SKU: BT.DHP-1115084-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

It may be surprising to see a fanfare piece commissioned by a Japanese ensemble, since fanfare orchestras are typically found in Belgium, Holland and Luxembourg, and also France and Switzerland. Senzoku Gakuen is one of the largest and mostprestigious music universities in Japan, and home to a wide variety of ensembles and orchestras. Since 2006 they have had a fanfare orchestra, which was started by Sotaru Fukaishi, a euphonium teacher who felt further performance opportunity wasneeded for saxhorn instruments. Fukaishi had loved the sound of fanfare orchestras ever since visiting the World Music Contest in Kerkrade (Holland) several years earlier. Jan Van der Roost was involved with this new initiative from the beginning,and they were also joined by Manu Mellaerts for certain projects. The Dean of the music department, Professor Kazuo Tomioka, fully supports the ensemble and commissioned Ostinati. The première took place on June 11th at Maeda Hall inMizonokuchi (Kawasaki) where Senzoku Gakuen is based. The piece opens with an impressive timpani solo, followed by brass and saxophone. The rhythmical pulse remains constant and the music is fiery and assertive in character. A pentatonic melodygradually emerges and the music loses its vehemency and softens. The initial percussion ostinati subsequently recurs and the first section of the piece concludes in a similar mood to the opening. The second movement is sweet and melodic, opening witha long passage for the saxophone family in a minor key. The same theme then appears in the major and is developed upon; the music builds to a majestic orchestral forte, reminiscent of a pipe organ in its sonority. The theme returns in the originalminor key with a change in instrumentation leading the movement to a quiet and peaceful end on a soft E minor chord. The finale starts with percussion: a four-bar pattern is repeated several times over which the movement’s melodic themes areintroduced. These melodic elements are varied and used in different versions and the ostinato idea, which characterizes the entire piece, is highlighted. The theme travels through the orchestra, appearing on various instruments and in variousregisters. It captures the listener’s attention and displays the full range of sound and colour within the fanfare orchestra.

Het is misschien verrassend dat dit fanfarewerk is geschreven in opdracht van een Japans ensemble, aangezien fanfareorkesten vooral te vinden zijn in België, Nederland en Luxemburg, en ook wel in Frankrijk en Zwitserland. SenzokuGakuen is een van de grootste en meest prestigieuze muziekopleidingen van Japan, en de thuisbasis van een grote verscheidenheid van ensembles en orkesten. In 2006 is er een fanfareorkest opgericht, en wel door Sotaru Fukaishi, eeneuphoniumdocent die vond dat er meer mogelijkheden moesten komen voor optredens met saxhoorninstrumenten. Fukaishi had enkele jaren daarvoor genoten van de fanfareklank toen hij het Wereld Muziek Concours in Kerkrade bezocht. DeBelgische componist Jan Van der Roost was van het begin af aan betrokken bij dit nieuwe initiatief, en ook Manu Mellaerts werd voor een aantal projecten aangetrokken. Het hoofd van de muziekfaculteit, professor Kazuo Tomioka, staatgeheel achter het ensemble en gaf de opdracht tot het schrijven van Ostinati. De première vond plaats op 11 juni in de Maeda Hall in Mizonokuchi (Kawasaki), waar Senzoku Gakuen is gevestigd. Het werk begint met een indrukwekkendepaukensolo, gevolgd door koper en saxofoon. De ritmische puls blijft constant, en de aard van de muziek is vurig en krachtig. Geleidelijk komt er een pentatonische melodie naar voren en wordt de muziek minder heftig, ze wordtzachter van karakter. De aanvankelijke ostinati in het slagwerk verschijnen dan opnieuw, waarna het eerste deel van het werk eindigt in dezelfde sfeer als waarmee het begon. Het tweede deel is lieflijk en melodisch. Het opentmet een lange passage voor de saxofoons in een mineurtoonsoort. Dan klinkt hetzelfde thema in majeur en daar wordt op voortgeborduurd: de muziek ontwikkelt zich tot een majestueus orkestraal forte, dat qua sonoriteit doet denken

Es mag überraschen, dass dieses Fanfareorchesterwerk ausgerechnet von einem japanischen Ensemble in Auftrag gegeben wurde, da Fanfareorchester doch eher in Belgien, den Niederlanden oder Luxemburg oder auch in Frankreich oder Schweiz zu finden sind. Senzoku Gakuen ist eine der größten und renommiertesten Musikschulen Japans und Heimstätte einer Vielfalt an Ensembles und Orchestern. Im Jahr 2006 wurde ein Fanfareorchester gegründet. Den Anstoß gab Sotaru Fukaishi, ein Euphoniumlehrer, der den Instrumenten der Saxhorn-Familie mehr Spielmöglichkeiten bieten wollte. Fukaishi hatte sich einige Jahre zuvor bei der Weltmeisterschaft in Kerkrade (Holland) in den Klang vonFanfareorchestern verliebt. Jan Van der Roost war von Beginn an in die Entwicklung dieser Idee involviert und, einige Projekte betreffend, ebenso Manu Mellaerts. Der Dekan des Musik-Colleges, Professor Kazuo Tomioka, steht voll und ganz hinter dem Ensemble und gab Ostinati in Auftrag. Die Premiere fand am 11. Juni 2011 in der Maeda Hall in Mizonokuchi statt, dem Heimatort der Schule Senzoku Gakuen. Das Stück beginnt mit einem eindrucksvollen Paukensolo, bevor Blechbläser und Saxophon einsetzen. Der rhythmische Puls bleibt konstant unter einer feurigen, nachdrücklichen Musik. Eine pentatonische Melodie bildet sich nach und nach heraus, während die Musik an Heftigkeit verliert und sanfter wird. Die anfänglichen Ostinati im Schlagwerk kehren zurück und so endet der erste Satz des Werkes in einer der Eröffnung ähnlichen Stimmung. Der zweite Satz ist lieblich und melodiös. Er beginnt mit einem langen Abschnitt für die Saxophone in Moll. Dann erscheint das gleiche Thema in Dur und durchläuft eine Entwicklung; die Musik baut sich zu einem majestätischen orchestralen Forte auf, das in seiner Klangfülle an eine Orgel erinnert. Dann kehrt das Thema in seiner ursprünglichen Moll-Tonart und in veränderter Instrumentierung zurück, um den Satz ruhig und friedvoll in einem e-Moll-Akkord enden zu lassen.

Il pourrait paraître surprenant qu’un ensemble japonais puisse commander une pièce pour orchestre de fanfare, puisque l’on rencontre surtout ce type de formation en Belgique, aux Pays-Bas et au Luxembourg, ainsi qu’en France et en Suisse. Senzoku Gakuen, l’une des plus grandes et plus prestigieuses académies de musique du Japon, compte une grande variété d’ensembles et d’orchestres. En 2006 s’y est ajouté un orchestre de fanfare fondé par Sotaru Fukaishi, un professeur d’euphonium qui pensait qu’il était nécessaire d’offrir de plus larges possibilités aux cuivres de la région. Depuis qu’il avait assisté au World Music Contest de Kerkrade (Pays-Bas), plusieurs années auparavant,Fukaishi se prit de passion pour le son chaud et généreux de l’orchestre de fanfare, une formation atypique au Japon. Jan Van der Roost a favorablement adhéré cette nouvelle initiative, tandis que Manu Mellaerts collabora avec les deux hommes afin de concrétiser certains projets. Le professeur Kazuo Tomioka, doyen du collège de musique, soutint vigoureusement l’orchestre et commanda Ostinati. La création de l’oeuvre fut donnée le 11 juin 2011 au Maeda Hall de Mizonokuchi (Kawasaki), où se trouve Senzoku Gakuen. La pièce débute avec un impressionnant solo de timbales précédant l’entrée des cuivres et des saxophones. La pulsion rythmique est constante, la musique est énergique et de caractère affirmé. Une mélodie pentatonique émerge graduellement, alors que la trame musicale diminue d’intensité et s’adoucit. L’ostinato la percussion revient fréquemment et la première partie de l’oeuvre se termine dans un climat semblable celui du début. Le deuxième mouvement, doux et romancé, débute avec un long passage en mode mineur joué par les saxophones. Le même thème apparaît alors en mode majeur et se développe peu peu ; la musique s’intensifie pour arriver un majestueux et orchestral forte dont les sonorités rappellent celles d’un orgue d’église. Puis le thème revient sa tonalité mineure d’origine avec un changement d’instrumentation qui mène.

SKU: BT.GOB-000957-120

Scottish Dances is based on three Scottish traditionals: Cock of the North, The Bonnie Bank's O'Loch Lomond and Marie's Wedding.

I. Cock of the North's name is used for multiple things or events. For example for a locomotive to a famous, it seems, delicious liqueur, and rallies to snowboard competitions. Furthermore is Cock O' the North a nickname of a famous Duke. (The 4th Duke of Gordon).
In this composition Cock of the North (a Jig) is a traditional Scottish bagpipe tune, regularly played on tattoos by Pipe Bands. Not infrequently the drummers sing the text.

Auntie Mary, had a canary,
Up the leg of her trousers
While she was sleeping Iwas peeping
Up the leg of her trousers.

II. The Bonnie Bank's O'Loch Lomond is about a sad story that took place during an revolt against the British. In 1745 Bonnie Prince Charlie had to retreat. Two of his men were captured. One was convicted and executed, while the other was released. The spirit of the executed soldier would arrive in Scotland via the 'low road' (underworld) before his companion, who had still a long way to go.

You'll take the high road
And I'll take the low road
And I'll be in Scotland afore ye
But me and my true love will never meet again
On the Bonnie Bonnie Banks of Loch Lomond

III. In a Scottish wedding, after the official ceremonies, there is often danced. This is called a ceilidh. For this we use traditional Scottish music such as Marie's Wedding '.
Mid dance we go back to the church, where a lovely song in honor of the couple sounds.
Marie's Wedding has been recorded by Van Morrison (among many others).

Step we gaely, on we go, heel for heel and toe for toe
Arm and arm and on we go, all for Marie's wedding

Scottish Dances is gebaseerd op drie Schotse traditionals: Cock of the North, The Bonnie Bank's O'Loch Lomond en Marie's Wedding.

I. De naam Cock of the North wordt voor meerdere dingen of evenementen gebruikt. Van een beroemdelocomotief tot een, naar het schijnt, een heerlijke likeur, en van rally's tot snowboard wedstrijden. Bovendien was 'Cock O' the North' een bijnaam van een bekende hertog. (the 4th Duke of Gordon)
Het in deze compositiegebruikte Cock of the North (een Jig) is een traditioneel Schotse bagpipe tune (doedelzak liedje) wat regelmatig gespeeld wordt op taptoes door Pipebands. Niet zelden zingen de slagwerkers de tekst mee.

Auntie Mary, had acanary,
Up the leg of her trousers
While she was sleeping I was peeping
Up the leg of her trousers.

II. 'The Bonnie Bank's O'Loch Lomond', gaat over een triest verhaal dat zich afspeelde tijdens een opstand tegende Engelsen. In 1745 moest Bonnie Prince Charlie zich terugtrekken. Twee van zijn mannen werden gevangen genomen. Eén van hen werd veroordeeld en geexecuteerd, terwijl de ander vrijgelaten werd. De geest van de geexecuteerde soldaatzou via de 'low road' (onderwereld) eerder in Schotland aankomen dan zijn kameraad, die nog een lange ruige weg te gaan had.

You'll take the high road
And I'll take the low road
And I'll be in Scotland aforeye
But me and my true love will never meet again
On the Bonnie Bonnie Banks of Loch Lomond

III. Bij een Schotse bruiloft wordt na de officiele plechtigheden vaak gedanst. Dit noemt men een ceilidh. Hiervoor gebruiktmen traditionele Schotse muziek zoals bijv. 'Marie's Wedding'.
Halverwege de dans gaan we nog even terug naar de kerk, waar een lieflijk lied ter ere van het bruidspaar klinkt.
Marie's Wedding is o.a. door Van Morrison opgenomen.

SKU: BT.DHP-1175844-020

English-German-French-Dutch.

I Shall Love But Thee is an occasional work in the literal sense of the word, since it was originally written on the occasion of the composer’s youngest son’s wedding. The texts, by William Shakespeare, inspired Jan Van der Roost to compose profound and appealing music, largely in the style of Henry Purcell (in the first part) and Georg Friedrich Handel (in the second part)—although no literal quotations have been used. The rather rare combination of soprano and fanfare band makes this piece a unique addition to the repertoire!

I Shall Love But Thee is in de letterlijke zin van het woord een gelegenheidswerk, want het werd oorspronkelijk geschreven naar aanleiding van het huwelijk van de jongste zoon van de componist. De teksten zijn van William Shakespeare: Jan Van der Roost werd erdoor ge nspireerd tot het creëren van indringende en aansprekende muziek, die in stilistisch opzicht doet denken aan Henry Purcell (in het eerste deel) en Georg Friedrich Händel (in het tweede deel), twee componisten die op teksten van Shakespeare hebben gecomponeerd ook al zijn er geen letterlijke citaten gebruikt. De vrij zeldzame combinatie van sopraan en fanfare maakt dit werk een unieke aanwinst voor hetrepertoire!

I Shall Love But Thee ist ein Gelegenheitswerk im eigentlichen Sinn, denn der Komponist hat es ursprünglich aus Anlass der Hochzeit seines jüngsten Sohnes geschrieben. Die Texte stammen von William Shakespeare und haben Jan Van der Roost dazu inspiriert, eine tiefgründige und ansprechende Musik im Stil der großen Meister zu komponieren. Stilistisch erinnert sie an Henry Purcell (im ersten Teil) und an Georg Friedrich Händel (im zweiten Teil), auch wenn keine literarischen Zitate verwendet wurden. Durch die eher seltene Kombination von Sopran und Blasorchester stellt das Stück eine einzigartige Bereicherung für das Repertoire dar!

I Shall Love But Thee est une « œuvre d’occasion » dans l’un des sens littéraux du mot, puisqu’elle fut écrite l’occasion du mariage du fils cadet du compositeur. Les textes de William Shakespeare ont inspiré Jan Van der Roost écrire de la musique profonde et attrayante qui, au niveau du style, nous rappelle Henry Purcell (dans la première partie) et Georg Friedrich Haendel (dans la deuxième moitié), deux compositeurs qui ont mis en musique des textes de Shakespeare, bien qu’on n’y retrouve pas de citations littérales. Cette œuvre unique au regroupement plutôt rare de soprano et fanfare va enrichir votre répertoire !

SKU: BT.GOB-000820-020

Whereas ‘Auld Lang Syne’ may be considered the best-known Scottish song ever, yet at the same time it is an obscure one, for there are but few people who know the complete text by heart.
After the familiar ‘Should auld acquaintance be forgot .....‘ many people take their refuge to lyrics like ‘rum tee dum ta dee ..... lah, lah, lah ........... for auld lang syne’.
Even in Scotland only a handful of persons know the entire text and are able to give a correct rendering of it.
The current lyrics have been attributed to the Scottish poet Robert Burns. Burns, however, he did not write the whole poem : after he had heard an old man sing the centuries-old Scotchballad, he wrote it down and added a number of stanzas (1788).
Historical research teaches us that the ballad served many purposes, both political and religious.
Nowadays, ‘Auld Lang Syne’ is sung as a Christmas Carol and it is also sung on New Year’s Eve at the turning of the year. Apart from that, though, the song is also sung on many other occasions sometimes with different lyrics, which usually have Love, Friendship and/or Parting as their themes, as these go well with the fascinating melody.

In this arrangement a low-sounding solo instrument is central. The harmonization in the accompaniment fits in perfectly with the sentiments this song will evoke.

Should auld acquaintance be forgot
And never brought to mind?
Should auld acquintance be forgot.
And days of auld lang syne?
For auld lang syne, my dear,
For auld lang syne,
We’ll take a cup of kindness yet,
For auld lang syne.

Misschien wel het meest bekende Schotse lied, maar tegelijkertijd ook het minst bekende, er zijn er maar weinig mensen die de tekst mee kunnen zingen.
Na het bekende ‘Should auld acquaintaintance be forgot and .....‘ vervallenvelen in ‘rum tee dum ta dee ..... lah, lah, lah ........... for auld lang syne’.
Zelfs in Schotland is maar een enkeling in staat de tekst correct weer te geven.
De huidige versie wordt toegeschreven aan de Schotse dichterRobert Burns. Burns heeft echter niet de hele tekst gemaakt.
Toen hij de eeuwen oude Schotse ballade door een oude man hoorde zingen, heeft hij enkele verzen toegevoegd (1788).
Historisch onderzoek leert dat de ballade voorveel doeleinden gebruikt werd, voor politieke als ook religieuze doelen.
Tegenwoordig wordt ‘Auld Lang Syne’ gebruikt als Christmas Carol en wordt het gezongen tijdens de jaarwisseling op oudejaarsavond.Het lied, soms meteen andere tekst, wordt echter op veel meer plaatsen gebruikt.
Liefde, Vriendschap en Afscheid zijn dan meestal de sentimenten die gecombineerd worden met de meeslepende melodie.

In dit arrangement staat een ‘laag’ solo-instrumentcentraal.
De harmonisatie in de begeleiding sluit naadloos aan bij deze gevoelens die dit lied oproepen.

Should auld acquaintance be forgot
And never brought to mind?
Should auld acquintance beforgot
And days of auld lang syne?
For auld lang syne, my dear,
For auld lang syne,
We’ll take a cup of kindness yet,
For auld lang syne.

SKU: BT.GOB-000467-020

Nicolai Rimsky-Korsakov (1844-1908) came from an aristocratic family which lived near Novgorod.
When he appeared to be musically gifted as a child, his parents did not hesitate one moment to map out a more honourable profession for him he wasto make a career in the navy as a marine officer.
Rimsky-Korsakov, however, succeeded in secretly studying the cello next to his studies at the Naval Academy at St Petersburg. Through his cello teacher he came into contact with the composerBalakirev.
In this way he suddenly became a member of The Mighty Five (a group of Russian composers consisting of Balakirev, Moussorgsky, Cui, Borodin and Rimsky-Korsakov himself).
Rimsky-Korsakov turned out to be so talented that he evenbecame a teacher at the St Petersburg Conservatory.

‘Procession of the Nobles’ comes from the opera-ballet ‘Mlada’.
The opera has a remarkable history, for between 1868 and 1870 five different composers worked on this project.
The finalresult was never executed, however.
Twenty years later Rimsky-Korsakov started work on the opera once more and composed his own version of Mlada.The theme of the opera is a tragic love story that is set in the early Middle Ages in a realm on theBaltic Sea. In ‘Processsion of the Nobles’ all the princesses of the country gather for a grand feast on the occasion of the summer holidays.

Nicolai Rimsky-Korsakov (1844-1908) stamde uit een aristocratische familie in de buurt van Novgorod.
Toen al spoedig bleek dat hij muzikaal erg begaafd was, waren zijn ouders er als de kippen bij om voor hem een eerbaarder loopbaan uit testippelen: een carrière als marine-officier was voor hem weggelegd.
Rimsky-Korsakov zag echter kans naast zijn studies aan de Marineschool van Sint-Petersburg tevens in het geheim cello te studeren. Zijn clandestine leraar bracht hem in contactmet Balakirev.
Op die manier behoorde hij plots tot het ‘Machtige Hoopje’ (een groep Russische componisten bestaande uit: Balakirev, Moussorgsky, Cui, Borodin en Rimsky-Korsakov).
Rimsky-Korsakov bleek zoveel talent te hebben dat hij zelfsleraar aan het conservatorium werd.

‘Procession of the Nobles’ is afkomstig uit de ballet-opera ‘Mlada’. Deze opera heeft een merkwaardige geschiedenis.
Tussen 1868 en 1870 hebben vijf verschillende componisten aan dit project gewerkt.Het eindresultaat werd echter nooit uitgevoerd.
Twintig jaar later heeft Rimsky-Korsakov de draad weer opgepakt en zijn eigen versie van Mlada gemaakt.
Het thema van de opera is een tragisch liefdesverhaal dat zich afspeelt in de vroegeMiddeleeuwen in een gebied aan de Baltische Zee. In Procession of the Nobles verzamelen alle prinsessen van het land zich voor een groot feest ter gelegenheid van de zomervakantie.

Gobelin Music Publications.

SKU: BT.GOB-000801-120

Glitter and glamour, good-looking people, a lot of Bling Bling and fast cars images like these will cross our minds when we think of the movie world. However, reality proves to be different : as a rule, a tremendous amount of work will have been done on the set before a film is ready to be shown on the big screen.
A visit to an actual movie set inspired John Emerson Blackstone to write a composition bearing the same name. He had both seen a number of characteristic attributes and heard the typical phrases used in film making, and he incorporated them into ‘On the Movie Set’ .

In the first part, ‘The Clapboard’, a ‘director’s assistant’ is supposed to shout “Quieton the set’” and “Action!”, as is done before a real scene is shot. Subsequently, in order to create the right atmosphere, the clacking of a ‘Clapboard’ should be heard.
During a romantic scene we should be transported to another world by means of sweet sounds in the background, so romantic music is of course heard in the next part, ‘Love Scene’.
At the end of a long working day ‘It’s a wrap’ is called on the set to inform everyone that the filming on that day is completed.

Now there is only one more thing left to dream of : an Oscar.....

Perf. Note:
The use of the right props will add to the performance and appreciation of ‘On the Movie Set’. A red carpet and a glamorous reception should give your audience the feeling they are attending a real ‘opening night’!

‘Glamour’ en ‘Glitter’, mooie mensen, veel ‘bling bling’ en snelle auto’s. Zomaar een aantal zaken waar we aan denken als het om de filmwereld gaat. Maar voordat de film klaar is voor de bioscoop moet er doorgaans hard gewerkt wordentijdens het draaien op de filmset.
Een bezoekje op een filmset inspireerde John Emerson Blackstone tot het schrijven van ‘On the Movieset’. Hij zag een aantal zeer karakteristieke attributen en hoorde kreten die hij verwerktein deze compositie.

In het eerste deel: ‘The Clapboard’, is het de bedoeling dat de assistent van de regisseur ‘de bekende kreten’ (Quiet on the set of And Action!) roept, voordat er een take opgenomen wordt. Daarnamoet natuurlijk met een ‘Clapboard’ geklakt worden.
Bij een ‘Love Scene’ hoort uiteraard sfeerverhogende romantische muziek. Want zwijmelen bij een film gaat nu eenmaal niet zonder zoete klanken.
Aan het einde van eenlange dag klinkt altijd ‘It’s a wrap’. Dit betekent dat het laatste shot van de dag gemaakt is.

Nu maar hopen dat er een oscar in het verschiet ligt.

Perf. Note:
Het gebruik van de juiste rekwisieten zalde uitvoering en waardering van ‘On the Movieset’ ten goede komen. Een rode loper en een chique ontvangst zullen uw gasten een echt ‘premi?re’ gevoel geven.

SKU: BT.AMP-139-020

9x12 inches. English-German-French-Dutch.

This is an ancient Welsh air that was first published in Relics of the Welsh Bards in 1794. Dafydd (David) Owain was a famous Welsh bard who lived on a farm called Gareg Wen (The White Rock) in Eifionydd, Carnarnvonshire, North Wales. Tradition has it that on his deathbed he called for his harp and composed this lovely melody, requesting that it be played at his funeral. Accordingly, it was later played at the parish church of Ynys-Cynhaiarn. Lyrics were later added by Ceiriog Hughes, which describe the melody's inspiration. This version for fanfare band retains all the beauty and simplicity of the original.

Deze oude melodie uit Wales werd in 1794 voor het eerst uitgegeven in Relics of the Welsh Bards. Dafydd (David) Owain was een beroemde bard uit Wales, hij woonde op een boerderij genaamd Gareg Wen (De witte rots) te Eifionyddin Carnarnvonshire, in Noord-Wales. Volgens de overlevering vroeg hij op zijn sterfbed om zijn harp en componeerde hij vervolgens deze prachtige melodie, met het verzoek om die te laten spelen op zijn begrafenis. Overeenkomstigzijn wens werd de melodie gespeeld in de dorpskerk van Ynys-Cynhaiarn. De tekst werd later toegevoegd door Ceiriog Hughes en beschrijft de ontstaansgeschiedenis van deze muziek.

Dafydd Owain war ein berühmter walisischer Barde, der auf einem Bauernhof namens Gareg Wen, was so viel wie weißer Felsen bedeutet, lebte; daher der Name David vom weißen Felsen“. Es wird erzählt, dass Dafydd auf seinem Sterbebett nach seiner Harfe verlangte und dort diese Melodie komponierte, mit der Bitte, man möge sie zu seiner Beerdigung spielen. Die Schlichtheit dieses bezaubernden Airs eignet sich perfekt als Zwischenspiel in Ihrem Konzert.

Dafydd (David) Owain fu un poeta e cantore gallese. Visse a Eifionydd, nella contea del Carnavonshire (nel nord del Galles), in una fattoria chiamata”Gareg wen” (La roccia bianca). Una leggenda narra che, prima di morire,Dafydd Owain chiese che gli venisse portata la sua arpa. Negli ultimi istanti della sua vita avrebbe composto questa deliziosa melodia esigendo che venisse eseguita al suo funerale. Alcuni anni dopo, il poeta John Ceiriog Hughes scrisse un testo riportandosi alla storia che aveva portato alla composizione di questa melodia, divenuta da allora un classico della musica tradizionale gallese.

SKU: BT.DHP-0971085-020

Jacob de Haan was commissioned to compose this concert piece by the St. Peters Wind Symphony from Brisbane, Australia. Ross Roy is the monumental late 19th century villa where St. Peters Lutheran College was founded in 1945. The villa has always remained the school symbol. In this composition, Jacob de Haan sees the Ross Roy as a metaphor for the years spent at school (a monument in time), where one's personality is formed. So, the opening theme the artist calls the Ross Roy theme initially has monumental characteristics.The rhythmic motion, which strides along in the lower register and percussion at the beginning of the next section is typical of Tempo di Marcia. Thismovement, accompanied by repetitions of sound, is a metaphor for the structure and discipline in school. This is the introduction to a march theme, symbolic of passing through the classes up to the final examinations.Then, the Ross Roy theme is dealt with again, now in a playful, humorous variation. As if the composer is saying there should also be time for a smile in school. The same theme can be heard in major key and a slower tempo in the following section, expressing pride and self-confidence. This is also the introduction to the expressive middle section that represents love, friendship and understanding.We then return to the march theme in a slightly altered construction. The oriental sounds, constituting the modulation to the final theme, are symbols of the diversity of cultures in the school. The characteristic final theme first sounds solemn, but turns into a festive apotheosis. It is no coincidence that the final cadence is reminiscent of the close to a traditional overture, for the school years can be considered the overture to the rest of one's life. The premiere of Ross Roy was conducted by Jacob de Haan in Brisbane, on August 22, 1997.

Ross Roy is de naam van de monumentale villa in Brisbane (Australië) waar in 1945 het St. Peters Lutheran College is gesticht. In opdracht van het collegeorkest componeerde Jacob de Haan dit gevarieerde concertwerk vol metaforen. De structuur en discipline van de school horen we in de met toonherhaling gepaard gaande ritmische beweging in basregister en slagwerk. Het volgende, martiale thema staat symbool voor het doorlopen van de klassen. Een schertsende, humoristische versie van het hoofdthema ontbreekt niet: op school moet immers ook tijd zijn voor vrolijkheid. Het karakteristieke slotthema mondt uit in een feestelijke apotheose.

Ross Roy ist der Name einer monumentalen Villa in Brisbane, Australien, in der 1945 das St. Peter Lutheran College gegründet wurde. Im Auftrag dieses Schulorchesters komponierte Jacob de Haan dieses Konzertwerk, das voll von Metaphern ist. Die Struktur und Disziplin dieser Schule hören wir in der mit Tonwiederholungen gepaarten rhythmischen Bewegung des Bassregisters und des Schlagwerks. Das folgende martialische Thema steht als Symbol für das Durchlaufen der Klassen bis zum Ende der Schulzeit. Eine scherzhafte, humoristische Version des Hauptthemas darf nicht fehlen, denn in der Schule muss auch Zeit für kleine Späße und Lachen sein! Das charakteristische Schlussthemamündet in einem festlichen Höhepunkt.

Ross Roy est le symbole grandiose de l’excellence du compositeur. L’œuvre tient son nom de l’imposante villa éponyme située Brisbane en Australie et qui abrite en ses murs le Collège Saint Pierre, une institution luthérienne fondée en 1945. C’est pour l’Orchestre d’Harmonie de cet établissement que Jacob de Haan composa cette œuvre riche en métaphores. « J’ai tenté de décrire les valeurs de cette école. Ainsi, le thème initial se développe-t-il sur un motif rythmique imposant qui alterne entre les instruments graves et la batterie. Ce motif symbolise l’autorité et le cadre structuré de l’école. On retrouve ce thème plusieurs reprises et notamment sousune forme humoristique et espiègle : nous découvrons les bons côtés de l’école, la joie des élèves, les sentiments de fierté, d’amour et d’amitié. Autre élément thématique, une marche qui symbolise la progression des élèves dans leur cursus pour arriver leurs examens de fin d'étude. » En guise de conclusion, Jacob de Haan nous offre un thème grandiose qui s’élargit en apothéose.