| Scenes from an English Landscape Orchestre d'harmonie [Conducteur] - Intermédiaire G and M Brand Music Publishers
Concert band (Piccolo, Flute 1/2, Oboe 1/2, Bassoon 1/2, Bb Soprano Clarinet 1-3...(+)
Concert band (Piccolo,
Flute 1/2, Oboe 1/2,
Bassoon 1/2, Bb Soprano
Clarinet 1-3, Eb Alto
Clarinet, Bb Bass
Clarinet, Alto Saxophone
1/2, Tenor Saxophone,
Baritone Saxophone,
Cornet (in Bb) 1-3,
Trumpet (in Bb) 1/2,
French Horn 1-4 ,
Trombone 1-3, Euphonium,
Tuba, Stri) - grade 4
SKU: CN.S11242
Composed by Adam Gorb.
Arranged by Michael
Brand. Band Music. Score
only. Duration 4:20.
Published by G & M Brand
Music Publishers
(CN.S11242).
Scenes from an
English Landscape is a
brief nostalgic tone poem
taking its inspiration
from visions of rural
England as depicted in
the paintings of John
Constable, the novels of
Thomas Hard, and the
music of Gustav Holst and
Ralph Vaughan Williams. A
chorale-like theme is
stated in the brass and
then taken up at three
times the tempo in the
woodwinds. At the end of
the work, both versions
of the theme are stated
together to bring the
piece to a triumphant
climax.
This is a
brief nostalgic tone poem
taking its inspiration
from visions of rural
England as depicted in
the paintings of John
Constable, the novels of
Thomas Hard, and the
music of Gustav Holst and
Ralph Vaughan Williams. I
imagined a community of
villagers coming out of
church and filling a
village square with their
vibrant presence. A
chorale-like theme is
stated in the brass and
then taken up at three
times the tempo in the
woodwinds. At the end o
the work, both versions
of the theme are stated
together to bring the
piece to a triumphant
climax. Adam Gorb was
born in Cardiff and
started composing at the
age of ten. His first
work broadcast on
national radio was
written when he was
fifteen. He studied at
Cambridge University
(1977-1980) and the Royal
Academy of Music
(1991-1993) where he
graduated with the
highest honours including
the Principal's Prize. He
has been on the staff at
the London College of
Music and Media, the
junior Academy of the
Royal Academy of Music
and, since 2000 he has
been the Head of School
of Composition at the
Royal Northern College of
Music in Manchester .
International recognition
came in 1994 with the US
Walter Beeler Prize for
his work Metropolis .
With it began what has
developed into probably
the most important wind
ensemble catalogue by a
contemporary composer,
ranging from extremely
challenging to the most
accessible, at all
technical levels, seized
on by players
internationally, widely
recorded and now
absolutely central to the
world's wind repertoire.
Equally important though
are his works for dance,
and concert pieces like
the chamber orchestral
Weimar , the Violin
Sonata , a Clarinet
Concerto for the Royal
Liverpool Philharmonic
Orchestra and Diaspora
for strings (for the
Goldberg Ensemble).
Deceptively mainstream at
first glance, they
display the same
inventive brilliance,
pulsating sound world,
striking use of rhythm
and an undogmatic absence
of stylistic hang-ups to
embrace jazz and
serialism in works where
power, poetry, irony and
pathos, often underlaid
by a theatrical and
deeply subversive
element, coalesce in an
integrated, highly
individual musical voice.
Gorb is also not afraid
to draw on the vivid
musical heritage of his
Jewish roots, sometimes
directly, often in a more
subsumed or radically
creative way. The crucial
and consistent feature of
Gorb's work though is
that it communicates
strongly without
patronizing players or
audiences. He firmly
believes that if
contemporary music - any
music - does not impact
on listeners then its
message is irrelevant; it
is lost. $7.50 - Voir plus => AcheterDélais: 3 to 4 weeks | | |
| Concerto In C For Piano And Symphonic Wind Orch. Orchestre d'harmonie [Conducteur] Beriato Music
Concert Band/Harmonie and Piano SKU: BT.BMP8095417 Composed by Leroy Ande...(+)
Concert Band/Harmonie and
Piano SKU:
BT.BMP8095417
Composed by Leroy
Anderson. Arranged by
Jörg Murschinski.
Score Only. Composed
2008. Beriato Music
#BMP8095417. Published by
Beriato Music
(BT.BMP8095417).
A lot is known
about the American
composer Leroy Anderson.
This son of Swedish
immigrants played the
piano, organ, accordion,
trombone, tuba and double
bass. He spoke several
languages fluently and
graduated from Harvard
with first-class
honours.While on military
service, the army also
commissioned him to write
a manual on Icelandic
grammar.He already
started writing musical
arrangements as a
student, and from his
30th year arranged and
composed for the Boston
Pops Orchestra. Such
melodiesas Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
and Bugler�s
Holiday made him world
famous. His best-known
work, Blue Tango, reached
number one in the US
charts in 1952, and it
sold more than a million
copies. In 1975, a year
after hisdeath, he was
given a star at the Walk
of Fame in Hollywood.Most
of his works last no
longer than three
minutes, about the
maximum length of a
single at that time. One
work that lasts longer is
his 1953 Piano Concerto
in C for piano and
orchestra.The first
performance was in
Chicago, conducted by the
composer and with Eugene
List at the piano.
However, after three
performances he was no
longer happy with the
work and withdrew it. He
always intended to revise
it, but never got round
to it. Itwas only in 1989
that the Anderson family
decided to republish the
work.This three-part
composition is on the one
hand characterised by a
careless elegance, but on
the other one can hear
the influence of
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, and
evenBeethoven and Mozart,
as well as the Viennese
classics.Anderson used
the sonata form for the
first movement. It ends
with a cadenza that
carries us on into the
second part (in e minor).
The third part is a
typically cheerful
American folk dance in2/4
time, a so-called Hoe
Down, with a lilting,
lyrical passage as its
middle section. At the
end comes a solo passage
followed by a rapid
close.In this piano
concerto, Anderson
combines a rigidly
classical form of
composition with simple
andappealing themes and
elements from light
music. So this work is a
perfect synthesis of
light music and what is
called serious music, in
the same way as
Gershwin�s
Rhapsody in Blue. A work
that can be played
equally well in a
concerthall, at an
open-air concert or even
a pop
concert.
Over de
Amerikaanse componist
Leroy Anderson is veel
bekend. Deze zoon van
Zweedse immigranten
speelde piano, orgel,
accordeon, trombone, tuba
en contrabas. Hij sprak
vloeiend verschillende
talen en studeerde met
grote onderscheidingaf
aan Harvard en schreef
tijdens zijn legerdienst
in opdracht van het leger
een handboek grammatica
Ijslands.Al in zijn
studententijd begon hij
met het maken van
arrangementen, en vanaf
zijn 30ste arrangeerde en
componeerde hijvoor het
Boston Pops Orchestra.
Melodieën zoals
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride en Bugler's
Holiday maakte hem
wereldberoemd. Zijn
bekendste werk Blue Tango
stond in 1952 op nummer
één in de VS
Charts, ener werden meer
dan een miljoen
exemplaren van verkocht.
Een jaar na zijn dood in
1975 kreeg hij een ster
op de Walk of Fame in
Hollywood.Zijn meeste
werken duren niet langer
dan drie minuten,
ongeveer de maximumduur
van een singletoen. Een
werk dat wel langer
duurt, is het
pianoconcerto in C voor
piano en orkest uit 1953.
Het werd in Chicago
gecreëerd onder zijn
leiding met Eugene List
aan de piano. Na drie
uitvoeringen echter, was
hij niet meer
tevredenover zijn werk en
trok dit terug. Hij had
zijn leven lang de
intentie het te herwerken
doch kwam er niet meer
toe. Pas in 1989 besliste
de Anderson Familie zijn
pianoconcerto toch
opnieuw uit te geven.Dit
driedelige werk
wordtenerzijds getypeerd
door een zorgeloze
elegantie, maar
anderzijds zijn invloeden
van Rachmaninoff,
Copland, Gerschwin en
zelfs Beethoven en Mozart
alsook de Weense
klassiekers te horen.Voor
de eerste beweging, past
Anderson de
sonatevormtoe. Op het
einde volgt een cadenza
die ons in het tweede
deel (in mi klein) voert.
Het derde deel is een
typische Amerikaanse,
vrolijke volksdans in
2/4, een zogenaamde Hoe
Down met als
middengedeelte een
zangerige,
lyrische
Ãœber
den amerikanischen
Komponisten Leroy
Anderson lässt sich
vieles berichten: Der
Sohn schwedischer
Immigranten spielte
Klavier, Orgel,
Akkordeon, Posaune, Tuba
und Kontrabass, sprach
neun Sprachen
fließend, absolvierte
mit
einemMagna-cum-laude-Absc
hluss die Harvard
Universität und
verfasste während
seiner Militärzeit im
Zweiten Weltkrieg für
die amerikanische Armee
eine Grammatik des
Isländischen. Schon
während seiner
Studentenzeit begann er
zu arrangieren, ab Mitte
der30er Jahre des letzten
Jahrhunderts arrangierte
und komponierte er für
das Boston Pops
Orchestra. Aus seiner
Feder stammen so bekannte
Werke der leichten Muse
wie Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
oder Bugler�s
Holiday. Sein
wohlbekanntestes
Stück, Blue Tango,
wurde als erste
Instrumentalkomposition
über eine Million Mal
verkauft und belegte im
Jahr 1952 Platz 1 der
US-Charts. Für seine
Verdienste um die
Schallplattenindustrie
erhielt er ein Jahr nach
seinem Tod einenStern auf
dem Walk of Fame in
Hollywood.Charakteristisc
h für seine Werke ist
die Dauer: die meisten
sind rund drei Minuten
lang � mehr passte
nicht auf den damals
gebräuchlichen
Tonträger, eine
Singleschallplatte. Nur
wenige
seinerKompositionen
sprengen diesen
Zeitrahmen. Dazu
gehört sein Konzert
C-Dur für Klavier und
Orchester. Er komponierte
es 1953, die
Uraufführung fand
unter seiner Leitung und
mit Eugene List am
Klavier im selben Jahr in
Chicago statt. Da
Anderson mit demWerk aber
nicht zufrieden war, zog
er es im Sommer 1954,
nach nur drei
Aufführungen, wieder
ein. Er hatte zeitlebens
die Absicht, es zu
überarbeiten, allein,
es kam nicht mehr dazu.
Erst 1989 entschied sich
die Anderson-Familie
dazu, dasKlavierkonzert
wieder zu
veröffentlichen.Das
dreisätzige Werk zeigt
die Unbeschwertheit und
Eleganz, die Andersons
sämtliche
Kompositionen
auszeichnen. Dennoch
findet man darin auch
Anklänge an
Komponisten wie
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, undeben
Beethoven und Mozart,
sowie die Wiener
Klassiker. Der erste Satz
folgt der
Sonatenhauptsatzform. An
seinem Ende steht eine
Klavierkadenz, die direkt
in den langsamen zweiten
Satz (in e-Moll)
überleitet. Der dritte
Satz schließlich ist
einwaschechter Hoe Down,
ein fröhlicher
amerikanischer Volkstanz
im 2/4-Takt, in dessen
Zentrum aber eine
lyrisch-gesangliche
Passage steht. Eine
weitere Solo-Kadenz
führt das Werk in
einen spritzigen
Schlussabschnitt.In
seinem
Klavierkonzertvereinigt
Anderson einen
klassisch-traditionellen
Form- und
Kompositionsstil mit
Elementen der
Unterhaltungsmusik und
eingängigen Melodien,
die schon immer sein
Markenzeichen waren.
Daher bildet dieses Werk
eine perfekte Synthese
von ernster undleichter
Musik. Es passt �
wie beispielsweise auch
George Gershwins Rhapsody
in Blue �
gleichermaßen in einen
vornehmen Konzertsaal,
wie auch zur
zwanglos-lockeren
Atmosphäre einer
sommerlichen
Open-Air-Veranstaltung
oder
einesPops-Konzertes. <
br>Nous savons beaucoup
de choses sur le
compositeur américain
Leroy Anderson. Ce fils
dimmigrants suédois
jouait du piano, de
lorgue, de laccordéon,
du trombone, du tuba et
de la contrebasse. Il
parlait couramment
plusieurs langues et
était diplômé
avec grande distinction
de Harvard. Pendant son
service militaire, il
écrivit un manuel de
grammaire islandaise
commandé par
larmée.Étudiant,
il avait déj
commencé faire des
arrangements et dès l
ge de 30 ans, il
arrangeait et composait
pour le Boston Pops
Orchestra. Des
mélodies telles que
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride et Buglers
Holiday lui valurent une
renommée mondiale. Son
uvre phare, Blue Tango,
fut numéro un
descharts américains
en 1952 et se vendit plus
dun million dexemplaires.
Un an après sa mort en
1975, il eut droit son
étoile sur le Walk of
Fame Hollywood.La plupart
de ses uvres nexcèdent
pas trois minutes, soit
peu près la durée
maximale dun single
lépoque. Son concerto
en ut pour piano et
orchestre de 1953 est
quant lui plus long. Il
fut créé Chicago
sous sa direction avec
Eugene List au piano.
Après trois
exécutions, Anderson
nétait toutefois plus
satisfait de son travail
et le retira. Toute sa
vie, il eut lintention de
le remanier mais ne le
fit pas. Ce nest quen
1989 que la famille
Anderson décida de
tout de m?me
rééditer son
concerto pour piano.Cette
uvre en trois parties se
caractérise par son
élégance
nonchalante mais aussi
par linfluence de
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin et m?me de
Beethoven et Mozart,
ainsi que des classiques
viennois.Pour le premier
mouvement, Anderson opte
pour une sonate. la fin,
une cadence nous conduit
la deuxième partie (en
mi mineur). La
troisième partie est
une danse populaire
joyeuse et typiquement
américaine en 2/4, une
Hoe Down avec un passage
lyrique et mélodieux
en son milieu. la fin, un
solo est suivi par une
clôture rapide.Dans
son concerto pour piano,
Anderson unit une
composition pure et
classique des thèmes
beaux et simples, sans
oublier des
éléments de la
musique légère.
Cette uvre. $38.95 - Voir plus => AcheterDélais: 4 to 6 weeks | | |
| Concerto In C For Piano And Symphonic Wind Orch. Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] Beriato Music
Concert Band/Harmonie and Piano SKU: BT.BMP8091417 Composed by Leroy Ande...(+)
Concert Band/Harmonie and
Piano SKU:
BT.BMP8091417
Composed by Leroy
Anderson. Arranged by
Jörg Murschinski. Set
(Score & Parts). Composed
2008. Beriato Music
#BMP8091417. Published by
Beriato Music
(BT.BMP8091417).
A lot is known
about the American
composer Leroy Anderson.
This son of Swedish
immigrants played the
piano, organ, accordion,
trombone, tuba and double
bass. He spoke several
languages fluently and
graduated from Harvard
with first-class
honours.While on military
service, the army also
commissioned him to write
a manual on Icelandic
grammar.He already
started writing musical
arrangements as a
student, and from his
30th year arranged and
composed for the Boston
Pops Orchestra. Such
melodiesas Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
and Bugler�s
Holiday made him world
famous. His best-known
work, Blue Tango, reached
number one in the US
charts in 1952, and it
sold more than a million
copies. In 1975, a year
after hisdeath, he was
given a star at the Walk
of Fame in Hollywood.Most
of his works last no
longer than three
minutes, about the
maximum length of a
single at that time. One
work that lasts longer is
his 1953 Piano Concerto
in C for piano and
orchestra.The first
performance was in
Chicago, conducted by the
composer and with Eugene
List at the piano.
However, after three
performances he was no
longer happy with the
work and withdrew it. He
always intended to revise
it, but never got round
to it. Itwas only in 1989
that the Anderson family
decided to republish the
work.This three-part
composition is on the one
hand characterised by a
careless elegance, but on
the other one can hear
the influence of
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, and
evenBeethoven and Mozart,
as well as the Viennese
classics.Anderson used
the sonata form for the
first movement. It ends
with a cadenza that
carries us on into the
second part (in e minor).
The third part is a
typically cheerful
American folk dance in2/4
time, a so-called Hoe
Down, with a lilting,
lyrical passage as its
middle section. At the
end comes a solo passage
followed by a rapid
close.In this piano
concerto, Anderson
combines a rigidly
classical form of
composition with simple
andappealing themes and
elements from light
music. So this work is a
perfect synthesis of
light music and what is
called serious music, in
the same way as
Gershwin�s
Rhapsody in Blue. A work
that can be played
equally well in a
concerthall, at an
open-air concert or even
a pop
concert.
Over de
Amerikaanse componist
Leroy Anderson is veel
bekend. Deze zoon van
Zweedse immigranten
speelde piano, orgel,
accordeon, trombone, tuba
en contrabas. Hij sprak
vloeiend verschillende
talen en studeerde met
grote onderscheidingaf
aan Harvard en schreef
tijdens zijn legerdienst
in opdracht van het leger
een handboek grammatica
Ijslands.Al in zijn
studententijd begon hij
met het maken van
arrangementen, en vanaf
zijn 30ste arrangeerde en
componeerde hijvoor het
Boston Pops Orchestra.
Melodieën zoals
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride en Bugler's
Holiday maakte hem
wereldberoemd. Zijn
bekendste werk Blue Tango
stond in 1952 op nummer
één in de VS
Charts, ener werden meer
dan een miljoen
exemplaren van verkocht.
Een jaar na zijn dood in
1975 kreeg hij een ster
op de Walk of Fame in
Hollywood.Zijn meeste
werken duren niet langer
dan drie minuten,
ongeveer de maximumduur
van een singletoen. Een
werk dat wel langer
duurt, is het
pianoconcerto in C voor
piano en orkest uit 1953.
Het werd in Chicago
gecreëerd onder zijn
leiding met Eugene List
aan de piano. Na drie
uitvoeringen echter, was
hij niet meer
tevredenover zijn werk en
trok dit terug. Hij had
zijn leven lang de
intentie het te herwerken
doch kwam er niet meer
toe. Pas in 1989 besliste
de Anderson Familie zijn
pianoconcerto toch
opnieuw uit te geven.Dit
driedelige werk
wordtenerzijds getypeerd
door een zorgeloze
elegantie, maar
anderzijds zijn invloeden
van Rachmaninoff,
Copland, Gerschwin en
zelfs Beethoven en Mozart
alsook de Weense
klassiekers te horen.Voor
de eerste beweging, past
Anderson de
sonatevormtoe. Op het
einde volgt een cadenza
die ons in het tweede
deel (in mi klein) voert.
Het derde deel is een
typische Amerikaanse,
vrolijke volksdans in
2/4, een zogenaamde Hoe
Down met als
middengedeelte een
zangerige,
lyrische
Ãœber
den amerikanischen
Komponisten Leroy
Anderson lässt sich
vieles berichten: Der
Sohn schwedischer
Immigranten spielte
Klavier, Orgel,
Akkordeon, Posaune, Tuba
und Kontrabass, sprach
neun Sprachen
fließend, absolvierte
mit
einemMagna-cum-laude-Absc
hluss die Harvard
Universität und
verfasste während
seiner Militärzeit im
Zweiten Weltkrieg für
die amerikanische Armee
eine Grammatik des
Isländischen. Schon
während seiner
Studentenzeit begann er
zu arrangieren, ab Mitte
der30er Jahre des letzten
Jahrhunderts arrangierte
und komponierte er für
das Boston Pops
Orchestra. Aus seiner
Feder stammen so bekannte
Werke der leichten Muse
wie Serenata, The
Typewriter, Sleigh Ride
oder Bugler�s
Holiday. Sein
wohlbekanntestes
Stück, Blue Tango,
wurde als erste
Instrumentalkomposition
über eine Million Mal
verkauft und belegte im
Jahr 1952 Platz 1 der
US-Charts. Für seine
Verdienste um die
Schallplattenindustrie
erhielt er ein Jahr nach
seinem Tod einenStern auf
dem Walk of Fame in
Hollywood.Charakteristisc
h für seine Werke ist
die Dauer: die meisten
sind rund drei Minuten
lang � mehr passte
nicht auf den damals
gebräuchlichen
Tonträger, eine
Singleschallplatte. Nur
wenige
seinerKompositionen
sprengen diesen
Zeitrahmen. Dazu
gehört sein Konzert
C-Dur für Klavier und
Orchester. Er komponierte
es 1953, die
Uraufführung fand
unter seiner Leitung und
mit Eugene List am
Klavier im selben Jahr in
Chicago statt. Da
Anderson mit demWerk aber
nicht zufrieden war, zog
er es im Sommer 1954,
nach nur drei
Aufführungen, wieder
ein. Er hatte zeitlebens
die Absicht, es zu
überarbeiten, allein,
es kam nicht mehr dazu.
Erst 1989 entschied sich
die Anderson-Familie
dazu, dasKlavierkonzert
wieder zu
veröffentlichen.Das
dreisätzige Werk zeigt
die Unbeschwertheit und
Eleganz, die Andersons
sämtliche
Kompositionen
auszeichnen. Dennoch
findet man darin auch
Anklänge an
Komponisten wie
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin, undeben
Beethoven und Mozart,
sowie die Wiener
Klassiker. Der erste Satz
folgt der
Sonatenhauptsatzform. An
seinem Ende steht eine
Klavierkadenz, die direkt
in den langsamen zweiten
Satz (in e-Moll)
überleitet. Der dritte
Satz schließlich ist
einwaschechter Hoe Down,
ein fröhlicher
amerikanischer Volkstanz
im 2/4-Takt, in dessen
Zentrum aber eine
lyrisch-gesangliche
Passage steht. Eine
weitere Solo-Kadenz
führt das Werk in
einen spritzigen
Schlussabschnitt.In
seinem
Klavierkonzertvereinigt
Anderson einen
klassisch-traditionellen
Form- und
Kompositionsstil mit
Elementen der
Unterhaltungsmusik und
eingängigen Melodien,
die schon immer sein
Markenzeichen waren.
Daher bildet dieses Werk
eine perfekte Synthese
von ernster undleichter
Musik. Es passt �
wie beispielsweise auch
George Gershwins Rhapsody
in Blue �
gleichermaßen in einen
vornehmen Konzertsaal,
wie auch zur
zwanglos-lockeren
Atmosphäre einer
sommerlichen
Open-Air-Veranstaltung
oder
einesPops-Konzertes. <
br>Nous savons beaucoup
de choses sur le
compositeur américain
Leroy Anderson. Ce fils
dimmigrants suédois
jouait du piano, de
lorgue, de laccordéon,
du trombone, du tuba et
de la contrebasse. Il
parlait couramment
plusieurs langues et
était diplômé
avec grande distinction
de Harvard. Pendant son
service militaire, il
écrivit un manuel de
grammaire islandaise
commandé par
larmée.Étudiant,
il avait déj
commencé faire des
arrangements et dès l
ge de 30 ans, il
arrangeait et composait
pour le Boston Pops
Orchestra. Des
mélodies telles que
Serenata, The Typewriter,
Sleigh Ride et Buglers
Holiday lui valurent une
renommée mondiale. Son
uvre phare, Blue Tango,
fut numéro un
descharts américains
en 1952 et se vendit plus
dun million dexemplaires.
Un an après sa mort en
1975, il eut droit son
étoile sur le Walk of
Fame Hollywood.La plupart
de ses uvres nexcèdent
pas trois minutes, soit
peu près la durée
maximale dun single
lépoque. Son concerto
en ut pour piano et
orchestre de 1953 est
quant lui plus long. Il
fut créé Chicago
sous sa direction avec
Eugene List au piano.
Après trois
exécutions, Anderson
nétait toutefois plus
satisfait de son travail
et le retira. Toute sa
vie, il eut lintention de
le remanier mais ne le
fit pas. Ce nest quen
1989 que la famille
Anderson décida de
tout de m?me
rééditer son
concerto pour piano.Cette
uvre en trois parties se
caractérise par son
élégance
nonchalante mais aussi
par linfluence de
Rachmaninoff, Copland,
Gershwin et m?me de
Beethoven et Mozart,
ainsi que des classiques
viennois.Pour le premier
mouvement, Anderson opte
pour une sonate. la fin,
une cadence nous conduit
la deuxième partie (en
mi mineur). La
troisième partie est
une danse populaire
joyeuse et typiquement
américaine en 2/4, une
Hoe Down avec un passage
lyrique et mélodieux
en son milieu. la fin, un
solo est suivi par une
clôture rapide.Dans
son concerto pour piano,
Anderson unit une
composition pure et
classique des thèmes
beaux et simples, sans
oublier des
éléments de la
musique légère.
Cette uvre. $361.95 - Voir plus => AcheterDélais: 2 to 3 weeks | | |
| Renaissance Festival And Dances Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] - Facile Kjos Music Company
By Bruce Pearson. For Concert Band. Standard of Excellence in Concert. Grade 2.5...(+)
By Bruce Pearson. For
Concert Band. Standard of
Excellence in Concert.
Grade 2.5. Score and set
of parts
$70.00 $66.5 (- 5%) Voir plus => AcheterDélais: 1 to 2 weeks | | |
| Three Celtic Dances Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] - Intermédiaire FJH
By Brian Balmages. Concert Band. FJH Symphonic Band. Full set (score and parts)....(+)
By Brian Balmages.
Concert Band. FJH
Symphonic Band. Full set
(score and parts). Score
only also available: S.
Concert Band. Level:
Grade 4. Score and set of
parts. Composed 2008.
Published by The FJH
Music Company Inc.
$95.00 - Voir plus => AcheterDélais: 1 to 2 weeks | | |
| Comedy Overture Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] G and M Brand Music Publishers
Concert band (Piccolo, 1st Flute, 2nd Flute, 1st Oboe, 2nd Oboe*, 1st Bb Clarine...(+)
Concert band (Piccolo,
1st Flute, 2nd Flute, 1st
Oboe, 2nd Oboe*, 1st Bb
Clarinet, 2nd Bb
Clarinet, 3rd Bb
Clarinet, Eb Alto
Clarinet*, Bb Bass
Clarinet, 1st Bassoon,
2nd Bassoon*, 1st Eb Alto
Saxophone, 2nd Eb Alto
Saxophone, Bb Tenor
Saxophone, Eb Baritone
Saxophone*) - grade 5
SKU: CN.R10004
Composed by John Ireland.
Band Music. Score and
parts. Duration 10:30.
Published by G & M Brand
Music Publishers
(CN.R10004). A
slow introduction gives
way to the chirpy theme
which is developed,
inverted, and accents
displaced across the bar
line to give a 3/2 feel
against the written
meter. Restlessness leads
to a tranquillo presented
by the flute and
clarinet, weaving a
flowing counterpoint
around the melody until
the original slow
introduction returns. A
triumphant recapitulation
of the main theme brings
this wonderful piece to
an end.
Originally
composed for Brass Band
in 1934 Comedy Overture
is, despite its name, a
serious piece of writing.
The term Overture does
not imply that there is
anything else to follow;
it is used in the 19th
century sense of Concert
Overture (like
Mendelssohn's Fingal's
Cave - in other words, a
miniature Tone Poem). The
1930's was a period of
Ireland's mature writing
- yielding the Piano
Concerto (1930), the
Legend for piano and
orchestra (1933), and the
choral work These Things
Shall Be (1936-1937). We
are fortunate therefore
to have both Comedy
Overture and A Downland
Suite (1932) written for
band medium at this time.
As with Maritime Overture
(written in 1944 for
military band) Ireland
approaches his material
symphonically. The
opening three notes state
immediately the two
seminal intervals of a
semitone and a third.
These are brooding and
dark in Bb minor. It is
these intervals which
make up much of the
thematic content of
Comedy, sometimes
appearing in inverted
form, and sometimes in
major forms as well. The
concept that some musical
intervals are consonant ,
some dissonant, and some
perfect is perhaps useful
in understanding the
nature of the tension and
resolution of this work.
The third is inherently
unstable, and by bar 4,
the interval is expanded
to a fourth - with an
ascending sem-quaver
triplet - and then
expanded to a fifth. The
instability of the third
pushes it towards a
perfect resolution in the
fourth or the fifth. The
slow introduction is
built entirely around
these intervals in Bb
minor and leads through
an oboe cadenza, to an
Allegro moderato
brillante in Bb major.
Once again, the semi-tone
(inverted) and a third
(major) comprise the
main, chirpy,
theme-inspired by a
London bus-conductor's
cry of Piccadilly. (Much
of the material in Comedy
was re-conceived by
Ireland for orchestra and
published two years later
under the title A London
Overture.) The expansion
of the interval of a
third through a fourth,
fifth, sixth, and seventh
now takes place quickly
before our very ears at
the outset of this
quicker section.
Immediately the theme is
developed, inverted, and
accents displaced across
the bar line to give a
3/2 feel against the
written meter. But this
restlessness leads to a
tranquillo built around
an arpeggio figure and
presented by flute and
clarinet. Ireland weaves
his flowing counterpoint
around this melody until
the original slow
introduction returns
leading to a stretto
effect as the rising bass
motifs become more
urgent, requesting a
resolution of the tension
of that original semitone
and minor third. Yet
resolution is withheld at
this point as the music
becomes almost becalmed
in a further, unrelated
tranquillo section marked
pianissimo. It is almost
as if another side of
Ireland's nature is
briefly allowed to shine
through the stern
counterpoint and
disciplined structure.
This leads to virtually a
full recapitulation of
the chirpy brilliante,
with small additional
touches of counterpoint,
followed by the first
tranquillo section-this
time in the tonic of Bb
major. But the
instability of the third
re-asserts itself, this
time demanding a
resolution. And a
triumphant resolution it
receives, for it finally
becomes fully fledged and
reiterates the octave in
a closing vivace. The
opening tension has at
last resolved itself into
the most perfect interval
of all. $130.00 - Voir plus => AcheterDélais: 3 to 4 weeks | | |
| István (part 3 from 'Sinfonia Hungarica') Orchestre d'harmonie [Conducteur et Parties séparées] - Intermédiaire/avancé De Haske Publications
Concert Band/Harmonie - Grade 6 SKU: BT.DHP-1002209-010 Composed by Jan V...(+)
Concert Band/Harmonie -
Grade 6 SKU:
BT.DHP-1002209-010
Composed by Jan Van der
Roost. Sovereign Series.
Concert Piece. Set (Score
& Parts). Composed 2000.
De Haske Publications
#DHP 1002209-010.
Published by De Haske
Publications
(BT.DHP-1002209-010).
Sinfonia
Hungarica is a
three-movement symphony
that depicts the history
of Hungary. All three
movements were inspired
by historical key
figures, wars, and other
important events from
this country. This
symphony is a celebration
of Hungary’s
millennium in 2001.The
final movement is named
after ISTVAN, the King
who introduced
Christianity into Hungary
and who was crowned by
Pope Silvestro II on
January 1, 1001. A rather
solemn start leads to
another war-like passage,
ending with some loud
crashes. This symbolizes
the fact that the body of
the pagan Koppany was cut
into four pieces, and
sent to the four castles
of the country as an
example. After a quiet,
almost
religiousintermezzo, the
National Hymn of Hungary
is introduced. This broad
“grandiosoâ€
ending also has a
symbolic meaning: after
ten centuries, Hungary
has many reasons to look
back on the past with
pride, and to look
forward to the future
with optimism and
confidence.
Dit
stuk werd gecomponeerd in
opdracht van het
symfonisch blaasorkest
Kiskunfélegyhaza uit
Hongarije en opgedragen
aan dirigent Ferenc
Jankovski, burgemeester
Jozsef Ficsor en
Gabriella Kiss. De
wereldpremière vond
plaats op 31 maart2001 in
Budapest (Hongarije) door
het eerdergenoemde orkest
onder leiding van de
componist.Deze driedelige
symfonie beschrijft de
geschiedenis van
Hongarije. De drie delen
zijn ge nspireerd op
historische
sleutelfiguren,
oorlogenen andere
belangrijke
gebeurtenissen in dit
land. De symfonie werd
geschreven ter
gelegenheid van de
millenniumviering van
Hongarije in
2001.ATTILA,
koning van de Hunnen,
vaak ‘de gesel
Gods’ genoemd, is
de centrale figuurin het
eerste deel, dat
voornamelijk wordt
gekenmerkt door angst,
dreiging, agressie en
wreedheid.
Attila’s broer,
Buda, heeft echter een
hero scher thema, terwijl
zijn geliefde vrouw,
Rika, een lyrische
melodie heeft. Het
spannendeeinde van dit
openingsdeel illustreert
de gevreesde snelheid van
Attila’s troepen:
ze achtervolgden hun
slachtoffers en
vermoordden ze allemaal!
Het tweede deel gaat over
ARPAD, de stichter
van de Hongaarse staat.
Hetbegint met een
sfeerpassage, die het
beeld oproept van zijn
grootmoeder, Emese,
dromend over zijn
bestemming. Een van
Arpad’s
tegenstanders, de
Bulgaarse prins Zalan,
werd verdreven na een
gevecht. Hierna noemde
Arpad het gebiedofficieel
‘Magyarorszagâ€
.Het laatste deel is
genoemd naar
ISTVAN, de koning
die het christendom in
Hongarije introduceerde
en die werd gekroond door
paus Silvester II op 1
januari 1001. Een vrij
plechtige start leidt tot
nogeen martiale passage,
die eindigt met een
aantal luide slagen. Deze
symboliseren het voorval
waarbij het lichaam van
de heiden Koppany in vier
stukken werd gesneden,
die naar de vier kastelen
van het land werden
gezonden als
schrikwekkend
Die
Sinfonie in drei
Sätzen ist eine
musikalische Schilderung
der Geschichte Ungarns.
Alle drei Sätze haben
bedeutende historische
Persönlichkeiten und
Schlüsselereignisse
aus der Landesgeschichte
- wie etwa Kriege - zum
Inhalt. Das Werk wurde
zuUngarns
Tausendjahrfeier im Jahr
2001
geschrieben.Attila
, König der Hunnen,
oftmals auch die
Geißel Gottes genannt,
ist die zentrale Gestalt
des ersten Satzes; in
seiner musikalischen
Beschreibung sind
Aggressivität und
Grausamkeit, die vonihm
ausgehende Bedrohung und
ihm entgegengebrachte
Furcht spürbar.
Daneben erscheinen das
heroischer klingende
Thema von Buda,
Attilas Bruder, und das
lyrische von Rika,
seiner zärtlich
geliebten Frau. Der
aufpeitschende Schluss
desSatzes ist Sinnbild
für die gefürchtete
Schnelligkeit von Attilas
Truppen, mit der sie ihre
Opfer eingeholt und ohne
Ausnahme getötet
haben.Im Mittelpunkt des
zweiten Satzes steht
Arpad, der
eigentliche Begründer
des ungarischen Staates.
Eineatmosphärisch
klingende Einleitung
beschwört
Emese, die
Großmutter Arpads,
herauf, die im Traum
seine Bestimmung
vorhergesehen hatte. Er
schlug seinen Gegner, den
Prinzen Zalan von
Bulgarien, im Kampf in
die Flucht und gab dem
Land denNamen
Magyarorszag.Das Finale
ist nach Istvan
benannt, dem König,
der in Ungarn das
Christentum einführte
und am ersten Januar 1001
durch Papst Sylvester II.
gekrönt wurde. Ein
feierlicher Anfang leitet
über in einen an
Kriegsgetümmelerinnern
den Abschnitt, der in
lärmendem Getöse
endet. Es steht für
das Ende des Heiden
Koppany, dessen
Körper gevierteilt und
als abschreckendes
Beispiel an die vier
Burgen des Landes gesandt
wurde. Ein ruhiges,
beinahe religiös
wirkendesZwischenspiel
mündet in die
ungarische Nationalhymne.
Dieser prachtvolle, mit
grandioso
überschriebene Schluss
hat auch eine symbolische
Bedeutung: Nach zehn
Jahrhunderten hat Ungarn
guten Grund, mit Stolz
zurückzublicken und
der Zukunft mitZuversicht
und Optimismus
entgegenzusehen.Die
wunderbare Melodie der
Nationalhymne erscheint
in der Sinfonie auch
vorher schon immer
wieder, wird meist aber
ganz oder teilweise
überdeckt. Sie
durchläuft das Werk
wie ein roter Faden, der
anfangs kaumwahrzunehmen
ist und erst im Verlauf
der Sinfonie immer
deutlicher wird. Am Ende
krönt sie das Werk in
einer letzten
prachtvollen Steigerung,
in der das Orchester den
majestätischen Klang
einer Orgel
annimmt.
Sinfon
ia Hungarica est une
œuvre de commande
pour l’Orchestre
d’Harmonie de
Kiskunfelegyhaze en
Hongrie. Elle est
dédiée Ferenc
Jankovski (Directeur de
l’Orchestre
d’Harmonie),
Jozsef Ficsor (Maire de
la ville de
Kiskunfelegyhaze) et
Gabriella Kiss.Cette
symphonie en trois
mouvements retrace
l’histoire de la
Hongrie.
L’ensemble des
trois mouvements
s’inspire de la
vie de personnages
historiques clés, de
guerres et
d’autres
événements de
grande importance qui ont
marqué
l’histoire de ce
pays. Sinfonia
Hungarica
célèbre le
millénaire de la
fondation de
l’État
hongrois (1001-2001).
L’œuvre a
été donnée en
création mondiale, le
31 mars 2001 Budapest,par
l’Orchestre
d’Harmonie de
Kiskunfelegyhaze placé
sous la direction du
compositeur.ATTILA
, roi des Huns,
surnommé “le
Fléau de Dieuâ€,
est le personnage central
du premier mouvement
où règne une
atmosphère de peur, de
menace,
d’agression et de
cruauté. Bléda, le
frère d’Attila,
est associé un
thème aux accents plus
héro ques, tandis que
Kerka, l’épouse
bien-aimée du roi des
Huns, est
représentée par une
mélodie lyrique. La
fin trépidante de ce
mouvement
d’ouverture
illustre
l’effroyable
rapidité avec laquelle
les troupes
d’Attila
poursuivaient et tuaient
toutes leurs victimes.Le
deuxième mouvement est
centré sur
ARPAD, le
fondateur de
l’État
hongrois. Un passage
limpide et aérien
ouvre ce mouvement
évoquant Émèse,
la grand-mère
d’Arpad, qui vit
en rêve sa destinée
future. Après avoir
livré bataille contre
l’un de ses
opposants, le prince
bulgare Zalan, et
l’avoir chassé
des terres magyares,
Arpad donne
officiellement au
territoire le nom de
Magyarorszag.Le
troisième et dernier
mouvement de la symphonie
porte le nom de celui qui
convertit le pays au
christianisme :
Étienne Ier
(ISTVAN), sacré
roi de Hongrie le 1er
janvier 1001 par le Pape
Sylvestre II. Les mesures
d’ouverture,
solennelles et
majestueuses, mènent
un passage dont
l’atmosphère
belliqueuse
s’intensifie pour
s’achever en de
violents fracas
symbolisant la mort
Sinfonia
Hungarica,
commissionata dalla banda
ungherese di
Kiskunfelegyahaza, è
dedicata al maestro
Ferenc Jankovski, al
sindaco della citt Jozsef
Ficsor e a Gabriella
Kiss. La prima mondiale,
eseguita dalla banda
Kiskunfelegyhaza si è
tenutaa Budapest il 31
marzo 2001 sotto la
direzione del
compositore.Gli eventi
salienti della storia
dell’Ungheria,
come le guerre ed altri
avvenimenti importanti,
sono tradotti in musica
in questa sinfonia
strutturata in tre
movimenti. Sinfonia
Hungaricavuole anche
essere un omaggio allo
stato ungherese che
festeggia il suo
millennio nel
2001.ATTILA, re
degli Unni, spesso
chiamato “il
flagello di Dio“
è la figura centrale
del primo movimento,
caratterizzato dalla
paura, dalla
minaccia,dall’aggr
essione e dalla crudelt .
Buda, fratello di Attila
è associato ad un tema
più eroico, mentre
Rika, l’amata
moglie, è
rappresentata da una
melodia lirica.
L’eccitante finale
di questo movimento di
apertura illustra la
tanto temuta velocit
delle truppe di Attila
che seminavano paura e
morte.Il secondo
movimento pone
l’accento su
ARPAD, il
fondatore dello Stato
ungherese. Inizia con un
passaggio in stile
atmosferico che evoca la
nonna di Arpad, Emese che
aveva sognato e
predettoil futuro del
nipote. Uno degli
oppositori di Arpad, il
principe bulgaro Zalan,
fu cacciato dopo una
battaglia. In seguito,
Arpad chiamò
ufficialmente il
territorio
“Magyarorszagâ€
.Il movimento finale
prende il nome da
ISTVAN, il re che
portòil cristianesimo
in Ungheria e che fu
incoronato da Papa
Silvestro II il 1
gennaio, 1001. Un inizio
solenne prelude ad un
passaggio bellico
accentuato da rumori
imponenti; questo a
simboleggiare
l’atroce fine del
pagano Koppany il cui
corpo futagliato in
quattro pezzi e inviato
ai quattro castelli del
paese come monito. Dopo
un intermezzo quieto,
quasi religioso, viene
presentato l’Inno
nazionale ungherese. In
questo ampio e grandioso
finale riecheggia
l’orgoglio
dell’Ungheria
nelricordare il suo
passato e la fiducia con
la quale si proietta al
futuro.Lo stupendo tema
dell’Inno
nazionale ungherese è
proposto nell’arco
dell’intera
sinfonia. E’
però spesso
parzialmente nascosto e
usato come filo
conduttore, appena
riconoscibileall’i
nizio ma sempre più
ovvio quando la sinfonia
si avvicina al suo
finale. A conclusione
della sinfonia, il
sublime inno conduce la
banda in
un’apoteosi
finale, facendo apparire
l’organico
strumentale come un
maestoso organo. $314.95 - Voir plus => AcheterDélais: 4 to 6 weeks | | |
Plus de résultats boutique >> |