| Classical Fake Book - 2nd Edition
Fake Book [Fake Book] - Facile Hal Leonard
(Over 850 Classical Themes and Melodies in the Original Keys) For C instrument. ...(+)
(Over 850 Classical
Themes and Melodies in
the Original Keys) For C
instrument. Format:
fakebook (spiral bound).
With vocal melody
(excerpts) and chord
names. Lassical. Series:
Hal Leonard Fake Books.
646 pages. 9x12 inches.
Published by Hal Leonard.
(8)$49.99 - Voir plus => AcheterDélais: 24 hours - In Stock | | |
| Transcriptions of Lieder Piano seul Carl Fischer
Chamber Music Piano SKU: CF.PL1056 Composed by Clara Wieck-Schumann, Fran...(+)
Chamber Music Piano
SKU: CF.PL1056
Composed by Clara
Wieck-Schumann, Franz
Schubert, and Robert
Schumann. Edited by
Nicholas Hopkins.
Collection. With Standard
notation. 128 pages. Carl
Fischer Music #PL1056.
Published by Carl Fischer
Music (CF.PL1056).
ISBN 9781491153390.
UPC: 680160910892.
Transcribed by Franz
Liszt. Introduction
It is true that Schubert
himself is somewhat to
blame for the very
unsatisfactory manner in
which his admirable piano
pieces are treated. He
was too immoderately
productive, wrote
incessantly, mixing
insignificant with
important things, grand
things with mediocre
work, paid no heed to
criticism, and always
soared on his wings. Like
a bird in the air, he
lived in music and sang
in angelic fashion.
--Franz Liszt, letter to
Dr. S. Lebert (1868) Of
those compositions that
greatly interest me,
there are only Chopin's
and yours. --Franz Liszt,
letter to Robert Schumann
(1838) She [Clara
Schumann] was astounded
at hearing me. Her
compositions are really
very remarkable,
especially for a woman.
There is a hundred times
more creativity and real
feeling in them than in
all the past and present
fantasias by Thalberg.
--Franz Liszt, letter to
Marie d'Agoult (1838)
Chretien Urhan
(1790-1845) was a
Belgian-born violinist,
organist and composer who
flourished in the musical
life of Paris in the
early nineteenth century.
According to various
accounts, he was deeply
religious, harshly
ascetic and wildly
eccentric, though revered
by many important and
influential members of
the Parisian musical
community. Regrettably,
history has forgotten
Urhan's many musical
achievements, the most
important of which was
arguably his pioneering
work in promoting the
music of Franz Schubert.
He devoted much of his
energies to championing
Schubert's music, which
at the time was unknown
outside of Vienna.
Undoubtedly, Urhan was
responsible for
stimulating this
enthusiasm in Franz
Liszt; Liszt regularly
heard Urhan's organ
playing in the
St.-Vincent-de-Paul
church in Paris, and the
two became personal
acquaintances. At
eighteen years of age,
Liszt was on the verge of
establishing himself as
the foremost pianist in
Europe, and this
awakening to Schubert's
music would prove to be a
profound experience.
Liszt's first travels
outside of his native
provincial Hungary were
to Vienna in 1821-1823,
where his father enrolled
him in studies with Carl
Czerny (piano) and
Antonio Salieri (music
theory). Both men had
important involvements
with Schubert; Czerny
(like Urhan) as performer
and advocate of
Schubert's music and
Salieri as his theory and
composition teacher from
1813-1817. Curiously,
Liszt and Schubert never
met personally, despite
their geographical
proximity in Vienna
during these years.
Inevitably, legends later
arose that the two had
been personal
acquaintances, although
Liszt would dismiss these
as fallacious: I never
knew Schubert personally,
he was once quoted as
saying. Liszt's initial
exposure to Schubert's
music was the Lieder,
what Urhan prized most of
all. He accompanied the
tenor Benedict
Randhartinger in numerous
performances of
Schubert's Lieder and
then, perhaps realizing
that he could benefit the
composer more on his own
terms, transcribed a
number of the Lieder for
piano solo. Many of these
transcriptions he would
perform himself on
concert tour during the
so-called Glanzzeit, or
time of splendor from
1839-1847. This publicity
did much to promote
reception of Schubert's
music throughout Europe.
Once Liszt retired from
the concert stage and
settled in Weimar as a
conductor in the 1840s,
he continued to perform
Schubert's orchestral
music, his Symphony No. 9
being a particular
favorite, and is credited
with giving the world
premiere performance of
Schubert's opera Alfonso
und Estrella in 1854. At
this time, he
contemplated writing a
biography of the
composer, which
regrettably remained
uncompleted. Liszt's
devotion to Schubert
would never waver.
Liszt's relationship with
Robert and Clara Schumann
was far different and far
more complicated; by
contrast, they were all
personal acquaintances.
What began as a
relationship of mutual
respect and admiration
soon deteriorated into
one of jealousy and
hostility, particularly
on the Schumann's part.
Liszt's initial contact
with Robert's music
happened long before they
had met personally, when
Liszt published an
analysis of Schumann's
piano music for the
Gazette musicale in 1837,
a gesture that earned
Robert's deep
appreciation. In the
following year Clara met
Liszt during a concert
tour in Vienna and
presented him with more
of Schumann's piano
music. Clara and her
father Friedrich Wieck,
who accompanied Clara on
her concert tours, were
quite taken by Liszt: We
have heard Liszt. He can
be compared to no other
player...he arouses
fright and astonishment.
His appearance at the
piano is indescribable.
He is an original...he is
absorbed by the piano.
Liszt, too, was impressed
with Clara--at first the
energy, intelligence and
accuracy of her piano
playing and later her
compositions--to the
extent that he dedicated
to her the 1838 version
of his Etudes d'execution
transcendante d'apres
Paganini. Liszt had a
closer personal
relationship with Clara
than with Robert until
the two men finally met
in 1840. Schumann was
astounded by Liszt's
piano playing. He wrote
to Clara that Liszt had
played like a god and had
inspired indescribable
furor of applause. His
review of Liszt even
included a heroic
personification with
Napoleon. In Leipzig,
Schumann was deeply
impressed with Liszt's
interpretations of his
Noveletten, Op. 21 and
Fantasy in C Major, Op.
17 (dedicated to Liszt),
enthusiastically
observing that, I feel as
if I had known you twenty
years. Yet a variety of
events followed that
diminished Liszt's glory
in the eyes of the
Schumanns. They became
critical of the cult-like
atmosphere that arose
around his recitals, or
Lisztomania as it came to
be called; conceivably,
this could be attributed
to professional jealousy.
Clara, in particular,
came to loathe Liszt,
noting in a letter to
Joseph Joachim, I despise
Liszt from the depths of
my soul. She recorded a
stunning diary entry a
day after Liszt's death,
in which she noted, He
was an eminent keyboard
virtuoso, but a dangerous
example for the
young...As a composer he
was terrible. By
contrast, Liszt did not
share in these negative
sentiments; no evidence
suggests that he had any
ill-regard for the
Schumanns. In Weimar, he
did much to promote
Schumann's music,
conducting performances
of his Scenes from Faust
and Manfred, during a
time in which few
orchestras expressed
interest, and premiered
his opera Genoveva. He
later arranged a benefit
concert for Clara
following Robert's death,
featuring Clara as
soloist in Robert's Piano
Concerto, an event that
must have been
exhilarating to witness.
Regardless, her opinion
of him would never
change, despite his
repeated gestures of
courtesy and respect.
Liszt's relationship with
Schubert was a spiritual
one, with music being the
one and only link between
the two men. That with
the Schumanns was
personal, with music
influenced by a hero
worship that would
aggravate the
relationship over time.
Nonetheless, Liszt would
remain devoted to and
enthusiastic for the
music and achievements of
these composers. He would
be a vital force in
disseminating their music
to a wider audience, as
he would be with many
other composers
throughout his career.
His primary means for
accomplishing this was
the piano transcription.
Liszt and the
Transcription
Transcription versus
Paraphrase Transcription
and paraphrase were
popular terms in
nineteenth-century music,
although certainly not
unique to this period.
Musicians understood that
there were clear
distinctions between
these two terms, but as
is often the case these
distinctions could be
blurred. Transcription,
literally writing over,
entails reworking or
adapting a piece of music
for a performance medium
different from that of
its original; arrangement
is a possible synonym.
Adapting is a key part of
this process, for the
success of a
transcription relies on
the transcriber's ability
to adapt the piece to the
different medium. As a
result, the pre-existing
material is generally
kept intact, recognizable
and intelligible; it is
strict, literal,
objective. Contextual
meaning is maintained in
the process, as are
elements of style and
form. Paraphrase, by
contrast, implies
restating something in a
different manner, as in a
rewording of a document
for reasons of clarity.
In nineteenth-century
music, paraphrasing
indicated elaborating a
piece for purposes of
expressive virtuosity,
often as a vehicle for
showmanship. Variation is
an important element, for
the source material may
be varied as much as the
paraphraser's imagination
will allow; its purpose
is metamorphosis.
Transcription is adapting
and arranging;
paraphrasing is
transforming and
reworking. Transcription
preserves the style of
the original; paraphrase
absorbs the original into
a different style.
Transcription highlights
the original composer;
paraphrase highlights the
paraphraser.
Approximately half of
Liszt's compositional
output falls under the
category of transcription
and paraphrase; it is
noteworthy that he never
used the term
arrangement. Much of his
early compositional
activities were
transcriptions and
paraphrases of works of
other composers, such as
the symphonies of
Beethoven and Berlioz,
vocal music by Schubert,
and operas by Donizetti
and Bellini. It is
conceivable that he
focused so intently on
work of this nature early
in his career as a means
to perfect his
compositional technique,
although transcription
and paraphrase continued
well after the technique
had been mastered; this
might explain why he
drastically revised and
rewrote many of his
original compositions
from the 1830s (such as
the Transcendental Etudes
and Paganini Etudes) in
the 1850s. Charles Rosen,
a sympathetic interpreter
of Liszt's piano works,
observes, The new
revisions of the
Transcendental Etudes are
not revisions but concert
paraphrases of the old,
and their art lies in the
technique of
transformation. The
Paganini etudes are piano
transcriptions of violin
etudes, and the
Transcendental Etudes are
piano transcriptions of
piano etudes. The
principles are the same.
He concludes by noting,
Paraphrase has shaded off
into
composition...Composition
and paraphrase were not
identical for him, but
they were so closely
interwoven that
separation is impossible.
The significance of
transcription and
paraphrase for Liszt the
composer cannot be
overstated, and the
mutual influence of each
needs to be better
understood. Undoubtedly,
Liszt the composer as we
know him today would be
far different had he not
devoted so much of his
career to transcribing
and paraphrasing the
music of others. He was
perhaps one of the first
composers to contend that
transcription and
paraphrase could be
genuine art forms on
equal par with original
pieces; he even claimed
to be the first to use
these two terms to
describe these classes of
arrangements. Despite the
success that Liszt
achieved with this type
of work, others viewed it
with circumspection and
criticism. Robert
Schumann, although deeply
impressed with Liszt's
keyboard virtuosity, was
harsh in his criticisms
of the transcriptions.
Schumann interpreted them
as indicators that
Liszt's virtuosity had
hindered his
compositional development
and suggested that Liszt
transcribed the music of
others to compensate for
his own compositional
deficiencies.
Nonetheless, Liszt's
piano transcriptions,
what he sometimes called
partitions de piano (or
piano scores), were
instrumental in promoting
composers whose music was
unknown at the time or
inaccessible in areas
outside of major European
capitals, areas that
Liszt willingly toured
during his Glanzzeit. To
this end, the
transcriptions had to be
literal arrangements for
the piano; a Beethoven
symphony could not be
introduced to an
unknowing audience if its
music had been subjected
to imaginative
elaborations and
variations. The same
would be true of the 1833
transcription of
Berlioz's Symphonie
fantastique (composed
only three years
earlier), the
astonishingly novel
content of which would
necessitate a literal and
intelligible rendering.
Opera, usually more
popular and accessible
for the general public,
was a different matter,
and in this realm Liszt
could paraphrase the
original and manipulate
it as his imagination
would allow without
jeopardizing its
reception; hence, the
paraphrases on the operas
of Bellini, Donizetti,
Mozart, Meyerbeer and
Verdi. Reminiscence was
another term coined by
Liszt for the opera
paraphrases, as if the
composer were reminiscing
at the keyboard following
a memorable evening at
the opera. Illustration
(reserved on two
occasions for Meyerbeer)
and fantasy were
additional terms. The
operas of Wagner were
exceptions. His music was
less suited to paraphrase
due to its general lack
of familiarity at the
time. Transcription of
Wagner's music was thus
obligatory, as it was of
Beethoven's and Berlioz's
music; perhaps the
composer himself insisted
on this approach. Liszt's
Lieder Transcriptions
Liszt's initial
encounters with
Schubert's music, as
mentioned previously,
were with the Lieder. His
first transcription of a
Schubert Lied was Die
Rose in 1833, followed by
Lob der Tranen in 1837.
Thirty-nine additional
transcriptions appeared
at a rapid pace over the
following three years,
and in 1846, the Schubert
Lieder transcriptions
would conclude, by which
point he had completed
fifty-eight, the most of
any composer. Critical
response to these
transcriptions was highly
favorable--aside from the
view held by
Schumann--particularly
when Liszt himself played
these pieces in concert.
Some were published
immediately by Anton
Diabelli, famous for the
theme that inspired
Beethoven's variations.
Others were published by
the Viennese publisher
Tobias Haslinger (one of
Beethoven's and
Schubert's publishers in
the 1820s), who sold his
reserves so quickly that
he would repeatedly plead
for more. However,
Liszt's enthusiasm for
work of this nature soon
became exhausted, as he
noted in a letter of 1839
to the publisher
Breitkopf und Hartel:
That good Haslinger
overwhelms me with
Schubert. I have just
sent him twenty-four new
songs (Schwanengesang and
Winterreise), and for the
moment I am rather tired
of this work. Haslinger
was justified in his
demands, for the Schubert
transcriptions were
received with great
enthusiasm. One Gottfried
Wilhelm Fink, then editor
of the Allgemeine
musikalische Zeitung,
observed of these
transcriptions: Nothing
in recent memory has
caused such sensation and
enjoyment in both
pianists and audiences as
these arrangements...The
demand for them has in no
way been satisfied; and
it will not be until
these arrangements are
seen on pianos
everywhere. They have
indeed made quite a
splash. Eduard Hanslick,
never a sympathetic
critic of Liszt's music,
acknowledged thirty years
after the fact that,
Liszt's transcriptions of
Schubert Lieder were
epoch-making. There was
hardly a concert in which
Liszt did not have to
play one or two of
them--even when they were
not listed on the
program. These
transcriptions quickly
became some of his most
sough-after pieces,
despite their extreme
technical demands.
Leading pianists of the
day, such as Clara Wieck
and Sigismond Thalberg,
incorporated them into
their concert programs
immediately upon
publication. Moreover,
the transcriptions would
serve as inspirations for
other composers, such as
Stephen Heller, Cesar
Franck and later Leopold
Godowsky, all of whom
produced their own
transcriptions of
Schubert's Lieder. Liszt
would transcribe the
Lieder of other composers
as well, including those
by Mendelssohn, Chopin,
Anton Rubinstein and even
himself. Robert Schumann,
of course, would not be
ignored. The first
transcription of a
Schumann Lied was the
celebrated Widmung from
Myrten in 1848, the only
Schumann transcription
that Liszt completed
during the composer's
lifetime. (Regrettably,
there is no evidence of
Schumann's regard of this
transcription, or even if
he was aware of it.) From
the years 1848-1881,
Liszt transcribed twelve
of Robert Schumann's
Lieder (including one
orchestral Lied) and
three of Clara (one from
each of her three
published Lieder cycles);
he would transcribe no
other works of these two
composers. The Schumann
Lieder transcriptions,
contrary to those of
Schubert, are literal
arrangements, posing, in
general, far fewer
demands on the pianist's
technique. They are
comparatively less
imaginative in their
treatment of the original
material. Additionally,
they seem to have been
less valued in their day
than the Schubert
transcriptions, and it is
noteworthy that none of
the Schumann
transcriptions bear
dedications, as most of
the Schubert
transcriptions do. The
greatest challenge posed
by Lieder transcriptions,
regardless of the
composer or the nature of
the transcription, was to
combine the vocal and
piano parts of the
original such that the
character of each would
be preserved, a challenge
unique to this form of
transcription. Each part
had to be intact and
aurally recognizable, the
vocal line in particular.
Complications could be
manifold in a Lied that
featured dissimilar
parts, such as Schubert's
Auf dem Wasser zu singen,
whose piano accompaniment
depicts the rocking of
the boat on the
shimmering waves while
the vocal line reflects
on the passing of time.
Similar complications
would be encountered in
Gretchen am Spinnrade, in
which the ubiquitous
sixteenth-note pattern in
the piano's right hand
epitomizes the
ever-turning spinning
wheel over which the
soprano voice expresses
feelings of longing and
heartache. The resulting
transcriptions for solo
piano would place
exceptional demands on
the pianist. The
complications would be
far less imposing in
instances in which voice
and piano were less
differentiated, as in
many of Schumann's Lieder
that Liszt transcribed.
The piano parts in these
Lieder are true
accompaniments for the
voice, providing harmonic
foundation and rhythmic
support by doubling the
vocal line throughout.
The transcriptions, thus,
are strict and literal,
with far fewer demands on
both pianist and
transcriber. In all of
Liszt's Lieder
transcriptions,
regardless of the way in
which the two parts are
combined, the melody
(i.e. the vocal line) is
invariably the focal
point; the melody should
sing on the piano, as if
it were the voice. The
piano part, although
integral to contributing
to the character of the
music, is designed to
function as
accompaniment. A singing
melody was a crucial
objective in
nineteenth-century piano
performance, which in
part might explain the
zeal in transcribing and
paraphrasing vocal music
for the piano. Friedrich
Wieck, father and teacher
of Clara Schumann,
stressed this point
repeatedly in his 1853
treatise Clavier und
Gesang (Piano and Song):
When I speak in general
of singing, I refer to
that species of singing
which is a form of
beauty, and which is a
foundation for the most
refined and most perfect
interpretation of music;
and, above all things, I
consider the culture of
beautiful tones the basis
for the finest possible
touch on the piano. In
many respects, the piano
and singing should
explain and supplement
each other. They should
mutually assist in
expressing the sublime
and the noble, in forms
of unclouded beauty. Much
of Liszt's piano music
should be interpreted
with this concept in
mind, the Lieder
transcriptions and opera
paraphrases, in
particular. To this end,
Liszt provided numerous
written instructions to
the performer to
emphasize the vocal line
in performance, with
Italian directives such
as un poco marcato il
canto, accentuato assai
il canto and ben
pronunziato il canto.
Repeated indications of
cantando,singend and
espressivo il canto
stress the significance
of the singing tone. As
an additional means of
achieving this and
providing the performer
with access to the
poetry, Liszt insisted,
at what must have been a
publishing novelty at the
time, on printing the
words of the Lied in the
music itself. Haslinger,
seemingly oblivious to
Liszt's intent, initially
printed the poems of the
early Schubert
transcriptions separately
inside the front covers.
Liszt argued that the
transcriptions must be
reprinted with the words
underlying the notes,
exactly as Schubert had
done, a request that was
honored by printing the
words above the
right-hand staff. Liszt
also incorporated a
visual scheme for
distinguishing voice and
accompaniment, influenced
perhaps by Chopin, by
notating the
accompaniment in cue
size. His transcription
of Robert Schumann's
Fruhlings Ankunft
features the vocal line
in normal size, the piano
accompaniment in reduced
size, an unmistakable
guide in a busy texture
as to which part should
be emphasized: Example 1.
Schumann-Liszt Fruhlings
Ankunft, mm. 1-2. The
same practice may be
found in the
transcription of
Schumann's An die Turen
will ich schleichen. In
this piece, the performer
must read three staves,
in which the baritone
line in the central staff
is to be shared between
the two hands based on
the stem direction of the
notes: Example 2.
Schumann-Liszt An die
Turen will ich
schleichen, mm. 1-5. This
notational practice is
extremely beneficial in
this instance, given the
challenge of reading
three staves and the
manner in which the vocal
line is performed by the
two hands. Curiously,
Liszt did not use this
practice in other
transcriptions.
Approaches in Lieder
Transcription Liszt
adopted a variety of
approaches in his Lieder
transcriptions, based on
the nature of the source
material, the ways in
which the vocal and piano
parts could be combined
and the ways in which the
vocal part could sing.
One approach, common with
strophic Lieder, in which
the vocal line would be
identical in each verse,
was to vary the register
of the vocal part. The
transcription of Lob der
Tranen, for example,
incorporates three of the
four verses of the
original Lied, with the
register of the vocal
line ascending one octave
with each verse (from low
to high), as if three
different voices were
participating. By the
conclusion, the music
encompasses the entire
range of Liszt's keyboard
to produce a stunning
climactic effect, and the
variety of register of
the vocal line provides a
welcome textural variety
in the absence of the
words. The three verses
of the transcription of
Auf dem Wasser zu singen
follow the same approach,
in which the vocal line
ascends from the tenor,
to the alto and to the
soprano registers with
each verse.
Fruhlingsglaube adopts
the opposite approach, in
which the vocal line
descends from soprano in
verse 1 to tenor in verse
2, with the second part
of verse 2 again resuming
the soprano register;
this is also the case in
Das Wandern from
Mullerlieder. Gretchen am
Spinnrade posed a unique
problem. Since the poem's
narrator is female, and
the poem represents an
expression of her longing
for her lover Faust,
variation of the vocal
line's register, strictly
speaking, would have been
impractical. For this
reason, the vocal line
remains in its original
register throughout,
relentlessly colliding
with the sixteenth-note
pattern of the
accompaniment. One
exception may be found in
the fifth and final verse
in mm. 93-112, at which
point the vocal line is
notated in a higher
register and doubled in
octaves. This sudden
textural change, one that
is readily audible, was a
strategic means to
underscore Gretchen's
mounting anxiety (My
bosom urges itself toward
him. Ah, might I grasp
and hold him! And kiss
him as I would wish, at
his kisses I should
die!). The transcription,
thus, becomes a vehicle
for maximizing the
emotional content of the
poem, an exceptional
undertaking with the
general intent of a
transcription. Registral
variation of the vocal
part also plays a crucial
role in the transcription
of Erlkonig. Goethe's
poem depicts the death of
a child who is
apprehended by a
supernatural Erlking, and
Schubert, recognizing the
dramatic nature of the
poem, carefully depicted
the characters (father,
son and Erlking) through
unique vocal writing and
accompaniment patterns:
the Lied is a dramatic
entity. Liszt, in turn,
followed Schubert's
characterization in this
literal transcription,
yet took it an additional
step by placing the
register of the father's
vocal line in the
baritone range, that of
the son in the soprano
range and that of the
Erlking in the highest
register, options that
would not have been
available in the version
for voice and piano.
Additionally, Liszt
labeled each appearance
of each character in the
score, a means for
guiding the performer in
interpreting the dramatic
qualities of the Lied. As
a result, the drama and
energy of the poem are
enhanced in this
transcription; as with
Gretchen am Spinnrade,
the transcriber has
maximized the content of
the original. Elaboration
may be found in certain
Lieder transcriptions
that expand the
performance to a level of
virtuosity not found in
the original; in such
cases, the transcription
approximates the
paraphrase. Schubert's Du
bist die Ruh, a paradigm
of musical simplicity,
features an uncomplicated
piano accompaniment that
is virtually identical in
each verse. In Liszt's
transcription, the
material is subjected to
a highly virtuosic
treatment that far
exceeds the original,
including a demanding
passage for the left hand
alone in the opening
measures and unique
textural writing in each
verse. The piece is a
transcription in
virtuosity; its art, as
Rosen noted, lies in the
technique of
transformation.
Elaboration may entail an
expansion of the musical
form, as in the extensive
introduction to Die
Forelle and a virtuosic
middle section (mm.
63-85), both of which are
not in the original. Also
unique to this
transcription are two
cadenzas that Liszt
composed in response to
the poetic content. The
first, in m. 93 on the
words und eh ich es
gedacht (and before I
could guess it), features
a twisted chromatic
passage that prolongs and
thereby heightens the
listener's suspense as to
the fate of the trout
(which is ultimately
caught). The second, in
m. 108 on the words
Betrogne an (and my blood
boiled as I saw the
betrayed one), features a
rush of
diminished-seventh
arpeggios in both hands,
epitomizing the poet's
rage at the fisherman for
catching the trout. Less
frequent are instances in
which the length of the
original Lied was
shortened in the
transcription, a tendency
that may be found with
certain strophic Lieder
(e.g., Der Leiermann,
Wasserflut and Das
Wandern). Another
transcription that
demonstrates Liszt's
readiness to modify the
original in the interests
of the poetic content is
Standchen, the seventh
transcription from
Schubert's
Schwanengesang. Adapted
from Act II of
Shakespeare's Cymbeline,
the poem represents the
repeated beckoning of a
man to his lover. Liszt
transformed the Lied into
a miniature drama by
transcribing the vocal
line of the first verse
in the soprano register,
that of the second verse
in the baritone register,
in effect, creating a
dialogue between the two
lovers. In mm. 71-102,
the dialogue becomes a
canon, with one voice
trailing the other like
an echo (as labeled in
the score) at the
distance of a beat. As in
other instances, the
transcription resembles
the paraphrase, and it is
perhaps for this reason
that Liszt provided an
ossia version that is
more in the nature of a
literal transcription.
The ossia version, six
measures shorter than
Schubert's original, is
less demanding
technically than the
original transcription,
thus representing an
ossia of transcription
and an ossia of piano
technique. The Schumann
Lieder transcriptions, in
general, display a less
imaginative treatment of
the source material.
Elaborations are less
frequently encountered,
and virtuosity is more
restricted, as if the
passage of time had
somewhat tamed the
composer's approach to
transcriptions;
alternatively, Liszt was
eager to distance himself
from the fierce
virtuosity of his early
years. In most instances,
these transcriptions are
literal arrangements of
the source material, with
the vocal line in its
original form combined
with the accompaniment,
which often doubles the
vocal line in the
original Lied. Widmung,
the first of the Schumann
transcriptions, is one
exception in the way it
recalls the virtuosity of
the Schubert
transcriptions of the
1830s. Particularly
striking is the closing
section (mm. 58-73), in
which material of the
opening verse (right
hand) is combined with
the triplet quarter notes
(left hand) from the
second section of the
Lied (mm. 32-43), as if
the transcriber were
attempting to reconcile
the different material of
these two sections.
Fruhlingsnacht resembles
a paraphrase by
presenting each of the
two verses in differing
registers (alto for verse
1, mm. 3-19, and soprano
for verse 2, mm. 20-31)
and by concluding with a
virtuosic section that
considerably extends the
length of the original
Lied. The original
tonalities of the Lieder
were generally retained
in the transcriptions,
showing that the tonality
was an important part of
the transcription
process. The infrequent
instances of
transposition were done
for specific reasons. In
1861, Liszt transcribed
two of Schumann's Lieder,
one from Op. 36 (An den
Sonnenschein), another
from Op. 27 (Dem roten
Roslein), and merged
these two pieces in the
collection 2 Lieder; they
share only the common
tonality of A major. His
choice for combining
these two Lieder remains
unknown, but he clearly
recognized that some
tonal variety would be
needed, for which reason
Dem roten Roslein was
transposed to C>= major.
The collection features
An den Sonnenschein in A
major (with a transition
to the new tonality),
followed by Dem roten
Roslein in C>= major
(without a change of key
signature), and
concluding with a reprise
of An den Sonnenschein in
A major. A three-part
form was thus established
with tonal variety
provided by keys in third
relations (A-C>=-A); in
effect, two of Schumann's
Lieder were transcribed
into an archetypal song
without words. In other
instances, Liszt treated
tonality and tonal
organization as important
structural ingredients,
particularly in the
transcriptions of
Schubert's Lieder cycles,
i.e. Schwanengesang,
Winterreise a... $32.99 - Voir plus => AcheterDélais: 1 to 2 weeks | | |
| Hungarian Rhapsody N° 2 Ensemble de Clarinettes - Avancé De Haske Publications
Clarinet Choir - advanced SKU: BT.DHP-1125274-070 For Clarinet Choir(+)
Clarinet Choir - advanced
SKU:
BT.DHP-1125274-070
For Clarinet
Choir. Composed by
Franz Liszt. De Haske
Clarinet Series.
Transcription. Set (Score
and Parts). Composed
2012. 44 pages. De Haske
Publications #DHP
1125274-070. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1125274-070).
9x12
inches. Hungaria
n Rhapsody N° 2 is
the second in a set of 19
Hungarian Rhapsodies by
composer Franz Liszt, and
is by far the most famous
of the set. Few other
piano solos have achieved
such widespread
popularity, offering the
pianist the opportunity
to reveal exceptional
skill as a virtuoso while
providing an immediate
and irresistible musical
appeal for the
listener.Both the
original piano solo form
and the orchestrated
version of this
composition have found
widespread use in
animated cartoons. Its
themes have also served
as the basis of several
popular songs.Composed in
1847 and dedicated to
Count László
Teleki, Hungarian
Rhapsody N° 2 was
first published as a
pianosolo in 1851. Its
immediate success and
popularity on the concert
stage soon led to an
orchestrated version,
arranged by the composer
in collaboration with
Franz Doppler. The
Japanese composer Tohru
Takahashi has made a
splendid transcription of
this great music for
clarinet choir. A
wonderful piece of music
for an advanced ensemble!
De Hongaarse
rapsodie nr. 2 is
verreweg de beroemdste
uit een set van negentien
Hongaarse rapsodieën
van de hand van componist
Franz Liszt. Er zijn maar
weinig andere werken voor
pianosolo die net zo
geliefd zijn. De pianist
krijgt in deze rapsodie
de mogelijkheid om zijn
of haar virtuositeit
tentoon te spreiden en
een directe,
onweerstaanbare muzikale
antrekkingskracht op de
luisteraar uit te
oefenen.Zowel de
originele pianosolo als
de georkestreerde versie
van deze compositie is
veel gebruikt in
tekenfilms. De themaâ??s
die erin voorkomen,
hebben ook gediend als
basis voor diverse
populaire songs.De tweede
Hongaarse rapsodie, die
werd gecomponeerd in 1847
en isopgedragen aan graaf
László Teleki, werd
in 1851 voor het eerst
uitgegeven als pianosolo,
door Senff en Ricordi.
Het onmiddellijke succes
en de populariteit op het
concertpodium leidden tot
een georkestreerde
versie, die de componist
zelf maakte, in
samenwerking met Franz
Doppler.De Japanse
componist Tohru Takahashi
heeft deze prachtige
muziek bewerkt tot een
uitstekende transcriptie
voor gevorderd
klarinetensemble.
Die Ungarische
Rhapsodie Nr. 2 ist
die bei weitem
berühmteste der
insgesamt neunzehn
Ungarischen Rhapsodien
von Franz Liszt und
gehört zu den
bekanntesten Werken
für Klavier solo
überhaupt. Virtuos und
unwiderstehlich zieht es
Zuhörer wie
Interpreten
gleichermaÃ?en in seinen
Bann. Sowohl das
originale Klaviersolo als
auch die orchestrierte
Version dieser
Komposition werden
häufig in
Zeichentrickfilmen
verwendet. Die darin
vorkommenden Themen
dienten auch schon als
Basis für diverse
Popsongs.Die
Ungarische Rhapsodie
Nr. 2 aus dem Jahr
1847 wurde 1851
zunächst als
Klaviersolo
veröffentlicht. Der
unmittelbare Erfolg und
die Popularität auf
der Konzertbühne
führten zueiner
orchestrierten Version,
die der Komponist, in
Zusammenarbeit mit Franz
Doppler, selbst
anfertigte.Die hier
vorliegende
ausgezeichnete
Transkription für
fortgeschrittenen
Klarinettenchor stammt
aus der Feder des
japanischen Komponisten
Tohru Takahashi.
La Rhapsodie
hongroise n° 2 est
la deuxième dâ??une
série de 19 Rhapsodies
hongroises de Franz
Liszt. Elle est de loin
la plus célèbre de
la série parce qu'elle
permet au pianiste de
révéler des
compétences de
virtuose tout en offrant
lâ??auditeur un attrait
immédiat et
irrésistible.Que ce
soit sous sa forme
originale pour piano solo
ou dans sa version
orchestrale, cette
composition a souvent
été employée
dans les dessins
animés. Ses thèmes
ont également
inspiré plusieurs
chansons
populaires.Composée en
1847 et dédiée au
comte László
Teleki, la Rhapsodie
hongroise n° 2 fut
dâ??abord publiée
pour piano solo en 1851
par Senff et Ricordi. Son
succès immédiat et
sapopularité dans les
salles de concert
engendrèrent
rapidement une version
pour orchestre,
arrangée par le
compositeur lui-même
en collaboration avec
Franz Doppler.Le
compositeur japonais
Tohru Takahashi a
réalisé une
splendide transcription
de cette oeuvre pour
ensemble de clarinettes.
Une musique merveilleuse
pour des musiciens
avancés ! $72.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Concertino No. 1 in F Major Clarinette et Piano [Partition + CD] Fentone Music
Clarinet and Piano - intermediate-adv SKU: HL.44005643 For clarinet an...(+)
Clarinet and Piano -
intermediate-adv SKU:
HL.44005643 For
clarinet and piano.
Composed by Jean-Baptiste
Breval. Fentone
Instrumental Books.
Transcription. Book with
CD. Composed 2005.
Fentone Music #F 893.
Published by Fentone
Music (HL.44005643).
UPC: 884088041137.
9x12 inches.
International (more than
one
language). Concerti
no No. 1 in F major for
cello and piano. In The
Platinum Series this
excellent piece has been
published in an edition
for clarinet. On the CD
that comes with the book
you will first hear the
piano accompaniment
alone, followed by the
demo version with both
clarinet and piano. It is
of course more
instructive and enjoyable
to play with a live
accompanist if you can,
using the piano part that
is also included. This
piece is a great addition
to the clarinet
repertoire!
Een
van de bekendste werken
van Jean-Baptiste Breval
is het Concertino No.
1 in F major voor
cello en piano. Dit is
voor The Platinum Series
speciaal voor de klarinet
bewerkt. Op de
fantastische cd zijn
eerst de
pianobegeleidingente
horen en vervolgens de
schitterende demoversies
- met klarinet en een
live ingespeelde piano.
Natuurlijk is het nog
leerzamer en aangenamer
om echt samen met een
pianist te musiceren. Een
aanwinst voor het
klarinetrepetoire!
Das ursprunglich fur
Cello und Klavier
geschriebene
Concertino Nr. 1 in
F-Dur des
franzosischen Komponisten
Jean-Baptiste Breval. Das
dreiteilige Werk setzt
sich aus einem lebhaften
Allegro, einem lyrischen,
majestatischen Mittelteil
und einem resoluten
Allegretto zusammen.
Anstelle des Pianisten
kann auch zur
beiliegenden CD gespielt
werden, auf der neben der
Begleitung auch eine
vollstandige Demoversion
zu horen ist.Die Reihe
The Platinum
Series enthalt
bekannte klassische Werke
fur verschiedene
Instrumente, die nun
verschiedenen Holzblasern
zuganglich gemacht wurden
und sich in ihrer neuen
Form wunderbar als
Konzertstucke eignen. Die
CDs derPlatinum
Series bieten Ihnen
die Gelegenheit, zu einer
schonen Begleitung, die
live mit Klavier,
Cembalo, Kammerensemble
oder gar
Sinfonieorchester
eingespielt wurde, zu
spielen. Auf der CD
erklingen jeweils alle
Begleitungen und
Demo-Versionen. Die
Stucke mit Basso
continuo, der auf dem
Klavier oder
Cembalogespielt werden
kann, enthalten jeweils
eine separate Solo- und
Cellostimme, sodass sie
auch von einem Ensemble
aufgefuhrt werden konnen.
Alle sechs Ausgaben sind
im Schwierigkeitsgrad
mittelschwer - schwer.
La collection
Platinum Series
rassemble des œuvres
classiques composees a
l'origine pour divers
instrument et idealement
adaptees pour des
instruments a vent de la
famille des bois. Chaque
ouvrage de cette
collection est enrichi
d'un compact disc
(version integrale +
accompagnement) d'une
grande qualite musicale.
Pour vous offrir un
excellent confort de jeu,
les accompagnements ont
ete confies au piano, au
clavecin, a un ensemble
de musique de chambre et
quelquefois meme a un
Orchestre Symphonique.
Les oeuvres avec basse
continue (adaptee pour le
piano ou le clavecin)
disposent d'une partie
soliste et d'une partie
pour violoncelle separees
afin de pouvoir
constituer unensemble
instrumental.
La
collezione >The
Platinum Series e
sinonimo di alta qualita.
Troverete le piu
importanti pagine di
musica trascritte per
strumenti a fiato. Sul CD
sono registrati dapprima
l'intero brano col
solista, e poi le sole
basi musicali
d'accompagnamento,
realizzate con strumenti
autentici che realizzano
il basso continuo al
clavicembalo. Da oggi
potrete interpretare col
saxofono le musiche di
grandi compositori come
Benedetto Marcello,
oppure suonare al
clarinetto la
trascrizione del Concerto
n.1 di Breval per
violoncello. Per le
composizioni da suonare
in duo, troverete sul CD
sia l'incisione completa
del brano, che la sola
seconda voce o il solo
Basso continuo, cosi da
potersuonare sia da soli
che assieme ad un vostro
amico. $23.00 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Trio Sonata 2 Flûtes traversières, Piano [Partition + CD] Fentone Music
2 Flutes and Continuo - intermediate-adv SKU: HL.44005641 For two flut...(+)
2 Flutes and Continuo -
intermediate-adv SKU:
HL.44005641 For
two flutes and basso
continuo. Composed by
Georg Philipp Telemann.
Fentone Instrumental
Books. Transcription.
Book with CD. Composed
2005. Fentone Music #F
890. Published by Fentone
Music (HL.44005641).
UPC: 884088041113.
9x12 inches.
International (more than
one language). This
beautiful trio sonata in
F major by Georg Philipp
Telemann was originally
composed for two
recorders and basso
continuo. For this
edition in The Platinum
Series it has been
adapted for two flutes.
On the CD you will first
hear all the
accompaniments on the
harpsichord - which you
can use if no accompanist
is available - and next
the demo tracks with two
flutes and harpsichord.
The piano part can be
used by pianists as well
as harpsichordists and
with the instrumental
parts (a first and second
flute and a cello part)
you can also play this
beautiful music with your
own chamber ensemble.CD
contains accompaniments
and demonstrations of
sections from Telemann's
sonata.
Telemann
schreef deze prachtige
triosonate in F majeur
voor twee blokfluiten en
basso continuo. Speciaal
voor The Platinum
Series is hiervan een
bewerking voor twee
dwarsfluiten gemaakt. Op
de geweldige cd hoor je
eerst allebegeleidingen
(klavecimbel en fluit 2)
- erg handig als er geen
begeleider in de buurt is
- en vervolgens de
voorbeeldtracks met twee
fluiten en klavecimbel.
De basso continuo is
bruikbaar voor zowel
pianisten als
klavecinisten;en met de
bijlagen (een eerste en
tweede fluitpartij en een
cellopartij) is deze
mooie muziek ook
speelbaar met een eigen
ensemble
Die
Triosonate in F-Dur von
Telemann wurde
ursprunglich fur zwei
Blockfloten und Basso
continuo komponiert. Fur
die neue Platinum-Serie
wurde sie fur zwei Floten
bearbeitet. Auf der CD
erklingen zunachst alle
Begleitungen auf dem
Cembalo - diese konnen
verwendet werden, wenn
kein Begleiter zur Stelle
ist. Darauf folgen
Demoversionen mit zwei
Floten und Cembalo. Der
enthaltene Basso continuo
kann auf dem Klavier und
auf dem Cembalo gespielt
werden. Diese schone
Musik auch von einem
Ensemble (2 Floten and
Cello) aufgefuhrt
werden.Die Reihe The
Platinum Series
enthalt bekannte
klassische Werke fur
verschiedene Instrumente,
die nun verschiedenen
Holzblasern
zuganglichgemacht wurden
und sich in ihrer neuen
Form wunderbar als
Konzertstucke eignen. Die
CDs der Platinum
Series bieten Ihnen
die Gelegenheit, zu einer
schonen Begleitung, die
live mit Klavier,
Cembalo, Kammerensemble
oder gar
Sinfonieorchester
eingespielt wurde, zu
spielen. Auf der CD
erklingen jeweils alle
Begleitungen und
Demo-Versionen. Die
Stucke mit Basso
continuo, der auf dem
Klavier oder
Cembalogespielt werden
kann, enthalten jeweils
eine separate Solo- und
Cellostimme, sodass sie
auch von einem Ensemble
aufgefuhrt werden konnen.
Alle sechs Ausgaben sind
im Schwierigkeitsgrad
mittelschwer - schwer.
La collection
Platinum Series
rassemble des ?uvres
classiques composees a
l'origine pour divers
instrument et idealement
adaptees pour des
instruments a vent de la
famille des bois. Chaque
ouvrage de cette
collection est enrichi
d'un compact disc
(version integrale
accompagnement) d'une
grande qualite musicale.
Pour vous offrir un
excellent confort de jeu,
les accompagnements ont
ete confies au piano, au
clavecin, a un ensemble
de musique de chambre et
quelquefois meme a un
Orchestre Symphonique.
Les oeuvres avec basse
continue (adaptee pour le
piano ou le clavecin)
disposent d'une partie
soliste et d'une partie
pour violoncelle separees
afin de pouvoir
constituer unensemble
instrumental.
La
collezione >The
Platinum Series e
sinonimo di alta qualita.
Troverete le piu
importanti pagine di
musica trascritte per
strumenti a fiato. Sul CD
sono registrati dapprima
l'intero brano col
solista, e poi le sole
basi musicali
d'accompagnamento,
realizzate con strumenti
autentici che realizzano
il basso continuo al
clavicembalo. Da oggi
potrete interpretare col
saxofono le musiche di
grandi compositori come
Benedetto Marcello,
oppure suonare al
clarinetto la
trascrizione del Concerto
n.1 di Breval per
violoncello. Per le
composizioni da suonare
in duo, troverete sul CD
sia l'incisione completa
del brano, che la sola
seconda voce o il solo
Basso continuo, cosi da
potersuonare sia da soli
che assieme ad un vostro
amico. $23.00 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Concerto in Eb Major Trompette, Piano Carl Fischer
For Trumpet in Bb and Piano, S. 49. Composed by Johann Nepomuk Hummel (17...(+)
For Trumpet in Bb and
Piano, S. 49.
Composed by Johann
Nepomuk Hummel
(1778-1837). Edited by
Elisa Koehler. Arranged
by Elisa Koehler.
Romantic. Score and
part(s). With Standard
notation. 36 8 pages.
Carl Fischer #W002681.
Published by Carl Fischer
(CF.W2681).
$14.99 - Voir plus => AcheterDélais: 1 to 2 weeks | | |
| Concerto in E Major Trompette Carl Fischer
Chamber Music Piano, Trumpet SKU: CF.W2682 For Trumpet in E and Piano,...(+)
Chamber Music Piano,
Trumpet SKU:
CF.W2682 For
Trumpet in E and Piano,
S.49. Composed by
Johann Hummel. Edited by
Elisa Koehler. Set of
Score and Parts. With
Standard notation. 36+8
pages. Carl Fischer Music
#W2682. Published by Carl
Fischer Music (CF.W2682).
ISBN 9781491144954.
UPC: 680160902453. 9 x 12
inches. Key: E
major. Edited by
Elisa Koehler, Associate
Professor and Chair of
the Music Department at
Goucher College, this new
edition of Johann Nepomuk
Hummel's Concerto in E
Major for trumpet in E
and piano presented in
its original key. The
concerto by Johann
Nepomuk Hummel
(1778–1837)holds a
unique place in the
trumpet repertoire. Like
theconcerto by Joseph
Haydn (1732–1809)
it was written forthe
Austrian trumpeter Anton
Weidinger
(1766–1852) andhis
newly invented keyed
trumpet, performed a few
timesby Weidinger, and
then forgotten for more
than 150 yearsuntil it
was revived in the
twentieth century. But
unlikeHaydn’s
concerto in Eb major,
Hummel’s Concerto
a Trombaprincipale (1803)
was written in the key of
E major for atrumpet
pitched in E, not
E≤. This difference
of key proved tobe quite
a conundrum for
trumpeters and music
publishersin the
twentieth century. The
first modern edition,
publishedby Fritz Stein
in 1957, transposed the
concerto down onehalf
step into the key of
E≤ to make it more
playable on atrumpet in
Bb, which had become the
standard instrumentfor
trumpeters by the middle
of the twentieth
century.Armando Ghitalla
made the first recording
of the Hummel in1964 in
the original key of E (on
a C-trumpet) after
editinga performing
edition in 1959 in the
transposed key of
E≤ (forBb trumpet)
published by Robert King
Music. Needless tosay,
the trumpet had changed
dramatically in terms of
design,manufacture, and
cultural status between
1803 and 1957, andthe
notion of classical solo
repertoire for the modern
trumpetwas still in its
formative stages when the
Hummel concertowas
reborn.These factors
conspired to create
confusion regarding
thenumerous
interpretative challenges
involved in performingthe
Hummel concerto according
to the composer’s
originalintentions on
modern trumpets. For
those seeking the
bestscholarly
information, a facsimile
of Hummel’s
originalmanuscript score
was published in 2011
with a separatevolume of
analytical commentary by
Edward H. Tarr,1 whoalso
published the first
modern edition of the
concertoin the original
key of E major (Universal
Edition, 1972).This
present
edition—available
in both keys: Eb and
Emajor—strives to
build a bridge between
scholarship
andperformance traditions
in order to provide
viable options forboth
the purist and the
practitioner.Following
the revival of the Haydn
trumpet concerto, acase
could be made that some
musicians were
influencedby a type of
normalcy bias that
resulted in
performancetraditions
that attempted to make
the Hummel morelike the
Haydn by putting it in
the same key,
insertingunnecessary
cadenzas, and adding
trills where they
mightnot belong.2 Issues
concerning tempo and
ornamentationposed
additional challenges. As
scholarship and
performancepractice
surrounding the concerto
have become betterknown,
trumpeters have
increasingly sought to
performthe concerto in
the original key of E
major—sometimes
onkeyed
trumpets—and to
reconsider more recent
performancetraditions in
the transposed key of
Eb.Regardless of the key,
several factors need to
be addressedwhen
performing the Hummel
concerto. The most
notoriousof these is the
interpretation of the
wavy line (devoid of
a “trâ€
indication), which
appears in the second
movement(mm. 4–5
and 47–49) and in
the finale (mm.
218–221).
InHummel’s
manuscript score, the
wavy line resembles a
sinewave with wide,
gentle curves, rather
than the tight,
buzzingappearance of a
traditional trill line.
Some have argued that
itmay indicate intense
vibrato or a fluttering
tremolo betweenopen and
closed fingerings on a
keyed trumpet.3 In
Hummel’s1828 piano
treatise, he wrote that a
wavy line without a
“trâ€sign
indicates uneigentlichen
Triller oder den
getrillertenNoten
[“improperâ€
trills or the notes that
are trilled],
andrecommends that they
be played as main note
trills that arenot
resolved [ohne
Nachschlag].4
Hummel’s piano
treatisewas published
twenty-five years after
he wrote the
trumpetconcerto, and his
advocacy for main note
trills (rather thanupper
note trills) was
controversial at the
time, so trumpetersshould
consider all of the
available options when
formingtheir own
interpretation of the
wavy line.Unlike Haydn,
Hummel did not include
any fermatas
wherecadenzas could be
inserted in his trumpet
concerto. The endof the
first movement, in
particular, includes
something likean
accompanied cadenza
passage (mm.
273–298), a
featureHummel also
included at the end of
the first movement ofhis
Piano Concerto No. 5 in
Ab Major, Op. 113 (1827).
Thethird movement
includes a quote
(starting at m. 168)
fromCherubini’s
opera, Les Deux
Journées (1802), that
diverts therondo form
into a coda replete with
idiomatic fanfares
andvirtuosic figuration.5
Again, no fermata appears
to signal acadenza, but
the obbligato gymnastics
in the solo trumpetpart
function like an
accompanied cadenza.Other
necessary considerations
include tempo choicesand
ornamentation. Hummel did
not include
metronomemarkings to
quantify his desired
tempi for the
movements,but clues may
be gleaned through the
surface evidence(metric
pulse, beat values,
figuration) and from the
stratifiedtempo table
that Hummel included in
his 1828 piano
treatise,where the first
movement’s
“Allegro con
spirito†is
interpretedas faster than
the “Allegroâ€
(without a modifier) of
the finale.6In the realm
of ornamentation, Hummel
includes severalturns and
figures that are open to
interpretation. This
editionincludes
Hummel’s original
symbols (turns and
figuration)along with
suggested realizations to
provide musicians
withoptions for forming
their own
interpretation.Finally,
trumpeters are encouraged
to listen to Mozart
pianoconcerti as an
interpretive context for
Hummel’s
trumpetconcerto. Hummel
was a noted piano
virtuoso at the end ofthe
Classical era, and he
studied with Mozart in
Vienna asa young boy.
Hummel also composed his
own cadenzas forsome of
Mozart’s piano
concerti, and the
twenty-five-year-oldcompo
ser imitated
Mozart’s
orchestral gestures and
melodicfiguration in the
trumpet concerto (most
notably in the
secondmovement, which
resembles the famous slow
movement
ofMozart’s Piano
Concerto No. 21 in C
Major, K. 467). $34.99 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Intermezzo Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] - Intermédiaire De Haske Publications
Concert Band/Harmonie and Clarinet Solo - Grade 3 SKU: BT.DHP-1125390-010 ...(+)
Concert Band/Harmonie and
Clarinet Solo - Grade 3
SKU:
BT.DHP-1125390-010
For Clarinet and
Concert Band /
Harmonie. Composed by
Satoshi Yagisawa. Solo
Spectrum. Set (Score &
Parts). Composed 2013. De
Haske Publications #DHP
1125390-010. Published by
De Haske Publications
(BT.DHP-1125390-010).
9x12 inches.
English-German-French-Dut
ch. Intermezzo
I> is the second movement
of Satoshi
Yagisawa’s
Clarinet Concerto.
The concerto was first
performed by
Higashi-Hiroshima Wind
Ensemble in Hiroshima,
Japan in 2010 with guest
performer Shinsuke
Hashimoto, clarinettist
with the Hiroshima
Symphony Orchestra and
was conducted by Atsushi
Kageyama. Inspiration for
this work came from the
fact that both Satoshi
Yagisawa and Shinsuke
Hashimoto graduated from
Musashino Academia
Musicae.Clarinet
Concerto>/I> is the
pinnacle of Satoshi
Yagisawa’s
“Concerto
Series†which also
features his Suite
Concertante for Piano and
WindOrchestra, Trumpet
Concerto, Trombone
Concerto, Saxophone
Concertino,
andConcertino for Solo
Percussion and Wind
Orchestra.Yagisawaâ
™s characteristic
heartfelt theme in the
second movement is
especially popular and
consequently—entitl
ed
Intermezzo—i
t is often performed
independently.Soloist:
Grade 4
Intermezzo
is het tweede deel van
Satoshi Yagisawa’s
Clarinet Concerto.
Het concert als geheel
werd in 2010 onder
leiding van dirigent
Atsushi Kageyama door het
ensemble in première
gebracht, samen met
gastklarinettist Shinsuke
Hashimoto - die werkzaam
is bij het Hiroshima
Symphony Orchestra. De
inspiratiebron voor het
werk is het gegeven dat
Satoshi Yagisawa en
Shinsuke Hashimoto beiden
hebben gestudeerd aan de
Musashino Academia
Musicae.Clarinet
Concerto vormt het
hoogtepunt van Satoshi
Yagisawa’s
Concerto Series, waar ook
zijn Suite Concertante
for Piano and Wind
Orchestra, Trumpet
Concerto, Trombone
Concerto, Saxophone
Concertinoen
Concertino for solo
Percussion and Wind
Orchestra deel van
uitmaken.Met name
Yagisawa’s
karakteristieke
doorvoelde thema uit het
tweede deel is populair.
Daarom wordt dat ook vaak
als afzonderlijk stuk
uitgevoerd, onder de
titel
Intermezzo.Soloist
: Grade 4
Intermezzo
ist der zweite Satz aus
Satoshi Yagisawas
Clarinet Concerto.
Dieses wurde vom
Bläserensemble
Higashi-Hiroshima in
Hiroshima (Japan) für
das 20. Jahreskonzert in
Auftrag gegeben. Es wurde
von diesem Ensemble mit
dem Gastsolisten Shinsuke
Hashimoto, dem
Klarinettisten des
Hiroshima Symphony
Orchestra, unter der
Direktion von Atsushi
Kageyama uraufgeführt.
Satoshi Yagisawa ließ
sich zu diesem Werk vom
gemeinsamen Abschluss mit
Shinsuke Hashimoto an der
Academia Musicae
Musashino inspirieren.
Clarinet Concerto
bildet den Höhepunkt
von Satoshi Yagisawas
Concerto-Reihe“, zu
welcher außerdem
folgende Werke zählen:
Suite Concertante for
Piano andWind Orchestra,
Trumpet Concerto,
Trombone Concerto,
Saxophone Concertino
sowie das Concertino
for Solo Percussion and
Wind Orchestra.Das
charakteristische, innige
Thema aus dem zweiten
Satz erfreut sich
besonderer Beliebtheit
und wird daher als
Intermezzo oft
einzeln
aufgeführt.Solostimme:
Schwierigkeitsgrad 4
Intermezzo
est le deuxième
mouvement extrait du
Concerto pour
Clarinette de Satoshi
Yagisawa. Le concerto a
été créé en
2010 par
l’Orchestre
d’Harmonie
d’Higashi-Hiroshim
a sous la direction
d’Atsushi Kageyama
avec la participation de
Shinsuke Hashimoto,
clarinettiste de
l’Orchestre
Symphonique
d’Hiroshima. Cette
oeuvre s’inspire
du fait que Satoshi
Yagisawa et Shinsuke
Hashimoto sont tous deux
diplômés du
Conservatoire de musique
de Musashino.Le
Concerto pour
Clarinette
représente
l’apogée de la
série de concertos de
Satoshi Yagisawa, qui
comprend aussi une
Suite concertante pour
piano et orchestre,
un Concerto pour
trompette,
unConcerto pour
trombone, un
Concertino pour
saxophone et un
Concertino pour
percussion solo et
orchestre
d’harmonie.En
raison de sa grande
popularité, le
thème émouvant du
deuxième mouvement,
qui est intitulé
Intermezzo, est
souvent interprété
indépendamment.Soliste
: Degré de
difficulté 4. $137.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
Plus de résultats boutique >> |