SKU: BT.BMP8095417

A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.

Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrische

Über den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Abschluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisch für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.

Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.

SKU: BT.GOB-000478-010

The word ‘tsunami’ is of Japanese origin. When you look it up in a dictionary, you will find that it means ‘a great sea wave produced by submarine earth movement or volcanic eruption’.
A megatsunami is the superlative of this awesome expression of power that nature can create, and has catastrophic consequences.

When Carl Wittrock completed this composition not many such big earth movements had occurred, but since then we have become all too familiar with the disastrous consequences which a tsunami may have.
On the 26th of December 2004 a heavy seaquake took place near the Indonesian island of Sumatra. Tidal waves 10 meters in height ravaged the coastal regions ofmany countries for miles around. The tsunami took the lives of thousands of people and destroyed many villages and towns.

There are more areas which run the risk of being struck by a tsunami, such as the island of La Palma, one of the Canary Islands. This island is based on oceanic crust at a fracture zone and as such is one of nature’s time bombs. The consequences of a natural calamity like a megatsunami are immense.
In the case of La Palma, the tidal wave will move in the direction of South America, where it may reach 50 km inland, destroying everything on its way.

In his composition Wittrock describes an ordinary day which will have an unexpected ending.
Right from the beginning there seems to be something in the air, the music creating an oppressive atmosphere of impending disaster.
Themes are interrupted, broken off suddenly, followed by silence, suggesting the calm before the storm.
Suddenly a short climax (glissandi in the trombone part) indicates the seaquake, and the megatsunami is a fact. Hereafter follows a turbulent passage symbolising the huge rolling waves.
After nature’s force has spent itself, resignation sets in and the composition ends with a majestic ode to nature.

Het woord 'tsunami' is afkomstig uit het Japans. Het woordenboek geeft als betekenis: een vloedgolf als gevolg van een onderzeese aardbeving. Een megatsunami is de overtreffende trap van deze vorm van natuurgeweld en heeft catastrofalegevolgen.

Toen Carl Wittrock deze compositie voltooide waren er nog niet veel voorbeelden van dergelijke grote bevingen, maar inmiddels weten we maar al te goed welke desastreuze gevolgen een tsunami kan veroorzaken.
Op 26 december 2004 vond er een zware beving plaats in de zee nabij het Indonesische eiland Sumatra. Vloedgolven van wel 10 meter hoog teisterden de kuststreken van menig land in de verre omtrek. De tsunami eiste duizendenmensenlevens en verwoestte vele dorpen en steden.

Er zijn meer gebieden waar sprake is van een 'directe' dreiging, zoals op het eiland La Palma, één van de Canarische eilanden. Dit eiland ligt op een breukvlak en is daarmeeeen tijdbom van de natuur. Bij een calamiteit als een megatsunami zijn de gevolgen niet te overzien.
In het geval van La Palma begeeft de vloedgolf van enkele honderden meters zich richting Zuid Amerika met alle gevolgenvan dien. Tot ongeveer 50 kilometer landinwaarts heeft de megatsunami een allesverwoestende werking.

In de compositie schetst Wittrock een 'gewone' dag die ongewoon zal aflopen. Al vanaf het begin hangt er iets in delucht en is er sprake van een dreigende, beklemmende sfeer.
Thema's worden onderbroken door plotselinge afbrekingen en stiltes. Opeens is daar de korte climax (glissandi in trombones) die de beving symboliseert en de megatsunamiis een feit.
Een onrustig gedeelte vangt aan, daarmee de rollende, voortstuwende golven symboliserend. Na het natuurgeweld is er berusting en The Power of the Megatsunami wordt afgesloten met een majestueuze ode aan de nat.

SKU: CN.R10004

A slow introduction gives way to the chirpy theme which is developed, inverted, and accents displaced across the bar line to give a 3/2 feel against the written meter. Restlessness leads to a tranquillo presented by the flute and clarinet, weaving a flowing counterpoint around the melody until the original slow introduction returns. A triumphant recapitulation of the main theme brings this wonderful piece to an end.

Originally composed for Brass Band in 1934 Comedy Overture is, despite its name, a serious piece of writing. The term Overture does not imply that there is anything else to follow; it is used in the 19th century sense of Concert Overture (like Mendelssohn's Fingal's Cave - in other words, a miniature Tone Poem). The 1930's was a period of Ireland's mature writing - yielding the Piano Concerto (1930), the Legend for piano and orchestra (1933), and the choral work These Things Shall Be (1936-1937). We are fortunate therefore to have both Comedy Overture and A Downland Suite (1932) written for band medium at this time. As with Maritime Overture (written in 1944 for military band) Ireland approaches his material symphonically. The opening three notes state immediately the two seminal intervals of a semitone and a third. These are brooding and dark in Bb minor. It is these intervals which make up much of the thematic content of Comedy, sometimes appearing in inverted form, and sometimes in major forms as well. The concept that some musical intervals are consonant , some dissonant, and some perfect is perhaps useful in understanding the nature of the tension and resolution of this work. The third is inherently unstable, and by bar 4, the interval is expanded to a fourth - with an ascending sem-quaver triplet - and then expanded to a fifth. The instability of the third pushes it towards a perfect resolution in the fourth or the fifth. The slow introduction is built entirely around these intervals in Bb minor and leads through an oboe cadenza, to an Allegro moderato brillante in Bb major. Once again, the semi-tone (inverted) and a third (major) comprise the main, chirpy, theme-inspired by a London bus-conductor's cry of Piccadilly. (Much of the material in Comedy was re-conceived by Ireland for orchestra and published two years later under the title A London Overture.) The expansion of the interval of a third through a fourth, fifth, sixth, and seventh now takes place quickly before our very ears at the outset of this quicker section. Immediately the theme is developed, inverted, and accents displaced across the bar line to give a 3/2 feel against the written meter. But this restlessness leads to a tranquillo built around an arpeggio figure and presented by flute and clarinet. Ireland weaves his flowing counterpoint around this melody until the original slow introduction returns leading to a stretto effect as the rising bass motifs become more urgent, requesting a resolution of the tension of that original semitone and minor third. Yet resolution is withheld at this point as the music becomes almost becalmed in a further, unrelated tranquillo section marked pianissimo. It is almost as if another side of Ireland's nature is briefly allowed to shine through the stern counterpoint and disciplined structure. This leads to virtually a full recapitulation of the chirpy brilliante, with small additional touches of counterpoint, followed by the first tranquillo section-this time in the tonic of Bb major. But the instability of the third re-asserts itself, this time demanding a resolution. And a triumphant resolution it receives, for it finally becomes fully fledged and reiterates the octave in a closing vivace. The opening tension has at last resolved itself into the most perfect interval of all.

SKU: BT.DHP-1115037-010

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

Satoshi Yagisawa is well known for his dramatic symphonic band compositions. Even though he has written relatively few marches, they are also very popular: March Willing and Able is based on a chorale while March Bou Shu is based on a Japanese folk song. The Memory of Our Native Place is a rather unusual piece for Yagisawa, as it actually closely resembles a traditional march. The piece opens with a lively fanfare and is contrasted by the following theme. The trio features a chorale-like melody.

Satoshi Yagisawa is vooral bekend van zijn dramatische orkestwerken. Marsen schreef hij nog maar weinig. Die paar die hij schreef, zijn inmiddels allemaal wel erg geliefd en populair; March Willing and Able is gebaseerd op koraalmuziek en in March Bou Shu is een Japanse volksmelodie verwerkt. Deze nieuwe mars, The Memory of Our Native Place, begint met een stralende fanfare. Daarna klinkt een innig thema. In het triodeel komt een koraalachtige melodie naar voren. Kortom: hieraan houdt uw publiek zeker een mooie herinnering!

Satoshi Yagisawa ist bekannt für seine dramatischen Blasorchesterwerke - Märsche hat er bisher nur sehr wenige, dafür aber sehr beliebte geschrieben. Zwei davon sind March Willing and Able und March Bou Shu - der eine auf choraler Musik, der andere auf einem japanischen Volkslied basierend. The Memory of Our Native Place beginnt mit einer strahlenden Fanfare, bevor ein inniges Thema erklingt. Im Trio tritt eine choralartige Melodie hervor.

The Memory of our Native Place n’est pas une marche conventionnelle, mais contient néanmoins quelques éléments standard. Elle s’ouvre avec une fanfare brillante, suivie par un thème pétillant de fraîcheur marqué par une joyeuse alternance de réponses entre bois, cuivres et cuivres graves. La mélodie chantante du trio mène fi nale haut en couleurs faisant de The Memory of our Native Place une incontournable marche de concert.

Satoshi Yagisawa ha composto oltre cento brani per fi ati, ma solamente quattro marce, tra le quali ricordiamo le acclamate March Willing and Able e March Bou Shu, la prima basata su musica corale, la seconda su una canzone folk giapponese. Con The Memory of our Native Place, Yagisawa si allontana dal suo stile poco convenzionale, componendo una marcia che si avvicina agli schemi standard. L’inizio vede protagonista una fanfara brillante, seguita da un tema più intimo. Il trio espone una melodia simile a un corale.

SKU: BT.DHP-1115250-140

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

The Soldier’s Wife is a short and simple piece commissioned by the Singapore Ministry of Education. It was originally intended as a compulsory piece for the 2012 Singapore Youth Festival. Because many school bands in Singapore are incomplete, the composer was specifically asked to create a work that could equally be played by a limited ensemble—which explains various doubled and optional parts. The warm tones of a melodic passage open this short work: the wife of the wooden soldier sings a kind of lullaby. This lyrical section is followed by a more powerful part which is, however, based on the same melodic material. The rhythm, syncopated at times, infuses thissection with a particular energy. The harmony, too, has some surprising turns—and we must never lose sight of the restrictions imposed by the limited level of difficulty of the piece. Although the work begins softly and sweetly, much more ‘feminine energy’ is projected by the close.

The Soldier’s Wife is een kort en eenvoudig werkje dat is geschreven in opdracht van het Singaporese ministerie van Onderwijs. Het was aanvankelijk bedoeld als verplicht werk voor het Singapore Youth Festival 2012. Omdat veelschoolorkesten in Singapore een onvolledige bezetting hebben, kreeg de componist het nadrukkelijke verzoek om het werk zo vorm te geven dat het ook met een beperkt ensemble uitgevoerd kan worden: dat verklaart een aantal verdubbelingenen instrumenten ad libitum.Een warme, melodische passage opent dit korte werkje: de vrouw van het - houten - soldaatje zingt als het ware een wiegeliedje. Nadat dit lyrische deel is afgerond, volgt een energieker gedeeltedat qua melodisch materiaal op dezelfde bouwstenen is gebaseerd. De hier en daar gesyncopeerde ritmiek verleent dit deel een bijzondere energie, en ook harmonisch zijn er een paar verrassende wendingen - waarbij rekening is gehoudenmet de beperkingen die verbonden zijn aan werken voor dit muzikale niveau. Begon het werkje zacht en liefelijk, aan het slot is er heel wat meer ‘girl power’ voelbaar!

The Soldier’s Wife ist ein kurzes, einfaches Werk, das im Auftrag des Bildungsministeriums von Singapur geschrieben wurde. Es war zunächst als Pflichtstück für das Singapurer Jugendfestival 2012 gedacht. Da viele Schulblasorchester in Singapur unvollständig besetzt sind, bat man den Komponisten ausdrücklich, das Werk so zu gestalten, dass es auch mit einem begrenzten Ensemble gespielt werden könne: Dies erklärt einige Verdopplungen und optionale Instrumente. Eine warm klingende, melodische Passage eröffnet dieses kurze Werk: Die Frau des - hölzernen- Soldaten singt eine Art Wiegenlied. Nach diesem lyrischen Abschnitt folgt ein kraftvollerer Teil, der aber aufdemselben melodischen Material aufbaut. Der hier und da synkopierte Rhythmus verleiht diesem Teil eine besondere Energie und auch harmonisch gibt es einige überraschende Wendungen - wobei immer an die auferlegten Beschränkungen durch den Schwierigkeitsgrad gedacht werden muss. Ist das Werk zu Beginn noch leise und lieblich, ist zum Schluss doch schon wesentlich mehr weibliche Energie“ spürbar...!

The Soldier’s Wife (L’épouse du soldat) est une pièce courte et simple commandée par le Ministère singapourien de l'Education. Cette œuvre a été initialement écrite comme pièce imposée pour le Festival de la Jeunesse se déroulant Singapour en 2012. Comme de nombreuses formations scolaires présentent quelques lacunes au niveau de certains pupitres, Jan van der Roost a été sollicité afin de composer une œuvre qui pourrait également être jouée par une formation incomplète - ce qui explique le doublement de certaines parties et les voix optionnelles.Cette œuvre concise débute par une chaleureuse et expressive mélodie : la femme du soldat chante une sorte deberceuse. Ce passage lyrique est suivi d’une partie plus puissante qui est, cependant, basée sur le même matériel thématique. Le rythme, parfois syncopé, insuffle cette partie de l’œuvre une énergie toute particulière. La trame harmonique, elle aussi, subit quelques surprenantes contorsions sans jamais dépasser les limites imposées par le degré de difficulté de la pièce. Cette composition commence doucement et gentiment, et se termine par un motif empreint d’un dynamisme singulièrement féminin.

“Guarda, è la moglie del soldato di legno”! All’inizio, canta una dolce ninnananna, che precede una sezione più potente dai ritmi sincopati e con sorprendenti cambiamenti di armonie. The Soldier’s Wife inizia in modo calmo e dolce per poi trovare un’energia tipicamente femminile verso il finale. The Soldier’s Wife è un brano breve e semplice, perfetto anche per formazioni a organico ridotto grazie alle parti raddoppiate e opzionali.

SKU: BT.GOB-001140-140

In Theme Park Fun! your orchestra pays a visit to an amusement park. During your visit, you will experience some spectacular rides and attractions this theme park offers. The uniqueness of Theme Park Fun! is the interplay between music and(moving) images. Animations and illustrations support the visual composition.

Part 1: The Entrance & Parade [with animation]
The opening of the park is a fact. A day full of fun and pleasure awaits! You and the other visitors willbe confronted with all the rides, attractions and adventures the theme park has to offer. Which ride shall we do first?! There is so much to do and experience on this day in the park! A parade of colorful floats and park figures is passing by.
Letthe fun begin!

Part 2: The Haunted House [with animation]
The only ride in the park that is not related to fun, is the Haunted House. Here visitors will be challenged to visit a house full of ghosts, creepy figures and otherominous things. The clock strikes twelve, there is no turning back. Ghosts are whispering, yelling, screaming... Fortunately it is almost one oclock, so we can leave this creepy place quickly.

Part 3: The Swinging Galleon [withillustrations]
What a huge pirate ship! Each time you swing back and forth, you will feel that weird feeling in your stomach. When you are thrown completely into the top you will have a fantastic view over the park, but you can not enjoy itfor long. Before you know the ship swings back the other way.

Part 4: The Fairy Tale Ride [with illustrations]
After all those exciting and spectacular rides and attractions, it is time for a peaceful tour in The Fairy Tale Ride.Surrounded by a fairytale setting, you will discover fable figures, talking animals and colorful designs. Such a beauty and tranquility. Having had this experience, we are ready again for the big rides in the park!

Part 5: The Bumper Cars[with illustrations]
Now its time to crawl behind the wheel of the Bumper Cars! Shall we all chase the conductor?! Before you know you are hit by another visitor or you will bump against someone else. In this tough ride you can prove yourselfas a real driver, or perhaps as a really bad one.

Part 6: The Roller Coaster [with illustrations]
The largest, fastest and scariest ride in the park ... we should definitely do the Roller Coaster! All together in the train, theover-the-shoulder restraints are lowering... be ready to ride. The train leaves the station and is heading for the big lift hill. It will be very scary when the train reaches the top and the train will be plunged down the first drop! Loops,corkscrews and other spectacular coaster elements will follow... Before you know it, the ride of your life is over. Shall we ride it again?!

Part 7: Leaving the Park [with animation]
Unfortunately everything comes to an end. Thisday in the theme park is over, but we have a lot new experiences to talk about! The memories of all the funny and spectacular rides will come up when we walk through the park to the exit. Just one look over the shoulder, the amusement park figuresare waving at us. Hopefully we will come back again soon!



In 'Theme Park Fun!' bezoek je met de hele muziekvereniging een pretpark. Tijdens het bezoek word je op muzikale wijze geconfronteerd met een aantal spectaculaire attracties die het pretpark rijk is. Het unieke van 'Theme Park Fun!'is het samenspel tussen muziek en beeld.

Deel 1: 'The Entrance & Parade' [met animatiefilm]
De opening van het pretpark is een feit. De dag vol plezier kan beginnen en de bezoekers worden hier geconfronteerdmet alle attracties en avonturen die ze in het pretpark staan te wachten. In welke attractie zullen we als eerst stappen?! Er is zoveel te doen en te beleven deze dag in het pretpark! Een parade met parkfiguren en kleurrijke praalwagenskomt voorbij, de pret kan beginnen!

Deel 2: 'The Haunted House' [met animatiefilm]
De enige attractie in het pretpark die geen 'pret' uitstraalt, is het spookhuis. Hier worden de bezoekers uitgedaagd om zichte begeven in een huis vol spoken, geesten en andere onheilspellende dingen. De klok slaat 12 keer, er is geen weg meer terug. Gefluister..., geschreeuw... Gelukkig slaat de klok bijna 1 uur en kunnen we deze ongure plek snel verlaten.

Deel3: 'The Swinging Galleon' [met illustraties]
Wat een groot piratenschip! Elke keer wanneer je heen en weer schommelt, voel je dat rare gevoel in je buik. Wanneer je helemaal in de top geslingerd bentheb je een fantastisch uitzicht over het pretpark, maar je kunt er niet lang van genieten. Voor je het weet zwaait het schip weer de andere kant op.

Deel 4: 'The Fairy Tale Ride' [met illustraties]
Na al die spannendeen spectaculaire attracties is het tijd voor een rustig ritje in 'The Fairy Tale Ride'. Omgeven door een sprookjesachtige omgeving waan je je tussen elfjes, pratende dieren en kleurrijke decors. Wat een schoonheid en rust, hierna.

SKU: BT.GOB-000760-010

The Yiddish word ‘Klezmer’ has been derived from the Old Hebrew words ‘Kley’ (tool, instrument) and ‘Zemer’ (song, singing, making music).
Klezmer is the traditional music of Jews from Eastern Europe.Yiddish musicians (Klezmorim) were regularly invited to come and play at Yiddish weddings as well as several other Jewish celebrations and festive occasions.
Despite its close connection with traditional Eastern European folk music, Klezmer music has succeeded in preserving its distinctive Jewish character.

‘Klezmer Discovery’ is a voyage of discovery through the richly varied music of the Jewish people from Eastern Europe.
The introduction consists of anumber of motives from different traditional melodies (a Mitzve Tenzel and L’cha Dodi), followed by a melody in 3/8th time (Kandel’s Hora). This dance melody originally came from Bessarabia (present-day Moldavia) and was taken along to America by Jewish musicians round 1900.
Subsequently, ‘Der Terk in Amerika’, a composition by famous clarinet player Naftule Brandwein can be heard.
A number of fast, cheerful dance melodies (bulgars) form the finale of ‘Klezmer Discovery’ (Lebedyk un Freylekh, Lomir sich iberbetn and Sherele).

Het Jiddische woord ‘Klezmer’ stamt af van de oud-Hebreeuwse woorden ‘Kley’ (werktuig, instrument) en ‘Zemer’ (lied, gezang, musiceren).
Klezmer is de traditionele muziek van de Joden in Oost-Europa.
Jiddische muzikanten (Klezmorim)werden geregeld uitgenodigd om te komen spelen op traditionele Jiddische bruiloften en diverse andere Joodse feesten en gelegenheden.
Ondanks de sterke verwantschap met de traditionele volksmuziek uit Oost-Europa, heeftde klezmermuziek een duidelijk Joods karakter weten te behouden.

‘Klezmer Discovery’ is een ontdekkingstocht door de rijk gevarieerde muziek van de Joden in Oost-Europa.
De inleiding bestaat uit een aantal motieven vanverschillende traditionele melodieën (a Mitzve Tenzel en L’cha Dodi).
Daarna volgt een melodie in 3/8e maat (Kandel’s Hora). Deze dansmelodie komt oorspronkelijk uit Bessarabië (het tegenwoordige Moldavië) en is door Joodsemuzikanten zo rond 1900 meegenomen naar Amerika.
Vervolgens klinkt ‘Der Terk in Amerika’, een compositie van de befaamde klarinetist Naftule Brandwein.
Een aantal snelle, vrolijke dansmelodieën (bulgars) vormen het slot van‘Klezmer Discovery’ (Lebedyk un Freylekh, Lomir sich iberbetn en Sherele).

SKU: BT.AMP-481-140

English-German-French-Dutch.

Guardians of the Waves was commissioned by the Japan Coast Guard Band to celebrate their 30th anniversary in 2018. They gave the premiere as part of a 30th anniversary concert on November 8th that year. Set in traditionalmarch form, Guardians of the Waves opens with a short introduction, which leads to the main theme, played initially by the brass and then repeated with a florid woodwind descant. The theme is extended and morphs into asecond theme, first played tutti and then quietly repeated by bassoon, tenor sax and euphonium. This leads to a conventional ‘bass strain’, played twice with varying accompaniments. A quieter trio section follows, delicatelyscored and featuring the tenor instruments of the band. Taken up by the full band, this leads back to a recall of the introduction and a return to the main two themes, which lead to a triumphal close.

Guardians of the Waves werd geschreven in opdracht van de Japan Coast Guard Band ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan van dit orkest, in 2018. De première vond plaats tijdens het jubileumconcert op 8 november van datjaar. Het werk, dat is gecomponeerd in een traditionele marsvorm, begint met een korte introductie die het hoofdthema inleidt, dat aanvankelijk wordt gespeeld door het koper en dan wordt herhaald met een weelderige discant in hethout. Het thema wordt voortgezet en gaat over in een tweede thema, eerst tutti gespeeld en rustig herhaald door fagot, tenorsax en eufonium. Dit thema voert ons mee naar een conventionele baslijn, die twee keer wordt gespeeld metvariërende begeleiding. Daarna volgt een kalmer triogedeelte, dat delicaat is getoonzet en waarin de tenorinstrumenten van het orkest ruimschoots aan bod komen. Het wordt dan overgenomen door het complete orkest en brengt onsterug naar de inleiding en de twee hoofdthema’s, uitmondend in een triomfantelijk slot.

Guardians of the Waves wurde von der Japan Coast Guard Band anlässlich ihres 30-jährigen Bestehens im Jahr 2018 in Auftrag gegeben. Die Uraufführung fand am 8. November 2018 im Rahmen eines Jubiläumskonzertes statt.Guardians of the Waves wurde als traditioneller Marsch komponiert und beginnt mit einer kurzen Einleitung, die zum Hauptthema führt. Dieses wird zunächst von den Blechbläsern gespielt und dann von den Oberstimmen in denHolzbläsern mit Verzierungen wiederholt. Das Thema wird erweitert und geht in ein zweites Thema über, das zunächst vom Tutti gespielt und dann von Fagott, Tenorsaxophon und Euphonium leise wiederholt wird. Anschließend erklingteine traditionelle Melodie in den Bassinstrumenten, die mit unterschiedlicher Begleitung zweimal gespielt wird. Es folgt ein ruhigeres Trio, das zart besetzt ist und die Tenorinstrumente des Blasorchesters hervorhebt. Dies wirdschließlich vom gesamten Blasorchester aufgegriffen und führt zu einer Wiederholung der Einleitung und einer Rückkehr zu den beiden Hauptthemen, die in einen triumphalen Schluss überleiten.

Guardians of the Waves est une commande de l’Harmonie de la Gendarmerie maritime du Japon pour marquer son 30e anniversaire, en 2018. L’orchestre a créé l’œuvre dans le cadre d’un concert d’anniversaire le 8 novembre decette même année. Écrite en forme de marche traditionnelle, Guardians of the Waves s’ouvre avec une courte introduction qui mène au thème principal, interprété d’abord par les cuivres puis repris avec un déchant fleuri parles bois. Le thème est prolongé et se morphe en un second thème, d’abord en tutti, puis répété doucement par les bassons, saxophones ténor et euphoniums. Ce passage mène une mélodie conventionnelle dans les graves, jouée deuxfois avec divers accompagnements. Vient ensuite un trio plus calme, orchestré avec délicatesse et mettant en avant les instruments ténor. Repris par l’orchestre entier, ce passage est suivi d’un rappel de l’introduction avant unretour aux deux thèmes principaux, qui mènent une conclusion triomphale.

SKU: HL.44011762

UPC: 884088896591. 9x12 inches. English(US)/Deutsch/Francais/Nederlands.

The hymn Nun ruhen alle Walder (Now All Forests Rest), arranged by J.S. Bach (No. 6, So sei nun, Seele, deine, from Cantata BWV 13), is a guiding light throughout this four-movement composition. Pütz wrote this work as a musical outcry against the wilful, profit-driven destruction of our environment. When Bach used the word ruhen (to rest) over 350 years ago, it probably had a different nuance from the meaning it has today. At the beginning of the 21st century - the so-called age of progress - nun ruhen alle Walder should mean now all forests die . Massive industrialization and globalization, coupled with pure greed, corruption, political scandals, an ever-wideninggap between the rich and poor, and other such senseless human actions, are pushing our blue planet closer and closer to the point of no return. This work is not intended to be a ranting accusation. It should remind us of the beauty and harmony that can exist all around us in nature, if we take care of it. Pütz hopes that this will, one day, help put a greater emphasis on humanity's survival, and coexistence with nature rather than the exploitation described earlier. All four texts were created by Australian poet Graeme King, whose works were discovered by Pütz, by chance on the internet. Pütz was especially captivated by King's clarity, and intrigued by the possibilities of adapting and melding the strong rhythmical structure of King's writing with his own musical language. The four movements are as follows: 1. Tears of Nature 2. Grrrevolution 3. Stand up! 4. Tomorrow The world premiere of Four Earth Songs took place on 7 July 2009 at the 14th WASBE-Conference in Cincinnati (USA). This work is dedicated in friendship to Jouke Hoekstra, conductor, and the Frysk Fanfare Orkest (the Frisian Fanfare-Orchestra).

De hymne Nun ruhen alle Walder, gearrangeerd door J.S. Bach (nr. 6, So sei nun, Seele, deine, uit cantate BWV 13), is de leidraad in deze vierdelige compositie. Putz schreef het werk als een muzikaal protest tegen de moedwillige,op winstbejag gebaseerde vernietiging van ons milieu. Toen Bach het woord 'ruhen' (rusten) meer dan 350 jaar geleden gebruikte, lag er waarschijnlijk een andere nuance in dan tegenwoordig. Aan het begin van de 21e eeuw - dezogenaamde eeuw van de vooruitgang - zou 'nun ruhen alle Walder' zelfs kunnen betekenen: 'nu sterven alle bossen'. De grootschalige industrialisatie en globalisering, in combinatie met pure hebzucht, corruptie, politieke schandalen,een groeiende kloof tussen arm en rijk, en andere dwaze menselijke verrichtingen, brengen onze blauwe planeet steeds verder in de problemen, tot er misschien geen weg terug meer is. Dit werk is niet bedoeld als een beschuldigendetirade. Het moet ons wijzen op de schoonheid en harmonie die in de natuur om ons heen kan bestaan, als we er goed voor zorgen. Putz hoopt dat er op een dag meer nadruk gelegd zal worden op het overleven van de mensheid invreedzame co-existentie met de natuur, zonder de eerdergenoemde uitbuiting. Alle vier de teksten zijn geschreven door de Australische dichter Graeme King, wiens werk Putz bij toeval tegenkwam op het internet. Hij werd getroffendoor Kings helderheid en raakte geintrigeerd door de mogelijkheid de sterke ritmische structuur van Kings teksten om te zetten in zijn eigen muzikale taal. De vier delen zijn de volgende: 1. Tears of Nature 2. Grrrevolution 3.Stand up! 4. Tomorrow De wereldpremiere van Four Earth Songs vond plaats op 7 juli 2009 tijdens de 14e WASBE Conference in Cincinnati (VS). Dit werk is in vriendschap opgedragen aan dirigent Jouke Hoekstra en zijn Fryskt Fanfare

Der Choral Nun ruhen alle Walder, hier in einer Bearbeitung von J.S. Bach (Nr. 6 So sei nun, Seele, deine aus der Kantate BWV 13), zieht sich wie ein roter Faden durch diese viersatzige Komposition, die als musikalischer Aufschrei (Anfang!) gegen die mutwillige, profitgesteuerte Zerstorung unserer Umwelt gedacht ist. Sicher hatte das Wort ruhen vor über 350 Jahren, als der Liedtext entstand, eine andere Bedeutung als heute. Zu Beginn des 21. Jahrhunderts, im sogenannten Zeitalter des Fortschritts, müsste es leider wohl eher heissen: Nun sterben alle Walder... Massive Industrialisierung, Globalisierung, aber auch Profitgier, Korruption, politische Unfahigkeit,krasse Unterschiede zwischen arm und reich, und schlussendlich die Uneinsichtigkeit des einzelnen Menschen haben dazu geführt, dass der Blaue Planet heute kurz vor dem Kollaps steht. Dieses Werk soll jedoch nicht nur anklagen, es soll auch die verbliebenen Schonheiten unserer Natur aufzeigen, in der Hoffnung, dass es einmal gelingen wird, die Rettung der Natur und den Schutz der Umwelt über die oben genannten Interessen zu stellen. Alle vier Texte stammen aus der Feder des australischen Dichters Graeme King, dessen Werk der Komponist durch einen glücklichen Zufall im Internet entdeckte. Besonders inspirierend war die Direktheit von Graemes Aussagen, aber auch die kraftvolle Rhythmik seiner Verse mit den daraus resultierenden Moglichkeiten der musikalischen Umsetzung. Die vier Satze sind wie folgt überschrieben: 1. Tears of Nature 2. Grrrevolution 3. Stand up! 4. Tomorrow Die offizielle Uraufführung von Four Earth Songs fand am 7. Juli 2009 statt, anlasslich der 14. WASBE-Konferenz in Cincinnati (USA). Das Werk ist dem Dirigenten Jouke Hoekstra und dem Frysk Fanfare Orkest (Friesischen Fanfareorchester) in aller Freundschaft gewidmet.

Le cantique Nun ruhen alle Walder, dont la ligne melodique fut reprise par Jean-Sebastien Bach pour son choral So sein nun, Seele, deine (Choral ndeg6 - Cantate BWV 13), est le fil conducteur de cette oeuvre en quatre mouvements concue comme un cri contre la destruction volontaire de la nature pour le profit. Plus de trois siecles nous separent du temps de Bach. Si les mots sont restes les memes, leur sens primitif connait cependant quelques nuances. Ainsi, au XXIe siecle - considere comme le << siecle du progres >>, il conviendrait de traduire Nun ruhen alle Walder (les forets se reposent ) par Les forets se meurent. La mondialisation et l'industrialisation massiveassociees a l'avidite predatrice, a la corruption politique, aux actions humaines irrationnelles et au fosse grandissant entre riches et pauvres conduisent notre planete bleue a se rapprocher chaque jour un peu plus du point de non retour. Cette composition n'est pas une accusation acerbe, mais plutot une exhortation a prendre soin de cette beaute si harmonieuse que nous offre la nature. Et peut-etre, prendrons-nous enfin conscience de l'importance d'une situation de coexistence avec la nature, necessaire pour la survie de l'espece humaine, et non d'exploitation qui conduit a la destruction. Un jour, alors qu'il naviguait sur Internet, Marco Pütz decouvrit l'oeuvre du poete australien Graeme King. Fascine par la clarte de l'ecriture et le rythme des vers, Marco Pütz imagina les multiples possibilites d'adaptation et de mise en musique qu'offrent les poemes de King. Il choisit quatre poemes sur la nature pour creer son oeuvre Four Earth Songs (Quatre chants de la terre). 1. Tears of Nature (Les larmes de la Nature) 2. Grrrevolution 3. Stand up! (Levez-vous !) 4. Tomorrow (Demain) Four Earth Songs est dedie amicalement a l'Orchestre de Fanfare de Frise (Frysk Fanfare Orkest) et a son chef, Jouke Hoekstra. L'oeuvre a ete donnee en creation mondiale par l'orchestre dedicataire a l'occasion de la 14eme Convention de la WASBE a Cincinnati aux.

SKU: CF.CPS225F

ISBN 9781491153192. UPC: 680160910694.

Tartan Tapestries is an original piece that sets out to emulate Scottish folk music. Composer Larry Clark has created a concert overture in triple meter to capture the essence of music from Scotland. After a lilting first section,  lush and beautiful moments weave a tapestry of sounds with the lyrical, middle section of the piece. There is an optional part for bagpipes, and an optional ending should you chose to use this instrument as part of the piece. Alert your contest music committee about this strong new piece for advancing groups.
Tartan Tapestries was commissioned by Friends of the Arts for the Saint Andrew's School Band in Boca Raton, Florida. The band program at Saint Andrew’s School is under the direction of Andrea Wolgin. The premiere took place on November 29, 2017.When I was asked by their conductor Ms. Wolgin to write a piece for the Saint Andrew’s School, I asked her what kind of involvement she wanted the students to have in the process. We discussed several options for having the students involved in the process of creating with the type of piece they wanted.  We set up a “Skype” meeting with members of the band to discuss the piece. During this discussion, the consensus of the students was that they wanted a piece depicting the Scottish influence to the school. They also wanted a piece that would challenge all sections of the band and to include bagpipes if possible. I asked that the students be involved in helping to name the piece once it was completed, for which they agreed and were very helpful. Armed with this information, I set out to compose a piece for them, and Tartan Tapestries is the result.The piece begins with a fanfare gesture based upon rhythms and harmonies that appear throughout the piece. I chose the lilting triple feel to the piece, to bring about the Scottish flavor. I wanted the fanfare to be bardic sounding, to depict the strength of the Scottish people and for the piece to have a dynamic opening. The fanfare contains material that alludes to the main theme and with a bit of dissonance and tension that is resolved in the main body of the piece.The main theme is a lilting original melody, but one that I hope with have the essence of Scottish folk songs. The main idea is followed by a more modal and dark sounding secondary theme, first stated in the horns. This material is later used in the development section of the piece. The main theme returns several times, with different and varied orchestrations and harmonic treatments. This is followed by a short transition leading to the more lyrical and slower second section of the piece. A transparent presentation of the lyrical theme, which is based on aspects of the main theme, is presented first by a solo flute. This section is a nod to famous composer Malcom Arnold’s wonderful works for orchestra in its style and orchestration. After a transition or bridge section with a solo euphonium, the piece builds to a dramatic climax of the lyrical theme by the full band. This subsides to a return of the solo flute to end this second section of the piece, followed by a transition back the main theme.The solo bagpipes play a central role in the return of the main theme and take center stage after being heard in the distance earlier in the work. The piece brings back a shortened version of the darker secondary theme, followed by a hint of the fanfare material that builds to one last statement of the main theme by the full band, before leading to a dramatic coda to complete the work.It has been my pleasure to have been given the opportunity to compose this piece for the Saint Andrew’s School Band! I thank Andrea Wolgin for making it happen, and I hope that you enjoy it as much as I have enjoyed bringing the piece to life.–Larry ClarkLakeland, Florida 2017.