA.
Score Only. Composed
2012. 99 pages. De Haske
Publications #DHP
1115084-120. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1115084-120).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. It may be
surprising to see a
fanfare piece
commissioned by a
Japanese ensemble, since
fanfare orchestras are
typically found in
Belgium, Holland and
Luxembourg, and also
France and Switzerland.
Senzoku Gakuen is one of
the largest and
mostprestigious music
universities in Japan,
and home to a wide
variety of ensembles and
orchestras. Since 2006
they have had a fanfare
orchestra, which was
started by Sotaru
Fukaishi, a euphonium
teacher who felt further
performance opportunity
wasneeded for saxhorn
instruments. Fukaishi had
loved the sound of
fanfare orchestras ever
since visiting the World
Music Contest in Kerkrade
(Holland) several years
earlier. Jan Van der
Roost was involved with
this new initiative from
the beginning,and they
were also joined by Manu
Mellaerts for certain
projects. The Dean of the
music department,
Professor Kazuo Tomioka,
fully supports the
ensemble and commissioned
Ostinati. The
première took place on
June 11th at Maeda Hall
inMizonokuchi (Kawasaki)
where Senzoku Gakuen is
based. The piece opens
with an impressive
timpani solo, followed by
brass and saxophone. The
rhythmical pulse remains
constant and the music is
fiery and assertive in
character. A pentatonic
melodygradually emerges
and the music loses its
vehemency and softens.
The initial percussion
ostinati subsequently
recurs and the first
section of the piece
concludes in a similar
mood to the opening. The
second movement is sweet
and melodic, opening
witha long passage for
the saxophone family in a
minor key. The same theme
then appears in the major
and is developed upon;
the music builds to a
majestic orchestral
forte, reminiscent of a
pipe organ in its
sonority. The theme
returns in the
originalminor key with a
change in instrumentation
leading the movement to a
quiet and peaceful end on
a soft E minor chord. The
finale starts with
percussion: a four-bar
pattern is repeated
several times over which
the movement’s
melodic themes
areintroduced. These
melodic elements are
varied and used in
different versions and
the ostinato idea, which
characterizes the entire
piece, is highlighted.
The theme travels through
the orchestra, appearing
on various instruments
and in variousregisters.
It captures the
listener’s
attention and displays
the full range of sound
and colour within the
fanfare
orchestra.
Het is
misschien verrassend dat
dit fanfarewerk is
geschreven in opdracht
van een Japans ensemble,
aangezien fanfareorkesten
vooral te vinden zijn in
België, Nederland en
Luxemburg, en ook wel in
Frankrijk en Zwitserland.
SenzokuGakuen is een van
de grootste en meest
prestigieuze
muziekopleidingen van
Japan, en de thuisbasis
van een grote
verscheidenheid van
ensembles en orkesten. In
2006 is er een
fanfareorkest opgericht,
en wel door Sotaru
Fukaishi,
eeneuphoniumdocent die
vond dat er meer
mogelijkheden moesten
komen voor optredens met
saxhoorninstrumenten.
Fukaishi had enkele jaren
daarvoor genoten van de
fanfareklank toen hij het
Wereld Muziek Concours in
Kerkrade bezocht.
DeBelgische componist Jan
Van der Roost was van het
begin af aan betrokken
bij dit nieuwe
initiatief, en ook Manu
Mellaerts werd voor een
aantal projecten
aangetrokken. Het hoofd
van de muziekfaculteit,
professor Kazuo Tomioka,
staatgeheel achter het
ensemble en gaf de
opdracht tot het
schrijven van
Ostinati. De
première vond plaats
op 11 juni in de Maeda
Hall in Mizonokuchi
(Kawasaki), waar Senzoku
Gakuen is gevestigd. Het
werk begint met een
indrukwekkendepaukensolo,
gevolgd door koper en
saxofoon. De ritmische
puls blijft constant, en
de aard van de muziek is
vurig en krachtig.
Geleidelijk komt er een
pentatonische melodie
naar voren en wordt de
muziek minder heftig, ze
wordtzachter van
karakter. De
aanvankelijke ostinati in
het slagwerk verschijnen
dan opnieuw, waarna het
eerste deel van het werk
eindigt in dezelfde sfeer
als waarmee het begon.
Het tweede deel is
lieflijk en melodisch.
Het opentmet een lange
passage voor de saxofoons
in een mineurtoonsoort.
Dan klinkt hetzelfde
thema in majeur en daar
wordt op voortgeborduurd:
de muziek ontwikkelt zich
tot een majestueus
orkestraal forte, dat qua
sonoriteit doet
denken
Es mag
überraschen, dass
dieses
Fanfareorchesterwerk
ausgerechnet von einem
japanischen Ensemble in
Auftrag gegeben wurde, da
Fanfareorchester doch
eher in Belgien, den
Niederlanden oder
Luxemburg oder auch in
Frankreich oder Schweiz
zu finden sind. Senzoku
Gakuen ist eine der
größten und
renommiertesten
Musikschulen Japans und
Heimstätte einer
Vielfalt an Ensembles und
Orchestern. Im Jahr 2006
wurde ein
Fanfareorchester
gegründet. Den
Anstoß gab Sotaru
Fukaishi, ein
Euphoniumlehrer, der den
Instrumenten der
Saxhorn-Familie mehr
Spielmöglichkeiten
bieten wollte. Fukaishi
hatte sich einige Jahre
zuvor bei der
Weltmeisterschaft in
Kerkrade (Holland) in den
Klang
vonFanfareorchestern
verliebt. Jan Van der
Roost war von Beginn an
in die Entwicklung dieser
Idee involviert und,
einige Projekte
betreffend, ebenso Manu
Mellaerts. Der Dekan des
Musik-Colleges, Professor
Kazuo Tomioka, steht voll
und ganz hinter dem
Ensemble und gab
Ostinati in
Auftrag. Die Premiere
fand am 11. Juni 2011 in
der Maeda Hall in
Mizonokuchi statt, dem
Heimatort der Schule
Senzoku Gakuen. Das
Stück beginnt mit
einem eindrucksvollen
Paukensolo, bevor
Blechbläser und
Saxophon einsetzen. Der
rhythmische Puls bleibt
konstant unter einer
feurigen,
nachdrücklichen Musik.
Eine pentatonische
Melodie bildet sich nach
und nach heraus,
während die Musik an
Heftigkeit verliert und
sanfter wird. Die
anfänglichen Ostinati
im Schlagwerk kehren
zurück und so endet
der erste Satz des Werkes
in einer der Eröffnung
ähnlichen Stimmung.
Der zweite Satz ist
lieblich und melodiös.
Er beginnt mit einem
langen Abschnitt für
die Saxophone in Moll.
Dann erscheint das
gleiche Thema in Dur und
durchläuft eine
Entwicklung; die Musik
baut sich zu einem
majestätischen
orchestralen Forte auf,
das in seiner
Klangfülle an eine
Orgel erinnert. Dann
kehrt das Thema in seiner
ursprünglichen
Moll-Tonart und in
veränderter
Instrumentierung
zurück, um den Satz
ruhig und friedvoll in
einem e-Moll-Akkord enden
zu lassen.
Il
pourrait paraître
surprenant qu’un
ensemble japonais puisse
commander une pièce
pour orchestre de
fanfare, puisque
l’on rencontre
surtout ce type de
formation en Belgique,
aux Pays-Bas et au
Luxembourg, ainsi
qu’en France et en
Suisse. Senzoku Gakuen,
l’une des plus
grandes et plus
prestigieuses
académies de musique
du Japon, compte une
grande variété
d’ensembles et
d’orchestres. En
2006 s’y est
ajouté un orchestre de
fanfare fondé par
Sotaru Fukaishi, un
professeur
d’euphonium qui
pensait qu’il
était nécessaire
d’offrir de plus
larges possibilités
aux cuivres de la
région. Depuis
qu’il avait
assisté au World Music
Contest de Kerkrade
(Pays-Bas), plusieurs
années
auparavant,Fukaishi se
prit de passion pour le
son chaud et
généreux de
l’orchestre de
fanfare, une formation
atypique au Japon. Jan
Van der Roost a
favorablement
adhéré cette
nouvelle initiative,
tandis que Manu Mellaerts
collabora avec les deux
hommes afin de
concrétiser certains
projets. Le professeur
Kazuo Tomioka, doyen du
collège de musique,
soutint vigoureusement
l’orchestre et
commanda Ostinati.
La création de
l’oeuvre fut
donnée le 11 juin 2011
au Maeda Hall de
Mizonokuchi (Kawasaki),
où se trouve Senzoku
Gakuen. La pièce
débute avec un
impressionnant solo de
timbales précédant
l’entrée des
cuivres et des
saxophones. La pulsion
rythmique est constante,
la musique est
énergique et de
caractère affirmé.
Une mélodie
pentatonique émerge
graduellement, alors que
la trame musicale diminue
d’intensité et
s’adoucit.
L’ostinato la
percussion revient
fréquemment et la
première partie de
l’oeuvre se
termine dans un climat
semblable celui du
début. Le deuxième
mouvement, doux et
romancé, débute
avec un long passage en
mode mineur joué par
les saxophones. Le
même thème
apparaît alors en mode
majeur et se développe
peu peu ; la musique
s’intensifie pour
arriver un majestueux et
orchestral forte dont les
sonorités rappellent
celles d’un orgue
d’église. Puis
le thème revient sa
tonalité mineure
d’origine avec un
changement
d’instrumentation
qui mène. $115.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Roll of Honour Fanfare [Conducteur] - Facile De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 3 SKU: BT.DHP-1125214-120 Composed by Jacob De Haan....(+)
Fanfare Band - Grade 3
SKU:
BT.DHP-1125214-120
Composed by Jacob De
Haan. Concert and Contest
Collection Brass Band en
Fanfare. Score Only.
Composed 2012. 40 pages.
De Haske Publications
#DHP 1125214-120.
Published by De Haske
Publications
(BT.DHP-1125214-120).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. On a war
memorial in the Dutch
village of Wons is
engraved a list of names
to honour the fallen in
World War II. This is the
basis for the name of
this piece. However, this
composition was written
for everyone who has made
Wons what it is today: a
pretty place near to Lake
IJssel with a
comfortable way of life.
The piece begins with a
celebratory introduction
in which the village is
presented to the
listener. There follows a
delightful rhythmic and
high-tempo theme that
reflects the happiness,
innocence and carefree
atmosphere before the
war. Now we hear a moody,
fragmented theme
depicting soldiers
shooting. This is brought
to a close with dissonant
clusters of
sound,intoning the
dreadful tragedy of the
war. The ensuing quiet
gives way to a calm
middle section in a minor
key that portrays both
frustration and
consolation. The fast
tempo of the beginning
returns, this time in the
form of a victory march.
We hear freedom being
celebrated. We hear the
previous happy, innocent
and carefree themes, too.
There follows a festive,
martial theme, a tribute
to the village, before
the piece closes with
sounds of celebration.
Op de gedenksteen
in het Friese dorp Wons
staat een erelijst (roll
of honour) gegraveerd ter
nagedachtenis aan de
gevallenen van de Tweede
Wereldoorlog. De titel
van dit werk verwijst
naar deze lijst. Deze
compositie is echter
tevens geschreven voor
alle mensen die Wons
hebben gemaakt tot wat
het nu is: een prachtig
dorpje vlak bij het
IJsselmeer waar het
prettig toeven is. De
compositie begint met een
statige inleiding, waarin
het dorp zich presenteert
aan de luisteraar. Dan
klinkt een aansprekend
ritmisch thema in een
snel tempo dat de
vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid van voor de
oorlog uitstraalt. Dit
gaat over in een melodie
in mineur, die het
naderendeoorlogsgevaar
aankondigt. Dan is er een
grillig thema met stops
waarin het schieten van
de soldaten te horen is.
Dit eindigt in enkele
dissonante clusters die
het tragische dieptepunt
van de oorlog
accentueren. De
daaropvolgende stilte
lost op in een gedragen
middendeel in mineur
waaruit enerzijds
verdriet en anderzijds
troost spreekt. Dan komt
het snelle tempo van het
begin weer terug, ditmaal
in de vorm van een
vreugdemars. De vrijheid
wordt gevierd. Ook het
thema van de vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid is weer te
horen. Er volgt nu een
statig martiaal thema,
een eerbetoon aan het
dorp, waarna het werk
wordt afgesloten met
feestelijke klanken.
Auf einem
Gedenkstein im
niederländischen Dorf
Wons ist eine Namensliste
zu Ehren der Gefallenen
im Zweiten Weltkrieg
eingraviert. Auf diese
bezieht sich der Titel
des Werkes, der
wörtlich übersetzt
‘Ehrenliste’
bedeutet. Diese
Komposition wurde jedoch
für alle Menschen
geschrieben, die Wons zu
dem gemacht haben, was es
heute ist: ein schöner
Ort nahe des
IJsselmeeres, in dem es
sich gut leben lässt.
Das Werk beginnt mit
einer feierlichen
Einleitung, in welcher
sich das Dorf dem
Zuhörer
präsentiert. Dann
erklingt ein reizvolles
rhythmisches und
temporeiches Thema, das
die Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit vor dem
Krieg ausstrahlt. Dieses
geht in eine
Moll-Melodieüber,
welche von der nahenden
Kriegsgefahr kündet.
Dann erklingt ein
launenhaftes Thema mit
Unterbrechungen, in dem
das Schießen der
Soldaten zu hören ist.
Dieses endet in einigen
dissonanten Clustern, die
den tragischen Tiefpunkt
des Krieges betonen. Die
darauffolgende Stille
löst sich in einen
ruhigen Mittelteil in
Moll auf, aus dem
einerseits Verdruss und
andererseits Trost
spricht. Dann kehrt das
schnelle Tempo des
Anfangs zurück, dieses
Mal in der Form eines
Freudenmarsches. Die
Freiheit wird gefeiert.
Auch das Thema der
Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit ist wieder
zu hören. Nun folgt
ein feierliches,
martialisches Thema, eine
Ehrerbietung an das Dorf,
bevor das Werk mit
festlichen Klängen
endet.
Sur le
monument aux morts du
village néerlandais de
Wons est gravée une
liste de noms en hommage
aux soldats tombés
lors de la Seconde Guerre
mondiale. Ce monument a
inspiré le titre de
cette composition. Mais
celle-ci a aussi
été écrite pour
toutes les personnes qui
ont donné Wons son
caractère
d’aujourd’h
ui : un joli village
proche du lac
d’IJssel où il
fait bon vivre. La
pièce débute par
une introduction festive
qui présente le
village
l’auditeur.
S’ensuit un
thème allègre et
délicieusement
rythmique qui reflète
l’ambiance
joyeuse, na ve et
optimiste de
l’avant-guerre.
Puis nous entendons un
motif sombre et
fragmenté,
représentant les
fusillades ciblant les
soldats. Cettepartie se
termine par un faisceau
de sons dissonants
traduisant le
caractère tragique de
la guerre. Le calme
revient avec un passage
tranquille en mineur qui
évoque la fois la
frustration et
l’apaisement. Le
tempo du début est
repris, cette fois sous
la forme d’une
marche victorieuse. Puis
résonnent les accents
premiers de gaieté,
d’innocence et
d’insouciance,
invoquant la
célébration de la
liberté. Un thème
martial et festif en
hommage au village nous
mène un pétillant
finale. $42.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Roll of Honour Fanfare [Conducteur et Parties séparées] - Facile De Haske Publications
Fanfare Band - Grade 3 SKU: BT.DHP-1125214-020 Composed by Jacob De Haan....(+)
Fanfare Band - Grade 3
SKU:
BT.DHP-1125214-020
Composed by Jacob De
Haan. Concert and Contest
Collection Brass Band en
Fanfare. Set (Score &
Parts). Composed 2012. De
Haske Publications #DHP
1125214-020. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1125214-020).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. On a war
memorial in the Dutch
village of Wons is
engraved a list of names
to honour the fallen in
World War II. This is the
basis for the name of
this piece. However, this
composition was written
for everyone who has made
Wons what it is today: a
pretty place near to Lake
IJssel with a
comfortable way of life.
The piece begins with a
celebratory introduction
in which the village is
presented to the
listener. There follows a
delightful rhythmic and
high-tempo theme that
reflects the happiness,
innocence and carefree
atmosphere before the
war. Now we hear a moody,
fragmented theme
depicting soldiers
shooting. This is brought
to a close with dissonant
clusters of
sound,intoning the
dreadful tragedy of the
war. The ensuing quiet
gives way to a calm
middle section in a minor
key that portrays both
frustration and
consolation. The fast
tempo of the beginning
returns, this time in the
form of a victory march.
We hear freedom being
celebrated. We hear the
previous happy, innocent
and carefree themes, too.
There follows a festive,
martial theme, a tribute
to the village, before
the piece closes with
sounds of celebration.
Op de gedenksteen
in het Friese dorp Wons
staat een erelijst (roll
of honour) gegraveerd ter
nagedachtenis aan de
gevallenen van de Tweede
Wereldoorlog. De titel
van dit werk verwijst
naar deze lijst. Deze
compositie is echter
tevens geschreven voor
alle mensen die Wons
hebben gemaakt tot wat
het nu is: een prachtig
dorpje vlak bij het
IJsselmeer waar het
prettig toeven is. De
compositie begint met een
statige inleiding, waarin
het dorp zich presenteert
aan de luisteraar. Dan
klinkt een aansprekend
ritmisch thema in een
snel tempo dat de
vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid van voor de
oorlog uitstraalt. Dit
gaat over in een melodie
in mineur, die het
naderendeoorlogsgevaar
aankondigt. Dan is er een
grillig thema met stops
waarin het schieten van
de soldaten te horen is.
Dit eindigt in enkele
dissonante clusters die
het tragische dieptepunt
van de oorlog
accentueren. De
daaropvolgende stilte
lost op in een gedragen
middendeel in mineur
waaruit enerzijds
verdriet en anderzijds
troost spreekt. Dan komt
het snelle tempo van het
begin weer terug, ditmaal
in de vorm van een
vreugdemars. De vrijheid
wordt gevierd. Ook het
thema van de vrolijkheid,
onbevangenheid en
onbezorgdheid is weer te
horen. Er volgt nu een
statig martiaal thema,
een eerbetoon aan het
dorp, waarna het werk
wordt afgesloten met
feestelijke klanken.
Auf einem
Gedenkstein im
niederländischen Dorf
Wons ist eine Namensliste
zu Ehren der Gefallenen
im Zweiten Weltkrieg
eingraviert. Auf diese
bezieht sich der Titel
des Werkes, der
wörtlich übersetzt
‘Ehrenliste’
bedeutet. Diese
Komposition wurde jedoch
für alle Menschen
geschrieben, die Wons zu
dem gemacht haben, was es
heute ist: ein schöner
Ort nahe des
IJsselmeeres, in dem es
sich gut leben lässt.
Das Werk beginnt mit
einer feierlichen
Einleitung, in welcher
sich das Dorf dem
Zuhörer
präsentiert. Dann
erklingt ein reizvolles
rhythmisches und
temporeiches Thema, das
die Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit vor dem
Krieg ausstrahlt. Dieses
geht in eine
Moll-Melodieüber,
welche von der nahenden
Kriegsgefahr kündet.
Dann erklingt ein
launenhaftes Thema mit
Unterbrechungen, in dem
das Schießen der
Soldaten zu hören ist.
Dieses endet in einigen
dissonanten Clustern, die
den tragischen Tiefpunkt
des Krieges betonen. Die
darauffolgende Stille
löst sich in einen
ruhigen Mittelteil in
Moll auf, aus dem
einerseits Verdruss und
andererseits Trost
spricht. Dann kehrt das
schnelle Tempo des
Anfangs zurück, dieses
Mal in der Form eines
Freudenmarsches. Die
Freiheit wird gefeiert.
Auch das Thema der
Fröhlichkeit,
Unbefangenheit und
Sorglosigkeit ist wieder
zu hören. Nun folgt
ein feierliches,
martialisches Thema, eine
Ehrerbietung an das Dorf,
bevor das Werk mit
festlichen Klängen
endet.
Sur le
monument aux morts du
village néerlandais de
Wons est gravée une
liste de noms en hommage
aux soldats tombés
lors de la Seconde Guerre
mondiale. Ce monument a
inspiré le titre de
cette composition. Mais
celle-ci a aussi
été écrite pour
toutes les personnes qui
ont donné Wons son
caractère
d’aujourd’h
ui : un joli village
proche du lac
d’IJssel où il
fait bon vivre. La
pièce débute par
une introduction festive
qui présente le
village
l’auditeur.
S’ensuit un
thème allègre et
délicieusement
rythmique qui reflète
l’ambiance
joyeuse, na ve et
optimiste de
l’avant-guerre.
Puis nous entendons un
motif sombre et
fragmenté,
représentant les
fusillades ciblant les
soldats. Cettepartie se
termine par un faisceau
de sons dissonants
traduisant le
caractère tragique de
la guerre. Le calme
revient avec un passage
tranquille en mineur qui
évoque la fois la
frustration et
l’apaisement. Le
tempo du début est
repris, cette fois sous
la forme d’une
marche victorieuse. Puis
résonnent les accents
premiers de gaieté,
d’innocence et
d’insouciance,
invoquant la
célébration de la
liberté. Un thème
martial et festif en
hommage au village nous
mène un pétillant
finale. $181.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Sonata No. 6 "Kharkiv", Op. 48 Guitare Guitare classique [Conducteur] - Avancé Productions OZ
Guitar solo - Advanced SKU: DZ.DZ-4244 Composed by Konstantin Bliokh. Sco...(+)
Guitar solo - Advanced
SKU: DZ.DZ-4244
Composed by Konstantin
Bliokh. Score. Les
Productions d'OZ #DZ
4244. Published by Les
Productions d'OZ
(DZ.DZ-4244). ISBN
9782898521614. La
Sonate n° 6 Kharkiv
pour guitare solo a
été composée en
2021, Ã la fin du
confinement lié au
COVID-19. Ã? ce
moment-là , ma famille
et moi étions
restés dans notre
ville natale de Kharkiv
(également connue sous
le nom de Kharkov), en
Ukraine, pendant près
de deux ans. Nous
considérions cette
période de pandémie
comme un désastre,
mais nous avons
réalisé plus tard
que c'était en fait un
moment plutôt heureux,
car la guerre est
arrivée dans notre
pays quelques mois plus
tard. Depuis 2022, une
fraction considérable
des 1,5 million de
citoyens de Kharkiv ont
quitté leur foyer,
ceux qui sont restés
vivent sous des attaques
incessantes de missiles,
et beaucoup ont été
tués. Je voudrais
dédier cette Sonate
à la ville
frontalière de Kharkiv
et, surtout, Ã ses
citoyens souffrant de la
guerre.
Pourtant,
la musique de la Sonate
n'a aucun programme
spécifique. Ici, je
donnerai un bref
aperçu de ses
principaux éléments
de composition pour
faciliter les
interprétations
futures.
Les
premier et quatrième
mouvements de cette
Sonate sont basés sur
l'interaction entre le
principe
dodécaphonique et le
centre tonal de sol
majeur, naturel pour la
guitare. En particulier,
le premier mouvement est
basé sur l'interaction
de la triade de sol
majeur Solâ??Siâ??Ré
des cordes de guitare
à vide 2â??3â??4, le
motif ascendant 1
impliquant les notes
Miâ??Fa#â??Laâ??Do#
(Ã l'origine sur la
première corde), et le
motif descendant 2
utilisant les notes
Miâ??Doâ??Sibâ??La
(Ã l'origine sur la
corde de basse 6). Ces
éléments se
complètent presque
pour former douze tons
(Ã l'exception du Fa
manquant), et les motifs
alternent avec des
fragments ostinato où
chaque note de la triade
de sol majeur est
déplacée pas Ã
pas d'un demi-ton vers le
haut ou vers le
bas.
Le
deuxième mouvement est
un Scherzo impliquant de
nombreux demi-tons dans
des accords accentués
et des passages rapides,
ainsi qu'un mouvement
mélodique chromatique
dans la voix de basse. Il
est presque atonal dans
certains fragments, mais
a un centre tonal global
de la mineur.
Le
troisième mouvement
est un Adagio
méditatif basé sur
un thème composé
dans l'échelle
hexatonique
Réâ??Miâ??Faâ??Sol#
â??Laâ??Si et des
accords ostinato
impliquant les cordes de
basse à vide
Miâ??Laâ??Ré et le
demi-ton
Siâ??Do.
Enfin,
le quatrième mouvement
est basé sur le
thème
dodécaphonique complet
composé de deux
phrases comprenant les
motifs 1 et 2 du premier
mouvement :
Solâ??Faâ??Sibâ??Labâ
??Doâ??Mibâ??Ré et
Miâ??Siâ??Do#â??Laâ??
Fa#. Ce thème est
présenté dans ses
formes prime et
rétrograde. Il y a des
dialogues entre la
première corde, les
basses et les cordes
médianes à vide,
similaires au premier
mouvement. Ã? son
apogée, le thème
dodécaphonique est
interprété en
utilisant le mouvement
parallèle de l'accord
de sol majeur standard de
la guitare avec les
cordes médianes Ã
vide sur douze
positions.
La
Sonate a été
créée en
première et
enregistrée (CD Naxos
No. 8.574630) par le
célèbre guitariste
ukrainien Marko Topchii,
qui a également
vécu et étudié
à Kharkiv. Je lui suis
extrêmement
reconnaissant pour
l'interprétation
brillante de cette
pièce.
Je suis
très redevable envers
Productions d'Oz d'avoir
conservé mes notations
originales là où
celles-ci ne
correspondent pas au
style de
l'éditeur.
Sona
ta No. 6 Kharkiv for
guitar solo was composed
in 2021, in the end of
the COVID-19 lockdown. At
that time my family and I
were staying in our home
city of Kharkiv (also
known as Kharkov),
Ukraine for almost two
years. We considered that
pandemic period as a
disaster, but later have
realized that it actually
was a rather happy time,
because a war came to our
homeland just a few
months later. Since 2022
a considerable fraction
of the 1.5 millions of
Kharkiv citizens have
left their homes, those
who stayed have been
living under ceaseless
missile attacks, and many
have been killed. I would
like to dedicate this
Sonata to the frontier
city of Kharkiv and, most
of all, to its citizens
suffering from the
war. Yet, the music of
the Sonata does not have
any specific program.
Here I will give a brief
overview of its main
composition elements to
facilitate future
interpretations. The
first and fourth
movements of this Sonata
are based on the
interplay between the
twelve-tone principle and
the G-major tonal center,
natural for the guitar.
Namely, the first
movement is based on the
interaction of the
G-major triad Gâ??Bâ??D
of the open guitar
strings 2â??3â??4,
ascending motif 1
involving the notes
Eâ??F#â??Aâ??C#
(originally on the first
string), and descending
motif 2 using the notes
E-â??Câ??Bbâ??A-
(originally, on the bass
string 6). These elements
supplement each other to
almost make up twelve
tones (apart from the
missing F), and the
motifs alternate with
ostinato fragments where
each note in the G major
triad is step-by-step
moved by a semitone up or
down. The second
movement is a Scherzo
involving numerous
semitones in accented
chords and fast passages,
as well as chromatic
melodic motion in the
bass voice. It is almost
atonal in some fragments,
but has an overall tonal
center of A-minor. The
third movement is a
meditative Adagio based
on a theme composed
within hexatonic scale
Dâ??Eâ??Fâ??G#â??Aâ?
?B and ostinato chords
involving open bass
strings Eâ??Aâ??D and
semitone
Bâ??C. Finally, the
fourth movement is based
on the complete
twelve-tone theme
consisting of two phrases
including motifs 1 and 2
from the first movement:
Gâ??Fâ??Bbâ??Abâ??Câ
??Ebâ??D and
Eâ??Bâ??C#â??Aâ??F#.
This theme is presented
in its prime and
retrograde forms. There
are dialogues between the
first string, basses and
open middle strings,
similar to the first
movement. In the
culmination, the
twelve-tone theme is
performed using the
parallel motion of the
standard guitar G-major
chord with open middle
strings across twelve
positions. The Sonata
was premiered and
recorded (CD Naxos No.
8.574630) by the
prominent Ukrainian
guitarist Marko Topchii
who has also lived and
studied in Kharkiv. I am
extremely grateful to him
for the brilliant
performance of this
piece. I am greatly
indebted to Productions
dâ??Oz for keeping my
original notations in
places where these do not
conform to the
publisherâ??s style. $9.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Concerto In C For Piano And Symphonic Wind Orch. Orchestre d'harmonie [Conducteur] Beriato Music
Concert Band/Harmonie and Piano SKU: BT.BMP8095417 Composed by Leroy Ande...(+)
Concert Band/Harmonie and
Piano SKU:
BT.BMP8095417
Composed by Leroy
Anderson. Arranged by
Jörg Murschinski.
Score Only. Composed
2008. Beriato Music
#BMP8095417. Published by
Beriato Music
(BT.BMP8095417).
A lot is known
about the American
composer Leroy Anderson.
This son of Swedish
immigrants played the
piano, organ, accordion,
trombone, tuba and double
bass. He spoke several
languages fluently and
graduated from Harvard
with first-class
honours.While on military
service, the army also
commissioned him to write
a manual on Icelandic
grammar.He already
started writing musical
arrangements as a
student, and from his
30th year arranged and
composed for the Boston
Pops Orchestra. Such
melodiesas Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
and Bugler�s
Holiday made him world
famous. His best-known
work, Blue Tango, reached
number one in the US
charts in 1952, and it
sold more than a million
copies. In 1975, a year
after hisdeath, he was
given a star at the Walk
of Fame in Hollywood.Most
of his works last no
longer than three
minutes, about the
maximum length of a
single at that time. One
work that lasts longer is
his 1953 Piano Concerto
in C for piano and
orchestra.The first
performance was in
Chicago, conducted by the
composer and with Eugene
List at the piano.
However, after three
performances he was no
longer happy with the
work and withdrew it. He
always intended to revise
it, but never got round
to it. Itwas only in 1989
that the Anderson family
decided to republish the
work.This three-part
composition is on the one
hand characterised by a
careless elegance, but on
the other one can hear
the influence of
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, and
evenBeethoven and Mozart,
as well as the Viennese
classics.Anderson used
the sonata form for the
first movement. It ends
with a cadenza that
carries us on into the
second part (in e minor).
The third part is a
typically cheerful
American folk dance in2/4
time, a so-called Hoe
Down, with a lilting,
lyrical passage as its
middle section. At the
end comes a solo passage
followed by a rapid
close.In this piano
concerto, Anderson
combines a rigidly
classical form of
composition with simple
andappealing themes and
elements from light
music. So this work is a
perfect synthesis of
light music and what is
called serious music, in
the same way as
Gershwin�s
Rhapsody in Blue. A work
that can be played
equally well in a
concerthall, at an
open-air concert or even
a pop
concert.
Over de
Amerikaanse componist
Leroy Anderson is veel
bekend. Deze zoon van
Zweedse immigranten
speelde piano, orgel,
accordeon, trombone, tuba
en contrabas. Hij sprak
vloeiend verschillende
talen en studeerde met
grote onderscheidingaf
aan Harvard en schreef
tijdens zijn legerdienst
in opdracht van het leger
een handboek grammatica
Ijslands.Al in zijn
studententijd begon hij
met het maken van
arrangementen, en vanaf
zijn 30ste arrangeerde en
componeerde hijvoor het
Boston Pops Orchestra.
Melodieën zoals
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride en Bugler's
Holiday maakte hem
wereldberoemd. Zijn
bekendste werk Blue Tango
stond in 1952 op nummer
één in de VS
Charts, ener werden meer
dan een miljoen
exemplaren van verkocht.
Een jaar na zijn dood in
1975 kreeg hij een ster
op de Walk of Fame in
Hollywood.Zijn meeste
werken duren niet langer
dan drie minuten,
ongeveer de maximumduur
van een singletoen. Een
werk dat wel langer
duurt, is het
pianoconcerto in C voor
piano en orkest uit 1953.
Het werd in Chicago
gecreëerd onder zijn
leiding met Eugene List
aan de piano. Na drie
uitvoeringen echter, was
hij niet meer
tevredenover zijn werk en
trok dit terug. Hij had
zijn leven lang de
intentie het te herwerken
doch kwam er niet meer
toe. Pas in 1989 besliste
de Anderson Familie zijn
pianoconcerto toch
opnieuw uit te geven.Dit
driedelige werk
wordtenerzijds getypeerd
door een zorgeloze
elegantie, maar
anderzijds zijn invloeden
van Rachmaninoff,
Copland, Gerschwin en
zelfs Beethoven en Mozart
alsook de Weense
klassiekers te horen.Voor
de eerste beweging, past
Anderson de
sonatevormtoe. Op het
einde volgt een cadenza
die ons in het tweede
deel (in mi klein) voert.
Het derde deel is een
typische Amerikaanse,
vrolijke volksdans in
2/4, een zogenaamde Hoe
Down met als
middengedeelte een
zangerige,
lyrische
Ãœber
den amerikanischen
Komponisten Leroy
Anderson lässt sich
vieles berichten: Der
Sohn schwedischer
Immigranten spielte
Klavier, Orgel,
Akkordeon, Posaune, Tuba
und Kontrabass, sprach
neun Sprachen
fließend, absolvierte
mit
einemMagna-cum-laude-Absc
hluss die Harvard
Universität und
verfasste während
seiner Militärzeit im
Zweiten Weltkrieg für
die amerikanische Armee
eine Grammatik des
Isländischen. Schon
während seiner
Studentenzeit begann er
zu arrangieren, ab Mitte
der30er Jahre des letzten
Jahrhunderts arrangierte
und komponierte er für
das Boston Pops
Orchestra. Aus seiner
Feder stammen so bekannte
Werke der leichten Muse
wie Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
oder Bugler�s
Holiday. Sein
wohlbekanntestes
Stück, Blue Tango,
wurde als erste
Instrumentalkomposition
über eine Million Mal
verkauft und belegte im
Jahr 1952 Platz 1 der
US-Charts. Für seine
Verdienste um die
Schallplattenindustrie
erhielt er ein Jahr nach
seinem Tod einenStern auf
dem Walk of Fame in
Hollywood.Charakteristisc
h für seine Werke ist
die Dauer: die meisten
sind rund drei Minuten
lang � mehr passte
nicht auf den damals
gebräuchlichen
Tonträger, eine
Singleschallplatte. Nur
wenige
seinerKompositionen
sprengen diesen
Zeitrahmen. Dazu
gehört sein Konzert
C-Dur für Klavier und
Orchester. Er komponierte
es 1953, die
Uraufführung fand
unter seiner Leitung und
mit Eugene List am
Klavier im selben Jahr in
Chicago statt. Da
Anderson mit demWerk aber
nicht zufrieden war, zog
er es im Sommer 1954,
nach nur drei
Aufführungen, wieder
ein. Er hatte zeitlebens
die Absicht, es zu
überarbeiten, allein,
es kam nicht mehr dazu.
Erst 1989 entschied sich
die Anderson-Familie
dazu, dasKlavierkonzert
wieder zu
veröffentlichen.Das
dreisätzige Werk zeigt
die Unbeschwertheit und
Eleganz, die Andersons
sämtliche
Kompositionen
auszeichnen. Dennoch
findet man darin auch
Anklänge an
Komponisten wie
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, undeben
Beethoven und Mozart,
sowie die Wiener
Klassiker. Der erste Satz
folgt der
Sonatenhauptsatzform. An
seinem Ende steht eine
Klavierkadenz, die direkt
in den langsamen zweiten
Satz (in e-Moll)
überleitet. Der dritte
Satz schließlich ist
einwaschechter Hoe Down,
ein fröhlicher
amerikanischer Volkstanz
im 2/4-Takt, in dessen
Zentrum aber eine
lyrisch-gesangliche
Passage steht. Eine
weitere Solo-Kadenz
führt das Werk in
einen spritzigen
Schlussabschnitt.In
seinem
Klavierkonzertvereinigt
Anderson einen
klassisch-traditionellen
Form- und
Kompositionsstil mit
Elementen der
Unterhaltungsmusik und
eingängigen Melodien,
die schon immer sein
Markenzeichen waren.
Daher bildet dieses Werk
eine perfekte Synthese
von ernster undleichter
Musik. Es passt �
wie beispielsweise auch
George Gershwins Rhapsody
in Blue �
gleichermaßen in einen
vornehmen Konzertsaal,
wie auch zur
zwanglos-lockeren
Atmosphäre einer
sommerlichen
Open-Air-Veranstaltung
oder
einesPops-Konzertes. <
br>Nous savons beaucoup
de choses sur le
compositeur américain
Leroy Anderson. Ce fils
dimmigrants suédois
jouait du piano, de
lorgue, de laccordéon,
du trombone, du tuba et
de la contrebasse. Il
parlait couramment
plusieurs langues et
était diplômé
avec grande distinction
de Harvard. Pendant son
service militaire, il
écrivit un manuel de
grammaire islandaise
commandé par
larmée.Étudiant,
il avait déj
commencé faire des
arrangements et dès l
ge de 30 ans, il
arrangeait et composait
pour le Boston Pops
Orchestra. Des
mélodies telles que
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride et Buglers
Holiday lui valurent une
renommée mondiale. Son
uvre phare, Blue Tango,
fut numéro un
descharts américains
en 1952 et se vendit plus
dun million dexemplaires.
Un an après sa mort en
1975, il eut droit son
étoile sur le Walk of
Fame Hollywood.La plupart
de ses uvres nexcèdent
pas trois minutes, soit
peu près la durée
maximale dun single
lépoque. Son concerto
en ut pour piano et
orchestre de 1953 est
quant lui plus long. Il
fut créé Chicago
sous sa direction avec
Eugene List au piano.
Après trois
exécutions, Anderson
nétait toutefois plus
satisfait de son travail
et le retira. Toute sa
vie, il eut lintention de
le remanier mais ne le
fit pas. Ce nest quen
1989 que la famille
Anderson décida de
tout de m?me
rééditer son
concerto pour piano.Cette
uvre en trois parties se
caractérise par son
élégance
nonchalante mais aussi
par linfluence de
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin et m?me de
Beethoven et Mozart,
ainsi que des classiques
viennois.Pour le premier
mouvement, Anderson opte
pour une sonate. la fin,
une cadence nous conduit
la deuxième partie (en
mi mineur). La
troisième partie est
une danse populaire
joyeuse et typiquement
américaine en 2/4, une
Hoe Down avec un passage
lyrique et mélodieux
en son milieu. la fin, un
solo est suivi par une
clôture rapide.Dans
son concerto pour piano,
Anderson unit une
composition pure et
classique des thèmes
beaux et simples, sans
oublier des
éléments de la
musique légère.
Cette uvre. $38.95 - Voir plus => AcheterDélais: 4 to 6 weeks | | |
| Concerto In C For Piano And Symphonic Wind Orch. Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] Beriato Music
Concert Band/Harmonie and Piano SKU: BT.BMP8091417 Composed by Leroy Ande...(+)
Concert Band/Harmonie and
Piano SKU:
BT.BMP8091417
Composed by Leroy
Anderson. Arranged by
Jörg Murschinski. Set
(Score & Parts). Composed
2008. Beriato Music
#BMP8091417. Published by
Beriato Music
(BT.BMP8091417).
A lot is known
about the American
composer Leroy Anderson.
This son of Swedish
immigrants played the
piano, organ, accordion,
trombone, tuba and double
bass. He spoke several
languages fluently and
graduated from Harvard
with first-class
honours.While on military
service, the army also
commissioned him to write
a manual on Icelandic
grammar.He already
started writing musical
arrangements as a
student, and from his
30th year arranged and
composed for the Boston
Pops Orchestra. Such
melodiesas Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
and Bugler�s
Holiday made him world
famous. His best-known
work, Blue Tango, reached
number one in the US
charts in 1952, and it
sold more than a million
copies. In 1975, a year
after hisdeath, he was
given a star at the Walk
of Fame in Hollywood.Most
of his works last no
longer than three
minutes, about the
maximum length of a
single at that time. One
work that lasts longer is
his 1953 Piano Concerto
in C for piano and
orchestra.The first
performance was in
Chicago, conducted by the
composer and with Eugene
List at the piano.
However, after three
performances he was no
longer happy with the
work and withdrew it. He
always intended to revise
it, but never got round
to it. Itwas only in 1989
that the Anderson family
decided to republish the
work.This three-part
composition is on the one
hand characterised by a
careless elegance, but on
the other one can hear
the influence of
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, and
evenBeethoven and Mozart,
as well as the Viennese
classics.Anderson used
the sonata form for the
first movement. It ends
with a cadenza that
carries us on into the
second part (in e minor).
The third part is a
typically cheerful
American folk dance in2/4
time, a so-called Hoe
Down, with a lilting,
lyrical passage as its
middle section. At the
end comes a solo passage
followed by a rapid
close.In this piano
concerto, Anderson
combines a rigidly
classical form of
composition with simple
andappealing themes and
elements from light
music. So this work is a
perfect synthesis of
light music and what is
called serious music, in
the same way as
Gershwin�s
Rhapsody in Blue. A work
that can be played
equally well in a
concerthall, at an
open-air concert or even
a pop
concert.
Over de
Amerikaanse componist
Leroy Anderson is veel
bekend. Deze zoon van
Zweedse immigranten
speelde piano, orgel,
accordeon, trombone, tuba
en contrabas. Hij sprak
vloeiend verschillende
talen en studeerde met
grote onderscheidingaf
aan Harvard en schreef
tijdens zijn legerdienst
in opdracht van het leger
een handboek grammatica
Ijslands.Al in zijn
studententijd begon hij
met het maken van
arrangementen, en vanaf
zijn 30ste arrangeerde en
componeerde hijvoor het
Boston Pops Orchestra.
Melodieën zoals
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride en Bugler's
Holiday maakte hem
wereldberoemd. Zijn
bekendste werk Blue Tango
stond in 1952 op nummer
één in de VS
Charts, ener werden meer
dan een miljoen
exemplaren van verkocht.
Een jaar na zijn dood in
1975 kreeg hij een ster
op de Walk of Fame in
Hollywood.Zijn meeste
werken duren niet langer
dan drie minuten,
ongeveer de maximumduur
van een singletoen. Een
werk dat wel langer
duurt, is het
pianoconcerto in C voor
piano en orkest uit 1953.
Het werd in Chicago
gecreëerd onder zijn
leiding met Eugene List
aan de piano. Na drie
uitvoeringen echter, was
hij niet meer
tevredenover zijn werk en
trok dit terug. Hij had
zijn leven lang de
intentie het te herwerken
doch kwam er niet meer
toe. Pas in 1989 besliste
de Anderson Familie zijn
pianoconcerto toch
opnieuw uit te geven.Dit
driedelige werk
wordtenerzijds getypeerd
door een zorgeloze
elegantie, maar
anderzijds zijn invloeden
van Rachmaninoff,
Copland, Gerschwin en
zelfs Beethoven en Mozart
alsook de Weense
klassiekers te horen.Voor
de eerste beweging, past
Anderson de
sonatevormtoe. Op het
einde volgt een cadenza
die ons in het tweede
deel (in mi klein) voert.
Het derde deel is een
typische Amerikaanse,
vrolijke volksdans in
2/4, een zogenaamde Hoe
Down met als
middengedeelte een
zangerige,
lyrische
Ãœber
den amerikanischen
Komponisten Leroy
Anderson lässt sich
vieles berichten: Der
Sohn schwedischer
Immigranten spielte
Klavier, Orgel,
Akkordeon, Posaune, Tuba
und Kontrabass, sprach
neun Sprachen
fließend, absolvierte
mit
einemMagna-cum-laude-Absc
hluss die Harvard
Universität und
verfasste während
seiner Militärzeit im
Zweiten Weltkrieg für
die amerikanische Armee
eine Grammatik des
Isländischen. Schon
während seiner
Studentenzeit begann er
zu arrangieren, ab Mitte
der30er Jahre des letzten
Jahrhunderts arrangierte
und komponierte er für
das Boston Pops
Orchestra. Aus seiner
Feder stammen so bekannte
Werke der leichten Muse
wie Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
oder Bugler�s
Holiday. Sein
wohlbekanntestes
Stück, Blue Tango,
wurde als erste
Instrumentalkomposition
über eine Million Mal
verkauft und belegte im
Jahr 1952 Platz 1 der
US-Charts. Für seine
Verdienste um die
Schallplattenindustrie
erhielt er ein Jahr nach
seinem Tod einenStern auf
dem Walk of Fame in
Hollywood.Charakteristisc
h für seine Werke ist
die Dauer: die meisten
sind rund drei Minuten
lang � mehr passte
nicht auf den damals
gebräuchlichen
Tonträger, eine
Singleschallplatte. Nur
wenige
seinerKompositionen
sprengen diesen
Zeitrahmen. Dazu
gehört sein Konzert
C-Dur für Klavier und
Orchester. Er komponierte
es 1953, die
Uraufführung fand
unter seiner Leitung und
mit Eugene List am
Klavier im selben Jahr in
Chicago statt. Da
Anderson mit demWerk aber
nicht zufrieden war, zog
er es im Sommer 1954,
nach nur drei
Aufführungen, wieder
ein. Er hatte zeitlebens
die Absicht, es zu
überarbeiten, allein,
es kam nicht mehr dazu.
Erst 1989 entschied sich
die Anderson-Familie
dazu, dasKlavierkonzert
wieder zu
veröffentlichen.Das
dreisätzige Werk zeigt
die Unbeschwertheit und
Eleganz, die Andersons
sämtliche
Kompositionen
auszeichnen. Dennoch
findet man darin auch
Anklänge an
Komponisten wie
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, undeben
Beethoven und Mozart,
sowie die Wiener
Klassiker. Der erste Satz
folgt der
Sonatenhauptsatzform. An
seinem Ende steht eine
Klavierkadenz, die direkt
in den langsamen zweiten
Satz (in e-Moll)
überleitet. Der dritte
Satz schließlich ist
einwaschechter Hoe Down,
ein fröhlicher
amerikanischer Volkstanz
im 2/4-Takt, in dessen
Zentrum aber eine
lyrisch-gesangliche
Passage steht. Eine
weitere Solo-Kadenz
führt das Werk in
einen spritzigen
Schlussabschnitt.In
seinem
Klavierkonzertvereinigt
Anderson einen
klassisch-traditionellen
Form- und
Kompositionsstil mit
Elementen der
Unterhaltungsmusik und
eingängigen Melodien,
die schon immer sein
Markenzeichen waren.
Daher bildet dieses Werk
eine perfekte Synthese
von ernster undleichter
Musik. Es passt �
wie beispielsweise auch
George Gershwins Rhapsody
in Blue �
gleichermaßen in einen
vornehmen Konzertsaal,
wie auch zur
zwanglos-lockeren
Atmosphäre einer
sommerlichen
Open-Air-Veranstaltung
oder
einesPops-Konzertes. <
br>Nous savons beaucoup
de choses sur le
compositeur américain
Leroy Anderson. Ce fils
dimmigrants suédois
jouait du piano, de
lorgue, de laccordéon,
du trombone, du tuba et
de la contrebasse. Il
parlait couramment
plusieurs langues et
était diplômé
avec grande distinction
de Harvard. Pendant son
service militaire, il
écrivit un manuel de
grammaire islandaise
commandé par
larmée.Étudiant,
il avait déj
commencé faire des
arrangements et dès l
ge de 30 ans, il
arrangeait et composait
pour le Boston Pops
Orchestra. Des
mélodies telles que
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride et Buglers
Holiday lui valurent une
renommée mondiale. Son
uvre phare, Blue Tango,
fut numéro un
descharts américains
en 1952 et se vendit plus
dun million dexemplaires.
Un an après sa mort en
1975, il eut droit son
étoile sur le Walk of
Fame Hollywood.La plupart
de ses uvres nexcèdent
pas trois minutes, soit
peu près la durée
maximale dun single
lépoque. Son concerto
en ut pour piano et
orchestre de 1953 est
quant lui plus long. Il
fut créé Chicago
sous sa direction avec
Eugene List au piano.
Après trois
exécutions, Anderson
nétait toutefois plus
satisfait de son travail
et le retira. Toute sa
vie, il eut lintention de
le remanier mais ne le
fit pas. Ce nest quen
1989 que la famille
Anderson décida de
tout de m?me
rééditer son
concerto pour piano.Cette
uvre en trois parties se
caractérise par son
élégance
nonchalante mais aussi
par linfluence de
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin et m?me de
Beethoven et Mozart,
ainsi que des classiques
viennois.Pour le premier
mouvement, Anderson opte
pour une sonate. la fin,
une cadence nous conduit
la deuxième partie (en
mi mineur). La
troisième partie est
une danse populaire
joyeuse et typiquement
américaine en 2/4, une
Hoe Down avec un passage
lyrique et mélodieux
en son milieu. la fin, un
solo est suivi par une
clôture rapide.Dans
son concerto pour piano,
Anderson unit une
composition pure et
classique des thèmes
beaux et simples, sans
oublier des
éléments de la
musique légère.
Cette uvre. $361.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Tre Volti Ensemble de Trombones De Haske Publications
Trombone Ensemble - very difficult SKU: BT.DHP-1125253-070 For Trombon...(+)
Trombone Ensemble - very
difficult SKU:
BT.DHP-1125253-070
For Trombone
Ensemble. Composed by
Jan Van der Roost. De
Haske Brass Series.
Concert Piece. Set (Score
and Parts). Composed
2012. 44 pages. De Haske
Publications #DHP
1125253-070. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1125253-070).
9x12 inches.
International. T
re Volti (Three
Faces) has been
commissioned by the
renowned
ââ¬ÅNew
Trombone
Collectiveââ¬Â,
exclusively existing of
top-trombonists from the
Dutch symphony
orchestras. The world
première was given
by the commissioners and
took place in
ââ¬ÅDe
Doelenââ¬Â in
Rotterdam on april 16th
2011 - during the
ââ¬ÅSlide
Factoryââ¬Â -
European Trombone
Festival.The composer
aimed to illustrate 3
different aspects of the
instrument in as many
movements. Effetti e
Tecniche (Effects and
Techniques) displays a
large amount of specific
spectacular and acrobatic
possibilities and also
various colors and sounds
by using different mutes.
It contains many
ââ¬ÅglissandiÃ
¢â¬Â as well as
clusters with semi tones
andquarter tones, all
being
ââ¬Åtypicalâ
â¬Â for the
trombone indeed. The
Lamento Lirico
(Lyrical Lamento)
combines the rather
serious and noble voice
of the trombone with an
aspect which not
automatically is
connected to that
instrument: the melodical
character. The overall
atmosphere of this
movement is somewhat sad
and strained and refers
to the many beautiful but
rather dark passages in
the orchestral and opera
literature where the
trombone section as such
is used ...The final
movement is called
Sonata Antica
(Antique Sonata) and is
directly inspired by two
ââ¬Åsonatasâ
â¬Â for 3 and 4
trombones by Daniel Speer
(1636 - 1707). It
illustrates the
ââ¬Åhistorical
¢â¬Â dimension
of the trombone: indeed
it was the only brass
instrument being able to
play chromatically - many
centuries before all
other brass instruments -
thanks to the unique
slide system which even
during the Middle Ages
was applicable already.
The antiphonal position,
the dialoguing motives
and the
ââ¬Åneo-early-b
aroqueââ¬Â
idiom really pay homage
to Daniel Speer: he
composed a certain number
of pieces for brass
instruments indeed and
the composer used
thematic material from
his Sonatas in d and a in
various ways, thus
concluding this varied
composition in a festive
way.
Een
driedelige - uitdagende -
suite voor trombone
ensemble.
Tre
Volti (zu deutsch:
Drei Gesichter) - In drei
deutlich kontrastierenden
Bewegungen versucht der
Komponist, ebenso viele
Facetten der Posaune zu
beleuchten. Der erste
Teil EFFETTI E TECNICHE
präsentiert eine
Reihe akrobatischer und
spektakulärer
Effekte, die auf diesem
vielseitigen Instrument
möglich sind,
sowie einige Klangfarben
(letztere mit einem
Dämpfer gespielt).
Das LAMENTO LIRICO
enthält die eher
ernsten Töne,
welche die Posaune in der
Regel spielt und
kombiniert diese mit
einem Aspekt, der doch
eher ungewöhnlich
für dieses
Instrument ist: einem
melodischen Charakter.
Der dritte Satz - SONATA
ANTICA - wurde
unmittelbar von zwei der
bekanntesten Sonaten
vonDaniel Speer
(1636-1701) inspiriert.
Hier geht es um die
historische Dimension der
Posaune:
Tatsächlich war
sie das erste
Blechblasinstrument, auf
dem man - Jahrhunderte
vor allen anderen - schon
chromatisch spielen
konnte.
Tre
Volti (Trois Visages)
est une commande du
prestigieux New Trombone
Collective,
composé des
meilleurs trombonistes
des orchestres
symphoniques
néerlandais. La
première mondiale,
assurée par la
formation
dédicataire, a eu
lieu le 16 avril 2011 au
Doelen de Rotterdam dans
le cadre du
ââ¬ÅSlide
Factoryââ¬Â, le
festival européen
consacré aux
trombones.Le compositeur
souhaitait illustrer
trois aspects de
lââ¬â¢instrume
nt en trois mouvements.
Effetti e Tecniche
(Effets et Techniques)
évoque les
nombreuses
possibilités
acrobatiques du trombone,
ainsi que
lââ¬â¢emploi
de sourdines pour obtenir
différents timbres
et couleurs. Ce mouvement
développe de
nombreux glissandi ainsi
quedes mesures avec des
demi-tons et quart de
tons, des effets
ââ¬ÅtypiquesÃ
â¬Â du trombone.
Le Lamento Lirico
(Complainte Lyrique)
tisse une trame
lââ¬â¢empreint
e mélodique et aux
motifs plutôt
nobles et sérieux,
mettant en
évidence
lââ¬â¢une des
caractéristiques
que lââ¬â¢on
nââ¬â¢associe
pas toujours avec cet
instrument. Le climat
général de
ce mouvement, quelque peu
triste et tendu, fait
référence
aux nombreuses oeuvres
orchestrales et
opératiques
où les trombones
se voient attribuer des
passages sombres et
mélancoliques.Le
dernier mouvement,
intitulé Sonata
Antica,
sââ¬â¢inspire
directement de deux
sonates de Daniel Speer
(1636-1707) pour trois et
quatre trombones
respectivement. Il
illustre la dimension
historique du trombone,
qui était
dââ¬â¢ailleurs
, au Moyen ge, le seul
cuivre capable de jouer
chromatiquement gr ce au
système de
coulisse, et ce plusieurs
siècles avant les
autres cuivres. La forme
antiphonale, les motifs
de dialogue et
lââ¬â¢idiome
ââ¬Åancien
néo-baroqueââ
¬Â rendent hommage
Daniel Speer. Le
compositeur de Tre
Volti a
emprunté, sa
manière, plusieurs
thèmes des sonates
en Ré et en La
pour conclure joyeusement
cette composition aux
multiples facettes. $91.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Un siecle de chansons francaises 1959-1969 Piano, Voix et Guitare [Conducteur] Beuscher
| | |
| Un siecle de chansons francaises 1879-1919 [Conducteur] Lemoine, Henry
| | |
| French Piano Music: The Ultimate Collection, Part 1 Piano seul [CD Sheet Music] CD Sheet Music
SKU: SU.00220525 Keyboard, Piano/Harpsichord. CD (PDF Scores). CD Sheet M...(+)
SKU: SU.00220525
Keyboard,
Piano/Harpsichord. CD
(PDF Scores). CD Sheet
Music #00220525.
Published by CD Sheet
Music (SU.00220525).
This CD Sheet
Musicâ?¢ collection
brings together over 140
works for solo piano,
piano duo, and piano
four-hands by both
familiar and lesser-known
French composers active
in the 19th and early
20th centuries. Works
include: Alkan
(Saltarelle, Symphony,
from 12 Ã?tudes;
Concerto, from 12
Ã?tudes, Le Festin
d'Ã?sope, Theme and
Variations); Bizet
(Variations Chromatiques
de Concert, Jeux
d'Enfants Parts 1and2);
Chabrier (Pièces
Pittoresques, Bourrée
Fantasque, 3 Valses
Romantique);
Chaminade (Air de
Ballet, Scarf Dance,
Scène de Ballet);
D'Indy (Poème de
Montagne, Sonata in E);
Dukas (Variations,
Interlude et Finale,sur
un thème de Rameau)
Franck (Danse Lente,
Prélude, Aria et
Final, Short Pieces
(originally for
Harmonium), Variations
Symphoniques); Ibert
(Histoires I-X, Matin sur
l'Eau); Koechlin
(Paysages et Marines
I-XII); Massenet (10
Pièces de Genres,
Toccata); Milhaud
(Saudades Dos Brasil);
Poulenc (3 Movements
Perpétuels, Cinque
Impromptus); Ravel
(Gaspard de la Nuit,
Miroirs, Ma Mère l'Oye
(arr for solo piano),
Sonatine, Le Tombeau de
Couperin, Valses nobles
et sentimentals);
Roussel (Des Heures
Passant..., Rustiques,
Sonatine);
Saint-Saëns (Danse
Macabre, Romance without
Words, 3 Mazurkas,
Ã?tudes Books IandII,
Variations sur un
Thème de Beethoven);
Satie (3
Gymnopédies, 3
Gnossiennes, Embryons
Desséchés,
Descriptions
Automatiques, Embroyons
Desséchés, Sports
et Divertissements,
Morceaux en forme de
Poire); Schmitt
(Musiques Intimes, Books
IandII); Vierne
(Suite Bourguignonne),
and more Also includes
composer biographies and
relevant articles from
the 1911 edition of
Groveâ??s Dictionary of
Music and Musicians 2300
pages Please note,
customers using Macintosh
computers running macOS
Catalina (version 10.5)
have reported hardware
compatibility issues with
this product. If you
encounter these issues,
we recommend copying the
entire contents of the
disk to a contained
folder on a thumb drive
or other storage device
for use on your
Mac. $20.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Transfigured Life - Still Life Violon et Piano - Avancé Doberman
Violin and piano - Advanced SKU: DY.DO-1525 Composed by David Braid. Scor...(+)
Violin and piano -
Advanced SKU:
DY.DO-1525 Composed
by David Braid. Score and
part. Les Editions
Doberman-Yppan #DO 1525.
Published by Les Editions
Doberman-Yppan
(DY.DO-1525). ISBN
9782897963057. J'ai
me les formes musicales
concises telles que le
Prélude et la Fugue,
où il y a une idée
claire et directe, suivie
d'une autre plus complexe
et
développée.
Conformément Ã
cette idée, cette
Å“uvre se compose de
deux pièces
distinctes, la
première -
Transfigured Life - vise
à attirer l'auditeur
avec son rythme rapide et
dansant et sa partie de
violon simple et
mélodique. Il se
«transfigure» via
quelques courts
intermèdes au piano
solo en seulement deux
notes alternées pour
terminer - qui sont le
cœur de l'idée
originale, maintenant
clarifiée en
effaçant tout le
reste.
Le
deuxième morceau -
Still Life - conserve son
sentiment de quiétude
grâce à une ligne
de piano simple qui
laisse beaucoup d'espace
à la partie
contrastée (mais
encore une fois simple)
du violon. En tant que
pièce absolue et non
programmatique, le titre
fait référence
uniquement à la
couleur et au rythme
atmosphériques ; c'est
à l'auditeur de voir
la « nature morte »
de son choix dans son
esprit.
Une note
sur les performances
: Malgré ma
référence à des
lignes « simples »
et l'évitement
déterminé par
l'Å“uvre des
grincements modernistes
traditionnels,
l'œuvre présente
certains défis
d'exécution en termes
de phrasé et
d'ensemble qui
nécessitent des
compétences et une
musicalité
considérables.
L'Å“uvre a eu le
privilège d'être
récemment
enregistrée par le
violoniste Ezgi
Sarıkcıoğlu et
la pianiste Rossitza
Stoycheva, et est
disponible sur toutes les
principales plateformes
:
https://open.spo
tify.com/album/6p5YIe17ci
0UMuo2RqZgjR https://m
usic.apple.com/gb/album/t
ransfigured-life-still-li
fe-world-premiere-recordi
ng/1738035953 Envoyer
des
commentaires
Trans
figured Life - Still
Life, Op. 165 (violin and
piano) - David
Braid
I am keen on
concise musical forms
such as Prelude and
Fugue, where there is one
clear straightforward
idea, followed by another
that is more involved and
developed.
In
keeping with that idea,
this work consists of two
distinct pieces, the
first - Transfigured Life
- aims to draw in the
listener with its quick,
dancing rhythm and
simple, melodic violin
part. It 'transfigures'
via a few short solo
piano interludes into
just two alternating
notes to end - which are
the core of the original
idea, now made clear by
clearing everything else
out of the
way.
The second
piece - Still Life -
retains its sense of
stillness through an
uncomplicated piano line
that gives lots of space
for the violin's
contrasting (but again
simple) part. As an
absolute, not
programmatic, piece the
title refers to the
atmospheric colour and
pacing only; it's up to
the listener to see
'Still life' of their
choosing in their own
mind.
A note on
performance: Despite
my reference to 'simple'
lines, and the work's
determined avoidance of
mainstream modernist
squeak - the work has
certain performance
challenges of phrasing
and ensemble that
requires considerable
skill and musicianship.
The work has had the
privilege of being
recently recorded by
violinist Ezgi
Sarıkcıoğlu and
pianist Rossitza
Stoycheva, and is
available on all major
platforms:
https:/
/open.spotify.com/album/6
p5YIe17ci0UMuo2RqZgjR
https://music.apple.com/g
b/album/transfigured-life
-still-life-world-premier
e-recording/1738035953.
p>
$14.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Odysseia Orchestre d'harmonie [Conducteur] - Intermédiaire De Haske Publications
Concert Band/Harmonie - Grade 5 SKU: BT.DHP-1084443-140 Based on Homer...(+)
Concert Band/Harmonie -
Grade 5 SKU:
BT.DHP-1084443-140
Based on Homer-s
Odyssey. Composed by
Maxime Aulio. Concert and
Contest Collection CBHA.
Concert Piece. Score
Only. Composed 2008. 52
pages. De Haske
Publications #DHP
1084443-140. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1084443-140).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. Washed up on
the Phaeacian shore after
a shipwreck, Odysseus is
introduced to King
Alcinous. As he sits in
the palace, he tells the
Phaeacians of his
wanderings since leaving
Troy. Odysseus and his
men fi rst landed on the
island of the Cicones
wherethey sacked the city
of Ismarus. From there,
great storms swept them
to the land of the
hospitable Lotus Eaters.
Then they sailed to the
land of the Cyclopes.
Odysseus and twelve of
his men entered the cave
of Polyphemus. After the
single-eyed giantmade
handfuls of his men into
meals, Odysseus fi nally
defeated him. He got him
drunk and once he had
fallen asleep, he and his
men stabbed a glowing
spike into the
Cyclop’s single
eye, completely blinding
him. They escaped by
clinging to the belliesof
some sheep. Once aboard,
Odysseus taunted the
Cyclop by revealing him
his true identity.
Enraged, Polyphemus
hurled rocks at the ship,
trying to sink it. After
leaving the
Cyclopes’ island,
they arrived at the home
of Aeolus, ruler of the
winds.Aeolus off ered
Odysseus a bag trapping
all the strong winds
within except one - the
one which would take him
straight back to Ithaca.
As the ship came within
sight of Ithaca, the
crewmen, curious about
the bag, decided to open
it. The winds escapedand
stirred up a storm.
Odysseus and his crew
came to the land of the
cannibalistic
Laestrygonians, who sank
all but one of the ships.
The survivors went next
to Aeaea, the island of
the witch-goddess Circe.
Odysseus sent out a
scouting party butCirce
turned them into pigs.
With the help of an
antidote the god Hermes
had given him, Odysseus
managed to overpower the
goddess and forced her to
change his men back to
human form. When it was
time for Odysseus to
leave, Circe told him to
sail tothe realm of the
dead to speak with the
spirit of the seer
Tiresias. One
day’s sailing took
them to the land of the
Cimmerians. There, he
performed sacrifi ces to
attract the souls of the
dead. Tiresias told him
what would happen to him
next. He thengot to talk
with his mother,
Anticleia, and met the
spirits of Agamemnon,
Achilles, Patroclus,
Antilochus, Ajax and
others. He then saw the
souls of the damned
Tityos, Tantalus, and
Sisyphus. Odysseus soon
found himself mobbed by
souls. He
becamefrightened, ran
back to his ship, and
sailed away. While back
at Aeaea, Circe told him
about the dangers he
would have to face on his
way back home. She
advised him to avoid
hearing the song of the
Sirens; but if he really
felt he had to hear,
thenhe should be tied to
the mast of the ship,
which he did. Odysseus
then successfully steered
his crew past Charybdis
(a violent whirlpool) and
Scylla (a multiple-headed
monster), but Scylla
managed to devour six of
his men. Finally,
Odysseus and hissurviving
crew approached the
island where the Sun god
kept sacred cattle.
Odysseus wanted to sail
past, but the crewmen
persuaded him to let them
rest there. Odysseus
passed Circe’s
counsel on to his men.
Once he had fallen
asleep, his men
impiouslykilled and ate
some of the cattle. When
the Sun god found out, he
asked Zeus to punish
them. Shortly after they
set sail from the island,
Zeus destroyed the ship
and all the men died
except for Odysseus.
After ten days, Odysseus
was washed up on
theisland of the nymph
Calypso.
Odysseus,
die is aangespoeld op de
kust van de Phaeaken,
maakt kennis met koning
Alcinoüs. In het
paleis van de
laatstgenoemde vertelt
hij wat hij heeft
meegemaakt sinds zijn
vertrek uit Troje.
Odysseus en zijn
metgezellen legdeneerst
aan op het eiland van de
Ciconen, waar ze de stad
Ismarus plunderden. Toen
ze weer op zee waren,
brak een storm los, die
ze naar het land van de
gastvrije Lotophagen
bracht. Daarna zeilden ze
naar het eiland van de
Cyclopen.Odysseus en
twaalf van zijn
metgezellen kwamen
terecht in de grot van
Polyphemus. Deze verslond
een aantal van hen, maar
werd uiteindelijk door
Odysseus verslagen: hij
voerde de reus dronken,
waarna die in slaap viel.
Vervolgensstak hij een
gloeiende paal in zijn
ene oog om hem blind te
maken. Odysseus en zijn
mannen ontsnapten uit de
grot door ieder onder de
buik van een van
Polyphemus’
schapen te gaan hangen.
Eenmaal weer aan boord
riep Odysseusuitdagend
naar de cycloop en
onthulde zijn naam.
Woedend wierp Polyphemus
rotsblokken in de
richting van het schip in
een poging het te laten
zinken. Nadat ze het
Cyclopeneiland hadden
verlaten, arriveerden ze
bij Aeolus, heerservan de
winden. Aeolus gaf
Odysseus een zak met
daarin alle krachtige
winden behalve één
- die hem rechtstreeks
terug naar zijn
thuisbasis Ithaca zou
voeren. Toen het schip
Ithaca bijna had bereikt,
besloten de metgezellen,
die nieuwsgierigwaren
naar de inhoud, de zak te
openen. De winden
ontsnapten en er ontstond
een enorme storm.
Odysseus en zijn
bemanning kwamen terecht
in het land van de
kannibalistische
Laestrygonen, die alle
schepen lieten zinken,
opéén na. De
overlevenden vluchtten
naar Aeaea, het eiland
van de tovenares Circe,
die de metgezellen van
Odysseus in zwijnen
veranderde. Met de hulp
van een tegengif dat hij
had gekregen van Hermes,
lukte het Odysseus om
Circe te
Nachdem
er an die Küste der
Phäaker gespült
wurde, wird Odysseus dem
König Akinoos
vorgestellt. In dessen
Palast erzählt er den
Phäakern von den
Fahrten nach seiner
Abreise aus Troja.
Odysseus und seine
Männer landen
zunächst auf
denKikonen, einer
Inselgruppe, wo sie die
Stadt Ismaros einnehmen.
Von dort aus treiben sie
mächtige Stürme
zum Land der
gastfreundlichen
Lotophagen
(Lotos-Essern). Dann
segeln sie zum Land der
Kyklopen (Zyklopen).
Odysseus und seine
zwölf Mannenbetreten
die Höhle von
Poloyphem, dem Sohn
Poseidons. Nachdem dieser
einige der Männer
verspeist hat,
überwaÃ…Nltigt
ihn Odysseus, indem er
ihn betrunken macht und
dann mit einem
glühenden Spieß
in dessen einziges Auge
sticht und ihn
somitblendet. Odysseus
und die übrigen
Männer fl iehen an den
Bäuchen von Schafen
hängend. Wieder an
Bord, provoziert Odysseus
den Zyklopen, indem er
ihm seine wahre
Identität verrät.
Wütend bewirft
Polyphem das Schiff mit
Steinen undversucht, es
zu versenken. Nachdem sie
die Insel der Kyklopen
verlassen haben, kommen
Odysseus und seine Mannen
ins Reich von Aiolos, dem
Herr der Winde. Aiolos
schenkt ihm einen Beutel,
in dem alle Winde
eingesperrt sind,
außer dem, der ihn
direktzurück nach
Ithaka treiben soll. Als
das Schiff in Sichtweite
von Ithaka ist, öff
nen die neugierigen
Seemänner den
Windsack. Die Winde entfl
iehen und erzeugen einen
Sturm. Odysseus und seine
Mannschaft verschlägt
es ins Land
derkannibalischen
Laistrygonen, die alle
ihre Schiff e, bis auf
eines, versenken. Die
Ãœberlebenden reisen
weiter nach Aiaia, der
Insel der Zauberin Kirke.
Odysseus sendet einen
Spähtrupp aus, der von
Kirke aber in Schweine
verwandelt wird. Mit
Hilfeeines Gegenmittels
vom Götterboten Hermes
kann Odysseus Kirke
überwaÃ…Nltigen
und er zwingt sie, seinen
Gefährten wieder ihre
menschliche Gestalt
zurückzugeben. Als
er wieder aufbrechen
will, rät Kirke ihm,
den Seher Teiresias in
derUnterwelt aufzusuchen
und zu befragen. Eine
Tagesreise führt
sie dann ins Land der
Kimmerer, nahe dem
Eingang des Hades. Dort
bringt Odysseus Opfer, um
die Seelen der Toten
anzurufen. Teireisas sagt
ihm sein Schicksal
voraus. Dann darf
Odysseusmit seiner Mutter
Antikleia und den Seelen
von Agamemnon, Achilles,
Patroklos, Antilochus,
Ajax und anderen Toten
sprechen. Dann sieht er
die Seelen der Verdammten
Tityos, Tantalos und
Sisyphos. Bald wird
Odysseus selbst von den
Seelen gequält,
kehrtvoll Angst zu seinem
Schiff zurück und
segelt davon. In Aiaia
hatte Kirke ihn vor den
drohenden Gefahren der
Heimreise gewarnt. Sie
riet ihm, den Gesang der
Sirenen zu vermeiden,
wenn er aber unbedingt
zuhören müsse,
solle er sich an denMast
seines Schiff es bindet
lassen, was er dann auch
tut. Dann führt
Odysseus seine Mannschaft
erfolgreich durch die
Meerenge zwischen Skylla
und Charybdis, wobei
Skylla jedoch sechs
seiner Männer
verschlingt.
Schließlich erreichen
Odysseusund die
überlebende
Besatzung die Insel, auf
der der Sonnengott Helios
heiliges Vieh hält.
Odysseus will
weitersegeln, aber seine
Mannschaft
überredet ihn zu
einer Rast. Odysseus
erzählt ihnen von
Kirkes Warnung, aber
kaum, dass
ereingeschlafen ist,
töten die Männer in
gotteslästerlicher
Weise einige Rinder und
verspeisen sie. Als
Helios dies entdeckt,
bittet er Zeus, sie zu
bestrafen. Kurz nachdem
sie die Segel für
die Abreise von der Insel
gesetzt haben,
zerstört Zeusdas
Schiff und alle außer
Odysseus sterben. Nach
zehn Tagen wird Odysseus
an den Strand der Insel
der Nymphe Kalypso
angespült.
U
lysse, épuisé par
la terrible tempête
qu’il a subie,
échoue sur le rivage
des Phéaciens. Reçu
au palais du roi
Alcinoos, Ulysse
entreprend le récit
des épreuves
passées depuis son
départ de Troie.
Arrivés dans
l’île des
Cicones, Ulysse et ses
compagnons mettent la
cité d’Ismaros
sac puis reprennent la
mer. Les vents les
emportent chez les
Lotophages, un peuple
paisible. Ulysse aborde
au pays des Cyclopes. Il
pénètre dans la
caverne de Polyphème
accompagné de douze
hommes. Après avoir vu
le Cyclope dévorer
deux de ses compagnons
chaque repas, Ulysse ruse
pour lui échapper. Il
l’enivre puis
embrase un épieu
taillé, qu’il
plante dans l'œil
unique du Cyclope
endormi,l’aveuglan
t définitivement. Les
survivants sortent
ensuite cachés sous le
ventre de ses brebis et
regagnent leurs bateaux.
Faisant preuve
d’orgueil, Ulysse
crie sa véritable
identité au risque de
faire sombrer son navire
sous une pluie de
rochers. Ulysse aborde
l’île
d’Eolie, au
royaume du maître des
vents. Eole offre Ulysse
un vent favorable pour
regagner Ithaque, et une
outre renfermant tous les
vents contraires.
Hélas, la curiosité
des marins
d’Ulysse aura
raison de cet heureux
dénouement car, en
ouvrant l’outre,
les vents contraires
s’échappent et
déchaînent une
nouvelle tempête.
Après avoir
dérivé plusieurs
jours, ils parviennent
chez les Lestrygons
cannibales qui
détruisent
l’escadre. Les
survivants reprennent la
mer avec un unique navire
et abordent dans
l’île
d’Aiaié,
séjour de la
magicienne Circé.
Ulysse envoie des
éclaireurs dans les
terres. Imprudemment
entrés dans la demeure
de la magicienne, ils
sont transformés en
pourceaux. Seul Ulysse
échappe au
sortilège gr ce
l’antidote que lui
indique Hermès.
Vaincue, Circé
s’offre au
héros et rend ses
compagnons leur forme
humaine. Avant de laisser
partir Ulysse, Circé
lui conseille
d’aller au pays
des morts consulter
l’ombre du devin
Tirésias. Après une
journée de navigation,
le bateau d’Ulysse
atteint le pays des
Cimmériens. Il
s’acquitte des
rites appropriés pour
pouvoir
s’entretenir avec
l’ me. $62.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Odysseia Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] - Intermédiaire De Haske Publications
Concert Band/Harmonie - Grade 5 SKU: BT.DHP-1084443-010 Based on Homer...(+)
Concert Band/Harmonie -
Grade 5 SKU:
BT.DHP-1084443-010
Based on Homer-s
Odyssey. Composed by
Maxime Aulio. Concert and
Contest Collection CBHA.
Concert Piece. Set (Score
& Parts). Composed 2008.
De Haske Publications
#DHP 1084443-010.
Published by De Haske
Publications
(BT.DHP-1084443-010).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. Washed up on
the Phaeacian shore after
a shipwreck, Odysseus is
introduced to King
Alcinous. As he sits in
the palace, he tells the
Phaeacians of his
wanderings since leaving
Troy. Odysseus and his
men fi rst landed on the
island of the Cicones
wherethey sacked the city
of Ismarus. From there,
great storms swept them
to the land of the
hospitable Lotus Eaters.
Then they sailed to the
land of the Cyclopes.
Odysseus and twelve of
his men entered the cave
of Polyphemus. After the
single-eyed giantmade
handfuls of his men into
meals, Odysseus fi nally
defeated him. He got him
drunk and once he had
fallen asleep, he and his
men stabbed a glowing
spike into the
Cyclop’s single
eye, completely blinding
him. They escaped by
clinging to the belliesof
some sheep. Once aboard,
Odysseus taunted the
Cyclop by revealing him
his true identity.
Enraged, Polyphemus
hurled rocks at the ship,
trying to sink it. After
leaving the
Cyclopes’ island,
they arrived at the home
of Aeolus, ruler of the
winds.Aeolus off ered
Odysseus a bag trapping
all the strong winds
within except one - the
one which would take him
straight back to Ithaca.
As the ship came within
sight of Ithaca, the
crewmen, curious about
the bag, decided to open
it. The winds escapedand
stirred up a storm.
Odysseus and his crew
came to the land of the
cannibalistic
Laestrygonians, who sank
all but one of the ships.
The survivors went next
to Aeaea, the island of
the witch-goddess Circe.
Odysseus sent out a
scouting party butCirce
turned them into pigs.
With the help of an
antidote the god Hermes
had given him, Odysseus
managed to overpower the
goddess and forced her to
change his men back to
human form. When it was
time for Odysseus to
leave, Circe told him to
sail tothe realm of the
dead to speak with the
spirit of the seer
Tiresias. One
day’s sailing took
them to the land of the
Cimmerians. There, he
performed sacrifi ces to
attract the souls of the
dead. Tiresias told him
what would happen to him
next. He thengot to talk
with his mother,
Anticleia, and met the
spirits of Agamemnon,
Achilles, Patroclus,
Antilochus, Ajax and
others. He then saw the
souls of the damned
Tityos, Tantalus, and
Sisyphus. Odysseus soon
found himself mobbed by
souls. He
becamefrightened, ran
back to his ship, and
sailed away. While back
at Aeaea, Circe told him
about the dangers he
would have to face on his
way back home. She
advised him to avoid
hearing the song of the
Sirens; but if he really
felt he had to hear,
thenhe should be tied to
the mast of the ship,
which he did. Odysseus
then successfully steered
his crew past Charybdis
(a violent whirlpool) and
Scylla (a multiple-headed
monster), but Scylla
managed to devour six of
his men. Finally,
Odysseus and hissurviving
crew approached the
island where the Sun god
kept sacred cattle.
Odysseus wanted to sail
past, but the crewmen
persuaded him to let them
rest there. Odysseus
passed Circe’s
counsel on to his men.
Once he had fallen
asleep, his men
impiouslykilled and ate
some of the cattle. When
the Sun god found out, he
asked Zeus to punish
them. Shortly after they
set sail from the island,
Zeus destroyed the ship
and all the men died
except for Odysseus.
After ten days, Odysseus
was washed up on
theisland of the nymph
Calypso.
Odysseus,
die is aangespoeld op de
kust van de Phaeaken,
maakt kennis met koning
Alcinoüs. In het
paleis van de
laatstgenoemde vertelt
hij wat hij heeft
meegemaakt sinds zijn
vertrek uit Troje.
Odysseus en zijn
metgezellen legdeneerst
aan op het eiland van de
Ciconen, waar ze de stad
Ismarus plunderden. Toen
ze weer op zee waren,
brak een storm los, die
ze naar het land van de
gastvrije Lotophagen
bracht. Daarna zeilden ze
naar het eiland van de
Cyclopen.Odysseus en
twaalf van zijn
metgezellen kwamen
terecht in de grot van
Polyphemus. Deze verslond
een aantal van hen, maar
werd uiteindelijk door
Odysseus verslagen: hij
voerde de reus dronken,
waarna die in slaap viel.
Vervolgensstak hij een
gloeiende paal in zijn
ene oog om hem blind te
maken. Odysseus en zijn
mannen ontsnapten uit de
grot door ieder onder de
buik van een van
Polyphemus’
schapen te gaan hangen.
Eenmaal weer aan boord
riep Odysseusuitdagend
naar de cycloop en
onthulde zijn naam.
Woedend wierp Polyphemus
rotsblokken in de
richting van het schip in
een poging het te laten
zinken. Nadat ze het
Cyclopeneiland hadden
verlaten, arriveerden ze
bij Aeolus, heerservan de
winden. Aeolus gaf
Odysseus een zak met
daarin alle krachtige
winden behalve één
- die hem rechtstreeks
terug naar zijn
thuisbasis Ithaca zou
voeren. Toen het schip
Ithaca bijna had bereikt,
besloten de metgezellen,
die nieuwsgierigwaren
naar de inhoud, de zak te
openen. De winden
ontsnapten en er ontstond
een enorme storm.
Odysseus en zijn
bemanning kwamen terecht
in het land van de
kannibalistische
Laestrygonen, die alle
schepen lieten zinken,
opéén na. De
overlevenden vluchtten
naar Aeaea, het eiland
van de tovenares Circe,
die de metgezellen van
Odysseus in zwijnen
veranderde. Met de hulp
van een tegengif dat hij
had gekregen van Hermes,
lukte het Odysseus om
Circe te
Nachdem
er an die Küste der
Phäaker gespült
wurde, wird Odysseus dem
König Akinoos
vorgestellt. In dessen
Palast erzählt er den
Phäakern von den
Fahrten nach seiner
Abreise aus Troja.
Odysseus und seine
Männer landen
zunächst auf
denKikonen, einer
Inselgruppe, wo sie die
Stadt Ismaros einnehmen.
Von dort aus treiben sie
mächtige Stürme
zum Land der
gastfreundlichen
Lotophagen
(Lotos-Essern). Dann
segeln sie zum Land der
Kyklopen (Zyklopen).
Odysseus und seine
zwölf Mannenbetreten
die Höhle von
Poloyphem, dem Sohn
Poseidons. Nachdem dieser
einige der Männer
verspeist hat,
überwaÃ…Nltigt
ihn Odysseus, indem er
ihn betrunken macht und
dann mit einem
glühenden Spieß
in dessen einziges Auge
sticht und ihn
somitblendet. Odysseus
und die übrigen
Männer fl iehen an den
Bäuchen von Schafen
hängend. Wieder an
Bord, provoziert Odysseus
den Zyklopen, indem er
ihm seine wahre
Identität verrät.
Wütend bewirft
Polyphem das Schiff mit
Steinen undversucht, es
zu versenken. Nachdem sie
die Insel der Kyklopen
verlassen haben, kommen
Odysseus und seine Mannen
ins Reich von Aiolos, dem
Herr der Winde. Aiolos
schenkt ihm einen Beutel,
in dem alle Winde
eingesperrt sind,
außer dem, der ihn
direktzurück nach
Ithaka treiben soll. Als
das Schiff in Sichtweite
von Ithaka ist, öff
nen die neugierigen
Seemänner den
Windsack. Die Winde entfl
iehen und erzeugen einen
Sturm. Odysseus und seine
Mannschaft verschlägt
es ins Land
derkannibalischen
Laistrygonen, die alle
ihre Schiff e, bis auf
eines, versenken. Die
Ãœberlebenden reisen
weiter nach Aiaia, der
Insel der Zauberin Kirke.
Odysseus sendet einen
Spähtrupp aus, der von
Kirke aber in Schweine
verwandelt wird. Mit
Hilfeeines Gegenmittels
vom Götterboten Hermes
kann Odysseus Kirke
überwaÃ…Nltigen
und er zwingt sie, seinen
Gefährten wieder ihre
menschliche Gestalt
zurückzugeben. Als
er wieder aufbrechen
will, rät Kirke ihm,
den Seher Teiresias in
derUnterwelt aufzusuchen
und zu befragen. Eine
Tagesreise führt
sie dann ins Land der
Kimmerer, nahe dem
Eingang des Hades. Dort
bringt Odysseus Opfer, um
die Seelen der Toten
anzurufen. Teireisas sagt
ihm sein Schicksal
voraus. Dann darf
Odysseusmit seiner Mutter
Antikleia und den Seelen
von Agamemnon, Achilles,
Patroklos, Antilochus,
Ajax und anderen Toten
sprechen. Dann sieht er
die Seelen der Verdammten
Tityos, Tantalos und
Sisyphos. Bald wird
Odysseus selbst von den
Seelen gequält,
kehrtvoll Angst zu seinem
Schiff zurück und
segelt davon. In Aiaia
hatte Kirke ihn vor den
drohenden Gefahren der
Heimreise gewarnt. Sie
riet ihm, den Gesang der
Sirenen zu vermeiden,
wenn er aber unbedingt
zuhören müsse,
solle er sich an denMast
seines Schiff es bindet
lassen, was er dann auch
tut. Dann führt
Odysseus seine Mannschaft
erfolgreich durch die
Meerenge zwischen Skylla
und Charybdis, wobei
Skylla jedoch sechs
seiner Männer
verschlingt.
Schließlich erreichen
Odysseusund die
überlebende
Besatzung die Insel, auf
der der Sonnengott Helios
heiliges Vieh hält.
Odysseus will
weitersegeln, aber seine
Mannschaft
überredet ihn zu
einer Rast. Odysseus
erzählt ihnen von
Kirkes Warnung, aber
kaum, dass
ereingeschlafen ist,
töten die Männer in
gotteslästerlicher
Weise einige Rinder und
verspeisen sie. Als
Helios dies entdeckt,
bittet er Zeus, sie zu
bestrafen. Kurz nachdem
sie die Segel für
die Abreise von der Insel
gesetzt haben,
zerstört Zeusdas
Schiff und alle außer
Odysseus sterben. Nach
zehn Tagen wird Odysseus
an den Strand der Insel
der Nymphe Kalypso
angespült.
U
lysse, épuisé par
la terrible tempête
qu’il a subie,
échoue sur le rivage
des Phéaciens. Reçu
au palais du roi
Alcinoos, Ulysse
entreprend le récit
des épreuves
passées depuis son
départ de Troie.
Arrivés dans
l’île des
Cicones, Ulysse et ses
compagnons mettent la
cité d’Ismaros
sac puis reprennent la
mer. Les vents les
emportent chez les
Lotophages, un peuple
paisible. Ulysse aborde
au pays des Cyclopes. Il
pénètre dans la
caverne de Polyphème
accompagné de douze
hommes. Après avoir vu
le Cyclope dévorer
deux de ses compagnons
chaque repas, Ulysse ruse
pour lui échapper. Il
l’enivre puis
embrase un épieu
taillé, qu’il
plante dans l'œil
unique du Cyclope
endormi,l’aveuglan
t définitivement. Les
survivants sortent
ensuite cachés sous le
ventre de ses brebis et
regagnent leurs bateaux.
Faisant preuve
d’orgueil, Ulysse
crie sa véritable
identité au risque de
faire sombrer son navire
sous une pluie de
rochers. Ulysse aborde
l’île
d’Eolie, au
royaume du maître des
vents. Eole offre Ulysse
un vent favorable pour
regagner Ithaque, et une
outre renfermant tous les
vents contraires.
Hélas, la curiosité
des marins
d’Ulysse aura
raison de cet heureux
dénouement car, en
ouvrant l’outre,
les vents contraires
s’échappent et
déchaînent une
nouvelle tempête.
Après avoir
dérivé plusieurs
jours, ils parviennent
chez les Lestrygons
cannibales qui
détruisent
l’escadre. Les
survivants reprennent la
mer avec un unique navire
et abordent dans
l’île
d’Aiaié,
séjour de la
magicienne Circé.
Ulysse envoie des
éclaireurs dans les
terres. Imprudemment
entrés dans la demeure
de la magicienne, ils
sont transformés en
pourceaux. Seul Ulysse
échappe au
sortilège gr ce
l’antidote que lui
indique Hermès.
Vaincue, Circé
s’offre au
héros et rend ses
compagnons leur forme
humaine. Avant de laisser
partir Ulysse, Circé
lui conseille
d’aller au pays
des morts consulter
l’ombre du devin
Tirésias. Après une
journée de navigation,
le bateau d’Ulysse
atteint le pays des
Cimmériens. Il
s’acquitte des
rites appropriés pour
pouvoir
s’entretenir avec
l’ me. $327.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
Page suivante 1 31 61 ... 211 |